ตอนที่ 34 ไม่ใช่คู่สามีภรรยา

ต๭นที่ 34 ไม่ใช่คู่สามีภรรยา พูดจบเขาก็พาเซียวเซิ่งลงไปชั้นล่าง ฉันเดินตามเข้าไปโดยสัญชาตญาณ ใครจะรู้ว่าเดินได้เพียงสองก้าว เขาก็หยุดเดินแล้วพูดกับฉันว่า “เธอไปต้องตามฉันมา อยู่ที่นี่พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันกลับมา” พูดจบก็ทิ้งฉันไว้ตรงนั้น ส่วนตัวเขาก็เดินทางเซียวเซิ่งไป.......... ห้องใหญ่ขนาดนี้ เขาไปแล้ว ไม่ใช่ว่าทิ้งฉันไว้กับถังเยว่หรอกนะ？ ฉันรู้สึกหดหู่กับคำพูดของถังเยว่ ราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อทำให้ฉันไม่มีความสุข ฉันไม่ได้อคติ เพราะเขาทำให้ฉันดูงี่เง่า เขามักทำให้ฉันโกรธแม้จะเป็นคำพูดเพียงสอง สามประโยคก็เถอะ ฉันไม่อยากสนใจเขา แกล้งนั่งดูทีวีไป มองไม่เห็นเขาไปอย่างนั้น แต่ถังเยว่กำลังมา เขาเข้ามาใกล้หน้าฉันและพูดว่า “เฮ้ๆ ดูไม่ออกเลย ตระกูลผีนี่รวยจริงๆ ไม่แปลกใจที่เธอจะแต่งงานกับเขา” ดูสิ ฉันเพิ่งพูดไปเองไม่ใช่รึไง？ ฉันอดกลั้น ฉันไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกไป “ฉันจะบอกเธอไว้ ผีแก่นั้นก็โตมาแบบนั้นแหละ มันแย่กว่าฉันอีก ทำไมเธอถึงยอมเป็นคนโง่ของมันนะ？หรือเพราะว่าเรื่องเงิน ไม่นานเกินรอ เมื่อถึงวันที่ฉันขายพระแล้วได้เงินมา ฉันก็จะมีห้องใหญ่แบบนี้ เมื่อถึงเวลานั้นเธอมาเป็นคนโง่ของฉันดีไหมละ ฉันจะให้เธออยู่ที่บ้านของฉัน” “ฉันแต่งงานกับเขาไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน อีกอย่างที่นี่เป็นบ้านของหลานชายเขา มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เขาเป็นผีที่ยากจน ที่ผ่านมาเงินที่ใช้ไปคือเงินของฉัน！” ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดตอบไปด้วยความโกรธ ไม่เคยเจอบทสนทนาแบบนี้มาก่อน เหมือนกับว่าเพราะเงินของเซียวเหย่ฉันจึงอยู่กับเขา ฉันถูกบังคับจบไหม อีกทั้งยังที่ผ่านมาหลังจากอยู่ด้วยกันฉันก็จ่ายเงินมาโดยตลอด จบไหม！ “อืม.....นี่ไม่ใช่บ้านของผีแก่ตั้งแต่แรก......เป็นอย่างนี้ฉันก็ต้องบอกเธอแล้วละ เซวียนเซวียน แม้ว่าเธอจะน่าอกเล็กไปนิด ผอมไปหน่อย แต่เธอก็สวยนะ หากแต่มีตาหามีแววไม่ เธอดูฉันสิ ถึงแม้จะไม่จะไม่ค่อยมีเงิน แต่ถ้าเปรียบเทียบกับผีแก่นั้น ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรามาเป็นหุ้นส่วนกัน หากเธอไม่ปฏิเสธ จะมาขายพระกับฉันก็ได้นะ เป็นคู่สามีภรรยา ที่วันๆหนึ่งได้รับเงินก้อนโต....... ”ถังเยว่พูด ฉันไม่ค่อยได้พูดคุยกับเขามากนัก เด็กคนนี้พูดถึงเงื่อนไขไม่ครอบคลุมจริงๆ ผู้คนโหดร้ายมาก อีกทั้งอายุก็ยังน้อย ทำไมถึงพูดเรื่องสะใภ้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจอคนทีก็เหมือนโดนกระตุ้น กลัวตัวเองเกิดมาจะไม่ได้แต่งงาน ถงถงเรียนรู้สิ่งไม่ดีๆจากเขาแล้ว “เราสองคนก็ไม่ได้คุ้นเคยกันนัก ทำไมนายถึงมาชวนฉันละ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็มีแฟนแล้วนะ” ฉันไม่มีอะไรจะพูด ทันใดนั้นถังเยว่ก็ทำสีหน้าเจ็บปวด มือลูบที่หัวใจแล้วพูดเกินจริง “ฉี่เซวียน เธอนี่ไม่สำนึกเลยนะ เราทั้งสองต่างก็ผ่านเหตุการณ์ต่างๆด้วยกันมามากมาย เธอบอกว่าเราไม่คุ้นเคยกันงั้นเหรอ？เธอลืมที่เธอขอความช่วยเหลือจากฉันแล้วงั้นเหรอ？เธอลืมที่ฉันรักษาเธอตอนบาดเจ็บไปแล้วงั้นเหรอ？เธอยังเคยไปนอนบ้านฉันมาแล้วเลย เธอยังจะบอกอีกเหรอว่าเรายังไม่คุ้นเคยกัน？ ” เขาพูดราวกับว่าตัวเองเป็นหญิงสาวเพิ่งแต่งงานใหม่และกำลังน้อยใจ เขามาด้านข้างฉันและเอนหัวมาพิงที่ไหล่ฉันแล้วพูดว่า “ยังไงก็ตามเธอนอนกับฉันแล้ว เธอต้องรับผิดชอบ” ผู้ชายคนนี้นี่ ยิ่งเขาพูดมากเท่าไรยิ่งเลอะเทอะ ฉันก็ผลักเขาออกไปแล้วพูดว่า “ออกไปนะ ฉันนอนกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าพูดมั่วๆ！” “เธอกลัวว่าเซียวเหย่จะได้ยินเหรอ？” ถังเยว่ไม่โกรธที่โดนพลักเลยสักนิด เพียงชั่วครู่ใบหน้านั้นก็กลับมาพร้อมกับหัวเราะ หมอนี่นี่ เขาทั้งร้าย แต่ก็น่ารักมากจริงๆ มันทำให้ฉันทั้งโกรธและหัวเราะจนไม่รู้จะพูดยังไงกับเขาแล้ว ฉันไม่ได้สนใจเขาจริงๆ เขายังคงแกล้งฉันอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าฉันเย็นชาและไม่ตอบโต้อะไรก็รู้สึกเบื่อ เขาจึงออกไปเล่นกับถงถงข้างนอก ในที่สุดฉันก็ได้พัก ถังเยว่ไม่อยู่ฉันก็ได้อยู่เฉยๆสีกที แต่ได้พักเพียงไม่นาน ถังเยว่ที่อยู่ในสวนก็ตะโกนเรียกชื่อฉัน …… ตอนนี้ฉันหวังว่าฉันคือเซียวเหย่ ฉันจะรีบวิ่งออกไปปิดปากเขา ทำให้เขารู้ว่าความโหดร้ายเป็นยังไง แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่ใช่เซียวเหย่ อีกทั้งที่นี่ยังเป็นบ้านตระกูลเซียว เซียวเหย่ก็กำลังปรึกษาธุระกับเซียวเซิ่ง ฉันทำได้แค่ต้องออกไปและถามถังเยว่ว่าตะโกนเรียกฉันทำไม？ “รีบมาเร็ว ฉันเจอสิ่งนี้” เขาชี้ไปที่ศาลเจ้าที่ตั้งอยู่กลางสนาม ฉันสังเกตเห็นศาลเจ้านั้นตั้งแต่ตอนที่มาถึงแล้ว มันก็เป็นแค่เรื่องฮวงจุ้ย เรื่องปกติที่บ้านตระกูลเซียวที่จะสร้างศาลเจ้าไว้ในบ้าน ไม่เห็นน่าตกใจอะไรขนาดนี้นี่ ฉันเดินไปศาลเจ้าเล็กๆที่ถังเยว่กำลังชี้ออยู่ ตอนนี้เอง ฉันพบว่าที่ด้านหน้าของศาลเจ้าเล็กๆนั้นไม่ใช่รูปปั้นสักการะ แต่เป็นแผ่นสลักภาพของตระกูลเซียว และที่ถังเยว่ชี้ เป็นแผ่นสลักภาพของเซียวเหย่ ฉันมองที่ตาของเซียวเหย่ในแผ่นสลักภาพ ไม่มีอะไรแตกต่างกันนี่ ฉันถามถังเยว่ “ทำไมเหรอ？” “เธอมองที่แผ่นสลักภาพนั้นให้ละเอียดๆสิ！” ถังเยว่พูดด้วยความตื่นเต้น “ที่แผ่นสลักภาพของคนอื่นๆล้วนก็สลักชื่อสามีภรรยาเอาไว้ แต่ที่แผ่นสลักภาพของเขามีเพียงชื่อของเขาคนเดียว ไม่มีชื่อของเธอ！” ถังเยว่เห็นว่าฉันไม่เข้าใจจึงอธิบาย “แล้วไงเหรอ ก็ฉันยังมีชีวิตอยู่นี่ จะมีชื่อของฉันได้ยังไงกัน？” ฉันพูดด้วยความไม่เข้าใจ “ไม่ใช่อย่างนั้น ตามกฎของการสลักแผ่นสลักภาพ ถึงเธอจะยังมีชีวิตอยู่แต่ก็ต้องสลักชื่อของเธอลงไปด้วย นี่ถึงจะเรียกว่าความสมบูรณ์แบบ แผ่นสลักภาพไม่สามารถมีเพียงแค่ชื่อของคนๆเดียวได้ นี่จะเรียกว่าข้อบกพร่อง เพราะอย่างนั้นเด็กมากมายที่ตายไปแล้ว ไม่มีลูกสะใภ้ ที่บ้านจะหาญาติผู้หญิงมาเพื่อสลักชื่อของผู้หญิงลงไป แต่ชื่อของเธอไม่ได้อยู่บนนี้ ดังนั้นก็ไม่นับว่าเธอเป็นภรรยาของเซียวเหย่” ถังเยว่อธิบายด้วยความตื่นเต้น ฉันสนใจขึ้นมาทันที แต่ไม่ใช่เพราะแผ่นสลักภาพนั้นไม่มีชื่อฉันหรอกนะ แต่เพราะบนแผ่นสลักภาพนั้นไม่มีชื่อของเสวียนชิงชิง！ ถังเยว่เพิ่งพูดว่าพิธีนี้จะต้องสลักชื่อผู้หญิงลงบนแผ่นสลักภาพ และเสวียนชิงชิงกับเซียวเหย่ก็ฝังไว้ด้วยกันก็เพื่อจะทำตามพิธี แต่ทำไมที่แผ่นสลักภาพของเซียวเหย่ถึงไม่มีชื่อเสวียนชิงชิงกันนะ？ เมื่อเจอกับคำถามนี้ ปากของฉันก็อดที่จะถามไม่ได้ เหมือนเซียวเหย่เคยพูดว่าเสวียนชิงชิงไม่ใช่ภรรยาของเขา ก่อนหน้านี้ฉันคิดไปเองว่าเสวียนชิงชิงตายหลังจากเซียวเหย่แล้วนำมาฝังไว้ด้วยกัน เขาไม่เคยมองเสวียนชิงชิง ตอนนี้ฉันรู้แล้ว เรื่องทั้งหมดมันไม่ได้เกิดขึ้น “เธอดีใจอะไร เธอเองก็ไม่อยากเป็นภรรยาของีแก่ใช่ไหมละ เธอเองก็ยังมมีชีวิตจะไปแต่งงานกับผีทำไมกัน ถ้าเธอตกลงอย่างที่ฉันพูด ฉันจะดูแลเธอให้อยู่อย่างสบาย....... ” ถังเยว่มองฉันและหัวเราะ ดูเขายิ่งพูดเขายิ่งสนุก ฉันไม่ได้สนใจเข้า รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ฉันอยากจะถามเขาว่าแท้จริงแล้วความสัมพันธ์ของเขากับเสวียนชิงชิงคืออะไรกันแน่ ทำไมเขาถึงไม่สลักชื่อเสวียนชิงชิงไว้บนแผ่นสลักภาพ เมื่อฉันมาถึงห้องรับแขก เซียวเหย่และเซียวเซิ่งก็ออกมาพอดี พวกเขาคุยธุระเสร็จแล้ “เกิดอะไรขึ้น？มีความสุขอะไรขนาดนั้น？” เซียวเหย่มองมาที่ฉันแล้วถาม “ฉันขอถามอะไรนายหน่อย ทำไมเสวียนชิงชิงถึงไม่มีชื่อบนแผ่นสลักภาพของนาย？” ฉันถาม ตอนนี้ฉันตื่นเต้นเหลือเกิน ราวกับว่าฉันกำลังแย่งสามีของคนอื่นอย่างไรอย่างนั้น เซียวเหย่ตกใจกับคำถามของฉัน เขาถามกลับว่า “แล้วทำไมเสวียนชิงชิงต้องอยู่บนแผ่นสลักภาพของฉันด้วยละ？” “เธอกับนายฝังด้วยกัน ไม่ใช่ภรรยาของนายหรอกเหรอ？” ฉันกลืนน้ำลาย ฉันเริ่มประหม่าแล้ว “เหลวไหล” เซียวเหย่ไม่ตอบคำถามของฉัน ทั้งยังว่าฉันอีก เขาดึงมือฉันไว้ ปล่อยให้เซียวเซิ่งกลับไปดูแลเซียวเถิงถ้ามีข่าวอะไรให้ติดต่อเขา พูดจบเขาก็ดึงฉันไปที่รถราวกับว่าต้องไปกันแล้ว ฉันรีบถามเขาว่าเขาคุยอะไรกับเซียวเซิ่ง เซียวเถิงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม？ เซียวเหย่บอกว่าเขาจะเล่ารายละเอียดให้ฉันฟังที่หลัง ตอนนี้กลับบ้านไปพักผ่อนก่อน เขาพูดพลางมองมาที่ฉัน ชีวิตมนุษย์นี่แย่จริงๆ ไม่ได้นอนแค่คืนเดียว ดูความหมองคล้ำนั้นสิ เหมือนแพนด้าเข้าไปทุกที ฟังเขาพูดแบบนี้ ฉันก็เพิ่งนึกได้ว่าฉันยังไม่ได้เลยทั้งคืน วันนี้ตอนเช้าก็ขับรถอีก รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที ในทางตรงกันข้าม เขายังคงเป็นวิญญาณที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ผีไม่ต้องหลับต้องนอนรึไงกันนะ？ เซียวเหย่จับฉันขึ้นรถ แต่เขาไม่ได้ให้ฉันนั่งในที่คนขับ แต่ให้ฉันนั่งที่ข้างคนขับ ส่วนตัวเขานั่งที่คนขับเอง “ไม่ใช่ว่านายไม่มีใบขับขี่หรอกเหรอ?” ฉันถามด้วยความตกใจ “ฉันไม่มีใบขับขี่จริงๆ แต่ฉันขับรถเป็น” เซียวเหย่พูดพลางสตาร์ทรถ และขับรถออกไป “เดี๋ยวก่อน ถังเยว่และถงถงยังอยู่ที่สนามอยู่เลย” ฉันรีบพูด ตอนมาพวกเราก็มาด้วยกัน ตอนนี้ก็นับได้ว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว เซียวเหย่ไม่กะจะพาพวกเขากลับไปด้วยอย่างนั้นเหรอ “ไม่ต้องสนใจพวกเขา เธอไปพักก่อนเถอะ ตอนเย็นยังมีเรื่องที่ต้องทำอีก” เซียวเหย่พูดตอบ ตอนนี้รถขับออกจากบ้านตระกูลเซียวแล้วราวกับบินออกมา ฉันเห็นถังเยว่สะดุ้ง เขาลากมือถงถงให้วิ่งตามอย่างรวดเร็วจากหลังรถ วิ่งไปตะโกนไป แต่เซียวเหย่ไม่สนใจอยู่แล้ว เขาวิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็ตามรถไม่ทันแล้ว เขาสบทคำด่าออกมาและขว้างก่อนหินมาใส่รถ ฉันรู้สึกเห็นใจถังเยว่ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่น่าหมั่นไส้ แต่เขาก็นับว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง ทั้งยังช่วยชีวิตฉันไม่รู้กี่ครั้ง คนโลภอย่างเขาจึงไม่อยากได้ค่าตอบแทนจากฉัน พวกเราทำกับเขาแบบนี้ ดูเหมือนจะไม่ยุติธรรมเลย แต่ฉันเองก็เปลี่ยนคำตัดสินใจของเซียวเหย่ไม่ ได้ หลังจากที่เห็นใจเขา ฉันก็เอาเขาออกจากสมองทันทีแล้วถามเซียวเหย่ว่าต้องทำอะไรในตอนเย็น “ไปหาคุณน้าของเธอ เอาเถ้ากระดูกกลับไปให้พวกเขา” เซียวเหย่พูด ฉันเพิ่งจำได้ว่ายังมีเรื่องที่ต้องทำ บอกตามตรง เรื่องการตายของลูกพี่ลูกน้อง ฉันตั้งใจจะหนี ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดกับคุณน้าอย่างไร แต่เรื่องราวได้เกิดขึ้นแล้ว เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ควรจะเผชิญหน้ากับมัน สุดท้ายแล้วก็ต้องเผชิญหน้าให้ได้ ฉันรู้สึกเศร้าใจจนไม่อยากถามเรื่องเซียวเหย่กับเสวียนชิงชิงแล้ว ตลอดทางฉันเอาแต่คิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับคุณน้าอย่างไรดี และไม่มีกะจิตกะใจจะคุยกับเซียวเหย่ด้วย เขาแค่ตั้งใจขับรถ เขาดูช่ำชองราวกับว่าเป็นคนขับรถอย่างไรอย่างนั้น ฉันแปลกใจ เขาบอกว่าเขาเป็นคนสุดท้ายในราชวงศ์ชิง ถ้าอย่างนั้นเขาขับรถเป็นได้อย่างไร แต่ตอนนี้ฉันหนักใจมากๆจนไม่อยากถามอะไรเขา เขาไม่ได้พาฉันไปที่โรงแรมฮิลตันและก็ไม่ได้ไปที่ห้องของหลิวฝันด้วย แต่เขาจอดรถที่ทางเข้าอาคาร อาคารเหล่านั้นล้วนเป็นอพาร์ทเมนท์ ส่วนในข้างในเป็นสำนักงานบริษัท น้อยคนอาศัยอยู่ที่นี่ ฉันถามเขาว่าพาฉันมาที่นี่ทำไม？ “บริษัทของเซียวเซิ่งอยู่ที่นี่ ข้างในมีฮวงจุ้ย เวลานี่เราจะพักกันที่นี่เพื่อป้องกันแม่หม้ายหลี่กลับมาฆ่าอีก” พูดจบเขาก็ลงรถไปและตรงมาที่ประตูที่นั่งข้างคนขับ เขาเปิดประตูแล้วกอดฉันไว้ในอ้อมแขนของเขา ตอนนี้ฉันหน้าแดงไปหมด มองเขาอย่างไม่เข้าใจ “นายจะทำอะไร คนมองใหญ่แล้ว ฉันเดินเองได้” “ก็ทำให้เธอมีความสุขกับการเป็นภรรยาของฉันไง ไม่อย่างนั้นเธอจะพูดว่าคนอื่นเป็นภรรยาของฉัน ฉันเป็นคนรักเดียวใจเดียว ในเมื่อฉันเลือกเธอแล้ว ฉันจะไม่ลังเลอีก” เซียวเหย่พูด เขาพูดพลางหันหน้ามามองฉันแล้วก็ยิ้มออกมา ผู้คนที่เดินผ่านอาคารไปมาจ้องมองมาที่เรา ฉันรู้สึกว่าสายตาของคนอื่นกกำลังลุกเป็นไฟแล้ว ฉันอายมากจนมุดหัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา แต่จริงๆแล้ว คำพูดของของเมื่อครู่ทำให้ฉันมีความสุขมาก เขาบอกว่าเสวียนชิงชิงไม่ใช่ภรรยาของเขา เขาบอกว่าเขาเป็นคนรักเดียวใจเดียวล่ะ