ตอนที่ 33 คฤหาสน์ตระกูลเซียว

ต๭นที่ 33 คฤหาสน์ตระกูลเซียว “พูดตามความจริงหลงโผเหยนก็นับว่าเป็นลุงของฉัน เขากับอาจารย์ของฉันเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันไม่เคยพบเขามาก่อน แค่เคยได้ยินชื่อเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ” ตอนนี้มือของเซียวเหย่ตรวจดูบาดแผล เล็บเรียวยาววางบนแผลโดยตรง ถังเยว่ร้องลั่นเหมือนหมาป่าด้วยความเจ็บ “ไม่แปลกใจที่นายปล่อยให้เธอหายไป แม่หม้ายหลี่ก็คือน้าของนายนั้นเอง บอกมา เธอไปไหนแล้ว？ถ้านายไม่พาเธอกลับมาละก็ เหอะๆ.......” เขาพูดด้วยใบหน้าที่ดูน่ากลัว เล็บของเขาเข้าไปในเนื้อของถังเยว่ หยินสีดำแล่นตรงไปยังร่างกายของถังเยว่ตามแนวนิ้วของเขา ทันใดนั้นถังเยว่ราวกับถูกฟ้าผ่า เขาสั่นไปทั่วร่างกาย ฟันกระทบกัน ดวงตาขาวโผน “ท่านปีศาจ ปล่อยเจ้านายข้าเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะสู้กับท่านเอง！” ถงถงตะโกนออกมาเมื่อเห็นถังเยว่ถูกทรมาน เขาพยายามไปหาเซียวเหย่ แต่ตัวเขาเองก็บาดเจ็บหนัก ยังไม่ถึงตัวเซียวเหย่ เขาก็สะดุดขาของตัวเอง ฉันรีบยกถงถงขึ้นและบอกกับเซียวเหย่ว่า “ตอนนี้พวกเขาต่างก็บาดเจ็บสาหัส คงไม่จงใจปล่อยแม่หม้ายหลี่หนีไปหรอก เวลานี้พวกเราอย่าต่อสู้กันเลย รักษาพวกเขาก่อนเถอะ ทำให้เซียวเถิงรู้สึกตัวก่อนถึงจะถูก ” ฉันพูดพลางกอดถงถงไว้ในอ้อมแขน กลัวว่าเขาจะถูกเซียวเหย่ทำร้าย “สู้อย่างนั้นหรือ？ใครจะสู้กับเขา” เซียวเหย่ตะโกน ตามองไปยังถังเยว่ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กำลังทรมานถังเยว่ แต่ใบหน้าที่เย็นชาวางมือลงบนบาดแผลของถังเยว่ เขาให้หยินสีดำที่มาจากแผลของถังเยว่กำลังเข้าไปในร่างกายของเขา เพราะเขาทำแบบนั้นฉันจึงเพิ่งรู้ว่าในร่างกายของถังเยว่นั้นเต็มไปด้วยหยิน ฉันนึกว่ามีเพียงแค่บาดแผล ใครจะรู้ว่าการที่เซียวเหย่ดูดกลืนมันจะทำให้หยินในบาดแผลของถังเยว่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าไม่มีที่สิ้นสุด เขาขมวดคิ้วมองไปที่ถังเยว่ ถึงแม้สีหน้าของเซียวเหย่จะดูเหมือนแค่ทำให้มันจบๆก็เถอะ การดูดกลืนล่วงเลยไปห้านาทีกว่าๆ หยินจากแผลของถังเยว่ค่อยเบาบางลง หลังจากที่เซียวเหย่ดูดกลืนหยินจากขาจนหมด ในที่สุดถังเยว่ก็ไม่สั่นแล้ว เพราะฉันอยู่กับเซียวเหย่ ในร่างกายฉันก็มีหยินของเซียวเหย่ เพราะอย่างนั้นจึงสามารถมองเห็นควันสีดำพวกนั้นได้ แต่คนที่ยังมีชีวิตไม่ควรปนเปื้อนหยินมากเกินไป ไม่อย่างนั้นอวัยวะภายในจะถูกแช่แข็งและทำให้เสียชีวิต ในร่างกายของถังเยว่มีหยินอยู่มาก ดูเหมือนว่าหยินพวกนั้นจะมาเข้ามาจากบาดแผลที่ขา เป็นอย่างที่ถงถงพูดไว้ไม่มีผิด ผีผู้หญิงช่วยแม่หม้ายหลี่หลบหนี และเมื่อผีผู้หญิงทำร้ายคน เธอจะสามารถปลดปล่อยหยินที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ หลังจากที่เซียวเหย่ดูดกลืนหยินในร่างกายของถังเยว่ เขาไม่ได้พักและเดินตรงมาที่ฉัน ถงถงตัวสั่นเมื่อเห็นเซียวเหย่ เขาพยายามจะหนีแต่ถูกเซียวเหย่อุ้มไปจากมือฉัน “เซียวเหย่......” ฉันกังวลใจ ฉันกลัวว่าเซียวเหย่จะทำไม่ดีกับถงถง “เธอยืนอยู่นั่นแหละ ไม่ต้องตามมา” เซียวเหย่พูด พูดจบเขาก็อุ้มถงถงไปที่อีกด้านของห้องโดยสาร หยินที่เพิ่งดูดกลืนจากถังเหย่ถูกส่งไปยังถงถง เขากำลังรักษาถงถง！ ฉันมองเซียวเหย่ด้วยความแปลกใจ ใบหน้าที่ดูจริงจังของเขาในตอนนี้ มุมหน้าที่ชัดเจนของเขาดูหล่อผิดผกติ！ ฉันมองอย่างไม่รู้สึกตัว ฉันหลงใหลในใบหน้าของเซียวเหย่จนไม่รู้ว่าถังเยว่อยู่ข้างๆฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาสะกิดและถามว่า“มีอะไรน่าดูอย่างนั้นเหรอ？น้ำลายเธอจะไหลออกมาแล้ว” ฉันได้สติทันที มองถังเยว่ด้วยความอาย จำเป็นต้องพูดตรงขนาดนี้ไหมเนี่ย！ “นายไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ？” ฉันพูด “หึม？เจ็บนิดหน่อย ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” ถังเยว่ยิ้มกว้างราวกับว่าคนที่เมื่อครู่เจ็บจนดวงตาล้วนเป็นสีดำโผนคนนั้นไม่ใช่เขา ฉันเบ้ปาก ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้เขาไม่อายไปกว่านี้ “เธอเป็นคนขอให้เขาช่วยถงถงสินะ？” ถังเยว่ถามอีกครั้งหลังจากหัวเราะ สายตาดูถูกมองไปยังเซียวเหย่ และโชคดีที่ตอนนี้เซียวเหย่หลับตาเลยไม่ได้สนใจ ไม่อย่างนั้นคงจัดการกับสายตานั้นไปแล้ว ใครก็ตามที่ไม่พอใจเซียวเหย่ก็อาจจะโดนเขาจัดการได้ “เปล่า เขารักษาให้ถงถงเอง” ฉันพูด เขายังคงมองฉัน ราวกับว่าเขาจะฟังว่าฉันเป็นคนขอให้เซียวเหย่ช่วยถงถง “อย่างนั้นพวกเราพักก่อนเถอะ พวกเขาตื่นแล้วค่อยว่ากัน” ถังเยว่ทำปากจู๋ใส่เซียวเหย่ เขาพูดพลางเดินไปด้านข้างเซียวเหย่ ค้นหาบางอย่างสักพักก็หยิบหญ้าสีเขียวอมม่วงออกมา “นี่คือหญ้าตู๋เถิงใช่ไหม？” ฉันถามถังเยว่ แต่ว่าตอนที่แม่หม้ายหลี่บอกว่าใช้เถ้ากระดูกของซากศพกับหญ้าตู๋เถิงฉันกำลังคิดเลยว่าหญ้าตู๋เถิงคืออะไร คิดว่าการช่วยชีวิตเซียวเถิงไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น คาดไม่ถึงว่าถังเยว่จะพกของแบบนี้ติดตัวด้วย “อืม หญ้าตู๋เถิงเป็นสมุนไพรล้างพิษชนิดหนึ่งที่ใช้กันทั่วไปในประเทศไทย ที่ไทยสัตว์ที่มีพิษมากมายมากมาย หากถูกพวกมันกัด แพทย์แผนตะวันจะต้องหาเซรั่มถอนพิษ แต่ตามธรรมเนียมของแพทย์แผนไทยล้วนแต่ใช่หญ้าตู๋เถิง มันมีประสิทธิภาพมากอย่างเห็นได้ชัด” ถังเยว่อธิบาย ขณะเดียวกันก็บดหญ้าตู๋เถิงแห้งที่อยู่ในมือรวมกับเถ้ากระดูกที่พวกเราเพิ่งรวบรวมเมื่อครู่เข้าด้วยกัน “แล้วทำไมนายถึงพกหญ้าตู๋เถิงติดตัวไว้ละ？ฉันเองก็ไม่ได้เลี้ยงงูมีพิษ ในเจียงเหมินเองก็ไม่มีแมลงมีพิษ” ฉันถามอีกครั้ง “เอาไว้กันยุงน่ะ หญ้าตู๋เถิงนี่ไม่ใช่แค่ยาถอนพิษ ยังฆ่ายุงและแมลงได้ด้วย ฉันเอาไว้เป็นยากันยุง เพราะอย่างนั้นเลยพกติดตัวไว้” ถังเยว่อธิบาย เขาพูดพลางเอายาที่ผสมแล้วทาบริเวณแผลของเซียวเถิง จากเดิมที่ส่วนผสมทั้งหมดเป็นเถ้าสีขาว เมื่อถูกกับแผลของเซียวเถิงก็เปลี่ยนเป็นสีดำทันที หลังจากที่ยาบนแผลล้วนเปลี่ยนเป็นสีดำ ในที่สุดเซียวเถิงก็ฟื้น “นายหญิงที่สอง ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม？ ฮึก........”เขาตื่นเต้นเมื่อเห็นฉัน แต่เมื่อเขาขยับตัวก็เจ็บแผลจนต้องใช้ปากช่วยหายใจ ฉันรีบเข้าไปปลอบเขา “ฉันไม่เป็นอะไร เธอบาดเจ็บจากรอยกัด ตอนนี้อย่าขยับตัวเลย รักษาให้หายก่อนเถอะ ” “แล้วแม่หม้ายลี่ละ？เจอตัวเธอไหม？” เขาเหลือบมองไปทั่วห้อง เมื่อเห็นเซียวเหย่ก็ดูเบาใจลง พูด “มีท่านปู่ที่สองก็ดีแล้วละ” ฉันพยักหน้าแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างที่เขาโคม่าให้เขาฟัง เพียงแต่ไม่ได้บอกว่าศพที่กัดเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง เขารู้ว่าถังเยว่ประสบอุบัติเหตุหลังจากที่อยู่กับแม่หม้ายหลี่ เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มให้กับมิตรภาพของพวกเขาและเอ่ยปากขอบคุณถังเยว่ ถังเยว่โบกมือใหญ่ พูดว่าเซียวเหย่ช่วยผีของเขาไว้ การที่เขาช่วยเซียวเหย่ช่วยชีวิตเซียวเถิงนับเป็นสิ่งที่ควรทำ เขาทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว การรักษาถงถงของเซียวเหย่เป็นไปด้วยดี แม่หม้ายหลี่หนีไปแล้ว ทั้งยังมีผีผู้หญิงคอยช่วยหลบหนี ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาเธอเจอในตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นลูกพี่ลูกน้องฉันก็ตายไปแล้ว เซียวเหย่เองก็ไม่ไล่ตามหาเหตุผลของแม่หม้ายหลี่แล้ว เพียงแค่ให้ฉันเก็บเถ้ากระดูกของลูกพี่ลูกน้องไว้ หลังจากนั้นเขาก็ให้พวกเรากลับไปที่ท่าเรือ ตัวเขาเองยังอยู่บนเรือเพื่อเผาซากศพพวกนั้นไปพร้อมกับเรือ เมื่อเขาจัดการกับเรือเสร็จ เซียวเหย่ก็กลับมาหาพวกเรา เมื่อเขากลับมาก็พบกับอีกหนึ่งปัญหา ร่างกายเซียวเถิงยังเต็มไปด้วยแผลถูดกัด แม้ว่าพิษจะถูกถอนออกไปแล้ว แต่บาดแผลก็ยังคงอยู่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าขับรถไม่ได้แน่ๆ และขาของถังเยว่บาดเจ็บ ขาที่เจ็บก็เป็นขาขวาอีก แน่นอนว่าเขาก็ขับรถไม่ได้เช่นกัน ที่เหลืออยู่ตอนนี้มีแค่ฉัน เซียวเหย่ รวมไปถึงถงถงด้วย ถงถงยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง เขาไม่รอให้ฉันถามว่าขับรถเป็นไหมก็ขึ้นไปนั่งที่ข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว มองฉันและพูดว่า“มัวยืนทำอะไรอยู่ ขับรถสิ” “ฉัน....ไม่ค่อยเก่ง.....หลังจากสอบใบขับขี่ได้ก็แค่ขับเล่นๆเท่านั้นเอง”ฉันพูดอย่างเขินๆ ยิ่งไปกว่านั้นทำไมคนบนรถถึงเยอะขนาดนี้นะ ให้ฉันขับรถ คิดว่าเป็นพืชผักกันรึไง “ฉันไม่มีใบขับขี่” เซียวเหย่พูดต่อทันที พูดจบก็มองฉันด้วยสายตาที่ดูใสซื้อ จริงด้วย เขาเป็นปีศาจที่ตายมาร้อยกว่าปีแล้ว จะมีใบขับขี่ได้ยังไง ฉันอยากจะทรุดตัวลงตรงนี้จริงๆ ฉันถามเซียวเหย่ว่าจะโทรหาคนขับรถดีไหม ให้เขาขับพาเราไปโรงพยาบาล แบบนี้ทุกคนบนรถจะปลอดภัย เซียวเหย่ไม่ยอมให้ฉันโทรหาคนขับรถ เขาคว้ามือฉันจนฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนั้นเองฉันถูกเซียวเหย่จับให้นั่งที่คนขับ “ขับรถ ไม่ไปโรงพยาบาล กลับไปบ้านของเซียวเถิงหาเซียวเซิ่งก่อน” เซียวเหย่พูด เขาไม่ได้ขึ้นเสียง แต่เป็นคำสั่งที่มีอำนาจเหลือเกิน ตอนแรกฉันจะปฏิเสธ แต่ฉันกำลังตกใจที่เขาจับตัวฉันจนลอยเมื่อครู่นี้ ฉันทำได้แต่คาดเข็มขัดอย่างเชื่อฟัง เป็นไปตามที่โรงเรียนสอนขับรถสอน ฉันขับรถเข้าไปในเมืองอย่างช้าๆ เมื่อถึงบ้านเซียวเถิงก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ใช้เวลาเดินทางครึ่งชั่วโมง แต่ฉันใช้เวลามากกว่าสี่ชั่วโมงกว่าจะมาถึง ใบหน้าของเซียวเหย่ดูไม่พอใจ เดาว่าเขาเองก็ไม่คิดว่าเทคนิกการขับรถของฉันจะแย่ขนาดนี้ โชคดีที่ในที่สุดเราก็มาถึง และตอนนี้ฉันกำลังช็อคในความร่ำรวยของบ้านเซียวเถิง ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าบ้านของเขาอาจะเป็นตึกคอนโดที่ไหนสักแห่ง แต่เมื่อถึงเขตบ้านของเขา ฉันพบว่าแท้จริงแล้วที่นี่เป็นกลุ่มบ้านเดี่ยว จริงสิ ปัจจุบันเศรษฐกิจกำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว แตกต่างจากยุคโบราณ ฉันเข้าใจว่าโชคชะตาเขาจะเป็นคนที่เดินไปตามถนนและตรอกซอกซอย โกหกหลอกลวงเพื่อดำรงชีวิต แท้จริงแล้วบ้านของเซียวเถิงรวยมาก เขาพักในบ้านหลังใหญ่ เมื่อฉันขับรถไปถึงบ้านของเซียวเถิงจริงๆ ฉันช็อกมากอีกครั้ง บ้านของเขาอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของพื้นที่วิลล่าทั้งหมด เมื่อครู่เราผ่านบ้านเดี่ยวมามากพอจะคุ้นเคยกับบ้านเดี่ยวเหล่านี้ได้แล้ว แต่บ้านของเขาแตกต่างจากบ้านเดี่ยวภายนอก ทั้งหมดนั้นเรียกได้ว่าเป็น ‘คฤหาสน์’ ขอบด้านนอกสุดเป็นรั้วเหล็ก ที่ประตูถูกปกคลุมด้วยดอกกุหลาบหนาแน่น กำแพงดอกไม้นั้นดูดีมากๆ นี่ยังไม่นับรวมเมื่อเข้าประตูรั้วไปจะพบสนามหญ้ากว้าง ทั้งสี่ทิศของสนามมีรูปปั้นของสัตว์จตุรเทพตั้งอยู่ แยกเป็น มังกรคราม พยัคฆ์ขาว วิหคชาด และเต่าดำ ตรงกลางของสนามมีศาลเจ้าเล็กๆตั้งอยู่ ศาลเจ้านั้นไม่ใหญ่มากแต่ธูปนั้นมีเยอะมาก กระถางธูปหน้าศาลเจ้ามีธูปสีเหลืองขนาดใหญ่ปักอยู่ 3 ดอก ฉันหยุดรถตามที่เซียวเถิงบอกและช่วยเขาลงจากรถ ถงถงและถังเยว่เห็นว่าบ้านของเซียวเถิงเป็นแบบนั้นก็งงเป็นไก่ตาแตก พวกเขาไม่หยุดมองสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆในบ้านของเซียวเถิง เดินทางคุณยายหลิวเข้าไปในสวนกว้าง เซียวเซิ่งก็อยู่ในบ้านหลังนี้ หลังจากทราบข่าวก็ลงมาพบพวกเรา เมื่อเห็นว่าเซียวเถิงบาดเจ็บสาหัสก็รีบมารับเซียวเถิงไปจากบ่าฉันแล้วพาเขาไปชั้นบน ได้เจอเซียวเซิ่งอีกครั้ง ฉันก็อยู่นิ่งไม่ได้ อย่างไรก็ตามเพราะลูกชายของเขาช่วยชีวิต เขาถึงได้บาดเจ็บอย่างนี้ ขณะที่ฉันกำลังลังเลว่าควรจะเข้าไปหาเซียวเซิ่งเพื่อขอโทษดีไหม เขาก็ออกมาแล้วและพูดกับเซียวเหย่ว่า “ท่านลุงที่สอง วางใจเถอะ ผมรักษาบาดแผลของเจ้าเซียวเถิงเรียบร้อยแล้ว ว่าแต่ทำไมถึงบาดเจ็บอย่างนี้ละ？เจอตัวคนที่คำสาปสาบานเลือดนั้นหรือไม่” “เจอตัวแล้ว” เซียวเหย่พูด พูดพลางเดินไปด้านข้างของเซียวเซิ่งแล้วพูดว่า“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”