ตอนที่ 50 ภูเขาหยิน

ต๭นที่ 50 ภูเขาหยิน ไม่นานเขาก็ปล่อยพลังหยินชี่ออกไปทั่วทั้งสี่ทิศ พลังหยินชี่เหมือนกับรับรู้ความต้องการของเขา หลังจากล่องลอยกลางอากาศ ทันใดนั้นก็ทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากเซียวเหย่ปล่อยพลังหยินชี่ เขาก็ดึงฉันเข้ามากอดในอ้อมอก และมีใบหน้าเครึงขรึม ดูเหมือนกำลังเตรียมป้องกันอะไรอยู่ ฉันเองก็มองออกว่าสถานการณ์ผิดแปลก แม้แต่ถอนหายใจแรงๆออกมาก็ไม่กล้า ผ่านไปประมาณสิบห้านาที ในที่สุดพลังหยินชี่กลุ่มหนึ่งก็ล่องลอยกลับมาจากทิศเหนือ "อยู่ทางเหนือ" เซียวเหย่พูดขึ้น พูดจบเขาก็โอบกอดฉันในอ้อมอก และลำเลี้ยงพลังหยินทั่วร่างกายฉัน จากนั้นก็วิ่งตรงไปทางเหนืออย่างรวดเร็ว ตอนแรกความเร็วยังถือว่าช้าไปนิดหน่อย แต่หลังจากนั้นความเร็วก็ยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆตามจิตสำนึกของเขา หูของฉันได้ยินแต่เสียงลมดังกระหึ่ม เหมือนกันนั่งรถยนต์เลย คิดไม่ถึงจะบินเร็วขนาดนี้ แต่ตอนนี้ฉันยังกังวลถึงสถานการณ์ของลิ่วเออร์กับถางเหย่ว เลยไม่สนใจอะไรแล้ว นอกจากคล้องคอเซียวเหย่นิ่งๆ เพื่อรักษาสมดุลไม่ให้ตกลงมา เซียวเหย่วิ่งอยู่ประมาณสองชั่วโมง เขาวิ่งจากเขตเมืองคึกคักตรงไปยังชานเมืองที่อยู่เบื้องหน้าภูเขาลูกหนึ่ง ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเที่ยงคืนกว่าๆแล้ว ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่พลังหยินชี่แข็งแกร่ง เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ แม้แต่ฉันก็สามารถสัมผัสถึงพลังหยินชี่อันมหาศาลที่ออกมาจากบนภูเขานั่นได้ แต่ทว่า ทั่วทั้งภูเขาล้วนถูกปกคลุมด้วยพลังหยินชี่ที่หนาแน่น ต่อให้เป็นเซียวเหย่ เมื่อเห็นสภาพเบื้องหน้ายังต้องนิ่งอึ้งไป และริมฝีปากของเขาก็เม้มปาก สรรสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ มีหยินและมีหยาง โดยเฉพาะภูเขาและแม่น้ำในธรรมชาติ โดยปกติแล้ว แม่น้ำเป็นสัญลักษณ์ของธาตุหยิน ส่วนภูเขาเป็นสัญลักษณ์ของธาตุหยาง ดังนั้นภูเขาจำนวนมากที่มีชื่อเสียงทุกที่ทั่วประเทศล้วนพัฒนาเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เจริญของลัทธิเต๋า เพราะภูเขาเหล่านั้นมีรวมรวบพลังหยางมากเพียงพอที่จะให้นักพรตบำเบ็ญเพียรได้ แต่ภูเขาที่อยู่เบื้องหน้าลูกนี้ คิดไม่ถึงจะว่ามันจะถูกปกคลุมด้วยพลังหยินชี่ ฉันไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ที่ฉันรู้คือภูเขาลูกนี้แปลกๆ และคงไม่ง่ายแน่ๆ ขณะที่ฉันกับเซียวเหย่ประเมินภูเขาหยินอย่างนิ่งเงียบ จู่ๆเซียวเหย่ก็ตื่นตระหนก แล้วหันหลังมองกลับไป ฉันสะดุ้งตกใจทันที สถานที่แห่งนี้ลึกลับอะไรขนาดนี้ หากปรากฏสิ่งใดคงอันตรายมาก แต่ฉันกลับสังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยหลบอยู่หลังต้นไม้อยู่ นั่นคือหลานชายของเสิ่นเหม่ยฉิน ผีที่เพิ่งถูกถางเหย่วหลวมกลายเป็นผีเด็ก ถ้าพูดตามความเป็นจริง ตอนนี้เขาน่าจะเป็นผีร้ายแล้ว เพราะบนร่างของเขามีพลังหยินชี่มากกว่าโถงโถงหลายเท่า "ชูว..." เมื่อเขาเห็นพวกฉัน เขากลับมีอาการหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงเดินมาหาอย่างระมัดระวัง และทำท่าทางให้เงียบด้วย "เจ้านาย ในที่สุดพวกคุณก็มาสักที พี่ถางกับลิงน้อยถูกจับแล้ว อยู่ในภูเขาหยินนั่น เพียงแต่ในภูเขาหยินมีบางสิ่งเฝ้าอยู่ พวกเราเข้าไปไม่ได้" เด็กน้อยพูดขึ้น พูดจบเขายังคงมองฉัน ดูเหมือนเจ้าของของเขาจะเป็นฉัน ฉันมึนงงทันที เกิดอะไรขึ้น ทำไหมฉันถึงกลายเป็นเจ้าของของเขาล่ะ? แต่ตอนนี้ฉันจะกังวลอะไรมากไม่ได้ รีบถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นใครที่จับตัวถางเหย่วพวกเขาไป เด็กน้อยส่ายหน้า จากนั้นก็เล่าเรื่องราวหลังจากพวกฉันจากไป หลังจากพวกฉันออกไปเดินเที่ยวห้างไม่นาน ในที่สุดถางเหย่วก็ทำตามคำสาบานสำเร็จ ในการหลวมเด็กน้อยเป็นผีร้าย ขณะที่เขาจะพาเด็กน้อยกับโถงโถงออกมาหาพวกฉัน จู่ๆในบริษัทก็มีแมลงมากมายปรากฏขึ้น แมลงเหล่านั้นมีจำนวนอย่างน้อยหมื่นตัว พวกมันบินล้อมรอบบริษัท จากนั้นก็ปรากฏผู้เฒ่าหนังเหยี่ยวย่นที่ถักเปียกทั่วทั้งหัวคนหนึ่ง เขาควบคุมแมลงเหล่านั้นกัดกินต้นไม้ในบริษัทหมดเลย หลังจากต้นไม้ถูกแมลงกัดก็จะเปลี่ยนสภาพเป็นสีดำไหม้ เหมือนกับถูกแผดเผา สุดท้ายผู้เฒ่าหนังเหยี่ยวย่นก็ควบคุมแมลงมาจับตัวถางเหย่วและลิ่วเออร์ เพราะเด็กน้อยกับโถงโถงเป็นดวงวิญญาณ เลยสามารถหลบหลีกจากการกัดของแมลงได้ เมื่อรอเขาพูดจบ ฉันก็เกิดความสงสัยข้อหนึ่ง เลยถามว่า : "แล้วโถงโถงล่ะ เขาก็ไม่ได้ถูกจับ ทำไหมถึงไม่อยู่กับคุณด้วยล่ะ?" "เขาบอกว่าจะไปช่วยพี่ถาง ฉันห้ามยังไงเขาก็ไม่ฟัง ตอนนี้เขาคงอยู่ในภูเขานั่นแล้ว" เด็กน้อยพูดขึ้น พอรู้ว่าโถงโถงก็อยู่ในภูเขา ฉันก็ยิ่งเป็นกังวลไปอีก และหันหน้ามองเซียวเหย่ แล้วถามเขาว่าตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี "คุณกับเด็กผีรออยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหน เดี๋ยวฉันจะไปดูคนเดียว" เซียวเหย่พูดขึ้น ขณะพูดเขาก็ยัดของบางอย่างให้ฉันสิ่งหนึ่ง ของชิ้นนี้คือหยก ฉันเคยเห็นมาก่อน เป็นของดีป้องกันผี เพียงแต่ครั้งก่อนฉันไม่มีโอกาสใช้ พลังหยินชี่ในภูเขาหยินนั่นหนาแน่นมาก ฉันไม่วางใจ เลยเอาหยกส่งคืนให้เขา และขอร้องว่า : "ฉันอยากไปด้วยกันกับคุณ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว" "เชื่อฟังหน่อย พลังหยินชี่ที่นี้มีมากเกินไป ร่างกายคุณรับไม่ไหว อีกอย่างที่เด็กผีพูดเมื่อกี้บอกแล้วว่า แมลงพิษทำอะไรผีไม่ได้ คุณไปกับผมจะลำบากมากกว่า วางใจเถอะ ด้วยความสามารถของสามีคนนี้ จะต้องพาพวกเขากลับมาอย่างปลอดภัยได้แน่นอน เสียงของเขานุ่มนวลขึ้นเยอะ ขณะที่ปลอบใจฉันก็ปัดผมฉันด้วย ดูเหมือนว่าสถานการณ์ครั้งนี้เขาสามารถจัดการได้ ฉันทำได้เพียงผงกหัว สิ่งที่เขาพูดมาก็มีเหตุผล ฉันโง่เขลาอะไรขนาดนี้ หากฉันเข้าไปพร้อมกับเขาก็คงเป็นตัวถ่วง เขาอธิบายวิธีการใช้หยกให้ฉันฟังอย่างละเอียดรอบหนึ่ง แต่ดูเหมือนเซียวเหย่ยังไม่วางใจ จึงชี้นิ้วปล่อยพลังหยินชี่หลายชั้นปกคลุมทั้งตัวฉัน จนกลายเป็นเสื้อคลุมตัวหนึ่ง จากนั้นเซียวเหย่ถึงจะลุกขึ้นและจากไป ชั่วพริบตาเหลือเพียงฉันกับเด็กน้อย ไม่มีเซียวเหย่อยู่ข้างๆแล้ว การอยู่ในป่าไม้ของเชิงเขาหยิน ทำให้ฉันตกใจจนขนลุกซู่ ทำได้เพียงพูดคุยกับเด็กน้อย เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของฉัน ขณะที่ฉันสอบถาม ฉันได้รู้ว่าเด็กน้อยมีชื่อว่าเฉิ่งเล่อ ส่วนทำไหมเมื่อกี้ที่เขาเรียกฉันว่าเจ้าของ เขาบอกว่าเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพียงแต่พอเห็นฉันแวบเดียวก็รู้เลยว่าเป็นเจ้าของของเขา ดูเหมือนในดวงวิญญาณเขามีตราประทับของฉัน ไอ้บ้าถางเหย่วต้องมีส่วนแน่ๆ เพราะหลังจากหลวมดวงวิญญาณกลายเป็นผีเด็ก ผีเด็กก็จะจำได้ว่าเจ้าของที่หลวมเขาคือยายขแงเขา ก็เหมือนกับความสัมพันธ์ของถางเหย่วและโถงโถง ฉันแค่คิดไม่ถึงว่ายายจะทุ่มเททุกอย่าง แถมยังทำให้ผีเด็กที่ตัวเองหลวมจำคนอื่นเป็นเจ้าของ แต่ทำไหมต้องให้ฉันเป็นเจ้าของของเฉิ่งเล่อด้วย ดูเหมือนว่าหลังจากเฉิ่งเล่อคนนี้ถูกหลวมเป็นผีเด็กก็จะสูญเสียความทรงจำตอนมีชีวิตอยู่บางส่วน ถามอะไรก็ไม่ค่อยจะรู้ แม้แต่ฉันถามเขาไม่กี่คำถาม เขายังตอบฉันไม่ได้เลย ฉันเลยหมดอารมณ์ ซึ่งนั่งรอเซียวเหย่กลับมาด้วยกัน ค่ำคืนที่เงียบสงัน ฉันกับเฉิ่งเล่อจ้องมองเส้นทางของภูเขาหยิน แต่ภูเขาหยินที่อยู่ไกลๆกลับเงียบสงบ ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ขณะที่ฉันเฝ้ารอจนง่วงนอน จู่ๆภูเขาหยินก็มีการเปลี่ยนแปลง "ตึม..." เสียงหนักหน่วงดังขึ้น พลังหยินชี่ที่ปกคลุมทั่วทั้งภูเขาหยินถูกเก็บอย่างรวดเร็ว ตามภูเขาไม่มีพลังหลงเหลืออยู่ ดูเหมือนว่าในภูเขาจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น เซียวเหย่! ฉันสะดุ้งตกใจ ชั่วพริบตาก็ยืนขึ้น เพราะกลัวว่าเซียวเหย่จะได้รับอันตราย ขณะที่ฉันกำลังยืนขึ้น จู่ๆข้างหลังฉันก็มีเสียงดังขึ้น เสียงคนแก่ๆดังกระหึ่มขึ้น ซุ่มเสียงนี้อยู่ไม่ไกลไม่ใกล้ ในป้าไม่ที่เต็มไปด้วยความมืดช่างน่าหวาดกลัวจริงๆ เพียงชั่วพริบตาเฉิ่งเล่อก็เริ่มระวังตัว เขาเดินมาข้างหน้าฉันเพื่อป้องกัน ใบหน้าที่สะอาดสดใสก็เปลี่ยนสีหน้าเขียวคล้ำเผยเขี้ยวชั่วขณะ และแสดงท่าทีดุร้าย "ฮ่าฮ่า ก็แค่ผีร้ายทั่วไป และยังถึงหลวมเสร็จด้วย ไม่ต้องใช้ความสามารถกะโหลกกะลามาข่มขู่คนแก่อย่างฉันเลย ในเมื่ออยู่เบื้องหน้าข้า ข้าก็จะไม่เว้นแม้แต่หมอนลายปักข้างหลังเจ้าด้วย เสียงแก่ๆหัวเราะดังขึ้น ระหว่างที่พูดเสียงก็ค่อยๆเข้าใกล้จนอยู่ห่างจากพวกเราไม่ถึงสามเมตร ฉันตกใจจนขาเริ่มอ่อนแรง แต่ตอนนี้เซียวเหย่ไม่อยู่ข้างๆ เลยต้องพึ่งพาตัวเอง ฉันกัดฟันอย่างแน่น ในมือกำหยกที่เซียวเหย่ให้ไว้อย่างแน่น ในหัวสมองค่อยๆผุดโผล่วิธีการใช้หยกอีกครั้ง ส่วนดวงตาก็มองความมืดข้างหน้าอย่างไม่คาดสายตา ซุ่มเสียงนั้นเหมือนจะอยู่ในความมืดเบื้องหน้า เพียงได้ยินเสียง แต่กลับไม่เห็นคนพูด บริเวณรอบๆเงียบสงบดั่งป่าช้า เมื่อเกิดสถานการณ์แบบนี้ ฉันยิ่งรู้สึกกลุ้มใจ แม้แต่ถอนหายใจแรงๆก็ยังไม่กล้า มือที่กำหยกเริ่มมีเหงื่อเต็มฝ่ามือ "ซึมซึม..." ขณะพวกฉันกับเขากำลังดูชันเชิงอยู่นั่น จู่ๆก็ได้ยินเสียงซึมซึมเบาๆติดต่อกัน เฉิ่งเล่อมองฉันแวบหนึ่ง แล้วตะโกนด้วยความตกใจว่า : เป็นเขา! เป็นแมลงที่จู่โจมพี่ถางและทำลายบริษัท เจ้านายรีบวิ่ง ผมจะป้องกันจากข้างหลังให้ ขณะพูดมือเล็กๆอันเย็นเฉียบของเขาก็ผลักฉันออกไปอย่างแรง ฉันก็ไม่มีท่าทีลังเลสักนิด รีบเร่งฝีเท้าวิ่งหนี ถึงอย่างไรเหล่าแมลงพวกนั่นก็ทำอะไรดวงวิญญาณไม่ได้ เพียงวิ่งได้ไม่กี่ก้าวฉันพบว่าภูเขารกร้างนี้มีแค่เส้นทางเดียว นั่นคือทางขึ้นภูเขาหยิน ส่วนทางข้างหลังถูกแมลงต้อนไว้แล้ว ถ้าหากฉันจะหนี มีทางเดียวคือฉันต้องวิ่งขึ้นภูเขาหยิน ส่วนคนที่ควบคุมแมลงที่ไล่ตามฉัน เขาดูไม่รีบร้อน ไม่เพียงไม่เหมือนเขาอยากจะลงมือฉัน แต่กลับเหมือนกับเขาจูงหมาเดินเล่นอย่างเบื่อหน่าย ดูเหมือนเขาจะตั้งใจบีบให้ฉันขึ้นไปบนภูเขาหยิน เมื่อรู้แผนการของเขา ฉันก็กระวนกระว่ายทันที เซียวเหย่บอกว่าฉันไม่สามารถทนพลังหยินชี่บนภูเขาหยินได้ ถ้าไปต้องได้รับอันตรายแน่ๆ แต่กองกำลังแมลงข้างหลังก็ร้ายกาจมาก แค่แมลงกัดอาหารยังสามารถทำให้ต้นไม้หลงเหลือร่องรอยถูกแผดเผาได้ แล้วน้ำลายของพวกมันต้องมีสารกัดกร่อนที่รุนแรงมากแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ไม่มีสารกัดกร่อน ถ้าหากแมลงเข้ามากระโจนใส่ฉันพร้อมกัน ฉันต้องตายอย่างอนาถแน่ๆ แมลงหมื่นตัวกัดแกะจนตาย พอคิดไปคิดมาขนก็ลุกซู่ แต่ตอนนี้ฉันคิดอะไรมากไม่ได้ เบื้องหน้าก็เป็นภูเขาหยิน ข้างหลังก็เป็นฝูงแมลงนับหมื่นตัว ฉันต้องรีบเลือกสักทาง! พอนึกถึงหยกและเสื้อคลุมพลังหยินชี่ที่เซียวเหย่ให้ไว้ก่อนจากไป ฉันก็เปลี่ยนเส้นทาง และพุ่งวิ่งหนีไป! เฉิ่งเล่อกระจายปล่อยพลังหยินชี่ทั้งตัวเพื่อขัดขว้างแมลงเหล่านั้น แต่เขาเพิ่งจะถูกถางเหย่วหลวมเป็นผีเด็ก ถึงแม้เป็นผีร้ายแล้ว และบนร่างของเขามีพลังหยินชี่มาก แต่ก็แทบจะใช้การไม่ได้เลย พลังยังสู้โถงโถงไม่ได้ เมื่อเคลือบมองเขาที่กำลังขัดขว้างจนเสียเปรียบ ฉันก็รีบดึงมือเขา และลากเข้าไปในกองฝูงแมลงอย่างบ้าคลั่ง "เจ้านาย!" เมื่อเฉิ่งเค่อหันหลังมองเป็นฉัน ก็พูดอย่างกระวนกระวายขึ้น เพียงแต่เขาไม่ทันพูดประโยคข้างหลัง ดวงวิญญาณทั้งดวงก็ถูกฉันลากเข้ากองฝูงแมลง ทุกๆก้าว อย่างน้อยมีแมลงสิบกว่าตัวถูกฉันเหยียบจนเละ ส่วนส่วนแมลงสีดำที่อยู่ข้างเท้าก็บินซัดเข้ามาข้างหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมอง เลยหลับตาวิ่งข้างหน้าตลอดทาง ระหว่างมีเสียงผิงผิง ล้วนเป็นเสียงระเบิดของแมลง วิ่งตรงตลอดทางสักพักใหญ่ หลังจากฉันสัมผัสเท้าที่เหยียบแมลงได้ว่ามันเหลือน้อยลง ตึง! ฉันรู้สึกโล่งอก ในที่สุดก็กล้าหยุดฝีเท้า เมื่อหันหลังไปมองดูฝูงแมลงข้างหลัง ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจ เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ เซียวเหย่ได้คาดการณ์ไว้แล้วว่าคนนั้นอาจจะกลับมาฆ่า เลยสร้างเสื้อคลุมพลังหยินชี่ตัวหนึ่งให้ฉันไว้ เมื่อมีเสื้อคลุมป้องกัน ในสายตาของแมลงฉันก็คงเป็นเหมือนกับดวงวิญญาณ ดังนั้นพวกมันเลยไม่ได้จู่โจมฉัน ฉันเพิ่งถอนหายใจ และแทบจะตั้งสติไม่ได้เลย เสียงคนแก่ๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง และซุ่มเสียงยังอยู่ใกล้อีกด้วย เขาเดินออกมาจากข้างหลังต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าฉัน สายตาเย็นชามองตรงมาที่ฉัน และฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วพูดว่า : "ดูไม่ออกเลยจริงๆ ถือว่าเจ้ากล้าหาญใช่น้อย"