ตอนที่ 38“กลับมาเกิดในสวรรค์ แต่ผลกรรมยังคงอยู่”

ต๭นที่ 38“กลับมาเกิดในสวรรค์ แต่ผลกรรมยังคงอยู่” เขาพูดพลางมองมาที่ฉันด้วยความหวัง ห้าแสนเลยนะ！！ ใจฉันเต้นแรง แม้จะอยากเปลี่ยนใจกะทันหัน อยากรับข้อตกลงของคุณโจว แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน เซียวเหย่เพิ่งพูดว่าคนในครอบครัวเขาต่อให้แลกด้วยชีวิตก็จะต้องแก้แค้นคุณโจวให้ได้ แสดงว่าคุณโจวต้องทำให้คนในครอบครัวโกรธแค้นถึงก่อให้เกิดการแก้แค้นแบบนี้ นอกจากนี้ดูจากท่าทางที่กำลังปกปิดความผิดของคุณโจว ก็ยืนยันได้ว่าเขาเป็นคนผิดแน่นอน ฉันไม่กล้าตอบรับและพูดไปตรงๆ“เงินไม่ใช่ปัญหาของเรื่องนี้ค่ะคุณโจว คุณยังมีเรื่องที่ปิดบังสามีของฉัน รีบพูดออกมาเถอะค่ะ ยิ่งยื้อเวลานานเท่าไหร่ ชีวิตลูกชายคุณยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากเท่านั้น ลูกชายของคุณเป็นผู้บริสุทธิ์นะคะ” “ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ！” เมื่อคุณโจวเห็นฉันไม่ตอบรับก็กังวลขึ้นมา ภาพลักษณ์ที่ดีที่เคยดูแลไว้ก่อนหน้านี้ค่อนข้างสับสนเหมือนกับป้าที่โวยวายในหมู่บ้าน “ฉีเซวียน เอาเงินคืนให้เขา พวกเราไปกันเถอะ” เซียวเหย่พุดแล้วเดินมาดึงมือฉันให้ไปจริงๆ ดูเหมือนเรื่องนี้จะเป็นปัญหาใหญ่แล้วล่ะ ฉันเจ็บปวดนิดหน่อย แต่ฉันก็ทำตามที่เซียวเหย่บอก ฉันส่งเงินสองหมื่นหยวนให้กับคุณโจวแล้วเดินตามเซียวเหย่ไป ที่นี่เป็นพื้นที่ภูเขาที่ห่างไกล ตอนที่มาพวกเราด้วยรถยนต์ใช้เวลาเดินทางสองชั่วโมงกว่าๆ ตอนนี้ความสัมพันธ์กับคุณโจวไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกเราจึงต้องเดินกลับเท่านั้น คุณโจวเห็นว่าพวกเราจากไปก็ไม่ได้เกลี่ยกล่อมให้เราอยู่ต่อและไม่ได้พูดว่าจะขับรถไปส่งพวกเรา เขาแค่มองพวกเราเดินไปตามเส้นทางของภูเขาจนมองไม่เห็น ในใจของฉันค่อยๆเศร้า โชคดีที่มีเซียวเหย่อยู่ข้างๆทำให้ระหว่างที่เดินไปน่าเบื่อเท่าไหร่ ฉันเดินจับมือกลับมากับเซียวเหย่ ตอนที่กลับฉันถามเซียวเหย่ว่าชายชราคนนั้นคุยอะไรกับเขากันแน่ ตอนแรกเขารับปากไว้ดิบดีว่าจะช่วย ทำไมจุ่ๆถึงเปลี่ยนดวงชะตาล่ะ “ไม่ได้พูดอะไร” เซียวเหย่พูด ฉันสำลัก พูดว่าไม่มีอะไรได้ยังไง ฉันเห็นอย่างชัดเจนเลยว่าชายชราคนนั้นคุกเข่าต่อหน้าและคุยกับเขา！ นี่ไม่ได้กำลังล้อที่ฉันฟังภาษาผีไม่ได้ยินอยู่ใช่ไหม！ เมื่อคิดได้อย่างนี้ ฉันก็นึกอีกคำถามหนึ่งได้ ถามเขา“แล้วทำไมฉันถึงเห็นผีได้ล่ะ？แต่คุณโจวกลับมองไม่เห็นพ่อของเขา” “เพราะว่าเธอเป็นภรรยาของฉัน เธอเลยได้รับหยินของฉัน” เซียวเหย่พูด “แต่ฉันได้ยินมาว่าหากคนที่ยังมีชีวิตปนเปื้อนหยินมากเกินไปมันไม่ดี ฉันได้รับหยินของนายแล้วฉันจะกลายเป็นผีอายุสั้นไหม？” ฉันถามอีก จริงๆแล้วที่บอกว่าคนที่ยังมีชีวิตปนเปื้อนหยินมากๆจะกลายเป็นผีอายุสั้นเนี่ยแม่หม้ายหลี่เป็นคนบอกกับฉัน ฉันรู้ว่าไม่ควรเชื่อเธอ แต่ในเมื่อคุยถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันจึงถามออกไปโดยบังเอิญ ตอนที่เซียวเหย่เดินอยู่ดีๆ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เค้าก็หยุดกระทันหันแล้วหันหน้ามามองฉัน หัวเราะพูด“ใครบอกกับเธอแบบนี้？” ใจของฉันตอนนี้ราวกับว่าถูกอะไรบางอย่างชนเข้าอย่างแรก แม้ว่าเขาจะหัวเราะฉันก็ยังรู้สึกถึงอันตรายที่ไม่อาจอธิบายได้ แต่ทำได้แค่ตอบไปตรงๆ“เอ่อ........แม่หม้ายหลี่บอกมา” “เธอเชื่อเหรอ？” เซียวเหย่หัวเราะอีกครั้ง ฉันรีบส่วนหัวเหมือนกล่องป๋องแป๋ง “แน่นอนว่าไม่เชื่อ ฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆเลยถามไปอย่างนั้น ถ้านายไม่อยากบอกก็ช่างมันเถอะ” “ที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง” เซียวเหย่พูด เป็นตาฉันอึ้งบ้างแล้ว เซียวเหย่บอกว่าที่แม่หม้ายหลี่พูดเป็นเรื่องจริง ฉันปนเปื้อนหยินของเซียนเหย่จะทำให้ฉันตายไวขึ้นอย่างนั้นเหรอ？ ฉันยังไม่อยากตายตอนเด็กนี่！ ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร มองเซียวเหย่ด้วยความรู้สึกที่สับสนมากๆ เขาเคยรับปากว่าเจอตัวเสวียนชิงชิงเมื่อไหร่เขาจะปล่อยฉันไป ทั้งยังเคยให้สัญญาว่าฉันจะมีชีวิตอยู่และตายไปตามธรรมชาติ แต่ผลที่ได้คือฉันจะต้องตายตอนที่ยังเด็กอย่างนั้นเหรอ？ เขาหลอกลวงความรู้สึกฉัน！ ฉันเศร้าขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะเขาพูดว่าฉันจะอยู่ได้ไม่นาน หรือเพราะฉันเชื่อเซียวเหย่มาก แต่เพราะเขาโกหกฉัน “ถ้าเธอตายแล้วกลายเป็นผี เธอยังเต็มใจที่จะอยู่กับฉันไหม？ฉันสามารถจารึกชื่อของเธอบนแผ่นสลักภาพของฉัน” เซียวเหย่เห็นฉันอารมณ์ไม่ดีก็ยกมือมาลูบผมฉัน เขายิ้ม “ไม่เต็มใจ คนหลอกลวง ฉันไม่อยากอยู่กับนายแล้ว” ฉันพูดอย่างไม่พอใจ พูดจบก็ไม่อยากจับมือกับเขาแล้ว ฉันผลักมือเขาออก เดินต่อไปคนเดียว เซียวเหย่หยุดอยู่ข้างหลัง เขาไม่ได้ตามฉันมา นั้นทำให้ฉันยิ่งโกรธ ฉันคิดว่าหลังจากผ่านช่วงเวลานี้ไปแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่ความสัมพันธ์การจ้างงานธรรมดาอีกต่อไป แม้ว่าฉันจะมีความรู้สึกดีๆให้กับเขา แต่ฉันหวังว่าเขาจะไม่พบเสวียนชิงชิงในเร็วๆนี้ ให้เราสองคนได้ใช้เวลาด้วยกันให้มากกว่านี้ แต่เขาทำแบบนี้กับฉัน ภายนอกเขาทำดีกับฉัน แต่จริงๆแล้วเขาเป็นอันตรายต่อชีวิตฉัน！ อย่างนั้นแล้วเขาจะแตกต่างจากแม่หม้ายหลี่ตรงไหน？ต่างก็ต้องการทำร้ายชีวิตของคน เขาเพียงแค่ทำให้ฉันตายสบายกว่าก็เท่านั้น ฉันยิ่งคิดยิ่งเศร้า ตาเปียกชุ่ม เซียวเหย่ที่อยู่ด้านหลังเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเขาก็มาอยู่ด้านข้างฉันด้วยความรวดเร็ว เขายิ้มและพูด“ยัยโง่ เธอคิดว่าฉันให้ลิ่วเอ่อร์กับเธอทำไมกัน？ไม่ใช่เพราะมันมีการรับฟังที่ดีเพื่อหลบหนีเท่านั้น เพราะมันเป็นวิญญาณลิงโบราณที่ร่างกายมีพลังหยินหยาง เมื่อร่างกายของเธอไม่สามารถทนต่อหยินของฉันได้ มันจะให้หยางแก่เธอ ปรับสมดุลหยินในร่างกายของเธอและรักษาชีวิตของเธอไว้ ฉันเคยพูดแล้วว่าฉันไม่สามารถทำให้เธออายุยืนถึงร้อยปี แต่ทำให้เธอตามตามปกติได้ ฉันคิดว่าเธอจะเชื่อฉันสะะอีก” พูดจบในแววตาของเขาก็ปรากฏร่อยรอยของหารสูญเสีย พุด“เธอสบายใจได้ ฉันจะไม่ใช้เวลาของเธอนานไปมากกว่านี้แล้ว ฉันจะรีบหาเสวียนชิงชิงให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นฉันจะปล่อยเธอไป” จากนั้นเขาก็จับมือฉันอีกครั้งและไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พาฉันเดินต่อไปเงียบๆ บรรยากาศค่อนข้างน่าอึดอัด ฉันรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันเรียนจบและตามหลิวฝันกลับไปบ้านเพื่อพบพ่อกับแม่ ถ้าฉันไม่ได้เจอเซียวเหย่ ตอนนี้ฉันคงคุยเรื่องการแต่งงานกับหลัวฝันไปแล้วสินะ？ ตอนนี้ฉันอาจจะหมั้นกับหลิวฝันไปแล้ว การปรากฏตัวของเซียวเหย่ทำให้เกิดใบไม้ผลิในใจฉัน ฉันรู้สึกดีกับเขาโดยที่ฉันเองไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แต่ถึงแม้เขาจะดีมากแค่ไหน สุดท้ายเขาก็คือปีศาจ ที่ได้พบกันก็เป็นเพราะการตามหาเสวียนชิงชิง ถึงแม้ว่าเสวียนชิงชิงจะไม่ใช่ภรรยาของเขาก็เถอะ และหลังจากที่เขาเจอเสวียนชิงชิงแล้วล่ะ？ ก็คงกลับไปที่รถไปใต้ดิน หลังจากนั้นก็แยกจาก ไม่ได้พบกันอีก เมื่อคิดได้อย่างนี้ หัวใจฉันราวกับว่าโดนเข็มทิ่มแทง เศร้าจนพูดไม่ออก ดูเหมือนว่าฉันจะต้องควบคุมความรู้สุกของตัวเองให้ดีๆ เซียวเหย่เป็นปีศาจ ตอนนี้ที่อยู่กับฉันก็เพียงเพราะต้องใช้ประโยชน์จากฉัน ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อมาก ทำดีกับฉัน แต่ฉันไม่ควรคิดอะไรเกินเลยกับเขาอีกแล้ว ฉันเป็นแฟนของหลิวฝัน แม้ว่าหลังจากที่ได้รู้จักกับเซียวเหย่จะพบว่าแท้จริงแล้วฉันไม่ได้รักหลิวฝันเลย แต่ความรู้สึกระหว่างเราไม่ได้กำลังพัฒนาไปอย่างช้าๆตั้งแต่แรกหรอกเหรอ ? ตอนนี้ความรู้สึกยังไม่ถลำลึก เพราะช่วงเวลานั้นยังไม่มากพอ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะอยู่ให้ห่างจากเซียวเหย่ จากนั้นฉันก็ดึงมืออกจากเซียวเหย่ พูด“ฉันเดินเองได้” เซียวเหย่มองมาที่ฉันอย่างแปลกใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางของฉัน เขาก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขายิ้มและไม่ได้พูดอะไรออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาเดินช้าลง ตามหลังฉันมา ในขณะที่ฉันเตรียมใจจะเดินกลับอยู่นั้นก็มีเสียงผิวปากมาจากรถด้านหลังเรา ตามด้วยรถของคุณโจวหยุดอยู่ด้านข้างฉัน เขาพูดอย่างเร่งรีบ“ท่านอาจารย์เซียว ผมจะบอกคุณทุกอย่าง ได้โปรดช่วยครอบครัวผมด้วยเถอะ” คุณโจวพูดพลางน้ำตาไหลพราก ฉันแปลกใจขึ้นมาทันที คุณโจวนี่กินยาผิดขวดรึเปล่าเนี่ย เมื่อครู่นี้ที่เราเดินออกมาเขายังเฉยๆและมองเราจากไปอยู่เลย นี่ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลย ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เซียวเหย่มองคุณโจวและดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาหันมาพูดกับฉัน“ขึ้นรถก่อน เขาพูดพลางเปิดประตูรถ บอกเป็นนัยว่าให้ฉันขึ้นไปบนรถ แม้ว่าฉันจะรู้สึกอึดอัดใจกับเซียวเหย่ แต่ฉันทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว ฉันจึงขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย คุณโจวเห็นว่าพวกเราขึ้นรถ กับรีบกลับรถและขับไปทางหลุมฝังศพพ่อเขาอีกครั้ง เขาขับรถไปร้องไห้ไป พุด“ท่านอาจารย์เซียว ผมเพิ่งรับสายจากโรงพยาบาล ลูกชายผมใกล้จะไม่ไหวแล้ว ผมทราบว่าคุณอยากจะถามอะไร ผมจะบอกคุณทั้งหมด แต่ตอนนี้คุณต้องขุดหลุมศพพ่อผมเสียก่อน ถ้าช้ากว่านี้เกรงว่ามันจะสายเกินไป！ ” ขณะที่เขาพูดอยู่นั้นก็ขับรถด้วยความเร็ว ราวกับว่าจะบินไปถึงหลุมฝังศพพ่อของเขาในพริบตา ฉันอดที่จะกลัวไม่ได้ ที่นี่คือถนนภูเขา สองข้างทางนั้นถ้าไม่ใช่หน้าผาก็เป็นเหว ถ้ารถอยู่เหนือการควบคุมละก็ ไม่ว่าจะตกไปที่ไหนก็จบไม่สวยทั้งนั้น ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากเซียวเหย่เหมือนที่ตัดสินใจไปก่อนหน้านี้แล้ว ฉันดึงแขนของเซียวเหย่ไว้แน่น เซียวเหย่เห็นว่าฉันกำลังกอดแขนของเขาก็มองฉันและยิ้มออกมา ความอึดอัดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้หายไปราวกับเป็นหมอกควัน เขาจับมือฉันตอบ ในขณะเดียวกันก็ยกมือขึ้นและพ่นหยินไปที่ด้านหลังศีรษะของคุณโจว หยินมีผลอย่างรวดเร็ว รถค่อยๆช้าลง เมื่อถึงหลุมฝังศพคุณลุงโจว เซียวเหย่ก็คุยกับคุณโจว“เรามาคุยเกี่ยวกับสถานการณ์กันก่อน มีคนตั้งใจสร้างกระหังโหยวโกวแห่งนี้ ไม่เพียงเป็นแค่แอ่งกระหังโหยวโกวเท่านั้น ที่นี่ยังมีผีกระหังหลิงอีกด้วย ถ้าหาตัวคนทำไม่เจอก็ไม่สามารถจุดหลุมฝังศพพ่อของคุณได้” “อ่า？” คุณโจวร้องไห้จนน้ำตาไหล เมื่อฟังคำพูดของเซียวเหย่เขาหน้าซีดและทรุดลงกับพื้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มพูด“เรื่องนี้เป็นความผิดของผมเอง เมื่อฤดูร้อนที่ผ่านมาเกิดพายุฝน มีโคลนถล่มจำนวนมากในหมู่บ้านบนภูเขาใกล้เคียง ตอนนั้นในร้านของผมมีน่องไก่ที่หมดอายุแล้ว เดิมทีผมตั้งใจจะทิ้ง แต่หอการค้าของพวกเราจะจัดกิจกรรมบรรเทาภัยพิบัติอยู่ที่หมู่บ้านใกล้เคียงพอดี เพื่อชื่อเสียงที่กว้างขวางของผม ผมจึงฉันบริจาคน่องไก่พร้อมกับอาหารอื่นๆที่ใกล้หมดอายุให้กับหมู่บ้านบนภูเขาที่มีปัญหา ก่อนหน้านี้กิจการของพวกเรามักจัดกิจกรรมบางอย่างเพื่อช่วยเหลือคนยากจนและภัยพิบัติเพื่อสร้างภาพพจน์ที่ดีต่อสาธารณะ ทุกคนจะบริจาคอาหารที่ใกล้หมดอายุและสิ่งของที่ล้าสมัยแล้ว มันไม่เคยเกิดเรื่องมาก่อน” “ไม่คาดคิดว่าน่องไก่ครั้งนี้จะทำให้เกิดเรื่องขึ้น หลังจากบริจาคไปได้ไม่นานก็มีคนในหมู่บ้านบนภูเขามาหาผม เขาบอกว่าผู้สูงอายุและเด็กๆในหมู่บ้านของพวกเขาเกิดภาวะเลือดมีแบคทีเรียขึ้นหลังจากกินน่องไก่ที่ผมบริจาค ล้มตายกันไปมาก ขอให้ผมจ่ายเงินค่ารักษากับพวกเขา” “ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ คนชราและเด็กๆทุกคนทั่วทั้งหมู่บ้าน ทั้งยังเป็นแบคทีเรียอีก โรคนั้นเป็นเหวลึกที่เผาผลาญเงิน ยิ่งไปกว่านั้นคือพวกเขาไม่มีหลักฐาน มีการรับรองอะไรถึงมาพุดว่าน่องไก่ที่ผมบริจาคนั้นมีปัญหา？ก่อนหน้านี้ผมก็เคยบริจาคของที่ใกล้หมดอายุมาแล้ว ก็ไม่เคยเกิดปัญหาอะไรขึ้น ผมเลยคิดว่าพวกเขาโกงผมแน่ๆ ในตอนนั้นผมคิดอย่างนี้จริงๆ” “ต่อมาก็เป็นเรื่องใหญ่โตขึ้น มีกลุ่มคนที่เสียชีวิตจากการติดเชื้อในโรงพยาบาล การจัดส่งของฉันยังตรวจพบปัญหาคุณภาพวัตถุเจือปนในอาหารเกินมาตรฐาน ในตอนนั้นผู้คนมีหลักฐานแล้ว ผมเริ่มกลัว ผมจ่ายเงินเพื่อให้ผู้ติดต่อทั้งหลายกดเรื่องนี้เอาไว้ ภายหลังมีคนที่ได้รับความทุกข์ทรมานจากการติดเชื้อและเสียชีวิตมากขึ้น ส่วนคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นก็ยากจนจึงไม่มีผลต่อผม เวลาผ่านไปนานผมยังคงไม่จัดการกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง จนหลังจากที่พ่อผมตายแล้วมาเข้าฝัน ท่านพูดว่าตายไปเกิดบนสวรรค์ แต่ผลกรรมยังคงอยู่ ผมจึงนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ”