ตอนที่30： ศพล้อมเลือด

ต๭นที่30： ศพล้อมเลือด พูดจบถงถงก็มองฉันอย่างโมโห บ่นฉันที่เชื่อเขา แต่ที่เขาพูดมาก็มีเหตุผล ก่อนหน้านี้เซียวเหย่ก็เคยพูดว่า สัตว์ธรรมดาจะมีเพียงสองวิญญาณ ดังนั้นจึงน้อยนักวิญญาณของสัตว์จะกลายเป็นผี และถงถงยังไวต่อพลังหยิน เขาพูดว่าบนเรือมีพลังหยินมาก งั้นเรือนั่นก็ต้องมีอะไรแปลก ฉันอดไม่ได้ที่จะล้วงมือเขาไปในกระเป๋า พลางบีบยันต์แดงนั่นไว้แน่น จากนั่นจึงหันไปเตือนเซียวเถิงให้ระวังตัว เพียงแต่ฉันยังไม่ทันได้พูด ก็เห็นเงาหนึ่งอยู่ด้านหลังเซียวเถิง กำลังจะเขาใกล้เซียวเถิง “เซียวเถิง ระวังข้างหลัง!” ฉันตะโกนออกมา ดึงออกมาทันทีแล้วรีบไปที่เงาด้านหลังเซียวเถิง เพียงแต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้เซียวเถิง ทันใดนั้นคอก็ถูกรัด รอบกายเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดอย่างรุนแรง ทำให้ไม่สามารถหายใจได้ในทันที เซียวเถิงก็เห็นการเปลี่ยนแปลงที่อยู่ด้านหลังฉัน สีหน้าก็จริงจัง สองมือประสานกัน ทำมือนิ้วชี้อยู่บนนิ้วนาง ทำมือซับซ้อนหมุนวนไปมา “แตก！”เซียวเถิงตะโกนออกมา ยันต์แดงที่อยู่ข้างเขาก็ลอยขึ้นมา ไฟลุกกลางอากาศ และกลายเป็นลูกไฟ คนทั้งหมดก็ถอยหลังอย่างรวดเร็ว สีหน้าฉันดีใจ แต่ไม่กล้าที่จะอยู่คนเดียวจึงรีบวิ่งไปหาเซียวเถิงทันที และหลังจากร่างที่แอบอยู่ด้านหลังเซียวเถิงเมื่อครู่เห็นลูกไฟก็กลัวจนรีบถอยห่างไปสามเมตรได้ จากที่ไฟที่ก่อตัวจากการเผาของยันต์แดง ฉันจึงพึ่งพบว่ามีมากกว่าหนึ่งคนที่อยู่รอบตัวพวกเรา และมีประมาณเจ็ดแปดคนได้ พวกมันทุกคนล้วนกระหายเลือด ทั้งกายส่งกลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง ราวกลับพวกมันถูกถลกหนัง มีเพียงกล้ามเนื้อและหลอดเลือดเท่านั้นที่ติดอยู่ที่ร่างกาย ดวงตาขนาดใหญ่กลายเป็นสีเทา นี่ก็คือความน่ากลัวที่รอฉันอยู่ เพียงแค่มอง ท้องของฉันก็คลื่นไส้ขึ้นมา เหมือนไส้จะมานอนอยู่ด้านนอก “ศพเลือด ถูกคนถลกหนัง รับเลือด ปรับจิตวิญญาณ สุดท้ายแม้แต่ศพก็ไม่ถูกปล่อย แม่หมายหลี่เป็นคนยังไงกัน ทำไมจิตใจชั่วร้ายขนาดนี้” ตอนนี้แม้แต่สีหน้าเซียวเถิงก็ไม่ดีแล้ว เขาพูดด้วยเสียงต่ำ พูดจบก็นำยันต์แดง ออกมาอีก ในมือทำท่าทางมืออีกครั้ง และเอายันต์แดงจุดไฟและส่งไปที่พวกศพเลือดพวกนั้น ดูเหมือนพวกศพเลือดนั้นกลัวมาก เห็นได้ชัดว่าไม่มีความคิด การเคลื่อนไหวก็ถือว่าไม่ไว หลังจาเห็นว่าลูกไฟพุ่งไปที่พวกมันก็แตกกระจายกันหมด ศพเลือดที่อยู่ใกล้ที่สุดเป็นเพราะคลื่อนไหวได้ช้า จึงถูกลูกไฟโจมตี กรีดร้องออกมาอย่างโหยหวน และหลังจากที่ลูกไฟจัดการพวกศพเลือดณ ตอนนั้นจึงปล่อยพลัง ลูกไฟทั้งลูกกลายเป็นมังกรไฟ ล้อมรอบพวกศพเลือดให้อยู่ในกองไฟ ไฟขนาดใหญ่ทำให้สว่างไปทั้งท่าเรือ ไม่นานพวกศพเลือดก็ถูกองไฟเผาจนกลายเป็นกองขี้เถ้าเซียวเถิงมองมันอีกครั้งแล้วพลิกมือไปมาอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตายันต์แดงก็เปลี่ยนเป็นลูกไฟโจมตีพวกศพเลือด จากพวกศพเลือดที่ลูกไฟโจมตี ทำให้กูฉันเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง กระตุ้นประสาทของฉัน โชคดีที่ศพเลือดตรงหน้าถูกกำจัดออกไปแล้ว เดิมทีที่ศาลเจ้านั่นหนึ่งครั้ง เพราะความผิดพลาดของเซียวเถิงฉันเลยเกือบโดนลูกพี่ลูกน้องพาวิญญาณไป ฉันคิดมาตลอดว่าฝีมือของเซียวเถิงคงไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ดูแล้วเซียวเถิงก็เก่งไม่น้อย ศพเลือดเยอะขนาดนี้ เขาแค่ทำลายมือ ท่องคาถาก็จัดการได้แล้ว เขานี่แข็งแกร่งมาก เมื่อฉันยังไม่หยุดถอนหายใจ ในที่สุดเสียงกรีดร้องก็หยุดลง เมื่อฉันคิดว่าศพเลือดพวกนั้นตายไปหมดแล้ว ทันใดนั้นก็พบว่าพวกเรายืนตรงข้ามกับศพสองศพที่เลือดไหลออกมา และสีหน้าของเซียวเถิงตอนนี้ก็ไม่ได้ผ่อนคลายแบบเมื่อครู่ จ้องมองไปที่ศพเลือด ใบหน้าขุ่นมัวก็เหงื่อไหลออกมา “ทำไม” ฉันรู้สึกกังวล ไม่ใช่ว่าเซียวเถิงบาดเจ็บนะ “ยันต์แดงใช้หมดแล้ว” เซียวเถิงพูดพูดอยู่เขาก็เดินมาข้างหน้าฉัน บังฉันให้อยู่ข้างหลังและพูด “คุณย่ารองไปก่อนครับ” “ไม่ได้ นายไม่มียันต์แดงนายรับมือพวกนั้นไหวหรอ” ฉันถาม ที่จริงฉันรู้สึกว่าเซียวเถิงไม่รับไม่ไหว ไม่งั้นเขาไม่แสดงท่าทีผิดปกติอย่างนั้นหรอก ในใจฉันยังจินตนาการไปไม่น้อย “ได้ครับ คุณไปก่อนเลยไปหาปู่รอง ผมจะถ่วงพวกมันเอง” เซียวเถิงกัดฟันพูด พูดอยู่เขาก็ใช้กริซทิ่มไปที่ฝ่ามือของตัวเอง เอาเลือดที่อยู่บนฝ่ามือป้ายไปบนหน้าตัวเองและทันใดนั้นทั้งตัวก็เต็มไปด้วยเลือด ราวกับถูกถลกหนัง และหลังจากสองศพเลือดนั่นได้กลิ่นเลือด ในตอนนั้นก็เหมือนคลุ้มคลั่งอย่างนั้น และกระโจนเข้าใส่เซียวเถิง เพียงชั่วครู่ เซียวเถิงก็ถูกสองศพเลือดโจมตีทั้งหน้าหลัง เหมือนกับเนื้อชิ้นเดียวที่อยู่ตรงกลางของแซนวิช ถูกล็อคให้อยู่ตรงกลาง ไม่นานเซียวเถิงก็กรีดร้องออกมา เห็นแค่ศพเลือดนั่นเปลือยเปล่า ฟันที่โผล่ออกมาอยู่บนร่างเซียวเถิง กัดเข้าที่ผิวของเซียวเถิงแล้วฉีกมันลง ฉันดูโง่ในเวลานี้ กลัวที่จะหลบหนี และยังอยู่ที่นี่ตามสัญชาตญาณ เพื่อช่วยฉันเซียวเถิงถึงถูกโจมตี ฉันจะทิ้งเขาแล้วหนีไปได้ยังไง คิดถึงตรงนี้แล้ว ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงยันต์แดงของตัวเอง เมื่อครู่กลัวจนเกินไปเลยลืมทีจะเอาออกมา หลังจากเอายันต์แดงออกมา ตอนนั้นฉันก็ตื่นเต้นขึ้นมา พลางตะโกนไปด้วย พลางถือยันต์แดงวิ่งไปหาเซียวเถิงด้วยสถานการณ์ที่อยู่ห่างขากสองศพเลือดใกล้ขนาดนี้ ยันต์แดงก็ควรจะฆ่าสองศพเลือดนั่นได้สิ เพียงแค่พริบตา เซียวเถิงก็มีบาดแผลตามร่างกายหลายจุด ผิวหนังถูกสองศพเลือดฉีกขาด แต่เนื้อสดยังพลิกไปพลิกมา ดูน่ากลัว “อย่ามา อันนั้นให้คุณใช้ป้องกันตัว รีบไป！”ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังพยายามที่จะตะโกนบอกฉัน สองมือข้างใดข้างหนึ่ง จับสองศพเลือดไว้ ขว้างไม่ให้พวกมันมาหาฉัน ณ ตอนนั้นฉันก็เกิดหายใจติดขัด น้ำตาก็ไหลออกมา เซียวเถิงรู้จักกับฉันไม่นาน แม่ว่าฉันจะได้ชื่อว่าเป็นย่ารองของเขา แต่ฉันสามารถทำอะไร ที่จะได้รับการเสี่ยงชีวิตของเขา และเป็นเช่นนี้ ฉันยิ่งไม่สามารถหนีไปได้คนเดียว ฉันเดินตรงไปที่เซียวเถิง มือก็คว้าแขนของศพเลือด ไม่สนใจใจสภาพน่ารังเกียจ ชีวิตหลังความตาย แต่ร่างสองศพเลือดนั้นราวกับเหล็ก ความตายอยู่ใกล้เซียวเถิง ด้วยพลังแห่งความพยายามของฉัน ก็ไม่สามารถดึงพวกมันได้！ ไม่มีวิธีแล้ว ฉันจึงล้วงยันต์แดงออกมา แปะไปที่ร่างของศพเลือดทันที ศพเลือดกรีดร้องออกมา แม่ว่าจะไม่มีลายมือของเซียวเถิง แต่ช่วงที่ยันต์แดงโดนร่างกายศพเลือด ศพเลือดก็เปล่งเสียงกรีดร้องออกมา ราวกับถูกกัดกร่อน ในพริบตาบริเวณศพเลือดนั้นถูกยันต์แดงแปะก็ถูกกัดเซาะจนกลายเป็นหลุมลึก ถึงอย่างนั้น ศพเลือดตัวเดิมนั่นยังคงเหนียวแน่น บางทีแค่อาจจะหงุดหงิดด้วยความเจ็บปวด มันสะบัดเซียวเถิงออก ปากก็คำรามมาที่ฉัน ตัวฉันสั่นไปทั้งร่าง หันตัวกลับเพื่อจะวิ่งออกไป แต่ในช่วงความเป็นความตาย จู่ๆฉันก็ขาอ่อนขึ้นมา ล้มลงไปบนพื้น ฉันไม่สามารถออกแรงใดใดได้ จบแล้ว！ ตายแล้ว！ ใจฉันเย็นไปถึงขั้วได้แต่ใช้สองมือพัดตัวเอง ไม่สามารถกระทำใดใดได้ นอกจากกลัวจนขาอ่อนเท่านั้น ศพเลือดพุ่งมาอยู่ตรงหน้าฉัน ฟันแดงสดแยกออกจะแทะฉัน ฉันกลัวจนไม่กล้ามองอีก หลับตาแน่นรอรับความเจ็บปวด เพียงแต่ฉันรอสักพัก ก็ไม่รู้สึกถึงการโดนกัด ศพเลือดตรงหน้ากรีดร้องอย่างน่ากลัว หัวใจฉันแทบจะหลุดออกมา รู้สึกได้ว่าความตายอยู่ห่างจากฉันแค่ก้าวเดียว ไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนาน ตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองตายแล้ว ถงถงจึงดึงฉันเบาเบาละพูดว่า “พี่สาว？” “เอ๋.....” ฉันพูดเสียงสั่น ยังไม่หายจากความกลัวเมื่อครู่ “พี่ลืมตาได้แล้ว พวกเราปลอดภัยแล้ว” ถงถงพูด พูดอยู่ในเสียงของเขาก็มีร้อยยิ้มในเสียงเขา ฉันฝืนความกลัวในใจ จึงลืมตาอย่างระมัดระวัง ไม่ช้าสายตาก็มองลงไปที่ร่างของสองศพเลือด พวกเขายังอยู่ เพียงแต่ร่างตอนนี้แตกต่างจากตอนแรก หัวกับร่างกายราวกับถูกสิ่งเดรัจฉานฉีกออก กระดูกก็แตกกระจาย ฉันเห็นภาพนั้นท้องไส้ก็ปั่นป่วน เกือบจะอาเจียนออกมา โชคดีที่หลังจากอาเจียนแล้ว ในท้องก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว เพียงแค่ขยะแขยงเล็กน้อย ฉันระงับการคลื่นไส้ได้อย่างรวดเร็ว สายตาฉันจึงหันไปหาเซียวเถิง อยากจะดูอาการบาดเจ็บของเขา แต่ก็ไม่พบเซียวเถิง แต่กลับพบถังเหย่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่เขาเห็นว่าฉันมองเขา จึงล้อฉันว่า “พี่ใหญ่ ตอนเธอประกาศว่าฉันไม่กล้าหาญ ทำไมเห็นสองศพเลือดก็กลัวขนาดนี้หล่ะ” แม่นายสิ นั่นเรื่องสองศพเลือด เห็นได้ชัดว่านั่นว่ามีศพเลือดเจ็ดแปดศพ และถ้าศพเลือดที่นอนอยู่ไม่เคลื่อนไหวก็ช่างมัน แต่นี่คือศพเลือดที่มีชีวิต รู้จักเจ็บ สามารถจู่โจมได้ ถ้าไม่ใช่เขามาได้ทันเวลาวันนี้ฉันกับเซียวเหย่คงได้สารภาพบาปที่นี่ ！ ในใจฉันด่าอยู่เงียบเงียบ หลังจากถังเหย่หัวเราะฉัน ความกลัวในใจฉันก็ลดลงไปเยอะ ขาก็ไม่แข็งเหมือนเมื่อครู่ ยากที่จะลุกขึ้น “ขอบใจที่ช่วยฉัน”ฉันพูด แม้ว่าจะไม่เข้าใจการปรากฏตัวของเซียวเถิง แต่เขาก็ได้กำจัดพวกศพเลือด ช่วยชีวิตฉัน และยังไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาช่วยฉัน ครั้งก่อนที่ฉันบาดเจ็บ ก็คือเขาที่เอายาขี้ผึ้งสีเขียวแปลกๆมารักษาฉัน ฉันมองเขาอย่างจริงจังและพูดว่าฉันขอขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของเขา แต่ฉันก็พบเรื่องน่าอาย ดูเหมือนว่านอกจากที่ฉันอ้าปากขอบคุณแล้ว ก็ไม่แสดงการขอบคุณวิธีอื่นแล้ว ใครจะรู้ว่าถังเหย่จะโบกมือไปมาและพูดว่า “ที่ขอบคุณฉันก็ช่างมันเถอะ พวกมันไม่ได้จัดการฉัน และฉันก็ไม่ได้ช่วยเธอ” “ไม่ใช่นายเหรอ” ฉันตกใจขึ้นมา ล้อมตัวมีแค่ถังเยว่กับกุมารน้อย ไม่ใช่ถังเยว่ งั้นก็กุมารน้อยช่วยฉันเหรอ ฉันก็มองไปที่กุมารน้อย ใครจะรู้ว่ากุมารน้อยจะขมวดคิ้ว พูดเสียงหน่ายๆว่า “ปีศาจช่วยพี่” เซียวเหย่เหรอ ได้ยินชื่อนี้ ไม่รู้ทำไมฉันถึงใจสั่น ราวกับเขาคือเทพคุ้มครองของฉัน มีเขาอยู่ฉันก็ไม่ตกอยู่ในอันตราย “งั้นเขาไปไหนล่ะ” ฉันจึงมองไปรอบๆเพื่อหาเขา รอบข้างฉันนอกจากถังเยว่กับกุมารน้อยแล้ว ก็มีแค่ศพเลือดสองศพไม่มีคนอื่นเลยแม้แต่เซียวเถิงก็หายไปแล้ว “พาเซียวเถิงไปหาแม่หม้ายหลี่แล้ว” กุมารน้อยตอบ เขาพูดอยู่ก็ดึงมือฉันขึ้น และดึงฉันไปอยู่ข้างถังเยว่ “พี่สาว ตอนนี้ขายังอ่อนอยู่ไหม ถ้าเดินไม่ไหว ให้เจ้านายฉันอุ้มก็ได้นะ เจ้านายพลังเยอะมากนะ” พูดอยู่เขาก็หัวเราะคิกคักกับถังเยว่ ขยิบตา แววตาคู่เล็กดูเจ้าเล่ห์ ฉันไม่ได้พูดอะไร เด็กคนนี้ อยู่กับฉันก็ปกติ ทำไมพอเห็นถังเยว่ ตอนนี้ถึงสับปลับล่ะ “พวกนายหาแม่หม้ายหลี่เจอแล้วเหรอ เธออยู่ไหนน่ะ” ฉันไม่สนใจการหยอกล้อของถงถง และข้ามประเด็นนี้ไป เพื่อถามถังเยว่