ตอนที่ 32 หลงโผเหยน

ต๭นที่ 32 หลงโผเหยน ฉันหยุดเดินอย่างไม่เต็มใจ ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่เห็นเซียวเหย่ห้ามฉันไม่ให้ไป ฉันเชื่อฟังเขาโดยสัญชาตญาณ เหมือนกับที่เขาพูดไว้ไม่มีผิด “จริงหรือ？เธอจะปล่อยฉันไปจริงๆหรือ” คำพูดที่แม่หม้ายหลี่พูดกับถังเยว่นั้นดูน่าสงสัย แต่ตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังมีถังเยว่กับเซียวเหย่สองฝีมือดีอยู่ตรงหน้า หากคิดจะหลบหนีก็เป็นเหมือนเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ทำได้แค่ฝากความหวังไว้ที่ถังเยว่เท่านั้น “แน่นอน คำพูดของฉันหนักแน่นกว่าขาตั้งทั้งเก้าอีก！” ถังเยว่พูดและตบที่หน้าอก ฉันไม่ตกใจเลยที่เขาพ้นน้ำลายออกมา ในช่วงเวลาการสนทนาที่ร้ายแรงแบบนี้ เขาใช้สำนวนตามอำเภอใจและเซียวเหย่ผู้ที่ชอบพูดจาเสียดสีนั้นได้หายไปแล้ว ไม่เช่นนั้นหากเขาได้ยินคำพูดของตัวเองจะต้องโมโหแทบบ้าแน่ๆ “ฉันปลดปล่อยวิญญาณได้ พวกซากศพก็จะคืนให้พวกเธอ แต่ฉันต้องเอาผิวหนังมนุษย์ไปด้วย ในเมื่อเธอ ไว้ชีวิตฉันเพราะเห็นแก่อาจารย์ของฉัน ก็ควรจะบอกอาจารย์ของฉันว่าเขาเป็นต้นเหตุ ผิวหนังมนุษย์นั้นมีความหมายกับฉันและเธอควรจะรู้ไว้ ” แม่หม้ายหลี่พูด เมื่อเธอพูดจบก็จ้องมองไปที่ถังเยว่เหมือนกลัวว่าถังเยว่จะมีท่าทางที่เป็นอันตรายต่อเธอ “ได้สิ ฉันจะเป็นคนดีจนถึงวินาทีสุดท้าย อย่างแรกเธอบอกวิธีถอนพิษนั้นมาก่อน” ถังเยว่พยักหน้าอีกครั้ง มันง่ายมากที่จะรับปากกับเธอไปแบบนั้น ดวงตาที่ขุ่นมัวของแม่หม้ายหลี่จ้องมองไปที่ถังเยว่เพียงชั่วครู่ เธอเลือกที่จะเชื่อเขา เธอผ่อนลมหายใจอย่างหนักแล้วพูดว่า“วิธีถอนพิษซากศพนั้นง่ายดายมาก เพียงแค่เผารอยกัดจากซากศพ 2 ตัวนั้น แล้วให้เผาขี้เถ้ากับหญ้าไท่เถิงลงบนแผลของเขา แค่นี้ก็ถอนพิษได้แล้ว” พูดจบเธอก็หยิบขวดยานัตถุ์เล็กๆออกมา เมื่อเปิดฝาขวดก็ปรากฏเป็นควันสีดำลอยออกมา ที่ปากขวดเหมือนเกิดเป็นกระแสน้ำวนขนาดเล็ก ควันสีดำในกระแสน้ำวนยังคงลอยออกมาไม่หยุด เพียงไม่นานห้องโดยสารก็เต็มไปด้วยควันดำ จากเดิมที่อุณหภูมิในห้องนี้ต่ำอยู่แล้ว เพียงชั่วครู่ที่ความเย็นจับตัวกัน อุณหภูมิก็ลดลงจนต่ำกว่าศูนย์แล้ว! ฉันที่สวมเพียงชุดเดรสห้าส่วน เมื่อได้สัมผัสกับอุณหภูมิความเย็นนี้ก็ขนลุกไปทั้งตัว ตอนที่ฉันตัวสั่นไปหมด จู่ๆเสื้อโคทบาง ๆ ก็กระทบกับไหล่ฉัน เสื้อโคทนั้นบางราวกับอากาศอย่างไรอย่างนั้น ฉันไม่รู้สึกถึงสัมผัสนั้นด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่มีเสื้อโคทมันเหมือนกับว่าฉันมีเครื่องปกป้องอีกชั้นที่จะกันความหนาวทั้งหมดนั้นไว้ ในเวลาเดียวกันเซียวเหย่ที่อยู่ข้างหลังฉันก็เริ่มซึมซับหยินอย่างบ้าคลั่ง เหยือกยานัตถุ์ปล่อยหยินออกมาทำให้มันซึมซับเข้าไปในร่างกายโดยตรง เพราะแบบนี้ ไม่นานฉันก็ไม่รู้สึกหนาวมากขนาดนั้นแล้ว นี่ทำให้ฉันประทับใจนิดหน่อย เพราะมันเกี่ยวกับการบาดเจ็บของเซียวเถิง ราวกับว่าใบหน้าเรียบเฉยของเซียวเหย่สามารถหยุดทุกสิ่งอย่าง และฉันยังถูกถังเยว่ห้ามไว้อีก นอกจะจ้องฉันไม่พอ ยังทำหน้าตาไม่ดีอีก ตอนนี้เขาอาจจะเป็นคนแรกที่ปกป้องฉันยามฉันรู้สึกหนาว เรื่องนี้ทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ ฉันคิดว่าเขาโกรธและไม่สนใจฉันสะอีก เมื่อหยินในเหยือกถูกปลดปล่อย ห้องโดยสารเล็กๆนี้ก็เต็มไปด้วยคนมากมาย ล้วนแต่เป็นวิญญาณของเด็กสาวที่ถูกฆ่าตายทั้งสิบสามคนปรากฏตัว ณ ที่แห่งนี้ ฉันเห็นวิญญาณของลูกพี่ลูกน้อง อยากจะเข้าไปหาเธอ กอดเธอ ฉันอยากจะร้องไห้เหลือเกิน แต่แขนของฉันก็ผ่านตัวของเธอไป ถึงแม้เธอจะยืนอยู่ต่อหน้าฉัน แต่เธอก็เป็นเพียงเงาในอากาศที่ฉันสัมผัสไม่ได้ ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันหันไปถามกับเซียวเหย่ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ตอนที่อยู่ในถ้ำ ฉันยังสัมผัสถึงวิญญาณของลูกพี่ลูกน้องของฉันได้อยู่เลย แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น เซียวเหย่อธิบายว่าวิญญาณของลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ในถ้ำถูกควบคุมจากแม่หม้ายหลี่แล้วพวกเธอจะได้หยินเป็นสิ่งตอบแทน ดังนั้นวิญญาณจะค่อนข้างซื่อสัตย์ แต่ตอนนี้แม้แต่ตัวเอง แม่หม้ายหลี่ก็ยังปกป้องไม่ได้จึงไม่มีหยินที่ควบคุมพวกเขาไว้ เพราะอย่างนั้นพวกเขาจึงกลับสู่สถานะผีใหม่อีกครั้ง สถานะของผีที่เกิดใหม่ไม่เสถียรมากนัก วิญญาณที่ออกจากร่างจะหายไปในเวลาระหว่างโลกและสวรรค์ มีเพียงไม่กี่กรณีเท่านั้นที่วิญญาณจะรักษาความเสถียรไว้ได้และกลายเป็นผีจริงๆ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องเธอนับว่าเป็น "ผีชั่วคราว" เท่านั้น พวกเธอตายในวัยที่ยังน้อย ทั้งยังถูกถลกผิวหนัง สูบลือด พวกเขาต้องมีความโกรธแค้นที่มากพอจะทำให้พวกเขากลายเป็น "ผีจริงๆ" แต่เพราะก่อนที่พวกเธอจะตายต่างก็ถูกแม่หม้ายหลี่เลี้ยงมาให้เชื่องจนเปลี่ยนไปเป็นคนโง่ที่ไม่มีความรู้สึกหรือคิดได้ อย่างนี้จะโกรธแค้นได้อย่างไรกัน？ นี่ทำให้เห็นความชั่วร้ายของแม่หม้ายหลี่ ตอนที่เธอเลี้ยงดูพวกเขา เธอวางแผนไว้อยู่แล้วว่าจะถลกผิวหนังของพวกเธอ แม้กระทั่งลูกพี่ลูกน้องของฉันก็เป็นหนึ่งในคนที่แม่หม้ายหลี่เลือก เป็นเพียงส่วนหนึ่งในแผนการของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นถังเยว่บอกว่าการเกิดใหม่ของเธอมีผลเพียงหนึ่งปีเท่านั้น นั้นหมายความว่าในทุกปีเธอจะต้องฆ่าเด็กสาวไปเป็นจำนวนมาก มันเกิดขึ้นมานานกว่าสองทศวรรษ อย่างนั้นแล้วมีผู้หญิงทั้งหมดกี่คนอยู่ภายใต้เงื้อมมือเธอ? ฉันไม่กล้าคิดจริงๆ แผนฆาตกรรมทั้งหมดของเธออาจกล่าวได้ว่าสมบูรณ์แบบ โรงพยาบาลบ้าที่ผู้ป่วยทางจิตหายตัวไปนั้นจะไม่ค่อยให้ความสำคัญเท่าไหร่ ถ้าปีนี้เธอไม่เลือกเจียงเหมินเป็นเป้าหมาย ถ้าหนึ่งในผู้เสียชีวิตของแผนฆาตกรรมนี้ไม่มีลุกพี่ลูกน้องของฉัน ด้วยวิธีการฆ่าคนของเธอ นอกจากพลังของหยินหยางแล้ว มันเป็นเรื่องยากที่ตำรวจจะจับเธอได้ ！ แม่หม้ายหลี่ปลดปล่อยวิญญาณทั้งหมด เซียวเหย่ให้ถังเยว่เฝ้าแม่หม้ายหลี่และเซียวเถิงไว้ ส่วนตัวเองก็พาฉันออกจากห้องโดยสารมายังสองซากศพที่ถูกตัดคออยู่ข้างหน้าในตอนนี้ วิญญาณของเด็กสาวเหล่านี้ส่วนมากพวกเธอไร้เดียงสา มีเพียงลูกพี่ลูกน้องฉันที่ได้แก้ไขชีวิตตัวเองก่อนที่จะตาย เธอกลับมามีสติอีกครั้ง ดังนั้นตอนที่พวกเราออกมา เธอได้ตามออกมาด้วย เธอดูเศร้ามากเมื่อเห็นศพสองศพที่นอนอยู่บนพื้น เธออ้าปากเหมือนกำลังร้องไห้ แต่เธอไม่มีน้ำตาและไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา ฉันเองก็ไม่สามารถสื่อสารกับเธอได้ เธอร้องไห้อยู่พักหนึ่ง มองมาที่ฉันอย่างเศร้าใจ ปากของเธอขยับ ไม่มีเสียงใดๆ แม้แต่ประโยคเดียวฉันก็ไม่ได้ยิน มองไปที่ลูกพี่ลูกน้องอย่างนั้น ฉันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ สุดท้ายเซียวเหย่ก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาพูดว่า “เขาบอกว่าเขากำลังขัดเกลาจิตใจและจะหายไปในไม่ช้า เขาดีใจมากที่ได้เป็นพี่น้องกับเธอ มีเพียงเรื่องเดียวที่เขายังปล่อยวางไม่ได้ นั้นก็คือพ่อแม่ของเขา เขาเป็นลูกคนเดียวของท่าน ตอนนี้ไม่มีเขาแล้ว เขากลัวว่าพ่อแม่จะใจสลาย เพราะอย่างนั้นหลังจากนี้อยากขอให้เธอไปเยี่ยมพ่อแม่เขาบ่อยๆ เมื่อท่านแก่ตัวลง ดูแลท่านแทนเขาด้วย” “อืม” ฉันพยักหน้า คุณลุงคุณน้ารักฉันเหมือนลูกมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้ไม่มีเธอแล้ว ฉันจะดูแลคุณลุงคุณน้าเอง แต่ฉันจะทำอย่างไร คุณลุงคุณน้าก็อายุมากแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะบอกการสูญเสียนี้อย่างไรกับท่านทั้งสอง และหากท่านรู้ว่าเธอตายเธอถูกถลกผิวหนังหลังจากที่ตาย ท่านจะมีปฏิกิริยาอย่างไร？ “เซียวเหย่” ฉันเช็ดน้ำตาแล้วเรียกเซียวเหย่ “เป็นไปได้ไหมที่จะทำให้เธอกับคุณลุงคุณน้าได้เจอกันอีกครั้ง” “……” เซียวเหย่คิดไปชั่วขณะโดยที่ไม่พูดอะไร ฉันเข้าไปในอ้อมแขนของเซียวเหย่ เงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับน้ำตาคลอ “ได้โปรด ให้พวกเขาได้พบกัน นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกเราทำให้เขาได้ ถ้าพวกเขาไม่ได้พบกัน ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะบอกเรื่องนี้กับท่านอย่างไร.......” “เฮ่อ” เซียวเหย่ถอนหายใจและกอดฉันกลับ มือข้างอีกข้างหนึ่งวางลงบนหัวและลูบผมของฉัน เขาพูดด้วยนน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “หนึ่งในสองร่างนี้ที่กัดคนเป็นร่างของลูกพี่ลูกน้องเธอ ดังนั้นเราต้องเผามันในไม่ช้า วิญญาณของเธอจะหายไป.... เพราะอย่างนั้นไงเธอถึงได้ตามออกมา ทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนมีชะตากรรมของตัวเองและเธอต้องยอมรับมัน ” พูดจบเซียวเหย่กอดฉันไว้แน่น และก้มลงมาจูบที่หน้าผาก ความรู้สึกที่ฉันเก็บซ่อนมานานไม่สามารถจะควบคุมได้อีกต่อไป ฉันร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา เวลาผ่านไปนานกว่าความรู้สึกฉันจะสงบลง ตอนนี้เซียวเถิงยังไม่พ้นขีดอันตราย ต้องช่วยเซียวเถิง ต้องนำร่างของลูกพี่ลูกน้องไปเผา มันทำให้ฉันเศร้ามาก ฉันอยากจะช่วยเซียวเถิง แต่ก็ไม่อยากเสียลูกพี่ลูกน้องไป ลูกพี่ลูกน้องพูดบางสิ่งกับเซียวเหย่ตลอดเวลา ดูเหมือนว่าเธอกำลังกระตุ้นให้เขาเผาร่างของเธอ ใช่แล้ว จะอะไรอีก ลูกพี่ลูกน้องตายไปแล้ว แต่เซียวเถิงยังมีชีวิต หลังจากที่ฉันร้องไห้จนเหนื่อย สุดท้ายก็ตัดสินใจ พูดกับลูกพี่ลูกน้อง “ฉันขอโทษนะ” ฉันหันหลังหลังจากที่พูดจบ ฉันไม่สามารถมองดูเซียวเหย่เผาร่างของศพทั้งสองได้ เซียวเหย่คุยกับลูกพี่ลูกน้องสองสามคำ จากนั้นเดินไปที่ร่างนั้น เขานำหยินสีดำล้อมรอบร่างนั้นไว้ ไม่นานนัก ร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดก็ถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน เมื่อศพถูกเผาจนหมด ลูกพี่ลูกน้องก็หายไป ฉันไม่สามารถบอกถึงความสูญเสียในใจฉันได้ แต่เมื่อคิดว่าสามารถช่วยเซียวเถิงได้แล้ว ฉันก็อยากจะทำมัน ฉันกับเซียวเหย่จึงช่วยกันรวบรวมขี้เถ้า ทันใดนั้นเองด้านหลังของเรือก็โคลงเคลงอย่างแรง เสียงถงถงก็ดังออกมาจากห้องโดยสาร เพียงพริบตา เซียวเหย่ก็หายไป ฉันตะโกน รีบวิ่งไปที่ห้องโดยสาร เห็นเพียงใบหน้าของถงถงที่เดิมทีเป็นสีดำเปลี่ยนไปเป็นสีขาวซีด มีรูขนาดใหญ่ที่หน้าอก และที่น่องของถังเยว่มีแผลรอยแหลมสามคม มีก๊าซสีดำหนึ่งชั้นติดอยู่กับบาดแผล ใบหน้าสีดำที่มีน้ำไหลออกมา “ใครทำ！” เซียวเหย่มองไปที่พวกเขาสองคน คิ้วของเขาขมวดเป็นปมแน่น “มองไม่ชัด มันหายไปแล้ว” ถังเยว่พูด แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บ แต่น้ำเสียงเขาก็ยังคงอ่อนโยน ราวกับว่ามันไม่สำคัญ “พี่สาว ผู้หญิงคนนั้นเป็นผี ดูเหมือนเธอจะช่วยแม่แหม้ายหลี่หนี” ถงถงนอนอยู่บนพื้น เพราะความเจ็บ ใบหน้าเล็กๆนั้นกลายเป็นก้อนขนมปังแล้ว ฉันไม่สนแล้วว่าใครเป็นคนช่วยแม่หม้ายหลี่หนี ฉันวิ่งตรงไปที่ถงถงและช้อนตัวเขาขึ้น ถามเซียวเหย่ว่าถงถงบาดเจ็บหนักไหม เขามีวิธีรักษาถงถงไหม ถงถงกลัวเซียวเหย่มาก เมื่อเห็นว่าฉันขอให้เซียวเหย่ช่วยเขาก็ดิ้นในอ้อมแขนฉันทันที บอกว่าตัวเองไม่เป็นไร ช่วยเจ้านายเขาก่อนเถอะ “เขาเจ็บหนัก แต่ไม่หายไปไหนหรอก อย่างมากก็ปวดนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก” เซียวเหย่พูดเสียงแข็งมองไปที่ถงถง เขาไม่ได้ช่วยถงถง แต่เข้าไปใกล้ถังเยว่ เขาหรี่ตาแล้วถามว่า “นายกับหลงโผเหยนอาจารย์ของแม่หม้ายหลี่แท้จริงแล้วเกี่ยวข้องกันอย่างไร？” “ไม่มีอะไร” “ถ้าไม่มี นายจะไว้ชีวิตเธอเพราะเห็นแก่หน้าหลงโผเหยนทำไม？” “ฉันก็พูดไปอย่างนั้นนายก็เชื่ออย่างนั้นหรือ？ ฉันไม่ได้คิดจะปล่อยเธอ！”ถังเยว่โกรธ เขาไม่มีอารมณ์มาคุยดีๆแล้ว บาดแผลที่ถูกหยินทำร้ายทำให้ขาของเขาสั่นเทา ท่าทางเขาดูดุร้าย เขาน่าจะเจ็บกว่าบาดแผลของถงถง “แล้วทำไมเธอไม่อยู่แล้ว แท้จริงแล้วนายกับหลงโผเหยนมีความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่？” คำตอบที่ถังเยว่ตอบไปเมื่อครู่ไม่ทำให้เซียวเหย่ไขว้เขว ที่หน้าท้องของเซียวเหย่เป็นสีดำ มันไม่คุ้มที่จะเอ่ยถึงมัน เหมือนไปซ้ำเติมอย่างไรอย่างนั้น ถังเยว่เห็นได้ชัดว่าเซียวเหย่ไม่ได้แค่ล้อเล่น ใบหน้าที่น่ากลัวพูดด้วยความขุ่นเคือง “เอาเถอะ นายมันน่าอาย”