ตอนที่25： พบชายหลงโผอีกครั้ง

ต๭นที่25： พบชายหลงโผอีกครั้ง ในตอนนี้ความโกรธยังอัดแน่นอยู่ในหัวฉัน พูดตามตรงว่าไม่ช่วยแล้ว แต่ละคนมีชีวิต ในเมื่อน้องสาวถูกจับไปแล้ว แล้วยังจะมาเอาวิญญาณฉันอีก อธิบายเลยว่าชีวิตของเธอถูกขโมยแล้ว ฉันก็มีเหตุการณ์ที่เลวร้าย ฉันกลับบ้านกับแฟนฉันอยู่ดี ก็ถูกผีร้ายแก่มาผัวผัน เซียวเหย่ได้ยินฉันด่าเขา รอยยิ้มก็มารวมกันบนใบหน้า ถามฉัน “โกรธจริงเหรอ ไม่ใช่แค่โกนผมรึไง” “นายไม่ใช่ผู้หญิง นายไม่เข้าใจหรอก ฉันเป็นพวกผมห้ามตัด เลือดห้ามไหล ผมห้ามยุ่ง นายอยากโกนหัวฉันให้ล้าน ไม่สู้ให้ฉันไปตายแทนลูกพี่ลูกน้องเลยล่ะ!” ฉันพูดด้วยความโกรธ “งั้นถ้าฉันทำเป็นเพื่อนเธอหล่ะ โกนผมเป็นเพื่อนเธอ พวกเราจะได้เท่ากัน ไม่มีใครหัวเราะใคร โอเคไหม ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ให้เซียวเถิงโกนผมของเขาด้วย” เซียวเหย่กล่าว พูดอยู่รอยยิ้มบนใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นจริงจังและจริงใจและพูดว่า “นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่จะปกปิดลมหายใจของเธอ ถ้าเธอเป็นคนอื่นก็ชั่งไปแล้ว ไม่โกนก็ไม่ขอร้อง แต่เธอคือภรรยาฉัน คือเธอที่พาฉันกลับโลกปัจจุบัน และก็เป็นเธอที่อยู่กับฉันตอนบาดเจ็บพยายามช่วยฉัน อยู่ข้างกายฉันเมื่อฉันต้องการเธอ พูดตามตรง ฉันเป็นคนหัวโบราณมาก บางทีเธออาจคิดว่าฉันกำลังใช้ประโยชน์จากเธอ แต่ตอนนี้เธอเป็นคนของฉันแล้ว ฉันต้องรับผิดชอบเธอ ไม่ทำให้เธอได้รับความเจ็บปวดแม้แต่น้อย ไม่งั้นฉันคงไม่ระวังที่จะช่วยลูกพี่ลูกน้องเธอขนาดนี้” พูดจบเขาก็มองตาฉันอย่างลึกซึ้ง เห็นฉันไม่เคลื่อนไหวใดใด เลยเดินไปหาเซียวเถิง เอาเครื่องตัดผม จะโกนหัวตัวเอง ฉันดูโง่ไปเลย ตอนแรกฉันเข้าใจว่าเขาตั้งใจจะทรมานฉัน ไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรแบบนั้นกับฉัน นั่นเป็นคำสารภาพรึเปล่านะ แต่เพื่อฉันทำให้เขาต้องโกนผมตัวเองเลยเหรอ ถูกเขาทำขนาดนี้ ฉันก็ชาไปทั้งตัวอยู่ที่ประตู ไปก็ไม่ได้ อยู่ก็ไม่ได้ ซักครู่เซียวเหย่ก็โกนหัวตัวเองจนหมดเห็นฉันไม่สบถอะไร จึงไปที่หัวเซียวเถิง ยกมือขึ้นมาโกนหัวเซียวเถิง ชัดเจนเลยว่าเซียวเถิงไม่อยากโกนผม ใบหน้าเขาเหยเกเหมือนกินมะระขม แต่เพราะความเคารพเซียวเหย่ จึงไม่ต่อต้าน เพียงแค่มองฉันอย่างน่าสงสาร ฉันก็ยังไม่อยากโกนผม แต่มองเซียวเหย่กับเซียวเถิงที่โกนผมเป็นเพื่อนฉัน ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก จำใจต้องเดินกลับไปช้าช้า หลังจากเซียวเถิงโกนผมเสร็จแล้ว เซียวเหย่ก็เปลี่ยนทิศทางทันทีและเดินเขามาหาฉัน ความเศร้าในใจฉันมันหนักมาก เพราะถึงแม้เซี่ยวเหย่กับเซียวเถิงจะโกนผมหมดแล้ว แต่พวกเขาก็เป็นผู้ชาย เทียบกันแล้วไม่เข้ากันเลยสักนิด กลับกันยิ่งดูเคร่งขึมดื้อดึง เหมือนกับดาราชายที่จงใจทำทรงโกนหัว แต่ถึงแม่ว่าฉันไม่ได้น่าเกลียดเกินไป อาศัยการแต่งหน้าแต่งตัวก็สวยได้ ใครจะรูว่าฉันโกนหัวแล้วจะน่าเกลียดขนาดไหน ตอนนี้ก็เหมือนลูกธนูที่อยู่บนคันธนูแล้วไม่ยิงก็ไม่ได้ ฉันไม่เห็นอะไรเลย หลับตาแน่น ภาวนาในใจว่าไม่เห็นฉัน ไม่เห็นฉัน...... รู้สึกถึงเครื่องตัดผมที่เคลื่อนอยู่บนผมฉันเล็ก และยังร้อนนิดหน่อย อย่าพูดเลย หลังจากที่โกนผมเสร็จหัวก็รู้สึกสบายขึ้นมาก ลมพัดมาค่อนข้างสบาย “พู่ว...เสร็จแล้ว” เซียวเหย่บอก ไม่มีใครหัวเราะใคร เขาโกนหัวให้ฉันเสร็จก็ไม่ยิ้มเลย ฉันลืมตาขึ้นทันที รีบมองไปที่กระจกดูตัวเอง พอเห็นตัวเองในกระจกฉันเกือบจะไม่ร้องไห้แล้ว นี่คือฉันหรอ ฉันที่มองอยู่ในกระจก ราวกับภิกษุณีอย่างนั้น ทั้งตัวล้วนดูเวทนาจริงจริง เซียวเหย่เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่ประสบผลสำเร็จ หัวเราะฉันอยู่ที่กระจก ทำให้ยิ่งโมโหเข้าไปอีก เขาในกระจกตอนนี้..... มีผม！ ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว หันไปถลึงตาใส่เขา ถ้าตาของฉันสามารถฆ่าผีได้ ตอนนี้วิญญาณเขาคงลอยไปแล้ว！ เซียวเหย่สังเกตได้ถึงจุดประสงค์จะฆ่าคนของฉัน ก็ยิ่งยิ้มอย่างชอบใจ ภูมิใจในการจำลองทรงผมของตัวเอง และพูดว่า “เธอลืมแล้วเหรอ ฉันเป็นผีนะในเมื่อฉันสามารถเปลี่ยนร่างเป็นหลิวฝันได้ กับแค่ทำให้ผมกลับมาเหมือนเดิมไม่ใช่เรื่องง่ายรึไง” ถูกเขาพูดแบบนี้ใส่ ก็พึ่งนึกขึ้นได้ ทำไมฉันถึงโง่ขนาดนี้นะ เสียแรงที่ฉันซาบซึ้งขนาดนั้นตอนเขาโกนหัวตัวเองเมื่อกี้ อกฉันจะแตกแล้ว ฉันผลักเขาออกไป ยังดีที่เซียวเถิงยังหัวล้านอยู่ เห็นคนที่ชะตากรรมเดียวกัน ค่อยสบายใจหน่อย เซียวเถิงเองก็รู้สึกเศร้า แต่เขาก็ปรับตัวได้เร็ว จากนั้นจริงหยิบเครื่องมือจากกระเป๋าออกมาทำวิกผมจากผมของเด็กสาว ใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงกว่า วิกผมก็เสร็จแล้ว ฉันจึงหยิบขึ้นมาอย่างบ่นๆ ถามเซียวเถิงว่าเอาไปสระก่อนแล้วค่อยใส่ได้มั้ย สุดท้ายเซียวเหย่ก็ไม่พูดอะไร ในตอนนั้นเซียวเหย่ผีที่น่ารำคาญก็ส่งเสียงว่า “วิกผมที่ทำขึ้นก็คือเอาลมหายใจคนอื่นไปไว้ที่เธอ เธอเอาผมไปสระ ลมหายใจก็ไม่มีแล้ว เธอว่าสระได้หรือไม่ได้ล่ะ” แม้คำพูดของเขาจะน่ารำคาญมาก แต่มันก็ฟังดูสมเหตุสมผล ฉันโกรธจนบูดบึ้งไม่พูดไม่จา หลังจากนั้นการเคลื่อนไหวก็หยุดลง ก็พบผ้าคลุมศีรษะตรงช่องว่างจึงสวมวิกผมลงมาที่ศีรษะ ไม่รู้ว่าคือภาพลวงตาของฉันหรืออะไร หลังจากสวมวิกผมแล้ว ฉันก็มองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ไม่คิดว่าจะดูคล้ายเด็กสาวคนนั้นจริงจริง เมื่อฉันกำลังจัดทรงผมให้ดูดีกว่านี้ จู่ๆเซียวเหย่ก็เข้ามา ปิดปากฉันไว้ กระซิบที่ข้างหูฉันว่า “อย่าพูดและก็อย่าส่งเสียง พวกเขามาแล้ว” พูดจบเขาก็ยัดของเย็นๆบางอย่างใส่มือฉันและพูดว่า “สิ่งนี้สามารถปราบผีได้ ไม่ถึงช่วงคับขันห้ามใช้” พูดเสร็จเขาไม่รอให้ฉันตอบรับ พริบตาเดียวเขาเขาก็หายไปในอากาศ ในตอนนั้นผมก็ตั้งขึ้น แม้ฉันจะรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องมาและเตรียมใจไว้แล้วแต่ถึงเวลาที่พวกเขามาจริงจริง ฉันก็กลัวจนจะตาย กังวลไปหมด ตอนนี้ในห้องน้ำมีแค่ฉันคนเดียวแล้วประตูห้องน้ำยังคงปิดอยู่ และก็ไม่รู้ว่าเซียวเถิงอยู่ข้างนอกหรือไม่ ฉันไม่กล้าส่งเสียงใดใดและฟังการเคลื่อนไหวภายนอก ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงกรอกแกรกมาจากข้างนอก ดูเหมือนว่าไม่ได้มีคนเดียว ตอนนี้พวกเขาล้อมรอบอยูด้านนอกในห้องผู้ป่วย จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางตรงมายังห้องน้ำที่ฉันอยู่ เดิมที่ฉันต้องการที่จะทำใจให้สงบ อยู่ในห้องน้ำอย่างสง่างามรอพวกเขามา จากนั้นก็จับกุมพวกเขาให้นำไปยังที่ที่อยู่เบื้องหลัง แต่ตอนรอให้พวกเขาเดินไปถึงประตู ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหวแล้วจึงวิ่งไปยังห้องอาบน้ำอย่างรีบเร่ง ดึงม่านอาบน้ำขึ้นเพื่อป้องกันตัว ไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออก ฉันเห็นเงาร่างสองร่างที่เดินเข้ามาผ่านม่านอาบน้ำ ในนั้นมีน้องสาวฉันอยู่ด้วย เธอในตอนนี้ไม่มีสติแล้ว พวกเขาค้นหากลไกรอบรอบห้องน้ำ พวกเขาหาอย่างระเอียด ท่าทางต้องหาฉันให้เจอ แต่ฉันยังสังเกตได้หนึ่งรายละเอียด ถึงแม้พวกเขาจะค้นหาอย่างละเอียด แต่ใกล้โถส้วมพวกเขาไม่ได้หา เขาจะเดินไปรอบๆเท่านั้นเหมือนกับว่ากลัวโถส้วมอย่างนั้น เมื่อก่อนตอนที่ฉันออกไปว่ายน้ำ ก็จะไปเดินเล่นชมวิววัดที่สวยงามมากมาย บางครั้งก็เคยเห็นคำอธิบายเกี่ยวกับผี เหมือนว่าผีจะกลัวห้องครัวกับกระท่อมเพราะอะไรก็ลืมไปแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะเป็นจริง เพียงแต่ไม่รู้ว่าเซียวเหย่กลัวที่พวกนี้หรือไม่ ถ้าฉันหาวิธีพาเขาไปใกล้ๆเตาไฟกับโถส้วม เขาจะตายไหมนะ อย่างงั้นฉันก็จะหนีรอดจากเขา และยังพาหลิวฝันออกมาได้ ตอนที่ฉันคิดไปได้ไกลแล้วม่านอาบน้ำตรงหน้าฉันก็ถูกกระแทก ทันใดนั้นใบหน้าซีดและเยือกเย็นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน จ้องมาที่ฉันโดยไม่แสดงออกใดใด อยูห่างจากฉันไม่ถึงห้าเซ็นติเมตรเท่านั้น “อา...” จิตของฉันก็เกิดความกลัวจิตใต้สำนึกต้องการกรีดร้อง แต่ลำคอของฉันไม่เปล่งเสียงใดออกมาเลย ทันใดนั้นมือเย็นเย็นก็ปิดที่ปากฉัน เสียงกรีดร้องของฉันกลับไป ฉันยิ่งตื่นตระหนก หันกลับไปมองจึงพบว่าคนที่ปิดปากฉันอยู่ด้านหลังก็คือน้องสาวของฉัน เธอเหมือนกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหน้าฉันก็คือมีใบหน้าที่ซีดเหมือนกัน ใบหน้าโกรธมาก แตกต่างอย่างเดียวคือ เธอมองตาฉันอย่างมีความนัย ฉันรู้สึกดีใจคือน้องสาวฉันได้สติแล้วจำฉันได้แล้วใช่ไหมนะ “เธอเสียสติแล้ว อย่าพูดไร้สาระกับเธอ พาไป” เสียงของน้องยังคงแข็งกร้าว เธอปล่อยปากของฉันทันทีหลังพูดจบ แต่กลับจับข้อมือฉันออกไปข้างนอก ผู้หญิงอีกคนเห็นน้องสาวฉันพูดไร้สาระแล้วก็ไม่มองฉันอีก เรียนรู้การกระทำของน้องสาวที่จับข้อมือฉันอีกข้างและเดินไปข้างนอนอย่างสั่นระริก ฉันระมัดระวังตัวไม่กล้าอ้าปากพูดอะไร กลัวว่าลมหายใจตัวเองจะออกมา ทำได้แค่ใช้โอกาสที่ผู้หญิงอีกคนไม่ได้สนใจแอบชำเลืองมองน้องสาว ต้องการที่จะเห็นการแสดงออกของน้องสาวว่าเขารู้จักฉันหรือไม่ แต่น่าเสียดายที่หลังจากน้องสาวจับตัวฉัน ก็กลับกลายเป็นท่าทีงงงวยมองไปข้างหน้าก็ราวกับว่าไม่เห็นฉัน ทำเพียงแค่พาฉันออกไปด้านนอก ฉันไม่ได้รับคำใบ้อะไรจากท่าทีของน้องสาว ทำได้เพียงภาวนาเงียบเงียบว่าตอนนี้เซียวเหย่อยู่ข้างฉัน น้องพาฉันเดินต่อไปออกจากโรงพยาบาลจิตเวชก็เดินเข้าไปในบ้านไม้เล็กๆที่ร้าว บ้านไม้เล็กเล็กนั้นสกปรก มองจากด้านนอกคือเล็กมาก แต่หลังจากเข้ามาก็รู้สึกกว้างอย่างฉับพลัน แม้แต่ผนังและหลังคาก็ทำด้วยหิน มองแวบแรกฉันก็คิดว่าฉันอยู่ในถ้าหิน และในถ้านี้ไม่ใช่คนอื่น ก็คือคู่สามีภรรยาวัยกลางคนที่ฉันเห็นในห้องผู้ป่วยวันนี้ พวกเขานั่งล้อมรอบโต๊ะกลมตัวหนึ่ง คนนึงอ่านหนังสือ อีกคนวาดรูป เป็นภาพที่เงียบสงบ หลังจากน้องสาวพาฉันไปที่ถ้ำ ในตอนนั้นสามีภรรยาคู่นั้นหันมามองฉันทั้งคู่ พ่อแม่ของเด็กสาวยิ่งตื่นเต้นดีใจเรียกลูกสาว หลังจากนั้นจึงเข้ามากอดฉัน ท่าทางดูมีความสุข ฉันตกใจจิตใต้สำนึกบอกให้ซ่อน แต่ทันใดนั้นมือของน้องสาวเอื้อมมาที่เอวฉัน ไม่ปล่อยให้ฉันเคลื่อนไหว ฉันไม่สามารถดึงเธอออกได้ ทำได้แค่อยู่ที่เดิมให้พ่อแม่เด็กสาวกอด “หลิงเอ๋อในที่สุดลูกก็หายแล้ว ตอนที่ลูกป่วยแม่กังวลแทบตาย ยังดีที่ไม่เป็นไร วันนี้พ่อกับแม่มารับลูกออกจากโรงพยาบาล พวกเรากลับบ้านกัน คราวหลังจะไม่มาที่ของผีอีกแล้ว เธอแสดงออกอย่างท่วมท้น เธอพูดอย่างชัดเจน เดาว่าคือคือเด็กสาวหลิงเอ๋อร์ตัวจริงมันยากที่จะปฏิเสธแม่ที่รักของตัวเอง แต่ฉันทำเพียงแกล้งทำทีว่าซาบซึ้งใจ เหมือนกับว่าคือลูกสาวของพวกเขาจริงจริง สถานการณ์นั้นแปลกมาก ด้านหลังฉันมีวิญญาณหน้าซีดอยู่สองตัว ด้านหน้ามีชายหญิงแปลหน้าคู่หนึ่ง จากสถานการณ์ที่พวกเขาพูดกัน สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้คือโรงพยาบาล ฉันยังอยู่ในห้องผู้ป่วย และฉันก็มองตรงหน้าฉันอย่างชัดเจน นี่คือถ้ำที่แปลกมากเหมือนกับในหนังอย่างนั้น หลังจากนั้นแม่ที่กอดฉันอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็หยิบตะปูทองเหลืองออกมาจากด้านหลัง มุ่งมาที่หัวของฉัน และยังอ่านปากได้ว่า “ลูกรัก ออกไปสักพักจะหนาวพวกเราสวมหมวกก่อนนะ” พูดไปเธอก็เอาตะปูเป็นหมวกแทน ปลายตะปูหันลงจ่อลงมาที่หัวของฉัน ฉันรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา ตะปูนั้นยาวขนาดนั้น ถ้าแทงเข้ามาในหัวฉันละก็ ฉันจะมีชีวิตต่อยังไงล่ะ และฉันดูตะปูนั้นที่คุ้นตาเป็นพิเศษ เหมือนกับตะปูควบคุมวิญญาณที่แม่หม้ายหลี่เคยให้ฉัน ถ้าตะปูนี้คือตะปูควบคุมวิญญาณจริงละก็ ไม่เพียงแต่ฉันจะถูกแทงตาย วิญญาณก็หนีไม่รอดอีก สายตามองที่ตะปูที่อยู่ในมือของแม่ ที่ใกล้จะแทงที่หัวฉันแล้ว ฉันจึงมือไว ผลักแม่ออกหลังจากนั้นใช้โอกาสนี้ไปอยู่ด้านหลังเธอ แกล้งพูดกับพ่อเหมือนเดิมว่า”พ่อ ลูกคิดถึงพ่อ” พูดอยู่ฉันก็จงใจไปยืนข้างพ่อ ระหว่างที่พูดกับพ่อก็จับตาดูการเคลื่อนไหวของแม่ ถ้าเธอยังจะแทงฉันจะได้หลบได้ทัน แม่เห็นฉันหลบอยู่หลังพ่อ มองมาที่ฉันอย่างอ่อนโยน ถ้าเป็นแม่ฉันจริงจริง และภาพที่เห็นตรงหน้าคือห้องผู้ป่วย ฉันเชื่อว่าฉันจะต้องทำตามเขาอย่างแน่นอน “ลูกที่แม่พูดก็ถูกนะ ลูกพึ่งหายป่วย ร่างกายยังอ่อนแอ สวมหมวกออกไปเถอะ” พ่อ พูดด้วยรอยยิ้ม พูดอยู่เขาก็ดึงตะปูออกมาจากด้านหลัง มุ่งมาที่หัวของฉัน ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะมีตะปูสองอัน อยากจะออกจากตรงนั้น ก็ถูกพ่อจับไว้ เขาแรงเยอะกว่าแม่ และเหมือนว่าจะป้องกันอย่างดี จับมือที่จับฉันล็อคไว้ด้านหลังของฉัน ตอนนั้นร่างกายฉันชาเป็นเวลานาน เคลื่อนไหวไม่ได้ และในเวลานี้ พ่อได้ยกตะปูขึ้นมาแล้ว ตะปูแทงลงมาที่หัวฉัน ฉันรู้สึกถึงความเย็นที่ตะปูนั้นปล่อยออกมา ! ฉันถูกไอเย็นนั้นกระตุ้นจิตทนไม่ไหวแล้วจึงตะโกนออกมา “ ช่วยด้วย! ถ้านายไม่ออกมา ฉันจะถูกแทงตายแล้วนะ!” ในเวลาเดียวกับที่ฉันขอความช่วยเหลือ ทันใดนั้นก็มีเงาสีดำปรากฏขึ้นมาต่อหน้าฉัน กันฉันให้อยู่ด้านหลัง รัดพ่อให้ลอยออกไปเสียงกรีดร้องก็เปล่งออกมา ราวกับว่าคนถูกฉีกร่าง เสียงดังอึกทึก ทำให้ฉันตกใจหัวใจแทบจะหลุดออกมา การเคลื่อนไหวนั้นเร็วมา ฉันมองเห็นได้ไม่ชัดว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เดิมที่ฉันคิดว่าเขาคือเซียวเหย่ แต่ตอนที่เขาหันกลับมา ฉันกลับเห็นเห็นใบหน้าหล่อปนน่ารัก “เฮ้ ยัยตะปูเธอยังจำฉันได้ไหม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาต่อสู้อยู่ก็หันมาทักทายฉันอย่างรวดเร็ว “ทำไมถึงเป็นนาย ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ฉันมองที่หัวของเขาที่มีรอยกระสุน เขาคือน้องชายคนเล็กของหลงโผที่ก่อนหน้านี้ที่ถูกฉันพาไปช่วยเซียวเหย่และการควบคุมจิตของฉันก็ถูกเขาพรากไปตอนนี้ในมือชายหญิงคู่นั่น ถือตะปูควบคุมวิญญาณอยู่ เป็นไปได้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือเขา ขนฉันก็ลุกขึ้นมาก้าวถอยหลังไปเพื่อหนีเขา มองเขาอย่างระวัง “ฉันไม่อยู่นี่ จะเป็นฮีโร่มาช่วยได้ยังไง พูดสิ ฉันมาได้ถูกเวลาใช่ไหม ถ้าเมื่อกี้เธอคิดว่าฉันเท่ห์มาก งั้นตอนนี้เธอก็ยกย่องฉันได้แล้ว” ชายหลงโผคนเดิมแสยะยิ้ม พูดอย่างหลงตัวเอง “ชมพ่อนายสิ！ระวังหลัง！” ฉันพูดอย่างโกรธ สถานการณ์ตอนนี้วิกฤติ พ่อคนนั้นหลังจากถูกกำจัดแล้วก็ฟื้นขึ้นใหม่ พริบตาเดียวบก็ไปอยู่หลังชายหลงโผคนนั้นอย่างรวดเร็ว และนอกจากนั้นยังมีวิณญาณโง่อีกไม่กี่ดวงด้านหลังมารวมที่ฉัน