ตอนที่27： ร่างกุมาร

ต๭นที่27： ร่างกุมาร ตอนที่ฉันตื้นขึ้นมาก็ปวดหัวจนหัวจะระเบิด นอกหน้าต่างมืดมิดดูเหมือนฟ้าคงมืดแล้ว ฉันไม่รู้เลยว่าหลับไปนานเท่าไหร่ โชคดีที่ถังเยว่ไม่อยู่แล้ว ทั้งห้องจึงมีแค่ฉันคนเดียว นี่เป็นโอกาสดีที่จะหนี ฉันพลิกตัวและลงจากเตียง สวมรองเท้าและวิ่งออกไป เพียงแค่เปิดประตู ด้านนอกก็ปรากฏเงาดำดำเล็กเล็กมาขวางฉันไว้ “พี่สาวสนามบิน พี่จะไปไหน”เสียงที่ไร้เดียงสาไม่เหมือนใคร แท้จริงแล้วคือถงถง！ ฉันตกตะลึง ฉันไม่สนใจที่เขาเรียกฉันว่า พี่สาวสนามบิน และพูดอย่างประหลาดใจว่า “ ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ นายไม่เป็นอะไรเหรอ “ “นี่บ้านฉัน ฉันต้องอยู่ที่นี้สิ” ใบหน้าถงถง ดูเหมือนว่าภูมิใจมาก หัวเราะและพูดว่า “ พี่เห็นรึยังว่าเจ้านายฉันรักษาแผลของคุณหายแล้ว” “เอ๋？” ถูกเขาพูดแบบนี้ ฉันจึงพึ่งสังเกต ที่บาดเจ็บตามร่างกายดีขึ้นแล้วจริงจริง เมื่อครู่ที่ลงมาจากเตียงก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ดูเหมือนยานั้นจะน่าประหลาดจริงจริง เพียงแต่ฉันไม่เข้าใจ ถังเยว่รักษาแผลให้ฉัน ก่อนนี้ฉันคิดว่าเกิดเรื่องกับถงถงแล้ว เขารัดฉันเพื่อแก้แค้นถงถง แต่ตอนนี้ถงถงยืนอยู่ตรงนี้ ไม่เพียงแต่ไม่เป็นไร แต่ร่างกายก็แข็งแรงกว่าแต่ก่อน สภาพก็ดีกว่าแต่ก่อน งั้นเขาเอาฉันมามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ถงถงมองฉันอย่างสงสัย มือเล็กเย็นๆก็ลากฉันไปนั่งบนโซฟา สองครั้งแล้วที่ฉันได้รู้จักถงถงอย่างไม่เต็มใจอักทั้งร่างกายเขายังแข็งแรง โตมาน่ารัก ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าเขาเป็นกุมาร แต่ก็ไม่ได้กลัวเขาขนาดนั้น ที่ได้นั่งบนโซฟากับเขา “พี่สาวสนามบิน พี่อยากถามฉันใช่ไหมว่าเจ้านายไปไหนแล้ว” เขาถามฉัน คาดว่าเขาน่าจะอยู่กับถังเยว่มานาน เขาถามด้วยร้อยยิ้มแต่ก็ขมวดคิ้วไปด้วยเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่ถังเยว่ชอบทำ ความสุขที่ไม่สมบูรณ์นัก “อ่อ เขาไปไหนแล้ว แล้วก่อนหน้านี้นายไปไหน ตอนฉันมาก็ไม่เห็นนาย” ฉันพูด ที่จริงแล้วฉันอยากจะรีบวิ่งออกไปตอนที่ถังเยว่ไม่อยู แต่ตอนนี้ถงถงออกมาแล้ว ฉันอยากไปก็คงไม่ง่ายขนาดนั้น และถงถงยังอยู่ ฉันก็ไม่น่าตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง ตอนนี้ฉันต้องการที่จะรู้ความลับของหลงโผ อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขากับเซียวเหย่ “พี่ประโยคนี้นับเป็นคำถามด้วยเหรอ ก่อนหน้านี้ฉันไปทำงานใหญ่มา ช่างทรงพลังจริงจริง” ถงถงกล่าว หลังจากพูดเสร็จเขาก็มองไปรอบๆ เหมือนกับระวังอะไร กระซิบและพูดว่า “แต่ฉันบอกพี่ไม่ได้ เจ้านายฉันพูดว่า เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด และพี่ก็ไม่ได้มีอะไรแลกเปลี่ยนฉัน......ฉันพูดไม่ได้” ฉันถูกผีนี้ยั่วอย่างช่วยไม่ได้ เขาพูดแบบนี้ แสดงว่ารอให้ฉันติดสินบนเขาน่ะซิ อีกทั้งใบหน้าของเขาก็ดูร้อนใจไม่มีความคิดอื่นๆ เกรงว่าถ้าฉันไม่ติดสินบนกับเขา เขาก็จะไม่พูดออกมาด้วยตัวเอง แต่เขาค่อนข้างน่ารัก แต่เรื่องที่ฉันจะเลี้ยงกุมารก็ประหลาดกว่า จึงถามเขาว่าฉันจะติดสินบนเขายังไง เหมือนว่าเขาจะรอให้ฉันถามอยู่แล้ว อยากได้อะไรเล็กน้อย จึงแกล้งทำท่าทีเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อย “ประเทศจีนมีคำพูดที่ดีคือ รับผลประโยชน์จากคนอื่น ไม่ช่วยเรื่องของผู้อื่นถือว่าไม่ดี พี่อยากติดสินบนฉัน แน่นอว่าต้องให้ฉันอร่อยอร่อยนะแค่นั้นแหละ” พูดอยู่เขาก็ไม่รอที่จะพาฉันไปที่หน้าต่าง จากตรงนี้ฉันจึงพบว่าที่แท้ก็มีประตูเล็กๆอยู่หลังม่าน ซ่อนได้มิดจริงจริง ถ้าไม่ใช่เพราะถงถงพามา ฉันก็คงจะไม่พบ ประตูนั้นดูเหมือนจะมีข้อห้ามอะไรอยู่ ถงถงเดินไปหยุดที่หน้าประตู รักษาระยะห่างจากประตูอย่างระมัดระวัง และพูดกับฉันว่า “เปิดสิ ร่างของฉันอยู่หลังประตู ใต้ตู้ยังมีอาหารอร่อยมากมาย เพียงแค่พี่เอาของพวกนั้นวางไว้หน้าเทพของฉัน จุดธูปหนึ่งดอกหลังจากนั้นพูดอย่างเคารพให้ฉันเอาไปได้ตามสบายก็โอเคแล้ว” “ง่ายขนาดนั้น” ฉันถาม เดิมที่เลี้ยงกุมารก็เป็นสิ่งยาก ที่แท้ก็ง่ายขนาดนี้ เหมือนกับการไหว้เทพตายายเลย ฉันเข้าไปที่ประตูที่ถงถงแนะนำ นี่เป็นห้องเล็กเล็กที่ซ่อนอยู่ ทันทีที่เข้าไปก็ได้กลิ่นเหมือนไม้จันทร์ เพียงแต่กลิ่นนี้แตกต่างจากไม้จันทร์เล็กน้อย กลิ่นไม้จันทร์จะผ่อนคลาย ทำให้คนรู้สึกสงบ แต่กลิ่นหอมของที่นี่ราวกับว่ามีพลังงานแปลกๆ พอเข้ามาก็รู้สึกสดชื่น เหมือนกับร่างกายได้รับการฟื้นฝู ในห้องเล็กนี้ไม่มีหน้าต่าง ทั้งห้องมืดจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว ฉันถามถงถงว่าไฟอยู่ไหนเขาก็ส่ายหัวอย่างไม่รู้เช่นกัน เขาไม่เคยเขามาห้องนี้ เพียงให้ฉันสำรวจเอาเอง โอเค ยังไงห้องก็ไม่ได้ใหญ่ฉันจึงไปยังกำแพงที่ใกล้ฉันที่สุดและสำรวจไปตามแนวกำแพง ไม่นาน ฉันก็พบสิ่งของที่อยู่ในตู้ใบใบหนึ่ง มือของฉันล้วงเข้าไปในตู้ ไม่นานก็เจอสิ่งของขนาดเท่าฝ่ามือ สิ่งของนั้นค่อนข้างแข็ง รูปร่างคล้ายน้ำเต้า ด้านบนเล็กล่างใหญ่ ด้านบนยังมีขนไหมพรมอยู่ที่มัดอยู่ “นี่คืออะไร” ฉันพูดอย่างประหลาดใจ ปากก็พึมพำมือก็ดึงหูจับน้ำเต้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันต้องการที่จะเห็นว่าสิ่งลี้ลับในห้องนี้แท้จริงคืออะไร เพียงแค่ยกน้ำเต้าขึ้นมา เสียงถงถงจากด้านนอกก็ดังเข้ามา “รีบวางเลย！ อย่าดึงผมฉัน！ฉันเจ็บจะตายแล้ว！” ฉันตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้โยนน้ำเต้านั่นออก รีบเอาน้ำวางน้ำเต้าวางลง ถามถงถงว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไปดึงผมเขาได้ยังไง ถงถงพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี “ที่พี่เจอเมื่อกี้คือเทพของฉัน ฉันกับเทพเราเชื่อมต่อเลือดกัน พี่ดึงผมของฉัน ยกฉันขึ้นมา ฉันจะไม่เจ็บเหรอ โง่จังนะ！” “นั่นคือเทพของนายเหรอ” ฉันตกใจมาก เดิมทีฉันคิดว่า ร่างของกุมารคือแผ่นป้ายวิญญาณ หรือว่าซากศพของเขา ไม่คิดว่าร่างของเขาจะขนาดเท่าฝ่ามือ สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ สิ่งที่สัมผัสได้จากสิ่งนั้น ไม่ใช่เนื้อของแน่นอน ยิ่งเหมือนต้นไม้ ร่างของถงถง ทำไมถึงเป็นต้นไม้หล่ะ ฉันยิ่งไม่เข้าใจ โชคดีที่หลังจากเจอ ร่างของเขาฉันก็รู้ทิศทาง ถงถงบอกว่าขนมเหล่านั้นวางไว้อยู่ด้านล่างของร่างของเขา ธูปกับไฟเช็คก็อยู่ด้านล่าง แค่หาเจอก็โอเคแล้ว ไม่นานฉันก็เจอไฟแช็ค หลังจากจุดไฟ ก็เห็นของว่างด้านล่างตู้ชัดเจน “พี่สาวสนามบิน ฉันอยากกินขนมแท่งเผ็ด เจลลี่แล้วก็มันฝรั่งทอด ถ้าบนโต๊ะยังมีตามนี้ก็เอา เนื้อวัวแห้งข้าวเกียบกุ้งก็วางไว้ให้ฉันด้วย” ถงถงเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของฉันจากข้างนอก เห็นฉันเจอขนมแล้ว ก็พูดอย่างตื่นเต้น ฉันดูแล้วขนมใต้ตู้แล้วก็พูดไม่ออก แท้จริงแล้วกุมารนั้นก็นิสัยเหมือนเด็ก แม้แต่ขนมที่จะกินล้วนเรียบง่าย ดูแล้วกุมารก็ยังได้รับเลี้ยงดูอย่างดี ไม่รู้ว่าเซียวเหย่จะชอบกินขนมพวกนี้ไหม คิดถุงเซียวเหย่ถูกเลี้ยงแบบกุมาร ฉันก็อดที่จะสนุกไม่ได้ ตอนที่รู้สึกสนุกอยู่ในใจถงถงร้อนลนจนจะบ้าแล้วเร่งฉันไม่หยุดอยู่หน้าประตู “เร็วหน่อยพี่ พี่ยิ้มอะไรนักหนากับขนมฉัน อีกครู่เจ้านายก็จะกลับมาแล้ว ถ้าไม่ได้กินอะไรความลับนั่นฉันก็จะไม่บอกพี่แล้ว!” ฉันเห็นถงถงท่าทางร้อนใจก็แอบหัวเราะ แต่ก็ยังทำตามที่เขาบอก หยิบขนมแท่งเผ็ดและอื่นๆ วางไว้ด้านหน้าร่างถงถง แต่ตอนนี้ฉันก็นเห็นของร่างถงถงด้วยแสงจากที่ฉันจุดขึ้นมา นั่นก็คือน้ำเต้า บนน้ำเต้ายังสลักรูปที่น่าตลกทำให้ดูออกว่านั่นคือรูปของเด็กชาย น่าจะเป็นถงถงสินะ เพียงแค่วาดทั่วไป ไม่รู้ว่านั่นคือใคร มันยากที่จะรู้ว่านั่นคือใคร และด้านบนน้ำเต้านั่นยังมีเส้นใยสีดำพันยุ่งเหยิง ดูแล้วเหมือนเส้นผม นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรผิดปกติ หลังจากที่ฉันจัดวางขนมแล้ว ฉันก็จุดธูปหนึ่งดอกหน้าน้ำเต้า หลังจากนั้นก็กล่าวว่า “ฉันขอเชิญถงถงมากินขนมพวกนี้ ฉันเต็มใจที่จะติดสินบนเขา และหวังว่าจะไม่รังเกียจ “ “ไม่รังเกียจไม่รังเกียจ！” ถงถงรีบร้อนวิ่งไปที่หน้าประตู ไม่รอให้ฉันกล่าวจบ ก็สูดหายใจลึกมาทางกระท่อม ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงเคี้ยวในปาก เหมือนกับเขากินขนมพวกนี้จริงจริง แต่จากเสียงเคี้ยวของเขา ฉันก็ประหลาดใจที่พบว่าขนมแท่งเผ็ดบนโต๊ะค่อยค่อยเหี่ยวลง และเปลี่ยนเป็นสีดำแห้งกรานผิดปกติ รอเถิงเถิงกินขนมบนโต๊ะเกือบจะหมด ฉันก็เอาของว่างที่แห้งทั้งหมดใส่ถังขยะ ดับธูปและวางไฟแช็กไว้ที่เดิมและเดินออกจากห้อง เพราะความสัมพันธ์กับขนมนั้น ถงถงเห็นฉันอีกครั้งก็เข้ามาใกล้ฉันไม่น้อย ร่างกายเล็กเล็กรีบมาหาฉัน สองมือก็โอบรอบคอฉัน ให้ฉันอุ้มเขาและพูดว่า ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้สองสามวันฉันไปเป็นสายลับมาฉันอยู่ในถ้ำ พบวิญญาณจำนวนมากถูกครอบงำเจ้านายของฉันให้ฉันซ่อนตัวอยู่ในนั้นเพื่อหา เจ้านายของวิญญาณพวกนั้น” “นายไปในถ้ำเพื่อสืบเหรอ” ฉันพูดอย่างประหลาดม่ใช่เพราะรูปร่างเขาดูโง่ๆไม่เหมือนคนจะไปสืบ แต่เพราะถ้ำนั่น เจียงเหมินเป็นเมืองธรรมดา ล้อมรอบด้วยแม่น้ำจึงเรียกว่าเจียงเหมิน เขตป่าไม่มากตั้งแต่เด็กจนโต ฉันก็ไม่เคยปีนภูเขาเจียงเหมินเลย ดังนั้นถ้ำที่ถงถงบอก ต้องเป็นถ้ำนั้นที่น้องสาวฉันพาไปแน่นอน และวิญญาณถูกครอบงำอื่นๆ โดยทั่วไปแล้วสามารถยืนยันได้ว่าถ้ำที่ฉันกับถงถงไปคือถ้ำเดียวกัน พูดอย่างนี้ ถังเยว่สังเกตวิญญาณของน้องสาวฉันตั้งแต่แรก ดังนั้นตอนนั้นถึงโผล่ไปช่วยฉันได้ เพียงแต่เขาหลงโผไทยคนหนึ่ง ไม่ได้รับคำสั่งจากตำรวจ ทำไมต้องมายุ่งกับเรื่องนี้ มีประโยชน์อะไรกับเขา ฉันไม่เข้าใจจึงถามถงถง ถงถงได้ยินก็หัวเราะทันที มองฉันเหมือนกับฉันดูโง่และพูดว่า “นี่มีอะไรแปลก เพราะเบื้องหลังก็คือข้อตกลงที่ไม่เต็มใจหลงโผ คนในทำชั่ว แน่นอนว่าเจ้านายไม่สามารถนั่งเฉยได้ พูดจบถงถงก็อวดขึ้นมา พูดว่าเจ้านายเขาไม่ธรรมดา ใจดีแล้วยังแข็งแกร่งมากกว่าผีแก่นั่นเยอะ และยังพูดว่าไอปีศาจของผีแก่นั่นร้ายแรงมาก ให้ฉันอยู่กับผีแก่นั่นให้น้อยลง อยู่กับเจ้านายเขาก็ดีกว่า ผีแก่ที่ถงถงพูด แน่นอนว่าคือเซียวเหย่ ครั้งก่อนเซียวเหย่เกือบจะฆ่าถงถง ไม่แปลกที่ถงถงจะไม่พอใจเซียวเหย่ ฉันหัวเราะแล้วหัวเราะอีก และไม่ได้ตอบอะไรไป ตอนนี้เวลาไม่เช้าแล้ว เซียวเหย่หาฉันไม่พบน่าจะร้อนใจแล้ว ฉันลุกขึ้นยืนเพื่อจะบอกลา ดูขนมที่ฉันให้ถงถง เขาไม่ควรขวางฉัน ใครจะรู้ฉันพึ่งจะยืนขึ้น ยังไม่ได้พูดว่าจะไปประตูก็ถูกกระแทกและเปิดออก เซียวเหย่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าเย็นชา หลังจากเห็นในห้องมีแค่ฉันกับถงถง ก็ไม่พูดอะไร ตรงมาดึงฉันกับถงถงไป