ตอนที่ 49 เกิดอุบัติเหตุอีกครั้ง

ต๭นที่ 49 เกิดอุบัติเหตุอีกครั้ง เซียวเหย่มองฉันอย่างประหลาดใจ ไม่นานก็พูดว่า : "ธาตุแท้หรอ" ฉันหัวเราะคิคิ สุดท้ายเขาก็ยินยอม จากนั้นพวกเราก็ขึ้นบนรถฉุกเฉินกับสาวศัลยกรรม ระหว่างทางคุณหมอและพยาบาลทุกคนต่างช่วยกันรักษาสาวศัลยกรรมอย่างเร่งด่วน เซียวเหย่พูดว่าเขาดูถูกผมปลอมนั่นมากเกินไป ตอนแรกคิดว่าดวงวิญญาณในผมปลอมเป็นแค่ผีอ่อนหัก แต่พอตอนนี้กลับมาคิด โกยชี่ที่อยู่ในผมปลอมมากกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้อีก ผีที่อยู่ในนั่นอย่างน้อยเป็นผีระดับผีร้าย ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็แค่ผีร้าย สู้ภูตผีก็ไม่ได้ ดูเหมือนว่าครั้งนี้ต้องป้องกันให้มากขึ้นกว่าเดิม แต่ด้วยความสามารถของเซียวเหย่แล้ว ก็น่าจะมองผีระดับต่ำกว่าออกถึงจะถูก แต่ครั้งนี้เขากลับประเมินผิดพลาด ฉันถามเขาว่าทำไหมถึงเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ได้ เซียวเหย่ก็เริ่มขมวดคิ้ว และไม่ได้ตอบฉันทันที เหมือนกับยังคิดไม่ออกเหมือนกัน จากนั้นไม่นานเขาถึงพูดอย่างคลุมเครือว่าน่าจะเป็นเพราะสีผมปลอมกับสีของพลังหยินชี่ที่เหมือนกันมากจนสายตาเบลอเลยดูผิดไป เขาพูดให้ฉันสบายใจเฉยๆ ฉันห็นเขาขมวดคิ้ว ฉันก็รู้สึกได้ว่าสถานการณ์ครั้งคงไม่ง่ายดายเหมือนที่เขาพูดไว้เเน่ๆ หรือว่าเรื่องนี้พวกเราไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว ยังไงสาวศัลยกรรมคนนั้นเราก็ไม่ชอบคอกับเราอยู่แล้ว จะร้ายหรือดีก็ไม่เกี่ยวกับพวกเรา "ในเมื่อพบเจอแล้ว ก็คงต้องยุ่งเกี่ยวแล้วล่ะ อีกอย่างฉันรับปากจะจัดหาผีหนึ่งตัวให้งูเทพแต่ละเดือนด้วย ถือเป็นการจับปลาสองมือล่ะกัน ยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่มีเบาะเเสของหลินเยาเหย่วอยู่ดี" เมื่อพูดถึงหลินเยาเหย่ว ฉันก็ไม่พูดทันที ถึงแม้ฉันจะกังวลความปลอดภัยของเขาครั้งนี้ แต่พอถึงเรื่องตามหาหลินเยาเหย่วแล้ว ฉันรู้สึกว่าจับผีผมปลอมจะง่ายกว่าเยอะ เสียงจากก้นบึ้งของหัวใจไม่อยากให้เซียวเหย่ตามหาหลินเยาเหย่วพบ เมื่อคุยกันสักพัก รถฉุกเฉินก็มาถึงโรงพยาบาล หลังจากหยุดรถ นักวิชาชีพด้านสุขภาพก็ใช้เปลหามนำสาวศัลยกรรมเคลื่อนย้ายเข้าไปในตึก ทันใดนั้นที่จับข้างหนึ่งก็หัก! ทันใดนั้นเปลหามก็ขาดความสมดุล ทุกคนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ส่วนสาวศัลยกรรมก็ร่วงตกลงมาจากเปลหาม ศีรษะของเธอชนกับขั้นบันไดที่นูนคมเข้าอย่างแรง ทันใดนั้นบนผมปลอมบนหัวของเธอก็เปียกเปื้อนเลือด สาวศัลยกรรมแทบจะไม่ทันส่งเสียงร้องน่าเวทนาก็ร่วงตกลงมา แล้วสลบไปเลย เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น หมอทุกคนตกใจค้าง และรีบเรียกคนมาส่งรถเตียงคนไข้โดยเร็วอย่างกระวนกระวาย สีหน้าของเซียวเหย่ยิ่งกลุ้มใจ และรีบลากฉันเดินตามเตียงไข้อย่างเร็ว ก่อนสาวศัลยกรรมจะเข้าห้องฉุกเฉิน เขาก็ดึงผมปลอมออกมา หลังจากเลือดเปื้อนผมปลอม พลังหยินชี่ที่หมุนเวียนบนผมปลอมก็ยิ่งมากขึ้น เมื่อเพื่อนของสาวศัลยกรรมเห็นเพื่อนได้รับบาดเจ็บต่อเนื่อง เธอก็ตกใจจนเหม่อลอยไป ไม่นานก็เรียกสติกลับมาได้อีกครั้ง และพูดกับเซียวเหย่ว่าขอบคุณ ถ้าเซียวเหย่ไม่ตามมาด้วย เธอก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำอะไรบ้าง "คุณจ่ายค่ารักษาก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกเราเฝ้าที่นี้ให้" ฉันพูดขึ้น เพราะฉันไม่อยากจ่ายค่ารักษาให้สาวศัลยกรรมก่อน เพื่อนสาวศัลยกรรมเพิ่งนึกออกว่าต้องไปจัดการเรื่องนี้ จู่ๆใบหน้าของเธอก็ยิ้มอย่างลำบากใจ และค้นกระเป๋ากางเกงอย่างเก้อเขิน และพูดด้วยเสียงเบาๆว่า : "คือ...ทั้งตัวฉันพาเงินสดมาไม่มากพอ ไม่ทราบว่าพวกคุณสามารถ..." ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ไม่รอเธอพูดจบ ฉันก็พูดขัดจังหวะว่า : "โรงพยาบาลสามารถรูดบัตรได้ คุณรูดบัตรก็ได้" "ที่จริงบัตร...ฉันไม่ได้มีเงินมาก อย่ามองว่าฉันอยู่กับเวิ่นเวิ่นเลย ที่จริงคนที่มีเงินคือเธอ ฉันก็แค่ตัวประกอบข้างเธอ ดังนั้นฉันหวังว่าเธอจะจ่ายค่ารักษาก่อน พวกคุณวางใจเถอะ บ้านของเวิ่นเวิ่นทำธุรกิจใหญ่ มีเงินเยอะมาก ต้องมีเงินคืนพวกคุณแน่ๆ อาจจะมอบค่าน้ำใจให้พวกคุณด้วยก็ได้ ฉันรู้อยู่แล้ว... ฉันถอนหายใจหนึ่งเฮือก ฉันรู้สึกสะอิดสะเอื้อนกับสาวที่อยู่ตรงหน้าฉัน ตอนอยู่ห้างเมื่อกี้พวกเธอยังหาว่าฉันยากจน แล้วเรียกตัวเองขาวรวยสวย ตอนนี้ต้องการจ่ายเงิน กลับมาขอร้องฉัน ใครจะไปรู้ว่าเวิ่นเวิ่นคนนั้นมีเงินจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้มีพยาบาลมาเร่งให้จ่ายค่ารักษาแล้ว ฉันก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว นอกจากไปสถานที่จ่ายค่ารักษาก่อนหนึ่งหมื่นหยวน หลังจากจ่ายเงินเสร็จ ฉันก็มองดูผมปลอมในมือของเขา อยากจะเอามาดูให้ละเอียดสักครั้ง ฉันยังไม่ทันเตะผมปลอมเลย เซียวเหย่ก็ยกมือตีหลังมือของฉันแรงๆหนึ่งที "แฟลบ!" เสียงดังฟังชัด หลังมือของฉันเริ่มแดง เจ็บ! เมื่อน้ำตาไหลฉันก็รีบเช็ดออกทันที และมองเซียวเหย่ด้วยความน้อยใจ : "ทำไหมต้องตีฉัน แถมยังออกแรงด้วย!" "ผมปลอมนี้เพิ่งจะดูดเลือด ความดุร้ายยิ่งเพิ่มขึ้น ไม่ต้องเตะต้องมัน" เซียวเหย่พูดขึ้น เสียงของเขาเคร่งขรึมมาก เหมือนกับฉันทำผิดบางอย่างแล้วไม่สามารถให้อภัยได้" แต่พอเขาเห็นมือฉันแดง และยังน้อยใจอย่างนี้ ในใจก็อ่อนไหว และพูดว่า : "ของสิ่งนี้ดุร้ายมาก เมื่อกี้คุณก็เห็นแล้ว ขนาดผมอยู่ข้างๆ มันยังสามารถทำให้ผู้หญิงคนนั้นได้รับบาดเจ็บได้ ดังนั้นคุณอย่าได้เตะต้องมันเด็ดขาด แม้แต่อยู่ใกล้ๆก็ไม่ได้" พูดจบเขาก็เอาผมปลอมปั้นเป็นก้อน และเก็บในอ้อมอกตัวเอง จากนั้นจึงจะจับมือฉันอีกครั้ง และลูบมือที่แดงของฉันเบาๆ มือของเขาเย็นตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถือเป็นยาระงับความเจ็บปวดที่ดีที่สุดในโลก เมื่อโดนเขาลูบแบบนี้ ความน้อยใจในใจฉันก็หายไปชั่วพริบตา ตอนแรกฉันคิดว่าแค่มีเซียวเหย่อยู่ข้างๆ เจ้าผีร้ายในผมปลอมคงไม่กล้าลงมือฉัน แต่พอเห็นเซียวเหย่ร้อนใจอย่างนี้ ฉันก็ไม่กล้าอยากรู้อยากเห็นแล้ว และเสนอให้พวกเรากลับบ้านก่อน ถึงยังไงตอนนี้ผมปลอมก็อยู่ในมือของพวกเรา ต่อให้พวกเราเฝ้าที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้ช่วยอะไร ใครจะไปรู้ว่าเซียวเหย่ส่ายหน้า และพูดว่า : "ตอนนี้ผมปลอมดูดซึมเลือดของผู้หญิงคนนั้นแล้ว ดังนั้นบนตัวของผู้หญิงคนนั้นต้องมีลายประทับของเจ้าผีร้ายนี้แน่ ถึงแม้พวกเราเอาผมปลอมไป แต่มันก็สามารถกลับมาหาหญิงสาวคนนี้ได้ด้วยตัวเอง ขณะที่พูดเซียวเหย่ยังมองฉันแวบหนึ่ง นึกถึงเซียวเหย่ตอนดูดซับเลือดของฉัน ในตอนนั้นเราพลอดรักกันตอนที่ฉันมาประจำเดือน ใบหน้าของฉันเริ่มแดงระเรื่อ เซียวเหย่แสดงสีหน้าจริงจังอธิบายเกี่ยวกับเรื่องตราประทับของผี แต่พอเขาเห็นหน้าฉันแดงก่ำ เขาก็ยกมือมาลูบหน้าผากฉันและถามฉันว่าไม่สบายหรือเปล่า ฉันทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างเก้อเขิน ฉันผลักเขาและบอกว่าไม่เป็นอะไร เซียวเหย่ยังไม่วางใจ เขาตรวจดูฉันอย่างละเอียดอีกครั้ง ทันใดนั้นลายงูสีดำบนข้อมือฉันก็เปล่งแสงแวบหนึ่ง และมีเสียงของงูดังขึ้นมาด้วย : "เธอกำลังนึกถึงบรรยากาศตอนพลอดรักกับคุณอยู่" ตายแล้ว! ลืมไปเลยว่ามันสามารถอ่านใจฉันได้! และมันก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆ แต่ตอนนี้ยังทำให้เสียเรื่องด้วย! ฉันขายหน้าแทบไม่ทัน เอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าแม้แต่มองเซียวเหย่ จนอดไม่ได้อยากจะขุดหลุมหนึ่งแล้วกระโดดลงไป เซียวเหย่อึ้งสักพัก จากนั้นถึงตอบสนอง และมองฉันด้วยรอยยิ้ม แล้วยังหัวเราะเย้ยหยันด้วย "ถ้าคุณต้องการ ไว้จัดการเรื่องผีผมเสร็จ ผมจะสนองคุณให้พอใจเลย" "ฉันเปล่าอยากนะ! ล้วนเป็นคำพูดไร้สาระของงูดำ!" ฉันยิ่งก้มหน้าต่ำลง อารมณ์อยากตายเริ่มมีแล้ว แต่แน่นอนว่าก่อนฉันตาย จะต้องสับงูดำให้เละ แล้วต้มทำเป็นซุปงู! "โอ้ว จากเขินอายกลายเป็นโกรธแล้วรึ? แต่ว่าซุปของเทพอย่างข้าไม่อร่อยหรอกนะ สำหรับคุณรสชาติจืดเกินไป แถมทำให้ระบบย่อยอาหารไม่ดีด้วย" งูดำยังไม่ยอมเลิก ยังคงยั่วโมโหและพูดขึ้น ฉันถูกมันเปิดโปงจนหมดไส้หมดพุงแล้ว จะให้ฉันเป็นข้าบริวารของมันอีกหรอ? ตอนนี้แม้แต่ความเป็นส่วนตัวสักนิดก็ยังไม่มี คิดอะไรมันก็รู้ไปหมด หลังจากมันพูดไม่กี่ประโยคเสร็จ มันก็รับรู้ถึงความเคืองโกรธของฉันที่พลุ่งพล่าน ในที่สุดมันก็หดตัวเข้าไปในข้อมือฉันอย่างเชื่อฟัง เมื่อแสงกระพริบแวบหนึ่ง มันก็กลายเป็นลายงูอีกครั้ง และไม่มีวี่แววแล้ว เซียวเหย่ยิ้มพร้อมจ้องมองฉันอย่างเย้ยหยัน ด้วยท่าทางเบิกบานใจ แถมยังกอดฉันต่อหน้าของเพื่อนสาวศัลยกรรมด้วย และก้มหน้าจูบริมฝีปากของฉันด้วย.... ชั่วพริบตาเพื่อนของสาวศัลยกรรมตกใจจนเบิกตากว้าง และมองฉันกับเซียวเหย่จูบกันอย่างเจ็บปวดใจ จากนั้นก็หันหลังเดินไปหลบที่หน้าห้องผ่าตัด ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อย อยากผลักเซียวเหย่ออก แต่เขามีแรงเยอะมาก และกอดฉันอย่างแน่น ทำให้ฉันแทบจะขยับเขยื้อนไม่ได้เลย สักพักใหญ่ พอฉันหายใจไม่สะดวก เขาถึงจะถอยออก ยิ้มและพูดว่า : "นี้เป็นดอกเบี้ย คุณได้รับแล้วนะ" ฉันโดนจูบจนมึนหนทางแล้ว ทำได้เพียงผงกหัวรับแบบงงๆ ตอนนี้เผชิญหน้ากับคนอื่นๆ ฉันแทบไม่กล้าโต้เถียง เพราะกลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าเราพลอดรักกันอยู่ รอได้ประมาณสามชั่วโมงกว่า ขณะที่ความอดทนของฉันใกล้จะถึงจุดสูงสุดนั่น ไฟของห้องผ่าตัดก็ดับลง และได้ยินเสียงคนสองสามคนกำลังผลักเตียงคนไข้ออกมา เพราะศีรษะได้รับบาดเจ็บ ทำให้สาวศัลยกรรมถูกโกนหัวจนเกลี้ยง ทั้งหัวของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผล และบนผ้าพันแผลยังสามารถเห็นเลือดซึมออกมาด้วย ส้นที่ทิ่มเท้าของเธอได้ถูกเอาออกแล้ว บนเท้าเธอถูกห่อด้วยปูนพลาสเตอร์ บ่งบอกว่าส้นที่ทิ่มรุนแรงมาก ที่สามารถทิ่มทะลุกระดูกได้ ดังนั้นการผ่าตัดจึงใช้เวลานาน พูดถึงเรื่องนี้ แม้แต่หมอยังรู้สึกประหลาดใจ และถามฉันว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ส้นของส้นสูงเท่านั้น คิดไม่ถึงจะทิ่มลึกขนาดนั่น ในตอนนั่นเพื่อนสาวของสาวศัลยกรรมเองไม่ค่อยแน่ใจ ส่วนฉันกับเซียวเหย่ต่างมองตากัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดความจริง เมื่อพูดมั่วซั่วไปไม่กี่ประโยค ก็ทำให้คุณหมอจากไป ต่อไปก็รอให้สาวศัลยกรรมฟื้นคืนสติ คุณหมอบอกว่าน่าจะใช้เวลาหนึ่งคืน พรุ่งนี้ถึงจะตื่นขึ้นมาแน่นอน พอนึกถึงถางเหย่วที่กำลังหลวมเด็กผีที่อยู่บริษัท ฉันก็ให้เพื่อนของสาวศัลยกรรมเฝ้าดูแลเธอ ส่วนตัวเองกลับบริษัทไปก่อน เมื่อเข้าประตู ฉันก็ตกใจกับสภาพภายในบริษัท ทั่วทั้งบริษัทเหมือนกับถูกโจรค้นของ ตอนแรกมีสวนต้นไม้ที่สวยงาม แต่ตอนนี้กลับเบี้ยวเอี้ยง อีกอย่างยังเหมือนกับโดนเผาด้วย ทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสีดำ ลำธารใสสะอาดขนาดเล็กก็เปลี่ยนเป็นบ่อน้ำสีดำ แต่ข้างบนมีศพของปลาคราฟล่องลอยอยู่ข้างบนด้วย อีกทั้งยังมีกลิ่นเหม็นเน่า ทั่วทั้งบริษัทกลายเป็นนรกในโลกมนุษย์ ตอนแรกฉันนึกว่าตัวเองตาลาย มาผิดที่แล้ว แต่เป็นบริษัทที่เซียวเหย่พาฉันมาเอง ต้นมะพร้าวสูงลิ่วห้าต้นก็ล้มลงบนพื้น ในตอนนี้ถูกเผาจนกลายเป็นถ่านสีดำ ลิ่วเออร์! จู่ๆฉันก็เก็บอาการ ปกติแล้วลิ่วเออร์ชอบเล่นบนต้นมะพร้าวห้าต้นที่สูง แต่ตอนนี้ต้นมะพร้าวถูกเผาเป็นเช่นนี้แล้ว ลิ่วเออร์คงไม่เป็นไร ใช่ไหม? "ลิ่วเออร์ยังมีชีวิตอยู่ แค่ได้รับบาดเจ็บ" เซียวเหย่ดูออกว่าฉันกังวล เลยอธิบายขึ้น เขาเป็นเจ้าของลิ่วเออร์ ดูเหมือนจะรับรู้ความรู้สึกของมันได้ ตอนนี้เขาบอกว่าลิ่วเออร์ยังมีชีวิตอยู่ ถ้างั้นยังคงมีชีวิต เพียงได้ยินว่าได้รับบาดเจ็บ ฉันยังคงเจ็บปวดใจอยู่ และถามอย่างร้อนใจว่า : "ทำไหมถึงเป็นเช่นนี้ ถางเหย่วพวกเขาล่ะ คุณสามารถหาที่อยู่ของพวกเขาได้ไหม?" พวกเขาน่าจะอยู่กับลิ่วเออร์ ขอเพียงหาเบาะแสของลิ่วเออร์ ก็น่าจะสามารถหาพวกเขาเจอ เซียวเหย่พูดขึ้น เมื่อเขาเห็นสภาพของบริษัทก็โกรธอย่างเดือดดาล จนปล่อยพลังหยินชี่ที่แข็งแกร่งออกมาโดยไม่รู้ตัว พลังล้อมรอบตัวเขา กลายเป็นชุดเกราะที่พร้อมสังหาร!