ตอนที่26：ถูกชายหลงโผวลักพาตัว

ต๭นที่26：ถูกชายหลงโผวลักพาตัว พวกเขาเข้ามาถึงตรงหน้าพวกเราในพริบตาเดียว ห่างจากฉันไม่ถึงหนึ่งเมตร ช่องว่างระหว่างฉันกับชายหลงโผลเล็กเรื่อยๆ สุดท้ายพวกเราก็ยืนหลังชนกัน โชคดีที่ชายหลงโผคนนั้นแข็งแกร่งกว่าพ่อมาก หลังจากเปล่งคำภาษาไทยง่ายง่ายออกมาจากปาก พ่อก็กรีดร้องออกมาและจำใจถอยไป หลังจากที่ชายหลงโผไล่พ่อไปก็ไม่รอช้า ก็รีบมาขวางตรงหน้าฉันทันที ในมือก็มีท่าท่างแปลกประหลาด และเล็งไปที่หัวของน้องสาว “อย่า!” ฉันตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัวและดึงเสื้อของชายหลงโผไว้และยังดึงเขากลับมาหาฉัน ชายหลงโยไม่คิดว่าฉันจะหยุดเขาได้ เหลือบมองฉันอย่างไม่เข้าใจแต่ตอนนี้สถานการณ์ตึงเครียดเขาไม่สามารถสนใจที่จะถามฉันได้ และเปลี่ยนท่าทางมืออีกครั้งไปยังวิญญาณที่อยู่ข้างน้องสาว ในช่วงที่สนใจที่ชายหลงโผ วิญญาณนั้นก็กรีดร้องออกมาในเวลาเดียวกันใบหน้าก็บิดเบี้ยวขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะเจ็บปวด ฉันไม่สามารถมองเขาในอีกมุมได้ ไม่คิดว่าฝ่ามือธรรมดาธรรมดาของเขาจะมีพลังมากขนาดนี้ น้องสาวเห็นคู่หู่ตนได้รับบาดเจ็บทันใดนั้นก็ตะโกนใส่ฉัน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้น้องสาวเป็นอะไร อีกทั้งยังกลัวชายหลงโผลจะทำร้ายน้องสาว ระหว่างที่วิตกกังวลไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เพียงแค่จับชายหลงโผลไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว ไม่ให้เขาลงมือกับน้องสาว “รีบไป!” เมื่อกรงเล็บของเธอเกือบจะจับมาที่ฉันทันใดนั้นหูของฉันก็ได้ยินเสียงของน้องสาว กรงเล็บของเธอก็เปลี่ยนทิศทาง แรงกระแทกที่หลังของฉันและทำให้ฉันลอยไปอย่างรุนแรง ฉันรู้สึกแค่เกือบจะถูกน้องสาวบดขยี้ทั้งร่างลอยในแนวนอนไปกระแทกกับประตูไม้ด้านหลัง ตอนที่คิดว่าตัวเองจะตายแล้ว ก็มีมือหนึ่งกอดมาที่เอวฉันและรวบฉันเข้าไปกอด คือเซียวเหย่! เขาหายตัวไปนาน ในที่สุดก็ปรากฏตัวแล้ว สีหน้าฉันดีใจ เพียงแต่ร่างกายฉันเจ็บสาหัส เหมือนกับว่าซี่โครงหักอย่างนั้น ต้องพูดว่ามือครู่ที่น้องสาวตบฉันอย่างรุนแรง ถ้าไม่มีเซียวเหย่ดึงไว้ ฉันคงจะกระแทกกับถ้ำนี้ จากที่เซียวเหย่ปรากฏตัวขึ้น พลังหยินก็เพิ่มมากขึ้นภายในถ้ำ แต่ที่ต่างจากที่รู้คือน้องสาวตอนนี้เป็นจิตวิญญาณ อยู่ในที่ที่พลังหยินมากพลังก็ต้องเพิ่มด้วยสิ เพียงแค่ถูกเซียวเหย่มอง ก็ถอยกลับไป ถอยไปจนถึงกำแพงถ้ำแล้วก็หายไปในอากาศ ในตอนนั้นฉันร้อนใจมากไม่สนแผลบนร่างกาย ถามเซียวเหย่ว่าน้องฉันไปไหนแล้วยังพูอีกว่าดูเหมือนสติเธอจะกลับมาแล้ว วันนี้ก็ช่วยฉันมากกว่าหนึ่งครั้งที่เมื่อกี้ที่กระแทกฉันก็เพื่อช่วยฉัน ฉันคิดว่าเซียวเหย่ได้ยินว่าสติน้องฉันกลับมาแล้วจะดีใจซะอีก แต่ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ดีใจ แต่สีหน้าเขากลับไม่ดีขึ้นมา เขาไม่ตอบคำถามฉันแต่มองจ้องไปที่ชายหลงโผอย่างถามอย่างโมโหว่า “ทำไมนายมาอยู่ที่นี่” นายยังอยู่ที่นี่ได้ แล้วทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้ ที่นี่บ้านนายรึไร” ชายหลงโผคนเดิมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดวงตาก็ทักทายดวงตาเยือกเย็นของเซียวเหย่ ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย ฉันอดที่จะสงสัยในตัวเขาไม่ได้ ตอนนี้เห็นได้ว่าเซียวเหย่โกรธอย่างชัดเจน แม้เข้าจะไม่ได้โกรธฉัน แต่ฉันก็สั่นกลัวด้วยไอเย็นจากร่างกายเขา ไม่ต้องพูดถึงชายหลงโผ ฉันจินตนาการได้ถึงความกดดันที่เขาเจออยู่ตอนนี้ ความเย็นยะเยือกเข้ากระดูกดำ มันไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปทนได้ “ฉันเคยเตือนนายแล้ว อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะนายฉันก็เจอ阴阳师ที่อยู่เบื้องหลังแล้ว !” เซียวเหย่พูดระหว่างที่พูดร่างกายก็ปล่อยไอขุ่นมัว ออกมา สร้างแรงกดดันให้คนอื่นอย่างช่วยไม่ได้ เหมือนกับว่าตรงหน้าเขาต้องเกิดมาเพื่ออยู่ใต้อำนาจเขา “นายพูดไม่ผิด เมื่อครู่ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ภรรยานายตายไปแล้ว ฉันอุตส่าห์ใจดีช่วยเธอ นายยังโทษฉันอีก ถ้านายไม่เต็มใจ ก็เอาเธอให้ฉันก็ได้我ก็ไม่ได้ไม่ชอบหน้าอกเล็กๆของเธอ” ชายหลงโผพูดพลางยักไหล่ แรงกดดันจากเซียวเหย่ดูเหมือนจะหายไปต่อหน้าเขา ตอนี่เขาพูด ดวงตาที่จะตายไม่ตายเหล่ก็มองมาที่ฉันและมองไปรอบรอบ เห็นได้ชัดว่าเซียวเหย่หงุดหงิดกับความคิดเขา ฉันไม่รู้ว่าเดิมที่เขาเป็นคนอารมณ์ดีหรือไม่เพราะตอนนี้เขาเป็นผี ดูเหมือนเขาจะแปรปรวนง่ายมาก ไม่พูดอะไรเขาก็เอาฉันไว้ข้างข้างและพุ่งไปหาชายหลงโผ ชายหลงโผคิดไม่ถึงว่าเซียวเหย่จะลงมือทันที สีหน้าก็เปลี่ยนไป หลังจากด่าไปหนึ่งประโยค ก็หันไปรอบๆและวิ่งมาหาฉัน ความเร็วของเขาเทียบได้กับเซียวเหย่ พริบตาเดียวก็ข้ามเซียวเหย่มาหาฉันได้ อุ้มฉันไว้และออกไป ในเวลานี้ฉันได้รับบาดเจ็บไม่มีแรงจะต่อสู้ แม้อยากจะผลักเขาออกไปแต่ก็ทำได้แค่ไม่พูดอะไร ไม่สามารถเคลื่อนไหวใดใดได้ เขาอุ้มฉันและวิ่งออกไป ในขณะที่วิ่งไปปากเขาก็ท่องบางอย่างที่ฉันอ่านไม่ออกไปด้วย ฟังเหมือนเป็นคาถาประเภทหนึ่ง เหมือนกับบทสวดภาษาไทย จากที่เขาท่อง รอบกายพวกเราก็เกิดควันสีขาวขึ้นช้าช้า อุณหภูมิรอบตัวร้อนขึ้นเรื่อยเรื่อยดูได้ไม่ยากว่าเขาต้องใช้คาถาอะไรซักอย่างจัดการเซียวเหย่ เซียวเหย่เป็นผี บนร่างกายมีไอเย็นซึ่งตรงข้ามกับไอร้อนร้อนนี้ ชายหลงโผท่องไปด้วยวิ่งไปด้วย ท่าทางแข็งแรงมาก ไม่รู้เลยว่าวิ่งมานานเท่าไหร่แล้ว การเคลื่อนไหวค่อยๆช้าลง คาถาที่ท่องที่ปากก็จบลงเช่นกัน เมื่อหมอกสีขาวค่อยๆจางหายไป ฉันจึงจะพบว่าฉันไม่ได้อยู่แถวโรงพยาบาลจิตเวชแล้ว แต่อยู่ที่ในหอพักหลังเก่าเก่า ในตอนนี้เซียวเหย่ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว ไม่รู้ว่าถูกชายหลงโผทำร้ายหรือหายไปแล้ว รอบตัวมีแค่ฉันกับชายหลงโผวสองคน ชายหลงโผอุ้มฉันวิ่งมาเป็นเวลานาน ตอนนี้อ้าปากกว้างหายใจเข้า หลังจากเก็นหอพักในที่สุดสีหน้าก็ผ่อนคลายนิดหน่อย และอุ้มฉันขึ้นไปบนตึก ไปถึงห้องตรงหน้าที่ล็อคประตูต่างจากห้องอื่น ไขกุญแจแล้วเปิดเข้าไป ในห้องจัดวางอย่างง่ายมีโซฟาโต๊ะและอื่นๆ ดูเหมือนเป็นหนึ่งห้องนอน ถึงแม้จะดูธรรมดาแต่ก็เล็กแต่พอดี ดูเหมือนคือบ้านของเขา เขาอุ้มฉันเขาไปวางไว้บนโซฟา อีกมือก็ล็อคประตู หลังจากนั้นก็ถามฉันด้วยรอยยิ้มว่าอยากกินน้ำไหม “ไม่กิน！” ฉันพูดด้วยอารมณ์ไม่ดี เขาบังคับฉันมาไม่ ใครจะรู้ว่าในใจคิดอะไร ยิ่งกว่านั้นเขาสามารถพาตัวฉันออกมาจากเซียวเหย่ และยังจัดการเซียวเหย่อีก ก็ถือว่าเขาแข็งแกร่งจริง เดิมทีที่ติดต่อกับฉันครั้งแรกเห็นว่าฉันดูแลผีอายุร้อยปีก็ทำให้ฉันกลัว สรุปว่าการแสดงของเขาผิดปกติ แต่ความแข็งแกร่งไม่อาจรู้ได้ แม้ว่าหน้าจะดูไม่มีพิษมีภัย แต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจเขา “อัยหย๋า เซวียนเซวียน ทำไมเธอถึงชอบปฏิเสธคนนะ เป็นการดีที่เราจะเป็นมิตรกันนะ ไม่ใช่สิ คนรู้จักเก่า เธอคงไม่เย็นชานะ” ชายหลงโผทำท่างคุ้นเคย ฉันแค่เคยขอให้เขาช่วยครั้งเดียว เขาพูดอย่างกับพวกเราสองคนคุ้นเคยกันดีเขาก็นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆฉัน สายตามองมาบนหลังฉัน “โอเค เธอไม่สนใจฉัน ต้องเป็นผีแก่ที่พูดว่าฉันเลวแน่เลย พวกเราเลยเข้าใจกันผิด เธอบาดเจ็บแล้ว ตอนนี้เจ็บที่หลังไหม ฉันรักษาให้เธอได้” ทีเขาพูดก็ไม่รู้ว่าแกล้งทำหรือไม่ ฉันอายและเอื้อมมือไปเปิดเสื้อบนหลังฉัน “ฟู่～” อาการสั่นเล็กน้อย ฉันก็รู้สึกถึงความเจ็บที่หลังขึ้นมาทันทีฉันสูบไอเย็นอย่างต่อเนื่องทำให้เจ็บมาก แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ ได้แต่ดิ้นรนที่จะหยุดพฤติกรรมเขา แต่เขาก็ให้โอกาสฉัน เขาล้วงยาหม่องสีเขียวออกมาที่ดูคล้ายกับสมุนไพรของไทย ทาไปบนหลังของฉัน ผิวด้านหลังก็เย็นขึ้นทันที ความเย็นนั้นไม่เหมือนกับของเซียวเหย่ อบอุ่นและให้ความชุ่มชื้นเล็กน้อย แม้ว่าเมื่อเซียวเหย่ปล่อยไอเย็นจะไม่ได้บรรเทาอาการปวด แต่ทำให้คนรู้สึกสบาย ก็เหมือนกับยาหม่องอันนั้นที่กำลังซ่อมแซมร่างกายของฉัน “นี่คือยาอะไร แปลกจัง” ฉันรู้สึกประหลาดใจที่เห็นยาหม่องนั้น อดไม่ได้ที่จะชมไม่ได้ “ไม่เห็นว่ามียาของใคร มีชื่อเสียงเหมือนกับของหลงโผ ในยังไม่ใช่สิ่งที่ดีเหรอ” ชายหลงโผเห็นฉันชื่นชมเขา ยิ่งพอใจไปอีกและยังรินน้ำแล้วส่งมาให้ฉัน และพูดว่า “รู้จักกันมานานขนาดนี้ เธอยังไม่รู้ชื่อฉันเลยนะ ฉันชื่อถังเยว่ เธอเรียกฉันว่าเสี่ยวเยว่เยว่ก็ได้” ยังจะเสี่ยวเยว่เยว่ นายคิดว่านายเป็นตลกรึไง ฉันไม่พอใจอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อกี้เขาทายาให้ฉัน ฉันยังรับน้ำที่อยู่ตรงหน้ามา ดื่มนิดหน่อย หลังจากนั้นจึงใส่เสื้อผ้าด้านหลังอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้โดนแผล จากนั้นฉันรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะห้องไม่ใหญ่ ทั้งห้องมีแค่ฉันกับถังเยว่ ชายหญิงอยู่ด้วยกันในห้องเดียวก็ค่อนข้างน่าอึดอัด “กุมารถงถงของนายไปไหนหล่ะ ทำไมไม่เห็นเขาเลย” ฉันพูดอย่างสร้างบทสนทนาและมองไปรอบๆ ถามแบบนี้ฉันจึงจะสังเกตว่า ตั้งแต่เจอถังเยว่อีกครั้งฉันก็ไม่เห็นเงาของกุมารน้อยนั่น “ทำไม คิดถึงเขาเหรอ” ถังเยว่ไม่แม้แต่จะตอบคำถามฉันและมองมาที่ฉันและหัวเราะ “อ่า......นิดหน่อย”ฉันตอบอย่างเขินอาย ที่จริงแล้วฉันไม่ได้คิดถึงถงถงเพียงแค่ครั้งก่อนที่ฉันสูญเสียสติ สุดท้ายที่เห็นคือเซียวเหย่เอาถงถงโยนออกไป ตอนนั้นเขาแสดงท่าทีดุร้าย อยากจะส่งถงถงให้ไปตายจริงจริงสุดท้ายฉันก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายถงถงเป็นยังไงบ้าง ดังนั้นจึงกังวลเล็กน้อย คิดถึงตรงนี้ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเย็นหวูบ เป็นไปได้ว่าถงถงจะถูกเซียวเย่ฆ่าแล้ว ฉันมองไปที่เซียวเหย่อย่างช่วยไม่ได้ เขายังคงหัวเราะอยู่ ท่าทางไม่ได้อันตรายอะไร เขาถามฉันว่า “ในเมื่อเธอคิดถึงเขา งั้นฉันพาเธอไปหาเขาดีไหม” ใจฉันวูบขึ้นมา แท้จริงแล้วเค้าคิดไม่ดีจริงๆ！ ระว่างที่พูดเขาก็มานั่งข้างฉันอีกครั้ง มือก็วางบนไหลฉัน รอยยิ้มบนใบหน้าที่สดใสตั้งแต่แรกก็เปลี่ยนเป็นมืดมน ยิ่งยิ้มยิ่งมืดมัว ในใจฉันกังวล พยายามที่คิดวิธีหลบหนี แต่ในเวลานี้ร่างกายฉันบาดเจ็บยิ่งถูกถังเยว่พามาบ้านเขาอีก คิดจะหาวิธีหนีพูดง่ายกว่าทำอีก！ ที่แย่ไปกว่านั้นคือตอนนี้ฉันเริ่มที่จะง่วงแล้ว เปลือกตาบนและล่างจะปิดลง เพราะน้ำนั่น！ ต้องเป็นน้ำนั่นแน่นแน่ ไม่น่าแปลกที่เขาขอให้ฉันดื่มตั้งสองรอบ เขาต้องใส่ยาลงไปในน้ำแน่ สติเริ่มดับลง แม้แต่ใบหน้าของถังเยว่ก็เริ่มเบลอแล้ว ฉันเห็นเขาหัวเราะต่อหน้าฉันเท่านั้น ปากก็พูดพึมพำว่า “หลับเถอะ.....พอตื่นขึ้นมา อะไรอะไรก็จะดี”