ตอนที่ 35 ลิงสี่หู

ต๭นที่ 35 ลิงสี่หู เขาอุ้มฉันโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น ตอนนี้กำลังขึ้นไปชั้นบนสุดของอาคาร บริษัทของเซียวเซิ่งอยุ่ชั้นบนสุด ตอนแรกฉันคิดว่าบริษัทของเซียวเซิ่งจะเป็นเหมือนบริษัททั่วไปคืออพาร์ทเมนต์พร้อมเครื่องใช้สำนักงาน ใครจะรู้ว่าเขารวยมากจนเช่าชั้นบนสุดทั้งชั้น ผนังระหว่างห้องทั้งหมดถูกทุบ เหลือเพียงสาเท่านั้นที่รับน้ำหนัก ไม่มีโต๊ะทำงานและเก้าอี้ในบริษัท มีแต่ต้นไม้และดอกไม้ราวกับสวรรค์ ด้านบนสุดเป็นภูเขาปลอมที่มีน้ำคดเคี้ยวไหลผ่านป่า ปลาคาร์ปในน้ำแหวกว่ายได้อย่างอิสระ สวยงามมากจริงๆ ！ ที่นี่คือบริษัท？ที่ทำงาน？ ที่นี่ถูกเซียวเซิ่งสร้างเหมือนรีสอร์ท ดูเหมือนฉันพูดเกินจริง เขาปลูกต้นมะพร้าวเขียวชอุ่มห้าต้นในใจกลางอาคาร ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยต้นมะพร้าวและลิงขนปุยที่ด้านบนของต้นไม้！ ฉันอึ้งจนอ้าปากค้าง ราวกับกำลังฝันอยู่ เห็นได้ชัดว่าเซียวเหย่เองก็ดูตกใจกับบริษัทนี้ แต่เขาแค่กวาดสายตาไปรอบๆแล้วก็นิ่ง เขาอุ้มฉันไปที่ต้นมะพร้าวกลางห้อง ตามการเคลื่อนไหวของเซียวเหย่ ฉันก็พบว่าการเดินของเซียวเหย่แปลกมาก จากที่เป็นทางโล่งธรรมดา แต่ตอนนี้เขาอุ้มฉันแล้วเดินวนไปวนมา ดูเหมือนเขาวนเป็นแผนผังแปดทิศ ฉันอดไม่ได้ที่จะถามเขาว่ากำลังเดินเป็นรูปทรงแผนผังแปดทิศใช่ไหม เซียวเหย่มองฉันด้วยความประหลาดใจจากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า“ฉันไม่เห็นรู้เลยว่าเธอมีพลังและสามารถมองเห็นสิ่งนี้ได้” พุดจบเขาก็อธิบายให้ฉันฟังว่าวิธีเดินแบบนี้เป็นแผนผังหยินหยางแปดทิศที่สืบต่อกันมาของตระกูลเซียว ตอนที่ปรับปรุงที่นี่ได้ฝังค่ายกลเอาไว้ใต้พื้นมองไม่เห็นจากข้างบน แต่หากเข้ามา อย่างแรกก็ต้องเดินตามค่ายกลก่อนหนึ่งรอบถึงจะปลุกค่ายกลได้ ปลดปล่อยหยินหยางที่ซ่อนอยู่ภายในเป็นเหมือนฝาครอบปกป้องคนที่อยู่ข้างใน ด้วยวิธีนี้ ทำให้มีผู้พิทักษ์หยินหยาง ไม่ว่าศัตรูที่เข้ามาจะเป็นคนหรือผี ก็จะถูกโจมตีด้วยแผนผังหยินหยางแปดทิศ หยินจะโจมตีศัตรูอย่างหยินหยางของแม่หม้ายหลี่ ส่วนอย่างจะโจมตีคนตาย ตระกูลเซียวให้คนมาดูฮวงจุ้ยให้ ไล่ภูตผีปีศาจ เป็นการยั่วยุศัตรูอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มีหยินหยางคอยปกป้องก็เหมือนมีระฆังทองคุ้มกาย ฉันอดที่จะเคารพนับถือตระกูลเซียว แต่ก่อนฉันเคยคิดว่าเซียวเหย่และพวกเขาเป็นแค่การดูดวง แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมีค่ายกลที่ทรงพลังอย่างนี้ ไม่แปลกใจที่เซียวเหย่พาฉันมาที่นี่ แม่หม้ายหลี่ใช้เวลานานในการเตรียมคนมากมายเพื่อการเกิดใหม่ แต่มันถูกทำลายโดยพวกเรา เธอไม่พอใจอย่างแน่นอนและจะกลับมาฆ่าเราเมื่อใดก็ได้ เซียวเหย่เป็นปีศาจ แน่นอนว่าเขาไม่กลัวเธอ แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย แม่หม้ายหลี่มีหลายร้อยวิธีที่จะฆ่าฉัน เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฉันก็อบอุ่นในหัวใจ แม้เซียวเหย่จะไม่ได้พูดอะไร แต่ที่เขาพาฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะปกป้องฉัน เซียวเหย่เดินแผนผังแปดทิศเสร็จแล้วจากนั้นก็เดินข้ามลำน้ำ ตรงมาที่ต้นมะพร้อมที่อยู่ตรงกลาง ต้นมะพร้อมทั้งห้าต้นดูปกติมาก มันเหมือนห้ามุมของดาวห้าแฉก แต่ที่ต้นมะพร้าวตรงกลางมีเตียงขนาดใหญ่กว้างสองเมตร ผ้าปูที่ดูนุ่ม ที่นอนที่ดูหนา เพียงแค่เห็นก็รู้สึกเหนื่อยล้า เปลือกตาบนและล่างเริ่มต่อสู้กันเองแล้ว เซียวเหย่เห็นว่าฉันง่วงนอน เขายิ้มที่มุมปากแล้วอุ้มฉันไปที่เตียง จากนั้นเขาถอดรองเท้าให้ สวมกอดที่เอวของฉันแล้วพูดว่า“นอนพักเถอะ ฉันจะปลุกเธอเอง” ฉันพยักหน้าอย่างสะลึมสะลือ ความง่วงในร่างกายถูกปล่อยออกมาทันทีและฉันก็หลับไป ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ เมื่อฉันตื่นมาเหมือนร่างกายได้ฟื้นคืนชีพแล้ว บอกไม่ถูกว่ามันดีแค่ไหน เซียวเหย่ไม่อยู่ที่นี่แล้ว และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงไป ฉันลุกจากเตียง มองไปที่โทรศัพท์ พบว่าผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง ฉันคิดว่าฉันหลับไปตลอดช่วงบ่าย รู้สึกผ่อนคลายมากจริงๆ ต้นมะพร้าวทั้งห้าต้นนี่ไม่ธรรมดาเลย สามารถทำให้ฉันกระปรี้กระเปร่าในเวลาอันสั้น ฉันลุกออกจากเตียง ใส่รองเท้าและจะออกไปข้างนอก อยากจะดูสวรรค์แห่งนี้ให้ละเอียดมากขึ้น ใครจะรู้ว่าฉันเพิ่งข้ามต้นมะพร้าวห้าต้นด้วยเท้าข้างเดียว ทันใดนั้นลิงที่อยู่บนต้นไม้ก็ร้องว่า“ว้าวๆ” มันทำให้ฉันร้องจนวิญญาณแทบออกจากร่าง！ “เธอตื่นแล้วเหรอ？” เสียงของเซียวเหย่ดังมาจากบนต้นไม้ ฉันเงยหน้าขึ้นทันที สงสัยว่าเซียวเหย่ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น แต่ฉันเห็นแค่ลิงบนต้นไม้ เซียวเหย่อยู่ที่ไหนนะ？ “หิวรึยัง ฉันทำอาหารแล้ว ลุกไปกินเถอะ” ได้ยินเสียงเซียวเหย่ดังมาจากบนต้นไม้อีกครั้ง ตอนนี้ฉันเห็นชัดเจนแล้ว เสียงนั้นมาจากลิงที่เพิ่งร้องว้าวเมื่อครู่นี้！ ฉันประหลาดใจมากๆและพยายามพูดคุยกับลิง แต่ลิงไม่ได้ส่งเสียงอะไร มองมาที่ฉันด้วยใบหน้าสงสัย หลังจากนั้นไม่นานเซียวเหย่ก็เดินออกมาจากป่า ถือชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ปรุงสุกแล้วไว้ในมือ “เซียวเหย่ เมื่อกี้นี้นายเพิ่งคุยกับฉันรึเปล่า？ทำไมเสียงนายถึงออกมาจากปากลิงได้ละ？มันแปลกมาก！” ฉันสงสัยมาก เมื่อเห็นเซียวเหย่ก็รีบถามคำถามที่สงสัยไปจนหมด พูดจบก็ไม่เกรงใจเซียวเหย่ รับบะหมี่มากจากมือเซียวเหย่และไปนั่งกินที่ต้นไม้ “เธอเคยได้ยินลิ่วเอ่อร์มี๋โหวไหม？” เซียวเหย่หัวเราะ เขาถามฉันโดยไม่มีสาเหตุ “ไร้สาระหน่า มีใครไม่รู้จักลิ่วเอ่อร์มี๋โหวบ้าง ก็ลิงที่แกล้งซุนหงอคงในไซอิ๋วไง” ฉันพูด เซียวเหย่มองมาที่ฉันแล้วพูดว่า“เธอกำลังพูดถึงตำนานในเทพนิยาย ฉันถามเธอว่าเธอรู้จักลิ่วเอ่อร์มี๋โหวจริงๆไหม？” ฉันหยุดนิ่ง มองไปที่เซียวเหย่อย่างประหลาดใจ“นั้นไม่ใช่ตำนานหรอกเหรอ ลิ่วเอ่อร์มี๋โหวมีอยู่จริงๆเหรอ？” “แน่นอนสิ ผีก็มีอยู่ในตำนานเทพนิยายและตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ต่อหน้าเธอรึไง？” เซี่ยวเหย่เบ้ปาก มองมาที่ฉันอย่างกับกำลังมองคนโง่คนหนึ่ง จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ลิงบนต้นไม้แล้วพูดว่า “นี่เป็นต้นแบบของลิ่วเอ่อร์มี๋โหว มันคือซื่อเอ่อร์มี๋โหว เป็นวิญญาณลิงที่ฉันบังเอิญเจอตอนเด็กๆ ตอนนั้นพลังของมันยังน้อยและเป็นแค่ลิงสองหู ฉันก็เลยเอากลับมาเลี้ยงจนมันเชื่องละ แต่ไม่นานฉันก็ตาย เพราะอย่างนั้นเลยเอามันมาเลี้ยงต่อไม่ได้ แต่หลังจากที่ฝึกฝนมาตลอดร้อยกว่าปี มันกลายเป็นซื่อเอ่อร์มี๋โหวโดยอาศัยความฉลาดของตัวเอง หายากมากเลยล่ะ” “นี่คือลิงของนาย？มันอยู่มาร้อยกว่าปีแล้วเหรอ？” ฉันยิ่งรู้สึกประหลาดใจ ลิงน้อยนั้นตัวใหญ่กว่าฝ่ามือนิดนึง เวลามันยืนน่าจะยาวเท่าแขนฉันเอง ดูเผินๆเหมือนเป็นลูกลิงที่เพิ่งหย่านมด้วยซ้ำ จริงๆแล้วอยู่มาร้อยกว่าปีแล้วอย่างนั้นเหรอ？ “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่มันเกิดจะยังไม่มีหู แม้แต่หูทั้งสองก็ยังต้องพึงพาจากการฝึกฝน กรณีที่ไม่มีเจ้าของคอยแนะนำมันก็เป็นเรื่องยากที่จะมีหูทั้งสองด้วยตัวมันเอง ต้องใช้เวลามากถึงสามสิบถึงห้าสิบปี ตอนที่ฉันเจอ มันมีหูทั้งสองแล้วละ ตอนนี้ก็น่าจะอายุประมาณร้อยหกสิบร้อยเจ็ดสิบปี อายุมากกว่าฉันอีก” “ถ้ามันยังฝึกฝนต่อไปเรื่อยๆก็จะกลายเป็นลิ่วเอ่อร์มี๋โหวใช่ไหม？” ฉันมองไปที่ลิงน้อยอย่างแปลกใจ ดูเหมือนว่าตระกูลเซียวจะเป็นที่ที่ซ่อนอะไรไว้มากมาย ลิงที่เจอโดยบังเอิญมีอิทธิพลมากจริงๆ ไม่คาดคิดว่าจะเป็นต้นกำเนิดของลิ่วเอ่อร์มี๋โหว “อืม เจ้าหูลิงนี่มีการรับฟังที่ดี มีสติและรู้อดีตและอนาคต นี่ไม่ใช่ความสามารถตามธรรมชาติหรอกนะ แต่มาจากการฝึกฝน ตอนที่เจ้าหูลิงฝึกฝนหูทั้งสองก็อยู่ในขั้นเบื้องต้น มีการรับฟังที่ดีในรัศมีห้าร้อยเมตรแม้จะเป็นการเคลื่อนไหวที่บางเบาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นของมันละ บันทึกการเดินทางไปยังตะวันตกของเทพซุนเฝิงเอ้อ ต้นกำเนิดคือลิงสองหู เมื่อมันฝึกฝนจนมีสี่หูก็จะมีสติปัญญาอย่างสมบูรณ์ ความสามารถในการเลียนแบบ เข้าใจรู้เรื่อง ถึงได้ทำปากตามที่ฉันพูดได้ยังไงละ และเมื่อมันฝึกฝนจนมีหกหู มันจะสามารถรู้อดีตและทำนายอนาคตรได้ ”เซียวเหย่พูด เหมือนเขาจะอารมณ์ดีมากๆถึงได้อธิบายให้ฉันฟังมากขนาดนี้ แต่นี่มันผิดปกติมาก ฉันมองเขาด้วยความระมัดระวังและถามกลับไปทันที“นายจะให้ฉันทำอะไรที่อันตรายอีกแล้วใช่ไหม？” ทุกครั้งที่เขาตั้งใจอธิบายอะไรให้ฉันฟังละก็ น้ำเสียงจะฟังดูไม่ดี ตามแบบของเขาที่ภายนอกดูไม่มีอะไรแต่ภายในเต็มไปด้วยแผนการ ถ้าเขาไม่ต้องการใช้ฉัน เขาก็จะขี้เกียจคุยกับฉันมากขนาดนี้ “ไม่มีนี่ ทำไมถามแบบนี้ละ？” จากที่เซียวเหย่กำลังหัวเราะ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นโกรธในทันทีที่ฉันถาม เขามองฉันโดยไม่พูดอะไร “นายไม่ต้องการให้ฉันทำอะไรจริงๆเหรอ？” ฉันยังไม่ปักใจเชื่อเขา ฉันอยู่กับเขามานานขนาดนี้แล้ว ฉันเข้าใจเขาหมดแล้ว เขามักจะโกรธ และท่าทีที่ไม่มีอะไรแต่เต็มไปด้วยแผนการ ทุกครั้งที่เขาต้องการใช้ฉัน เขาก็จะดีกับฉันจนน่าแปลกใจ “เธอบ้าไปแล้วรึไง ตั้งแต่ที่เจียงเหมินจนตอนนี้ ฉันต้องการให้เธอทำอะไรอย่างนั้นเหรอ？ครั้งนั้นไม่ใช่ว่าฉันยื่นมือไปช่วยแก้ไขปัญหาของเธอรึไง？” เซียวเหย่เห็นว่าฉันยังไม่เชื่อเขา สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเศร้าทันที น้ำเสียงก็ฟังดูไม่ดีเท่าไหร่ ฉันยังคงแปลกใจ ก็เขามักจะโกรธเป็นปกตินี่ นี่เป็นลางบอกว่าไฟจะไหม้แล้ว แม้ว่าในใจจะยังสงสัย แต่ฉันก็ไม่กล้าแสดงมันออกไป ฉันรีบยิ้มและเข้าไปหาเขา พูดกับเขาว่า “ใช่แล้ว นายช่วยฉันหาร่างของลูกพี่ลูกน้องและยังช่วยวิญญาณของเธอให้หลุดพ้นจากการควบคุมอีก แม้จะไม่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ แต่ฉันก็ควรจะขอบคุณนายอยู่ดี” “ค่อยยังชั่ว” เซียวเหย่ถอนหายใจและพูดด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเขาโบกมือเรียกให้เจ้าลิงน้อยลงมา เขาพูดกับฉันว่า“ที่ฉันพูดกับเธอมากขนาดนี้ ก็เพราะอยากจะให้ซื่อเอ่อร์มี๋โหวกับเธอ มันทำอย่างอื่นไม่ได้ แต่การฟังของมันดีมากๆ เหมาะสำหรับการหลบหนี ยัยโง่เอ้ย เวลาที่มีอันตรายกับเธอและฉันไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เธอจะได้หนีตั้งแต่เนิ่นๆ ” “นายนั้นแหละที่โง่........” ฉันพูดเสียงเบา เจ้าลิงน้อยกระโดดจากต้นไม้มาที่มือฉัน ตาโตคู่นั้นมองมาที่ฉันอย่างสงสัย น่ารักจัง.......... ฉันมองเจ้าขนตัวน้อยที่อยู่มือ ชอบก็ไม่เชิง ตามที่เขาบอกว่าเจ้าลิงน้อยนี่ฝึกฝนมาจนมีสี่หู เก่งมากๆเลย ทำไมถึงให้ฉันอย่างนี้ละ？ ฉันประทับใจสุดๆไปเลย เขาให้ก็แค่ให้สิ ทำไมต้องมาว่าฉันโง่ด้วย อีกทั้งยังพูดว่าถ้าเป็นอันตรายแล้วเขาไม่ได้อยู่ข้างฉัน อย่างนั้นเขาไปไหนล่ะ？ ฉันรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ในขณะที่เล่นกับเจ้าลิงน้อยก็ถามเซียวเหย่ว่าเขาจะไปไน ทำไมเมื่อฉันมีอันตรายเขาถึงไม่อยู่เคียงข้างฉัน “พูดว่าเธอโง่เธอยังมาโกรธเลย ฉันก็แค่ยกตัวอย่างเฉยๆ มันพูดยากนะว่าฉันสามารถอยู่ข้างเธอตลอดเวลา？บังเอิญเธอตกอยู่ในอันตรายตอนที่อาบน้ำละ แล้วบังเอิญตอนที่เธอเข้าห้องน้ำแล้วมีอันตรายล่ะ？” เซียวเหย่ว่า เขาว่าฉันพลางเอามือปัดที่จมูกฉันแรงๆ