ตอนที่ 23 ถูกกระตุ้นอีกครั้ง

ต๭นที่ 23 ถูกกระตุ้นอีกครั้ง และแล้วรอบตัวฉันก็เย็นขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้มันเป็นเพราะความกลัวที่มากเกินไปของฉันจนทำให้เกิดภาพลวงตาหรือไม่ ฉันรู้สึกได้ว่ารอบตัวฉันมีคนที่มองไม่เห็นอยู่ด้วย มันเข้ามาใกล้ฉัน พยายามที่จะคว้าไหล่และเกี่ยวคอเสื้อของฉัน “พี่จ๋า...พี่มาหาฉันแล้ว...พี่มาเถอะ...มาเล่นกับฉันนะ...ที่นี่สนุกมากเลย” ช่วงที่ฉันกำลังมึนงงอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของน้องสาว และเสียงนั้นก็อยู่ข้างหลังฉัน ไม่ใช่ว่าเซียวเหย่เรียกวิญญาณสำเร็จแล้วหรอกนะ ฉันหันไปดูด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว ก็เห็นน้องยืนอยู่ด้านหลังฉันจริงจริง ใบหน้าของเธอยิ้มและมองมาที่ฉัน เพียงแต่ร่างกายของเธอโปร่งแสง ราวกับเงา3Dที่ปล่อยออกมาจากเครื่องโปรเจคเตอร์ ทั้งตัวของเธอปล่อยไอเย็นออกมา ทั้งยังแข็งกระด่าง เพราะฉันเคยเห็นผี พอเห็นวิญญาณตรงหน้าคือน้องที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้นแล้ว ยังรีบคว้ามือของเธอแล้วถามว่าตอนนี้เธอยังมีชีวิตอยู่ไหม ร่างอยู่ที่ไหน ฉันจะไปช่วยเธอ เธอยังคงยิ้มให้ฉันอย่างแข็งกระด่าง พยักหน้าและพูดว่า “ดีจัง......พี่รีบมาช่วยฉันนะ......ร่างของฉันอยู่ไม่ไกล......ฉันจะพาพี่ไป......” เมื่อพูดแล้วเธอก็ดึงมือฉันออกไปด้านนอก แปลกจัง เมื่อกี้ฉันวิ่งยังไงก็ออกจากศาลนี้ไม่ได้ จากแรงฉุดดึงของน้องสาวก็กลับมาเป็นปกติ เดินไปไม่กี่ก้าวก็ออกจากห้องโถงเพื่อเดินไปด้านนอกศาลเจ้า ในใจฉันมีความสุขมาก ไม่คิดเลยว่าเซียวเหย่จะเก่งขนาดนี้ ไม่นานก็เรียกวิญญาณได้ หาน้องสาวเจอแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะช่วยผู้หญิงคนอื่นที่หายตัวไปอีกได้ เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมเลยหล่ะ น้องพาฉันเดินมาตามทางไม่นานก็ออกจากศาลเจ้าแล้ว เพียงแต่นอกศาลกลับไม่มีแม่แต่เงาของเซียวเหย่กับเซี่ยวเถิง หืม...พวกเขาไม่ได้ทำพิธีอยู่นอกศาลหรอกเหรอ ฉันแปลกใจนิดหน่อยจึงจับมือน้องไว้และบอกว่ารอซักครู่นึง ฉันต้องตามหาเซียวเหย่ ไม่งั้นฉันต้องกลับไปกับเธอคนเดียว และยังไม่มีวิธีที่จะช่วยเธอออกมาได้ น้องเห็นว่าฉันไม่ยอมไปกับเธอ จู่ๆเธอพูดให้ฉันไปก่อนอย่างร้อนรน เดี๋ยวซักครู่เซียวเหย่ก็หาฉันพบ พูดไปเธอก็จับไหล่ฉันไว้ด้วย พยายามที่จะดึงฉันเข้าไปในป่า ฉันไม่คาดคิดเลยว่าฉันจะถูกน้องสาวสะดุดไม่กี่ก้าว และตอนนี้ถึงแม้เธอจะเป็นวิญญาณแต่แรงของเธอเยอะเกินคาด ตอนนี้ฉันก็เหมือนลูกไก่ในกำมือของเธอ ไม่นานก็ถูกเธอลากเข้าป่าไป ป่าในเวลานี้แตกต่างจากตอนที่ฉันมา มันมืดไปหมดทุกทาง มีความรู้สึกคุ้นเคย เหมือนกับ...... เหมือนกับบ้านของแม่หมายหลี่ที่เซียวเหย่ปลอมขึ้นมา ! ใช่แล้ว! ความรู้สึกเย็นมืดมัวแบบนั้น ตอนนั้นบ้านของแม่หม้ายหลี่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยขนนกสีดำน่ากลัวนั่นคือสิ่งที่เซียวเหย่สร้างขึ้น และในป่าตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น งั้นนี่จะใช่ภาพลวงตาที่น้องของฉันสร้างขึ้นไหมนะ ทันใดนั้นความรู้สึกก็กลับมา ถ้าน้องของฉันถูกเซียวเหย่เรียกวิญญาณมาจริงละก็ เซียวเหย่ควรจะปรากฏตัวด้วยสิ แม้ว่าตอนนี้เซียวเหย่จะไม่ปรากฏตัวก็เถอะ น้องก็ควรจะพาฉันไปหาเซียวเหย่ไม่ใช่พาฉันไปตามร่างของเธอคนเดียว ในใจฉันสั่นไปหมด พลางสะบัดมือของน้องและตะโกนเรียกเซียวเหย่เสียงดัง น้องเห็นฉันไม่ยอมไปกับเธอ ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เกิดความไม่พอใจ ทั้งใบหน้ากลายเป็นสีดำ ตากลายเป็นสีแดงกล่ำ เธอเข้ามาจับฉันอีกครั้ง เล็บยาวยาวนั้นก็ต้องการจะจิกเข้าไปในเนื้อของฉัน ฉันกรีดร้องด้วยความเจ็บ “เซียวเหย่นายอยู่ไหน รีบมาช่วยฉันเร็ว!” น้ำตาฉันยังไหลออกมาไม่หยุด ฉันกลัวที่จะตายในเวลานี้ จึงร้องเรียกหาเซียวเหย่ออกมาอย่างเต็มกำลัง แต่หลังจากที่น้องได้ยินฉันตะโกนหาเซียวเหย่ เธอก็หัวเราะอย่างเหยาะเย้ยขึ้นมา ระหว่างที่ดึงฉันเข้าไปในป่าก็พูดว่า “เซียวเหย่มาช่วยพี่ไม่ได้หรอก......มากับฉันเถอะนะ” ฉันเห็นเธอพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ก็ยิ่งกังวลคิดว่าฉันคงใกล้ตายแล้ว ไม่ว่าฉันจะตะโกนยังไง ฉันก็เหมือนถูกตัดขาดจากโลกอย่างสมบูรณ์ ไม่ได้รับการตอบรับจากเซียวเหย่แม้แต่น้อย ฉันถูกน้องลากไปจนถึงภูเขาลึก ขณะที่ฉันกำลังจะหมดหวังนั้น ทันใดนั้นก็รู้สึกร้อนไปทั้งปาก ของแข็งๆนั่นไล่ไปตามเหงือกของฉัน，กระตุ้นลิ้นและหัวของฉัน。 มันรัดลิ้นของฉันแน่น ทันใดนั้นก็ปวดอย่างรุนแรง เหมือนกว่าถูกคนกัด ทำให้เกิดความเจ็บปวดที่ลิ้น แต่แล้วก็มีลมเย็นมากระทบที่สมองของฉัน ในที่สุดตรงหน้าฉันก็สว่างขึ้น ชั่วพริบตา เมื่อฉันกลับมามีสติอีกครั้ง ตรงหน้าก็ไม่ใช่ป่าที่หน้ากลัวอีกแล้ว ฉันยังคงอยู่ในศาลเจ้าเหมือนเดิม แต่ก็ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงหน้าของฉัน บ้าไปแล้วแน่แน่ฉัน จากที่เขาดูดลิ้นของฉัน ความเจ็บปวดยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก ในปากยังเต็มไปด้วยรสชาติของเลือด ฉันผลักคนที่อยู่ตรงหน้าฉัน เหมือนเซียวเหย่จะไม่สังเกตว่าฉันฟื้นแล้ว เขายังคงทำต่อไป หลังจากที่เห็นว่าฉันรอเขาด้วยความโกรธ สีหน้าก็ดีใจทันที แล้วจับแขนฉันทั้งสองข้างพลางถามว่า “ฉีเซวียน เธอรู้สึกยังไงบ้าง” “เจ็บลิ้น ปวดหัว ใครใช้ให้นายกัดฉันหล่ะ！” ฉันพูดด้วยความโมโห ที่จริงฉันอยากถามว่าเขาจูบฉันทำไม แต่เซียวเถิงอยู่ข้างข้าง เขาเล่นจูบฉันอย่างงั้นแล้วยังกัดลิ้นฉันอีก ฉันก็อายจนหน้าแดงไปหมด “ไม่กัดเธอ จิตวิญญาณของเธอก็ถูกพาไปน่ะซิ”เมื่อกี้เซียวเหย่ดูเป็นห่วงฉัน ได้ยินคำตอบ ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่ดี สีหน้าก็เศร้าขึ้นมา ตอนนี้ฉันพึ่งจะพบว่าวิญญาณของน้องสาวไม่อยู่แล้ว รีบถามเขาว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ว่าพวกเรากำลังเรียกจิตของลูกพี่ลูกน้องฉันเหรอ ทำไมฉันเกือบจะถูกพาจิตไปล่ะ เซียวเหย่ดูเหมือนจะไม่พอใจกับปฏิกิริยาของฉัน ใบหน้าเย็นชานั้นไม่เปล่งเสียงอะไรออกมา เซียวเถิงเห็นบรรยากาศที่น่าอึดอัด จึงรีบพูดอธิบายว่า “เป็นหลานที่ไม่ดีเองครับ ช่วงที่กำลังจัดการ ไม่ระวัง จึงถูกแทรกเข้ามาได้ ทำให้คุณย่ารองตกอยู่ในอันตราย” พูดจบเขาก็เหลือบมองเซียวเหย่เล็กน้อย และพูดเสียงเบากับฉันว่า “คุณย่ารองอย่าโกรธคุณปู่รองเลยนะครับ สถานการณ์เมื่อครู่มีเพียงใช้ลิ้นและเลือดเท่านั้นถึงจะออกมาจากภาพลวงตาได้ ลิ้นกับเลือดจะเป็นสิ่งที่รวมพลังหยาง สามารถทำลายพลังหยินทั้งหมด ทำให้เป็นผลกับพวกผีอย่างมาก ดังนั้นปู่รองก็เลย......” เขายังพูดไม่ทันจบ เซียวเหย่ก็จ้องเขม่งไปที่เขา เพราะห่างกันไม่มากฉันจึงรู้สึกสายตาที่โหดเหี้ยมของเซียวเหย่ เซียวเถิงตอนนั้นจึงหดคอและค่อยๆปิดปากของเขาลง เพียงแต่พอเขาพูดแบบนี้ ฉันก็ย้อนคิดได้ จริงสิ ลิ้นกับเลือดคือสิ่งที่ทำให้เกิดหยาง ซึ่งมีผลกับผี แต่เมื่อกี้เซียวเหย่กันลิ้นของฉัน แน่นอนว่าต้องโดนลิ้นและเลือด เขาก็บาดเจ็บรึเปล่านะ พอคิดถึงตรงนี้ฉันก็เผลอหันไปมองที่เซียวเหย่ แล้วก็พบว่าใบหน้าของขาวซีดริมฝีปากก็ไม่มีสี “เซียวเหย่......นายไม่เป็นไรใช่ไหม”ฉันถามเซียวเหย่ “ยังไม่ตาย” เซียวเหย่พูดอย่างอารมณ์เสีย ระหว่างที่พูดเขาก็ยืนขึ้นและดึงฉันลุกขึ้นจากพื้น เก็บของต่างๆเสร็จเรียบร้อยก็ไป ทันใดนั้นฉันก็กังวลขึ้นมา พวกเรามาที่นี่เพื่อเรียกจิตของน้องฉันนิตอนนี้เขาไม่เรียกวิญญาณต่อแล้ว เป็นเพราะฉันทำให้เขาโกรธรึเปล่านะ ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธจริงๆ ฉันจริงเสียงอ่อนลง จับแขนเขาไว้และพูดกับเขาด้วยร้อยยิ้มว่า “ทำไมจะไปแล้วล่ะ ไม่เรียกวิญญาณแล้วเหรอ” “ไม่เรียกแล้ว” เซียวเหย่พูด เขาไม่แม้แต่จะอธิบายว่าทำไมไม่เรียกต่อแล้ว เพียงแค่มองฉันด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา พูดไม่ออกว่ามันหมายความว่าอะไร “อย่าเป็นแบบนี้สิเซียวเหย่ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ นายอย่าโกรธฉันเลยนะ” จู่ๆฉันก็พูดเสียงอ่อนลงไปอีก ฉันจับแขนเขาไว้และแกว่งไปมาอย่างงอนตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้วฉันแล้ว ยังไงมันก็เกี่ยวกับความเป็นความตายของลูกพี่ลูกน้องฉัน จะมาพังเพราะความอายแล้ะเข้าใจผิดของฉันไม่ได้ เซียวเหย่เห็นว่าฉันจะมีปฏิกิริยาแบนนี้ ชั่วครู่เขาก็ยิ้มมุมปากขึ้นและถามฉันว่า “เธอกำลังงอนรึไง” ไร้สาระ ฉันแสดงออกชัดขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่งอนล้วจะเป็นอะไรล่ะ！ ฉันเกือบจะเป็นบ้าตายแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาอยู่มาแล้วร้อยกว่าปี ยังไม่เข้าใจความคิดผู้หญิงอีก มีผู้หญิงที่ไหนงอนแล้วจะบอกตรงๆว่างอนกันล่ะ ผู้ชายระยะสุดท้ายจริงจริง แต่ตอนนี้ฉันกำลังขอร้องเขาอยู่ จึงจำต้องพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ พูดอย่างกระซิบว่า “เซียวเหย่...พวกเรามีพันธะร่วมกันนะ ช่วยน้องสาวฉันเถอะนะ นายรับปากกับป้าสะใภ้แล้วนะว่าจะพาน้องกลับไปน่ะ” “พันธะร่วมกัน？” เซียวเหย่เลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนคำนี้จะทำให้เขาสนใจ ในเมื่อเป็นพันธะร่วมกันลูกพี่ลูกน้องเธอหายแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน “ทำไมจะไม่เกี่ยว นายรับปากว่าจะตามหาเธอแล้วนะ！” ฉันเห็นเซียวเหย่พูดแบบนั้นก็ทนไม่ไหว แบบนี้คือเขาจะไม่ทำใช่ไหม “ฉันเพียงแค่รับปากว่าจะช่วยตามหาลูกพี่ลูกน้องของภรรยา ไม่ได้บอกว่าจะช่วยหาลูกพี่ลูกน้องของหุ้นส่วน ในเมื่อเธอเป็นแค่หุ้นส่วน งั้นเธอก็ตามหาลูกพี่ลูกน้องเองแล้วกัน เวลานี้สู้ฉันไปตามหาเสวียนชิงชิงยังดีซะกว่า”เซียวเหย่พูดอย่างไม่พอใจ พูดจบเขาก็ไม่สนใจฉันอีก สะบัดตัวออกศาลและเดินลงจากเขาไป ฉันก็ตกใจขึ้นมา ช่วยภรรยาของเขาหาลูกพี่ลูกน้องหรอ ขาบอกว่าฉันเป็นภรรยาเขาหรอ หัวใจฉันเต้นอย่างแรง เมื่อกี้นี้ ฉันก็มีความรู้สึกถูกกระตุ้นและถึงแม้นิสัยเค้าจะเปลี่ยนไปมากแล้วแต่เขาก็ชนะด้วยความหล่อ และยังดีกับฉันอีก ถ้าก่อนหน้านี้ฉันไม่เจอหลิวฝัน เขาไม่มาเป็นสามีฉันเขาคงจะมีความสุขไปแล้วซินะ แต่นึกถึงหลิวฝันขึ้นมา ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ เซียวเหย่เอาหลิวฝันไปไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ หลังจากที่ฉันตามเขาไปตอนนั้น ก็ไม่รู้ว่าหลิวฝันอยู่ที่ไหนอีกต่อไป ตอนนี้เขายังสบายดีอยู่ไหมเขาจะเกลียดฉันแล้วรึยัง ตอนที่ฉันกำลังตกอยู่ในความคิดอยู่นั้น ทันใดนั้นเสียงของเซียวเถิงก็ดังขึ้น “คุณย่ารองครับ” ฉันก็ออกมาจากความคิดตัวเอง และถามเขา “ทำไมเหรอ” “อย่าโทษคุณปู่รองเลยครับ เมื่อครู่น้องสาวของคุณสามารถดึงจิตของคุณได้อธิบายได้ว่าตอนนี้เธอถูกนักบวชควบคุมไว้แล้ว แม้แต่วิธีลากวิญญาณก็ลากไม่ได้ วิญญาณของเธอถูกกักขังไว้แล้วนั่นเอง” เซียวเถิงอธิบายด้วยรอยยิ้ม ฉันพึ่งจะเข้าใจ และถามเซียวเถิงว่าควรทำไงต่อไป เซียวเถิงไม่ตอบฉัน เพียงแค่บอกว่าคุณปู่รองเดินไปไกลแล้ว พวกเราก็ควรออกไปจากที่นี่โดยเร็ว พูดอยู่เขาก็พาฉันออกห่างจากศาลนี้และลงเขาไป กลับมาถึงที่รถ เซียวเหย่ก็นั่งอยู่ที่เบาะหลังรถแล้ว ฉันพึ่งจะเข้าใจเขาผิด ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสู้หน้าเขา จึงเดินไปที่เบาะหน้า เพื่อจะกับคนขับ ตอนกำลังจะเปิดประตูรถ เซียวเหย่ก็ตบที่เบาะข้างตัวแล้วสั่งว่า “เธอมานั่งนี่” “เอ๋？ ...อืม” ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกผิดอะไร เวลานี้ฉันก็เป็นเหมือนแกะตัวน้อย ได้แต่เดินไปที่เบาะหลังอย่างสิ้นหวัง และนั่งข้างเซียวเหย่อย่างเรียบร้อย เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่หลับตาลง ดูเหมือนเขาน่าจะเหนื่อยแล้ว จริงสิ หากเขาไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว แต่เมื่อกี้เพื่อช่วยฉันเขายังโดนลิ้นกับเลือดของฉันจนบาดเจ็บอีก คิดถึงตรงนี้ฉันก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ฉันเขาไปหาเขาช้าช้า และดึงมือของเขามา มือของเขาเย็นเฉียบ หลังจากถูกฉันดึงในตอนนั้นเขาก็กลับจับฝ่ามือของฉัน หลังจากนั้นก็ถือโอกาสคว้าฉันใจฉันสั่นไหว ค่อยค่อยจมลงไปในอกของเขา ดูท่าเขายังอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดว่าตอนนี้เขาจะยิ้มและมองฉันอยู่ เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกแก่ “เธอยอมรับว่าฉันเป็นสามีของเธอแล้วรึไง” เซียวเหย่ใช้มือเชยคางฉันแล้วก้มหน้าถาม ระหว่างที่พูดก็มีลมหายใจเย็นๆมากระทบที่ใบหน้าฉัน เหมือนว่าเขาพึ่งจะกินลูกอมมิ้นไป กลิ่นหอมอ่อนก็ลอยมาแตะจมูก ความรู้สึกนั้นเหมือนกับดื่มไวน์ไปไม่น้อย ฉันใกล้จะเมาแล้วล่ะ ฉันไม่แม้แต่จะสายหัวเพื่อปฏิเสธ เซียวเหย่เห็นท่าทางฉันหลงใหล ก็ยิ่งยิ้มอย่างมีความสุข หลังจานั้นเขาก็ก้มลงมาจูบฉันอย่างแผ่วเบา เขาจับมือฉันไว้พลางพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันจะตามหาทุกที่จนกว่าจะพบจะต้องพาน้องสาวเธออกมาให้ได้ เป็นคนหรือผี ก็ต้องอธิบายให้ป้าสะใภ้เธอฟัง” ฉันพยักหน้ารับ เมื่อเห็นว่าตอนนี้เขายิ้มแล้วก็รู้สึกถึงความหวานในใจ รู้สึกเหมือนเขาคือแฟนฉันจริงๆ แต่ความรู้สึกแบบนี้ฉันก็เคยได้รับตอนที่อยู่กับหลิวฝัน ความรู้สึกที่อยู่กับหลิวฝันเป็นไปอย่างเรียบเรียบ เขาก็ปฏิบัติกับฉันได้ไม่แย่ ฉันก็ทำดีกับเขาด้วยความเต็มใจ เหมือนกับว่าพวกเราดูแลเอาใจใส่ความรู้สึกของกันและกันมาเป็นเวลานานแล้ว ก็ย่อมรักกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “แต่การตามหาลูกพี่ลูกน้องของเธอต้องพึ่งเธอนะ เธอกลัวรึป่าว”เซียวเหย่ถามฉันอย่างจริงจัง “พึ่งฉันเหรอ” ฉันตกตะลึง ฉันทำอะไรไม่เป็นซักอย่างพึ่งฉันจะหาน้องสาวเจอเหรอ เซียวเหย่พยักหน้า เขาพูดต่อว่า “ใช่แล้ว เมื่อกี้จิตวิญญาณของน้องเธอมาเพื่อจะเอาจิตของเธอไป พูดได้ว่า阴阳师ที่ควบคุมน้องของเธออยู่เห็นตัวตนตนของเธอแล้ว เขาเห็นเธอแล้วก็ต้องเห็นฉันเหมือนกัน ถ้าฉันรีบลงมือตอนนี้ 那阴阳师อาจจะเหมือนหมาจนตรอกและฆ่าน้องสาวเธอได้” “จะทำยังไงดี จะให้ฉันทำอะไร” ฉันรีบถามเซี่ยวเหย่ พอฉันได้ฟังที่เขาพูดก็ร้อนใจขึ้นมา ไม่กลัวอะไรแล้วเหมือนกัน “นักบวชนั่นในเมื่อไม่ได้ก่อคดีเดียว ต้องลงมือกับผู้หญิงคนอื่นด้วยแน่นอน พวกเราต้องรีบหาที่อยู่มันก่อนที่มันจะลงมือ หลังจากนั้นเธอต้องไปเป็นตัวล่อให้ นักบวชเรียกวิญญาณ หลังจากนั้นฉันจะตามหาเบาะแสเพื่อหา นักบวชนั่น จึงจะสามารถช่วยน้องเธอออกมา “เอาฉันเป็นเหยื่อล่อเหรอ......” หลังจาฉันฟังเซียวเหย่พูดจบ อดที่จะลังเลไม่ได้ ถ้าบอกก่อนว่าจะให้ฉันเป็นตัวล่อ เพื่อช่วยน้องสาวฉันจะปฏิเสธอย่างแน่นอน แต่ฉันพึ่งจะถูกน้องสาวเรียกวิญญาณความกล้าก็หายไปหมดแล้ว ตอนนี้ยังจะให้ฉันแกล้งไปเป็นเหยื่อล่ออีก ฉันก็กลัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เซียวเหย่เห็นสีหน้าฉันลำบากใจ จึงหัวเราะและถามว่า “ทำไม？ กลัวเหรอ ？” ระหว่างที่พูดสายตาของเขาก็ลดมองมาบนหน้าฉันมองตาฉันและพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันจะปกป้องเธอเอง จะไม่ให้เธอได้รับอันตรายใดใด เธอเชื่อฉันไหม” สายที่มองมาที่ฉันอย่างสุขุมแสดงออกถึงความแน่วแน่ ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย ราวกับว่าเพียงแค่มีเขา ไม่ว่าอะไรก็ทำอันตรายฉันไม่ได้