ตอนที่ 24 ถูกกระตุ้นอีกครั้ง

ต๭นที่ 24 ถูกกระตุ้นอีกครั้ง ฉันทำได้เพียงพยักหน้ารับและพูดว่า“ฉันเชื่อนาย” เขาพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก ณ ตอนนี้ โทรศัพท์มือถือของเซียวเถิงก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมามองและพูดว่าพ่อของเขาโทรมา หลังจากนั้นจึงเปิดแฮนด์ฟรี เซียวเซิ่งถามพวกเราว่าพบเบาะแสอะไรไหม เซียวเถิงรายงานการหายตัวไปของลูกพี่ลูกน้องและรายงานเรื่องที่จิตวิญญาณฉันเกือบจะถูกพาไป และเรื่องราวฝั่งเซียวเซิ่ง เซียวเซิ่งบ่นสักครู่ และถามว่าก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องฉันเสียสติก่อนที่จะหายไปใช่ไหม เขารู้ได้ยังไง？ ทันใดนั้นฉันจึงหยิบโทรศัพท์มา บอกว่าทีเขาพูดถูกแล้ว และยังบอกเรื่องที่น้องสาวถูกครอบงำกับเขา เซียวเซิ่งพูดว่านี่ถูกต้องแล้ว เบาะแสตอนนี้คือก่อนที่หญิงสาวทุกคนจะหายไป ล้วนสติไม่ปกติ น่าจะถูกครอบงำ พวกเราแค่ต้องหาผู้หญิงที่ถูกควบคุมอยู่เท่านั้นก็จะรู้ว่าคนที่จะหายรายต่อไปคือใคร พูดจบเซียวเซิ่งก็บอกว่ากำลังพาตำรวจไปเริ่มสืบสวน ถ้ามีเรื่องให้รายงานพวกเราทันทีจากนั้นก็วางสายไป หลังจากเอาโทรศัพท์คืนให้เซียวเถิง จึงรายงานพวกเขาอย่างตื่นเต้นใครจะรู้ว่าเซียวเหย่ไม่ตกใจแม้แต่น้อย เหมือนกับว่ารู้มาก่อนแล้วว่าจะเป็นแบบนี้ เดิมทีฉันต้องการที่จะไปหาเซียวเซิ่งเพื่อร่วมสืบสวนกับพวกเขา ทันใดนั้นเซียวเหย่ก็พูดว่าต้องการกลับโรงแรม จึงรีบถามเขาว่าพวกเราไม่ไปสืบสวนด้วยเหรอ เซียวเหย่ไม่ตอบอะไรที่ฉันถาม ราวกับที่ฉันถามเป็นคำถามที่โง่มากอย่างนั้น และพูดว่า “เรื่องเล็กๆแบบนี้ให้พวกเขายุ่งกันไปนั่นแหละดีแล้ว พวกเราเพียงแค่กลับไปพักผ่อนที่โรงแรม รอพรุ่งนี้พวกเขาก็ได้เรื่องแล้ว “แต่......” ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด ก็มองไปที่เซียวเหย่อย่างลังเล “มีอะไรจะพูดก็พูด” เซียวเหย่ขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าที่อบอุ่นเมื่อกี้ได้หายไปแล้ว พลางพูดอย่างเร่งรัด “แต่ทำไมพวกเราต้องอยู่โรงแรมหล่ะ ไม่ใช่ว่าหลิวฝันเช่าห้องไว้แล้วเหรอ ฉันมีกุญแจ พวกเรากลับที่นั่นก็ดีแล้วนะ” “ที่นั่นเป็นห้องของผู้ชายคนอื่น ฉันไม่อยากอยู่กับเธอในห้องของคนอื่น” เซียวเหย่พูด และไปโดยไม่พูดอะไรอีก อย่างกับอยู่ในห้องหลิวฝันเป็นการดูถูกเขางั้นล่ะ ตอนนั้นฉันรู้สึกไม่พอใจ แสดงท่าทีว่ากระเป๋าตังแบนแล้ว แล้วพูดกับเขาว่า “แต่ฉันไม่มีเงินไปอยู่โรงแรมแล้วนะ นายเอาเงินของฉันไปใช้หมดเกลี้ยงแล้ว” “ยังไม่หมดสะหน่อย ในบัตรเธอก็ยังมี” เซียวเหย่ชี้กระเป๋าตังของฉันและพูดขึ้น ท่าทางเขาดูเป็นปกติตอนที่พูด ปกติจนเหมือนกับว่าในบัตรมีเงิน ฉันใกล้จะร้องไห้แล้ว ในเมื่อเขาหลักการผู้ชายขนาดนั้น แถมยังพูดแล้วพูดอีกว่าเขาเป็นสามีฉัน งั้นไปเปิดห้องกับสามี โดยห้ามใช้เงินจ่ายสิ ฉันมองเซียวเหย่อย่างเจ็บใจ เมื่อเวลาผ่านไปสายตาทั้งสองข้างของเซียวเถิงก็มองมา เขามีเงินไม่ใช่เหรอไม่ได้เตรียมการเชิญปู่รองกับย่ารองไปอยู่ที่ดีๆรึไง “ฮัดชิ่ว” ตอนที่ฉันอึดอัดจนจะตายแล้ว เซียวเหย่ก็หัวเราะขึ้นมาอีกมือของเขาถูมาที่จมูกของฉันและพูดว่า “ดูเธอสิ วางใจเถอะ ขอแค่เชื่อฟังฉัน ฉันจะปกป้องเธอทำให้เธอสบายใจ ด้วยความสามารถของสามีเธอ หาเงินน่ะยังไม่ใช่เรื่องยาก อย่าร้อนใจเลย” เซียวเถิงแกล้งเงียบ อยู่นาน ตอนนี้เข้ากลับมาพูดว่า “คุณย่ารองครับ วางใจเถอะในอดีตธุรกิจครอบครัวของบรรพบุรุษเรา ส่วนใหญ่ปู่รองก็เป็นคนสร้างกำไรทั้งนั้น ถ้าเงินคุณไม่พอใช้ ก็เอาที่ผมไปได้ตลอดเวลาเลยครับ” พูดไปเขาก็ให้บัตรเครดิตมาหนึ่งใบ บัตรใบนั้นเป็นสีขาว ด้านหน้าเขียนว่าบัตรเครดิตไดมอนด์ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าข้างในต้องมีเงินเยอะมาก ทันใดนั้นฉันก็รับมาอย่างไม่อาย เพียงแต่ฉันยังยื่นมือไปไม่ถึงขอบบัตร มือของฉันก็ถูกเซียวเหย่ตีกลับมา “ยังไงฉันก็ยังเป็นปู่ของนาย จะเอาเงินของคนเด็กกว่าได้ที่ไหน วางใจเถอะ ย่ารองของนายยังมีเงินอยู่ ถ้าไม่มีเงินฉันก็จะทำเงินให้เธอ ภรรยาของตัวเองก็ต้องเลี้ยงเอง” เซียวเหย่กล่าว พูดจบเขาก็ดึงบัตรนั้นกลับไป และยังบอกเซียวเถิงว่าคราวหลังไม่ต้องเอาเงินออกมาแล้ว ระหว่างที่พูดกันรถก็มาจอดที่หน้าโรงแรมฮิลตันแล้ว เดิมที่เซียวเถิงต้องการที่จะพยายามอีกซํกหน่อยแต่พอเห็นหน้าที่จริงจังของเซียวเหย่ จึงจำใจรับบัตรกลับไป และกล่าวว่าพรุ่งนี้เช้าจะมารับพวกเราที่โรงแรม และเขาก็ขับรถออกไป หลังจากรอเซียวเถิงไปแล้วฉันโกรธจนแก้มป่อง จงใจทำหน้าไม่สนใจเขา ใครจะรู้ว่าว่าผู้ชายคนนั้นจะยอมที่จะยากลำบากมากกว่าฉัน เห็นฉันไม่สนใจเขา เขาก็ไม่สนใจฉันเช่นกัน ดูแลตัวเองจัดการเช็คอินด้วยตัวเอง แน่นอนว่าจ่ายด้วยเงินของฉัน หลังจากกลับมาถึงห้อง เซียวเหย่ก็ยังคงไม่สนใจฉัน เดินตรงเขาห้องน้ำไปอาบน้ำแล้ว เหลือแค่ฉันที่นั่งอยู่บนเตียงคนเดียว ฟังเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ ทำให้นั่งไม่ติดกับที่ เพราะฉันพบปัญหาใหญ่อีกแล้วห้องที่เซียวเหย่เลือกเป็นห้องเตียงเดียวขนาดใหญ่ และมีห้องเดียว (แน่นอนว่าถ้ามีสองห้องฉันจะยิ่งเจ็บใจมากกว่านี้) คืนนี้ฉันจะนอนยังไงเนี่ย ถึงแม้ว่าฉันกับเขาจะจูบกันแล้ว กอดก็กอดแล้ว แต่นั่นมันก็ผ่านมาแล้วด้วยซ้ำ แต่นั่นมันก็เป็นอุบัติเหตุ ตอนที่อยู่กับฉันเขาปลอมเป็นหลิวฝันในตอนนั้น ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขาคือเซียวเหย่ยังต้องนอนกับเขาอีก ฉันยังไม่ได้เปิดเผยขนาดนั้นนะ โชคดีที่ฉันรู้ว่าฉันคิดมากเกินไปแล้ว เสียงน้ำในห้องน้ำก็ยังดังต่อไป ตั้งแต่เดินเข้าไปจนตอนนี้ ก็มากกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังคิดความนัยของเซียวเหย่ไม่ออก และก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ข้างใน หลายครั้งฉันอดสงสัยไม่ได้ อยากจะเขาไปดูว่าเขาทำอะไรกันแน่ถึงได้อาบน้ำนานขนาดนี้ แต่ทุกครั้งที่เดินไปถึงประตูห้องน้ำฉันก็จะหยุด เขาเป็นคนใจดำขนาดนั้น ถ้าจู่ๆฉันเปิดเข้าไป เห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา ไม่รู้ว่าจะถูกว่ายังไงนะ เขาจะให้ฉันรับผิดชอบเขายังไง ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าแล้ว เซียวเหย่พึ่งจะผลักประตูออกมาผมของเขายังคงเปียกชื้น น้ำหยดลงมาตามกรอบใบหน้าหล่อ ผ่านกล้ามหน้าอกที่แข็งแรง และไหลผ่านแนวกล้ามหน้าท้อง ในที่สุดก็หยุดตรงผ้าขนหนูที่ผันรอบเอว เดี๋ยวก่อนนะ เขาอาบน้ำเสร็จแล้วแต่ไม่ใส่เสื้อผ้า แค่พันผ้าเช็ดตัวรอบเอวแล้วก็ออกมาเหรอ หุ่นแบบนักแสดงฮอลลีวูดแบบนั้นไปอยู่บนร่างกายของเซียวเหย่ได้ยังไง ผีผู้ชายที่ตายมาร้อยกว่าปีแบบเขาน่ะนะ หุ่นเขาไม่ใช่คนช่วงราชวงศ์ชิงตอนปลายเลย แต่ยังไงก็ควรจะใส่เสื้อก่อนสิ ! แต่ยังก็ตามเขาก็เป็นผี ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับรูปร่างเขาจริงจริง รูปร่างเขาดีกว่าโค้ชฟิตเนสที่ฉันเคยเห็นมาอีก กล้ามหน้าท้องนั้น เอวนั่นอีก ไม่แปลกใจเลยที่ออกกำลังกายดีขนาดนั้น “ฉีเซวียน เธอมองพอรึยัง”ฉันกำลังมองเอวของเขาอย่างดื่มด่ำ ทันใดนั้นเสียงของเซียวเหย่ก็เข้ามาในหูฉัน ทำให้ตกใจ หน้าฉันแดงขึ้นทันใดรีบหันหน้าไปทางอื่น อ้าปากพูดว่า “ใครมองนายกัน แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อหล่ะ” “ฉันไม่มีชุดนอน” เซียวเหย่กล่าว พูดไปก็เขาก็เอาผ้าห่มออกจากตู้เสื้อผ้า ปูไปที่พื้น และพูดว่า “เธอนอนเตียง ฉันนอนพื้นดึกแล้วรีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เธอเป็นตัวสำคัญนะ” “อื้ม......” ฉันตอบกลับ ก่อนหน้านี้ฉันคิดเกี่ยวกับการนอนตั้งนาน ใครจะคิดว่าเขาจะนอนพื้นหล่ะแต่ฉันก็ยังจิตตกอยู่นิดหน่อย หุ่นเขาดีขนาดนี้ ถ้ากอดเขาตอนนอนได้ ต้องสบายมากเลยสิ ความคิดนี้โผล่ขึ้นมา แม้แต่ฉันก็เริ่มไม่ชอบตัวเองแล้ว ถึงแม้ตอนแต่ก่อนฉันจะไม่ได้มีความเป็นกุลสตรี มากนัก แต่โดยรวมแล้วยังคงเป็นผู้หญิงที่ดี ตอนนี้ไม่คิดว่าจะน้ำลายไหลตอนนอนต่อหน้าคนแปลกหน้า ทำให้น่าโดนรังเกียจจริงจริง ฉันด่าตัวเองในใจไปด้วยและพยายามเดินเลี่ยงเขาเพื่อไปห้องน้ำด้วย แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามเท่าไหร่ หางตาก็ยังเผลอเหลือบไปเห็นเขาอยู่ดี ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่เขากอดฉันคืนนั้นเขากอดฉันอย่างบ้าคลั่ง จนถึงฉันอาบน้ำเสร็จ แก้มยังคงร้อนอยู่ ผมก็แห้งแล้ว โชคดีที่เซียวเหย่หลับไปแล้ว ฉันไม่กล้าสู้หน้าเขา แล้วฉันก็กลับไปนอนบนเตียง ตลอดทั้งคืนนั้น ฉันฝันว่าเซียวเหย่กอดฉันไว้ อยู่กับฉันในความฝัน จนถึงเช้ารุ่งขึ้น ตอนที่เซียวเหย่ตะโกนปลุกฉัน ขาของฉันปียกไปหมด เหมือนว่าเขาจะค่อนข้างรีบ เขาพูดว่าเซียวเถิงรออยู่ข้างล่างแล้ว เขาสั่งให้ฉันรีบไปเปลี่ยนชุดเตรียมออกเดินทาง ทันใดนั้นใบหน้าฉันก็กลายเป็นสีแดง พูดให้เขารอซักครู่ด้วยความอาย ฉันไปอาบน้ำก่อน หลังจากนั้นก็ไป ใครจะรู้ล่ะว่าเซียวเหย่จะเหมือนแข่งกับฉันอย่างนั้น เขาดึงฉันออกมาจากที่ซ่อน ปากก็พลางเร่งฉันให้รีบ และคว้าเอวฉันไปด้วย ตอนที่แขนของเขารวบมาที่ใต้ขาฉัน แขนของเขาก็โดนที่ก้นฉันอย่างไม่ทันระวัง หลังจากรู้สึกถึงความเปียกใบหน้าก็แสดงสีหน้าไร้อารมณ์และมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ และถามว่า “เธอฉี่รดที่นอนเหรอ” “นายสิฉี่รดที่นอน” เดิมที่ก็อับอายอยู่แล้ว ถูกเขาถามเมื่อกี้ ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว ร้อนใจหาที่หลบก่อน เขาขมวดคิ้วและมองมาที่ฉันซักพัก ทันใดนั้นก็หัวเราออกมา มองฉันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “ไม่ได้ฉี่รดที่นอน งั้นก็เหลืออีกเหตุผลเดียว เธอชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ แค่เห็นฉันก็เปียกแล้วน่ะเหรอ” “พูดไร้สาระอะไร นายสิเปียกฉันแค่เหงือออก”ฉันตอบอย่างปากแข็ง ระหว่างที่พูดฉันก็ดันเขาออกไปจากห้องน้ำ ล็อคประตูอย่างดี พิงตัวกับประตูห้องน้ำแล้วถอนหายใจอย่างแรง จากนั้นซักครู่ ฉันก็ใจเย็นลง หลังจากนั้นจึงหมุนก๊อกให้น้ำไหลออกมา น้ำไหลมาชำระร่างกาย ถือโอกาสล้างความน่าอายเมื่อซักครู่ออกไปให้สะอาด เมื่อตอนฉันอาบน้ำจนสะอาดและออกมาจากห้องน้ำ เซียวเถิงก็อยู่ในห้องด้วย เขาคงจะรอไม่ไหวแล้ว หลังจากเห็นฉันออกมาแล้วสีหน้าก็ดีใจ ติดต่อโรงพยาบาลนั้นไปแล้ว ตอนนี้สามารถไปได้เลย พูดแล้วก็ผลักประตูออกไป ฉันไม่กล้ามองเซียวเหย่ มุ่งหน้าไปทางที่เซียวเถิงออกไปได้แต่ตามเซียวเถิงออกไปด้วยความห่อเหี่ยว เซียวเหย่ก็อยู่ด้านหลังฉัน ยังคงหัวเราะ เสียงผิดไปจากปกติ แม้ว่าฉันจะหันหลังให้เขา แต่ก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่ร้อนแรงของเขา โชคดีที่เขาไม่หัวเราะฉันตอนอยู่ต่อหน้าเซียวเถิง พวกเราขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลจิตเวชที่ลูกพี่ลูกน้องฉันเคยอยู่ เพื่อพบคณบดีของโรงพยาบาล คณบดีรอพวกเราอยู่แล้ว หลังจากเห็นเซียวเถิงก็รีบเชิญทันที และกล่าวว่าในที่สุดพวกคุณก็มาแล้ว หลังจากที่ได้รับแจ้ง ตีห้ากว่าก็มารอที่โรงพยาบาลแล้ว กลัวว่าจะทำให้งานพวกคุณล่าช้า ระหว่างที่พูด ก็ยื่นมือมาจับมือกับเซียวเถิงอย่างกระตือรือร้น ราวกับว่าคุ้นเคยกับเซียวเถิงดี กลับกันกับเซียวเถิง แม้ว่าใบหน้าเขาจะยิ้มอยู่ แต่การกระทำเรียบเฉยตลอดตรงกันข้ามกับที่เจอฉันกับเซียวเหย่ ทำให้เห็นว่า ตระกูลเซียวมีอิทธิพล สามารถทำให้คณบดีโรงพยาบาลมารอที่โรงพยาบาลตั้งแต่ตีห้าได้ถ้ารู้ว่าโรงพยาบาลจิตเวชโรงพยาบาลเดียวของเจียงเหมิน ถึงจะเป็นที่สาธารณะ แต่เพราะแรงกดดันจากสังคมปัจจุบัน ทำให้ผู้ป่วยทางจิตมีจำนวนมาก ดังนั้นจึงไม่ง่ายที่จะเข้ามา ตอนที่อยู่ดีๆลูกพี่ลูกน้องก็เสียสติ คุณลุงก็ใช้เส้นสายไม่น้อยเพื่อเอาเธอเข้ามา ภายใต้การนำของคณบดี พวกเราก็มาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว ในห้องผู้ป่วยมีคนไม่เยอะนัก มีเพียงแค่สามีภรรยาวัยกลางคนอายุเกือบจะห้าสิบปีคู่หนึ่งที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างเตียง ดูท่าทางจะเป็นพ่อแม่ของเด็กสาวนเตียง ดูเหมือนเด็กบนเตียงจะสติผิดปกติ แต่ไม่เสียสติขนาดลูกพี่ลูกน้องฉัน เพียงแค่นั่งยองๆอยู่บนเตียง มองไปที่ผ้าปูที่นอนอย่างเงียบเงียบ ไม่มีคำพูดใดออกมา และไม่เคลื่อนไหวอีกด้วย เธอไม่ก้าวร้าวเลยเมื่อเทียบกับลูกพี่ลูกพี่ลูกน้องฉัน เห็นได้ชัดว่าคณบดีเดินผ่านพ่อแม่ของเด็กสาวไปแล้ว หลังจากรอพวกเราเข้ามา คณบดีก็แนะนำสั้นๆแก่พวกเรา และยังพาพ่อแม่ของเด็กสาวออกไป จึงเหลือแค่ฉัน เซียวเหย่ เซียวเถิง สามคนอยู่ในห้องเด็กสาว “เริ่มเลยเถอะ” เซียวเหย่พูด “ได้ครับ” เซียวเถิงตอบรับ พลางหาของจากกระเป๋าที่แท้ก็หยิบเครื่องตัดผมที่พบได้ในร้านทั่วไปออกมา ตอนนั้นฉันก็เกิดสงสัย พวกเขาพูดว่าฉันต้องปลอมเป็นเด็กสาวคนนี้เพื่อถูกเรียกวิญญาณ จากนั้นจึงนำเครื่องตัดผมออกมา เครื่องตัดผมเกี่ยวกับที่ฉันปลอมเป็นเด็กสาวคนนี้ยังไง เห็นเพียงเซียวเถิงเดินไปที่ข้างเตียง ไม่ทันได้ทักทายเด็กสาว เขาก็เปิดเครื่องตัดผมขึ้นมาทักทายกับหัวของเด็กสาว ระหว่างที่ตัดปากก็ท่องไป ฟังไม่ค่อยชัดแต่พอฟังออกว่าเขากำลังท่องคาถาอะไรซักอย่าง ฉันรู้สึกอึดอัดใจ เด็กสาวคนนี้ถูกคน ควบคุมอยู่เหมือนกับลูกพี่ลูกน้องฉัน พลังโจมตีแข่งแกร่งมาก แม้แต่เซียวเหย่ก็ถูกลูกพี่ลูกน้องฉันกัดเข้า ตอนนี้เขาลงมือ ไม่กลัวเด็กผู้หญิงคนนั้นจู่ๆจะเสียสติกัดเขารึไงนะ ฉันจ้องทุกการเคลื่อนของเซียวเถิงอย่างกังวล เพราะกลัวเกินไป รู้ตัวอีกทีก็เผลอไปอยู่ข้างเซียวเหย่แล้ว หลบไปอยู่ด้านหลังเขาแล้ว P21เซียวเหย่กระพริบตาให้ฉันหนึ่งที ปากก็พ่นออกมาหนึ่งคำ “ 怂 ”(คนขี้ขลาด) ฉันจ้องตาเขาอย่างไม่โกรธเลย ขี้ขลาดก็ขี้ขลาดสิ ถึงตอนนี้จะไม่กลัว แต่เดี๋ยวถึงตอนที่โดนเรียกวิญญาณฉันก็กลัวอยู่ดี” ดีที่ฉันไม่ได้กังวลมากเกินไป เซียวเถิงโกนผมอย่างราบรื่น พอตัดออกไปแล้ว เด็กสาวผมล้านแล้ว ก่อนหน้านี้เด็กผู้หญิงยังดูท่าทางเซ่อๆ ไร้สติ หลังจากดูผมที่ยาวของตัวเองหลุดลงไป ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน เหมือนกับเห็นสิ่งของหายากจึงหยิบผมขึ้นมานำเข้าไปดมใกล้จมูก “เมื่อกี้ที่เซียวเถิงท่องคือคาถารวมลมหายใจทุกสิ่งในโลก ทุกคนล้วนมีลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองคาถารวมลมหายใจนี้ ก็คือเอาลมหายใจของเขาไปรวมไว้ที่ผม หลังจากที่โกนออกมา ก็เอาไปทำเป็นวิกผม สวมที่หัวของเธอ อย่างนี้ลมหายใจของเขาก็จะซ่อนลมหายใจของเธอ รอตอนที่จะเรียกวิญญาณ เธอค่อยปล่อมเป็นเขา” เซียวเหย่จ้องมาที่ฉันแล้วหัวเราะตลอด แต่ตอนนี้ไม่หัวเราะแล้ว และเริ่มอธิบายให้ฉัน ในใจฉันรู้สึกค่อนข้างประทับใจ แต่จำได้ว่าคราวที่แล้วเค้าอธิบายให้ฉันทำไมมันยุ่งเหยิงฉันก็เลยเศร้าใจ อย่างไงก็ตามทุกครั้งที่เซียวเหย่เริ่มอธิบายล้วนไม่ใช่เรื่องดี จริงอย่างที่คิด หลังจากเซียวเถิงโกนผมเด็กสาวแล้ว ก็ถือเครื่องตัดผมเดินเข้ามาหาฉัน ฉันถอยหลังทันทีจ้องมองเซียวเถิงที่ในมือถือเครื่องตัดผม ด้วยใบหน้าระแวง “นายจะทำอะไร” ไม่รอให้เขาพูดจบ ก็เข้าใจที่เขาจะสื่อ ยกมือขึ้นกั้นเขาไว้ “หยุดนะ ฉันพูดแค่จะปลอมเป็นเขาเพื่อถูกเรียกวิญญาณนะ ไม่ได้พูดว่าให้โกนผมฉันนะ นายอย่าให้ฉันหัวล้านนะ！” “แต่......” สีหน้าเซียวเถิงก็ลำบากใจขึ้นมา แม้ว่าเขาจะเชื่อฟังเซียวเหย่ แต่สถานะฉันตอนนี้คือย่ารองของเขา เขาจะรุนแรงกับฉันไม่ได้นะ” “โกนเถอะ อยากหานักบวชที่อยู่เบื้องหลังพบ ก็ต้องจ่ายค่าแลกเปลี่ยนสักหน่อย แล้วผมที่โกนไปมันก็ยาวใหม่ได้ ฉันจะไม่หัวเราะเธอแล้ว” เซียวเหย่พูด ระหว่างพูดเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ราวกับว่ารอคอยที่จะเห็นฉันหัวล้านอย่างมาก ฉันจะจำไว้ คราวหลังจะไม่ถูกโกนผมจนหัวล้านอีก ตอนนี้อดทนไปก่อน ยังอยากให้เซียวเหย่ที่ อยู่ตรงหน้าถูกโกนผมจนหัวล้านด้วย！ ฉันหมุนตัวออกไปด้านนอก เรื่องนี้เซียวเหย่ต้องจงใจแน่นอน ครอบครัวพวกเขาเป็นนักบวช ปลอมลมหายใจคนอื่นเรื่องแบบนี้ ไม่ได้มีอยู่วิธีเดียวแน่ ชัดเจนเลยว่าเขาต้องการที่จะเห็นฉันน่าเกลียด ฉันรู้สึกโกรธมากขึ้นไปอีก จึงเดินออกไปด้านนอกอย่างไม่พอใจ เพียงแต่ยังมั่นได้เดินออกจากห้อง เซียวเหย่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉัน เขาเร็วมาก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาได้ยังไง “ทำไม ยังไม่ทันไรก็จะล้มเลิกแล้วไม่พยายามช่วยน้องสาวเธอแล้วยังไม่อยากมีส่วนร่วมอีก” เซียวเหย่ขวางอยู่ที่หน้าประตูมองฉันพลางยิ้มยิงฟัน ราวกับเขาจี้ใจดำของฉัน ไม่คิดเลยว่าจะเอาลูกพี่ลูกน้องฉันมาขู่