ตอนที่ 55 แม่วัวตั้งครรภ์

ต๭นที่ 55 แม่วัวตั้งครรภ์ "ขยับไปหน่อย ฉันมาหาคุณเพราะมีเรื่องสำคัญ คุณสวมเสื้อผ้าก่อนค่ะ" เพราะไม่อยากถูกถางเหย่วลวนลามอีก ฉันเลยพูดขัดจังหวะขึ้น "หน้าอกใหญ่ตูมตามก็เป็นเรื่องสำคัญนะ ยังมีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าเรื่องหน้าอกของผู้หญิงอีก?" ถางเหย่วพูดเสริมเหตุผลขึ้น จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงดังกรอกแกรกจากข้างหลัง เขาน่าจะสวมใส่เสื้อผ้าออกอยู่ "เรียบร้อยล่ะ หาโอกาสยากมากที่คุณจะมาหาผม พูดมาเถอะ ครั้งนี้มีเรื่องอะไรอีก?" หลังจากสวมเสื้อเสร็จ เขาก็เดินมาอยู่ด้านหน้าฉัน ในที่สุดเขาก็หุบรอยยิ้มเยาะเย้ย "เจิ้งเล่อหิวแล้ว ฉันควรทำยังไงดี?" "ป้อนข้าวสิ" ถางเหย่วพูดขึ้น เมื่อพูดจบ จู่ๆเขาก็เหมือนคิดอะไรออก เขาเลยหันหลังกลับไปค้นของในกระเป๋า เมื่อค้นหาได้สักพัก เขาก็ยื่นกล่องหยกหนึ่งกล่องให้ฉัน และพูดว่า : "ถึงแม้เจิ้งเล่อจะหลวมเป็นผีร้ายเลย แต่ด้วยพลังเดิมของเขาที่แย่มาก เมื่อกินของในโลกมนุษย์อาจจะถูกร้อนลวก ดังนั้นต้องสวมหยกกลบกลิ่น เมื่อสวมหยกกลบกลิ่นตอนกินข้าวให้คุณทาหมึกไว้บนอาหารทั้งหมดของเจิ้งเล่อก็เพียงพอแล้ว แต่มีบางอย่างที่ต้องระวังคือ อาหารที่ถูกหมึกเพื่อคลบกลิ่นหยิน คุณห้ามกินเด็ดขาด" ฉันผงกหัวรับ แล้วพูดขอบคุณกับถางเหย่ว เมื่อรับกล่องเสร็จก็เตรียมตัวจะจากไป ใครจะรู้ว่าถางเหย่วจะไม่ปล่อยมือจากกล่องที่ให้ฉันง่ายๆ แล้วเขายังดึงกลับไปด้วย และจ้องมองฉันด้วยความไม่พอใจพูดว่า : "เสวนเสวน คุณมองฉันเป็นคนนอกจริงๆหรอ แค่หยกกลบพลังหยินนี่เท่านั้นเอง ทำไหมต้องพูดขอบคุณคำนี้ด้วย ต่อไปเราแต่งงานกันแล้ว ทุกอย่างของผมก็จะเป็นของคุณ..." ฉันเหลือบตามองเขาอีกครั้ง แล้วรีบแย่งกล่องแล้วออกไปเลย ขณะที่ใกล้จะถึงประตูห้อง ถงถงก็ดึงมือฉันไว้ และพูดว่า : "พี่สาว พี่รู้ไหมว่าทำไหมพี่ใหญ่ถึงหลวมเจิ้งเฉิ่งเป็นกุมารของพี่? ก็เพื่อมีโอกาสได้พบพี่มากขึ้นยังไงล่ะ เห็นพี่ใหญ่ของผมทุ่มเทใจขนาดนี้ พี่ก็ลองคิดดูใหม่นะ" "แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับการที่เขาหลวมเจิ้งเฉิ่งเป็นกุมารของฉันเพื่อจะพบเจอกับฉันด้วยล่ะ?" ฉันหยุดฝีเท้าลง และถามถงถง ถงถงเผยท่าทางอวดฉลาดเกินตัว และมองฉันด้วยสายตาลึกซึ้งพร้อมยิ้มและพูดว่า : "พี่รู้หรอว่าจะเลี้ยงกุมารยังไง? พี่มีประสบการณ์เลี้ยงกุมารมาก่อนหรอ? ถ้าไม่รู้ของพวกนี้ พี่ก็ต้องกลับไปถามพี่ใหญ่อีก และโอกาสอยู่ด้วยกันก็จะมากขึ้น ในไม่ช้าพี่ก็จะต้องหลงรักพี่ใหญ่ ผมมั่นใจ" พูดจบถงถงก็เผยรอยยิ้มภาคภูมิใจขึ้น และพูดเสริมว่า : "ไม่ว่ายังไงพี่สาวคนก่อนๆล้วนหลงรักพี่ใหญ่ของผมด้วยวิธีนี้" "ถงถง!" ไม่รอฉันพูดจบ จู่ๆถางเหย่วก็เหมือนโดนเหยียบหาง แล้วมาปิดปากถงถงไว้ ฉันยิ้มชั่วพริบตา ที่แท้ถางเหย่วหลวมเจิ้งเฉิ่งให้ฉันยังมีความหมายนี้อีก แต่เขาไม่รู้ว่าฉันกำลังจะไปแล้ว คงถูกเซียวเฉิ่งกักขังบริเวณ และไปอยู่สถานที่ที่ใครสักคนก็ตามหาฉันไม่เจอ... พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของฉันก็รู้สึกเศร้าใจ ใบหน้าที่มีรอยยิ้มก็ค่อยๆหายไป "ถางเหย่ว ไม่ว่าจะยังไง ฉันต้องขอบคุณมากๆ ขอบคุณนะที่มอบเจิ้งเล่อให้ฉัน" ฉันพูดอย่างจริงจัง เมื่อถางเหย่วเห็นฉันจริงจังแบบนี้ คิดไม่ถึงเขาจะเขินอาย แล้วหันหน้ามาพูดว่าไม่เป็นไรอย่างเก้อเขิน ผมสมควรทำ ฉันผงกหัวรับ จากนั้นก็ลากเจิ้งเล่อไป แล้วไม่กลับมาในห้องของถางเหย่วอีก อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ที่จริงฉันเห็นถางเหย่วเป็นเพื่อน โดยเฉพาะถงถงน้อย เด็กน้อยที่น่ารัก ฉันคิดมากจนอยากพูดอำลากับพวกเขา แต่ฉันไม่กล้า เพราะกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ หากถูกพวกเขาจับได้ เกรงว่าเซี่ยวเหย่ก็คงจะรู้เหมือนกัน มาคิดตอนนี้ การที่เซียวเฉิ่งไม่ให้ฉันเจอกับเซียวเหย่ครั้งสุดท้ายก็ถือเป็นเรื่องถูกต้อง แม้แต่ถางเหย่วกับถงถง ฉันยังทำใจไม่ได้แบบนี้ หากเป็นเซียวเหย่ ฉันคงยิ่งรู้สึกลำบากใจมากแน่ๆ เมื่อคิดจนชัดเจนเรื่องนี้ ฉันก็ถือหยกกลบพลังหยินพาเจิ้งเล่อไปกินอาหาร และไปที่ประตูใหญ่ คนขับรถที่เซียวเฉิ่งส่งมาได้รออยู่หน้าประตูใหญ่ตั้งนานแล้ว เมื่อเห็นพวกฉันออกมาแล้ว ก็ผงกหัวต่อฉันอย่างยินดี จากนั้นก็ช่วยฉันเปิดประตูรถยนต์ ในที่สุดก็ถึงวินาทีที่จะต้องจากไปแล้ว ในใจฉันอึดอัดจนทรมาน และหันหน้ามองบ้านตระกูเซียวอีกครั้ง แล้วขึ้นรถอย่างทำใจไม่ได้ พอขึ้นรถฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าบนรถยังมีผู้หญิงวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปีกว่าคนหนึ่งนั่วอยู่ เธอมีหน้าตาที่ดูใจดี ใบหน้าของเธออ้วนกลมและมีตาตี่ แค่มองแวบเดี่ยวก็รู้สึกว่าน่าคบหา แต่ไม่รู้ว่าทำไหม เมื่อเห็นสายตาเธอเพียงแวบเดียว ฉันกลับตัวสั่นทั้งตัว ดูเหมือนว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่คน แต่เป็นผี แต่พลังบนตัวเธอกลับไม่ได้มีเยอะมากเหมือนกับเจิ้งเล่อ ฉันอดไม่ได้ที่จะประเมินดูเธอไม่กี่ครั้ง เพราะอยากจะแยกแยะให้รู้ว่าตกลงเป็นคนหรือผีกันแน่ หากตามวิธีที่เซียวเหย่สอนฉัน คนมีดวงวิญญาณฟ้าดินสามดวง ส่วนผีมีดวงวิญญาณดินแค่สองดวง เมื่อคนตายดวงวิญญาณฟ้าก็จะดับสลาย เหลือเพียงดวงวิญญาณดินและดวงวิญญาณคนที่ไม่เพียงพอต่อการต่อกรกับภัยพิบัติจากสวรรค์ได้ ดังนั้นพวกมันเลยกลัวแสงจากดวงอาทิตย์ เปลวไฟ ฟ้าร้องฟ้าผ่า ต่อให้เป็นอากาศฝนหิมะธรรมดาก็สามารถทำร้ายพวกเขาให้ได้รับบาดเจ็บได้ วิธีการแยกแยะนี้ไม่ได้มีผลหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น อย่างถงถงกับเจิ้งเล่อกุมารประเภทนั้น เพราะพวกเขามีเจ้าของคอยดูแล ดวงวิญญาณฟ้าของเจ้าของจึงสามารถปกป้องพวกเขาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถตากแดดได้อย่างปกติ ส่วนเซียวเหย่ที่มีฐานะเป็นภูตผี มีความสามารถยอดเยี่ยมกว่าใครในกลุ่ม เขาฝึกตนจนถึงระดับขั้นสามารถต้านทานภัยพิบัติจากสวรรค์ได้ ดังนั้นต่อให้เธอคนนี้สามารถตากแดดได้ ก็ไม่ได้มีความหมายอะไร แต่ฉันมีวิธีการสังเกตอีกวิธีหนึ่ง ผีจะรับรู้กลิ่นของผีด้วยกันอย่างง่ายดาย วินาทีที่ฉันจะก้าวเท้าขึ้นรถ ฉันพบว่าเธอเหลือบตามองเจิ้งเล่อที่อยู่ข้างหลังฉันแวบหนึ่ง เธอเป็นแค่คนรับใช้ของตระกลูเซียวเท่านั้น น่าจะไม่เคยเรียนวิชาเฟิ่งซุ่ยมาก่อน อีกอย่างต่อให้เธอเรียนมา ก็แสดงว่าเซียวเฉิ่งลูกชายของตระกูลเซียวก็คงมีฝีมือธรรมดา เพราะถ้าเธอสามารถรับรู้ความมีอยู่ของเจิ้งเล่อได้ภายในชั่วพริบตา ก็แสดงว่าเธอมีฝีมือร้ายกาจมากๆ หรือว่าอาจจะ เธออาจจะเป็นผี! ฉันเริ่มระมัดระวังมากขึ้น เซียวเฉิ่งส่งผู้หญิงลึกลับให้ฉันคนนี้ ตกลงมีจุดประสงค์อะไรกันแน่? หรือว่าเขากลัวว่าฉันจะพัวพันกับเซียวเหย่ เลยจะฆ่าปิดปากฉัน? แต่เซียวเหย่เคยบอกว่า ฉันเป็นเส้นทางบนโลกมนุษย์ที่ทำให้เขาสามารถกลับมา ถ้าหากฉันตาย เขาก็จะไม่สามารถอยู่ในโลกมนุษย์นี้ได้ ถึงแม้ว่าเซียวเฉิ่งจะกลัวฉันติดพันกับเซียวเหย่ แต่คงจะไม่ฆ่าฉันหรอก เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันก็รู้สึกปลอดภัยมากขึ้น และฟังเธอพูดคุย จากที่เธอแนะนำตัว เธอชื่อว่าเฉิ่นอาเหลียน เป็นคนรับใช้ของตระกูลเซียว และจะเป็นคนดูแลรับผิดชอบฉัน ฉันผงกหัวอย่างเกรงใจ อยากจะทักทายกับเธอ แต่อารมณ์ตอนนี้ของฉันไม่ค่อยดี และยังไม่ค่อยเชื่อใจเฉิ่นอาเหลียนคนนี้สักเท่าไหร่ เมื่ออ้าปากก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เฉิ่นอาเหลียนก็ไม่ถือสาอะไร ดูท่าทางเธอแล้วเหมือนจะชอบพูดคุย เมื่อเห็นฉันไม่พูด ก็ยิ้มตาตี่และแนะนำตัวให้ฉันอย่างละเอียด ฉันเพิ่งจะรู้ว่า ที่จริงเธอไม่เพียงเป็นคนรับใช้ที่ตระกูลเซียวจ้างมา ยังเป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ต่อตระกูลเซียวอย่างมากด้วย เหมือนกับคนรับใช้ยุคสมัยก่อนที่พร้อมรับใช้ชั่วชีวิตประเภทนั้น เธอเป็นคนที่เลี้ยงดูเซียวเฉิ่งมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ตามที่เธอเล่ามา ตอนที่เธอยังไม่เกิดมาที่บ้านเธอเปิดโรงฆ่าสัตว์ ทุกวันพ่อของเธอจะฆ่าสัตว์ที่ส่งสัตว์มาให้ฆ่า ตอนแรกทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี แต่ก่อนที่เธอจะเกิดก่อนหนึ่งเดือน พ่อของเธอทำสิ่งที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ขึ้น ทำให้พ่อแม่ของเธอตายทั้งคู่ พอพูดถึงตรงนี้เขาก็หยุดไป ดูเหมือนจะโศกเศร้ามาก ในใจฉันสะดุ้งตกใจ เธอเป็นผีดังที่คิดไว้จริงๆ! พ่อแม่ของเธอตายก่อนที่เธอจะเกิด ถ้าเช่นนั้นเธอก็เป็นกุมารสิ? แต่ตอนนี้เธอดูท่าทางอายุสี่สิบปีแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นกุมาร ถ้าหากผีสามารถเจริญเติบโตได้ ตอนนี้เซียวเหย่ก็คงเป็นคนแก่แล้วสิ เมื่อเห็นฉันแสดงสีหน้าสงสัย เฉิ่นอาเหลียนก็ยิ้มขึ้นทันที และถามฉันว่า : "คุณคงนึกว่าฉันตายแล้วใช่ไหม และตอนนี้เป็นผี?" "ไม่...ใช่หรอ?" ฉันตอบอย่างลังเล "ฮ่าฮ่า ตอนแรกฉันก็จะตายในท้องแล้ว และกลายเป็นกุมาร แต่ด้วยวาสนาที่ชะตาฟ้าลิขิต ฉันได้พบกับพ่อของคุณซู่ ระหว่างนั้นก็เกิดเหตุการณ์มากมายเลย หากคุณอยากฟัง ฉันจะเล่าให้คุณฟังอย่างละเอียดเลย" ขณะที่พูดเธอก็มองเจิ้งเล่อแวบหนึ่ง ครั้งนี้เธอเปิดเผยและชี้นิ้วไปที่เจิ้งเล่อ และพูดว่า : "จะว่าไปแล้ว เรื่องราวชีวิตของฉันกับเขามีความสัมพันธ์กันอยู่ไม่น้อย" มีความสัมพันธ์กับเจิ้งเล่อหรอ? ฉันถูกเฉิ่นอาเหลียนสะดุ้งตกใจจนเหงื่อท่วมหัว เจิ้งเล่อคนนี้ตายอย่างอนาถจากอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้ว เรื่องราวชีวิตของเฉิ่นอาเหลียนจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับเจิ้งเล่อได้ยังไง? ฉันเกิดความสงสัยทันที และให้เฉิ่นอาเหลียนเล่าให้ฟังหน่อยว่าตกลงเกิดอะไรขึ้น "คุณน่าจะรู้ ทำอาชีพฆ่าสัตว์มีกฎเกณฑ์อนู่ข้อหนึ่ง นั่นก็คืออย่าฆ่าสัตว์ที่ตั้งครรภ์อยู่ โดยเฉพาะทารกในท้องที่เป็นรูปร่างแล้ว แต่ตอนที่แม่ของฉันใกล้จะคลอด พ่อของฉันฆ่าแม่วัวที่ใกล้จะคลอดตัวหนึ่ง บ้านฉันเลยต้องเจอกับความหายนะทั้งบ้าน วัวตัวนั้นเป็นของคนอื่นส่งมาให้ เขาบอกว่าแม่ของเขาเจ็บป่วย ต้องการเชือดวัวนำมาบำรุงร่างกายอย่างด่วนจี้ ตอนนั้นเมื่อพ่อฉันเห็นแม่วัวท้องโต เลยถามว่ามันตั้งครรภ์อยู่หรอ แต่คนๆนั้นบอกว่าไม่ใช่ แค่เลี้ยงมาดี ดังนั้นเลยอ้วนกว่าวันตัวอื่นๆเท่านั้น "พ่อของฉันก็ไม่คิดมาก เลยเชือดจนเลือดไหล เมื่อตอนที่แล่อวัยวะภายใน ถึงพบว่าในท้องของวัวตัวนั้นมีลูกวัวตัวน้อยอยู่ และใกล้คลอดด้วย "ตอนนั้นพ่อของฉันก็รู้เลยทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้น เลยไปตามหาอาจารย์ทุกที่ช่วยแก้เคล็ด ต่อมาก็พบกับพ่อของคุณซู่ เฉิ่นอาเหลียนพูดขึ้น "หลังจากนั้นล่ะ แล้วคุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับเด็กผีที่ฉันเลี้ยงอยู่?" ฉันถามขึ้น "คุณอย่าใจร้อน ฟังฉันอธิบายให้คุณอย่างละเอียดก่อน พ่อของคุณซู่มีความสามารถมาก เพียงแค่มองพ่อฉันแวบเดียวก็รู้ว่าบ้านของฉันจะเกิดเรื่อง และยังรู้ว่าแม่ของฉันกำลังคลอดด้วย เขาแค่คุยกับพ่อฉันเพียงประโยคเดียวก็รู้ว่าบ้านของฉันถูกทำของใส่แล้ว ในใจฉันตกใจ : "โดนของหรอ? เป็นคนไทยทำของใส่?" เฉิ่นอาเหลียนมองฉันด้วยสีหน้าชื่นชมแวบหนึ่ง และผงกหัวพูดว่า : "ทำของโดยใช้แม่วัว ด้วยการเลื่อนเวลาคลอดของแม่วัว ให้ตรงเวลาตั้งครรภ์ของแม่ฉัน ดังนั้นแม่ของฉันกับแม่วัวจึงมีความสัมพันธ์พัวพันกัน หลังจากที่พ่อของฉันฆ่าแม่วัวเสร็จ แม่ของฉันก็ไม่ปกติอีกแล้ว ตอนกลางคืนยืนนอน ส่งเสียงร้องของวัว ไม่กินข้าว แต่กินหญ้าแทน ในค่ำคืนหลังหนึ่งสัปดาห์ พ่อของฉันก็ฝันร้ายว่าฆ่าวัว แต่ที่จริงแล้วฆ่าแม่ของฉัน หลังจากที่พ่อของฉันตื่นขึ้นมา ท่านก็เจ็บปวดใจจนรับไม่ได้ สุดท้ายก็ฆ่าตัวตายตาม" “ต่อมาไทกั่วหลงโผที่ส่งแม่วัวให้บ้านฉันก็นำศพมาแล่อวัยวะภายใน เพื่อต้องการเอาฉันออกจากท้องของแม่ฉัน แต่โชคดีที่ท่านปู่เซียวมาช่วยไว้ทัน เลยมีฉันในวันนี้” เมื่อเธอพูดจบ จู่ๆฉันก็นึกออกว่าเซียวเหย่เคยพูดมาก่อน กุมารทอง ตอนที่เขาเล่าระดับขั้นของผีให้ฉันฟัง เขาเคยพูดถึงกุมารทองมาก่อน นั่นก็คือทารกที่อยู่ในท้องแม่ครบเก้าเดือน และมีโครงสร้างเหมือนคน โดยปกติแล้ว ถึงแม้ทารกอายุเก้าเดือนจะคลอดออกมาก็สามารถชีวิตอยู่ได้ เพียงแค่คลอดก่อนกำหนดเท่านั้น ในวิชาเสวนเซวี่ยเล่าว่า ทารกในเวลานี้จะมีดวงวิญญาณสวรรค์ และดวงวิญญาณสมบูรณ์สามดวง ถ้าหากตายก่อนคลอด จะมีความอาฆาตที่รุนแรงมาก สามารถบดบังกลิ่นความตายบนร่างกายได้ และบนตัวมีดวงวิญญาณสวรรค์ด้วย และจะกลายเป็นผีที่มีดวงวิญาณสมบูรณ์ตัวหนึ่ง มีนามว่ากุมารทอง เหตุผลเพราะมีดวงวิญญาณสวรรค์ครองครอง ต่อให้กุมารทองเป็นผี พวกมันก็สามารถเจริญเติบโตได้เหมือนคนปกติ ไม่หวาดกลัวแสงแดดและลมฝนหิมะฟ้าผ่าด้วย พลังทำลายล้างก็รุนแรง จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในการหลอมให้เป็นกุมาร! เพื่อต้องการได้รับกุมารทอง คิดไม่ถึงไทกั่วหลงโผคนนั้นจะวางแผนชั่วได้เรียบเนียนขนาดนี้ ทำของใส่แม่ของเฉิ่นอาเหลียนโดยใช้แม่วัวตั้งครรภ์เป็นเครื่องมือ น่ารังเกียจจริงๆ!