ตอนที่ 56 แมลงกู๋ซื่อระดับห้า

ต๭นที่ 56 แมลงกู๋ซื่อระดับห้า ในใจฉันตกใจ ต่อให้เป็นอย่างนี้ แต่ในใจฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเรื่องราวของเธอมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเจิ้งเล่อ เฉิ่นอาเหลียนมองออกว่าฉันสงสัย ใบหน้าอ้วนกลมตาตี่ฉีกปากยิ้มด้วยสีหน้ามืดครึ้ม และพูดว่า : "กุมารที่ไทกั่วหลงโผสร้างขึ้นมาทุกตัว ล้วนมีตราประทับที่แสดงถึงฐานะของตัวเอง กุมารของคุณฉันเห็นแล้วเมื่อกี้ คนที่สร้างเขาก็คือคนที่ส่งแม่วัวให้กับบ้านฉันตอนนั้น!" ขณะที่พูดพลังหยินชี่บนตัวเธอก็พุ่งระเบิด พลังหยินชี่หนาแน่นได้พุ่งผ่านเจิ้งเล่อ! ฉันสะดุ้งตกใจทันที และรีบหลบซ่อนข้างเบาะหลัง แล้วมองเธอด้วยสีหน้าตกใจ "อาเหลียน เธอเป็นน้องสะใภ้ของคุณปู่เซียว คุณอย่าล่วงเกิน" วินาทีสถานการณ์ฉุกละหุก คนขับรถที่นั่งนิ่งเงียบตลอดก็ตะโกนตำหนิ เมื่อโดนคนขับรถดุด่า บนใบหน้าของเฉินอาเหลียนมีสีหน้าเปลี่ยน ในที่สุดก็ระงับและเก็บพลังหยินชี่ และกลับสู่ใบหน้าอ้วนกลมตาตี่อีกครั้ง และพูดว่า : "คราวนี้คุณก็น่าจะรู้แล้วว่ากุมารของคุณมีอะไรพัวพันกับฉัน คุณเป็นน้องสะใภ้ของท่านปู่เซียว นั่นก็เป็นญาติของคนที่มีพระคุณต่อฉัน ฉันไม่ทำอันตรายคุณหรอก เพียงแต่หวังว่าคุณจะบอกฉันว่าคนที่หลวมกุมารให้คุณคือใคร ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน" เมื่อเห็นเธอเก็บพลังหยินชี่แล้ว สติของฉันก็เริ่มฟื้นคืนอยู่ไม่น้อย จากนั้นฉันก็ขมวดคิ้ว : "คุณคงเข้าใจผิดแล้ว คนที่ช่วยฉันหลวมกุมารไม่มีทางที่จะปรากฏตัวบ้านคุณเมื่อสี่สิบปีก่อนแน่นอน" ถางเหย่วเพิ่งมีอายุมากกว่าฉันสามปีเอง ตอนนี้เป็นแค่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบสามปีเท่านั้น และเมื่อสี่สิบปีก่อนเขาก็ยังไม่เกิด แล้วจะทำของให้บ้านเธอเพื่อต้องการหลวมเป็นกุมารทองได้ยังไง เมื่อเห็นฉันย้อนถาม เฉินอาเหลียนที่เพิ่งผ่อนคลายอารมณ์ก็เผยสีหน้าอาฆาต และยื่นมือออกมาจับหลังคอของเจิ้งเล่อ และใช้แรงฉีกออก เกิดเสียง"ซีก"เสื้อผ้าขาดรุ่ย หลังคอของเจิ้งเล่อเผยลายออกมาลายหนึ่ง เป็นลายงูดำล้อมรอบดอกบัวขาว จากนั้นเฉินอาเหลียนก็ฉีกเสื้อบริเวณหลังคอเธอออกเหมือนกัน หลังคอของเธอเผยลายที่เหมือนกับเจิ้งเล่ออย่างคาดไม่ถึง! นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ฉันสะดุ้งตกใจในวินาทีนั้น และมองเฉินอาเหลียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ "คุณแน่ใจนะว่าลายนี้มีลายเดียว? บังเอิญหรือเปล่า?" ฉันพูดขึ้น "ไม่ทีทาง หลงโผทุกคนล้วนมีลายที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองทุกคน หลงโผของประเทศไทยที่อยู่ในประเทศจีนมีอยู่ไม่กี่คน เป็นไปไม่ได้ที่จะบังเอิญ แล้วหลงโผสองคนจะมีตราสัญลักษณ์เหมือนกันได้หรอ?" เฉินอาเหลียนพูดขึ้น "ถ้างั้น..." คราวนี้ฉันก็อธิบายไม่ถูกแล้ว แต่ถึงยังไงฉันก็เชื่อว่าคนที่ทำร้ายเฉินอาเหลียนไม่ใช่ถางเหย่วแน่นอน ต่อให้เขามีชีวิตอยู่ตอนสี่สิบปีที่แล้ว แต่ดูนิสัยเขาแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าคนเพื่อกุมารทอง! เมื่อไม่เห็นฉันเอ๋ยปาก เฉินอาเหลียนก็เผยรอยยิ้มเย็นชาและพูดว่า : "ที่คุณไม่ยอมบอก เพราะคุณมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับหลงโผคนนั้นใช่ไหม? คุณเป็นถึงคนของตระกูลเซียวแล้ว ทุกเรื่องควรเห็นผลประโยชน์ของตระกูลเซียวเป็นหลักสิ" พูดจบเธอไม่บีบคั้นถามฉันเกี่ยวกับเรื่องถางเหย่วแล้ว แต่สีหน้ายังเผยรอยยิ้มตาตี่ และเล่าเรื่องราวที่ท่านปู่เซียวช่วยเหลือเขาให้ฉันฟัง ในใจฉันคิดแต่เรื่องถางเหย่ว และเรื่องลายงูดำล้อมรอบดอกบัวขาวนั้นว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับถางเหย่ว ขณะเดียวกันก็มองเฉินอาเหลียนที่อารมณ์แปรปรวน ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือเปล่า ในลายนั้นมีดอกบัว เพียงชั่วขณะฉันก็นึกถึงเหรียญติดหน้าอกสีขาวของเสวียนชิงชิงขึ้น ลายดอกบัวถูกล้อมรอบเป็นสัญลักษณ์ของความรุ่งเรื่อง ส่วนเหรียญติดหน้าอกของเสวียนชิงชิงเป็นดอกบัวขาวแสดงถึงความยินดีเบิกบาน ระหว่างสองดอกนี้ฉันกลับมีความรู้สึกที่คล้ายคลึงกันแปลกๆ หรือว่าถางเหย่วกับเสวียนชิงชิงมีความสัมพันธ์กัน? ความคิดผุดโผล่ขึ้นมา ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ และส่ายหน้าต่อเนื่อง ถึงแม้ถางเหย่วจะเป็นคนเกเรลามก แต่เขาก็ไม่เคยทำความผิดร้ายแรงอะไร และเขายังช่วยเหลือฉันมากมายด้วย แล้วฉันจะสงสัยในตัวเขาได้ยังไง เมื่อฝืนใจเอาความสงสัยภายในใจขว้างทิ้ง ฉันก็ไม่คิดฟุ้งซ่านอีกแล้ว และรวบรวมสติฟังเฉินอาเหลียนเล่า นั่งรถได้ประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดรถก็จอดลง นี้เป็นเมืองไทซานที่อยู่ใกล้กับเมืองเจียงเหมิน เมืองที่มีเศรษฐกิจรุ่งเรื่อง เป็นเมืองเล็กๆที่มีการพัฒนาท่าเรืออย่างรวดเร็ว และเป็นเมืองที่ถูกขนานนามว่าเป็นสถานที่มีผู้คนย้ายมาอาศัยอยู่เป็นอันดับหนึ่งของโลก ได้ยินมาว่าทั่วทั้งเมืองมีประชากรหนึ่งสองล้านกว่าคน และมีผู้ย้ายมาอาศัยกว่าหนึ่งล้านสองพันกว่าคน ด้วยเหตุนี้เศรษฐกิจจึงมีความเจริญรุ่งเรื่อง ประชากรจากต่างประเทศมีจำนวนแน่นหนา ส่วนรถของพวกเราในเวลานี้จอดอยู่ที่หน้าประตูห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองไทซาน ข้างบนเป็นคอนโดมิเนียมที่ตกแต่งได้อย่างหรูหรา เฉินอาเหลียนพาฉันลงจากรถและขึ้นลิฟท์ไป หากอ้างตามคำพูดของเธอ เซียวเซิ่งได้จัดการหาห้องให้ฉันคือคอนโดมิเนียมข้างบนนั่น สิ่งนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกตกใจ ถ้าหากต้องการหลบซ่อนจากลูกสาวของกู๋ซื่อ ก็น่าจะหาสถานที่เปล่าเปลี่ยว แต่เขากลับหาสถานที่หรูหราแบบนี้ เพราะต่อให้ฉันไม่มีตราประทับสายเลือดบนมือฉัน เธอก็คงตามหาฉันเจอได้อย่างง่ายดาย? ฉันยังคงคิดเรื่องนี้วนเวียนอยู่ ฉันถามเฉินอาเหลียนว่าทำไหเซียวเซิ่งถึงเลือกสถานที่นี้ด้วย เฉินอาเหลียนยังคงยิ้มตาตี่ และหันหน้ามองฉันแวบหนึ่งและพูดว่า : "เพราะเป็นคำข้อร้องของอีกฝ่ายยังไงล่ะ" "อีกฝ่ายหรอ? ที่นี้ยังมีคนอื่นอยู่อีกหรอ?" เมื่อฉันได้ยินก็สะดุ้งตกใจ ฉันยังเรียกสติกลับมายังไม่ทัน จู่ๆในใจฉันก็รู้สึกหวิวๆ เหมือนกับมีของบางอย่างทิ่มแทงหัวใจฉัน และเริ่มกัดกินฉัน "ถูกต้อง" เฉินอาเหลียนผงกหัวตอบรับ จากนั้นก็จับมือฉันไว้ และลากฉันเข้าไปทางเดินเข้าในคอนโดมิเนียม เวลานี้เจิ้งเล่อทนดูไม่ได้แล้ว มือเล็กๆของเขากลายเป็นกรงเล็บแหลมคม แล้วเข้าไปจับเฉินอาเหลียน แต่เฉินอาเหลียนเป็นกุมารทอง พลังความสามารถสูงล้ำกว่าเจิ้งเล่อมาก สีหน้าของเธอมีอาการโกรธเคือง ทันใดนั้นเธอก็ปล่อยพลังหยินชี่มหาศาลออกมากลายเป็นกำแพงสีดำเบื้องหน้าเธอกำแพงหนึ่ง เพื่อกีดกั้นไม่ให้เจิ้งเล่อเข้ามา ไม่ว่าเจิ้งเล่อจะพยายามปืนขึ้นไปก็ปืนไม่ถึงครึ่ง! การเผชิญหน้ากับเฉินอาเหลียนฉันแทบจะไม่มีพละกำลังต่อต้านได้ เมื่อเหลือบมองก็เห็นเธอกำลังลากฉันให้เข้าในคอนโดมิเนียมแล้ว วินาทีของสถานการณ์อันตราย จู่ๆฉันก็นึกออกได้ว่าในมือมีสิ่งของอยู่! หยก! เป็นหยกที่เซียวเหย่ให้ฉัน มันสามารถต่อกรกับภูตผีได้! ฉันรีบท่องคาถาที่เซียวเหย่สอน หลังจากท่องคาถาเสร็จ หยกที่่มีความเย็นในมือฉันก็ปรากฏแสงสว่างอุ่นๆขึ้นทันที และค่อยๆซึมเข้าไปในร่างกายของฉัน ส่วนเฉินอาเหลียนที่ลากมือฉันอยู่ก็ได้ยินเสียงสึสึ เสียงดูเหมือนกับปลาหมึกถูกทอดบนกระทะเหล็ก ชั่วพริบตามือของเฉินอาเหลียนก็คลายออก และส่งเสียงร้องน่าเวทนาขึ้น จากนั้นใบหน้าที่ยิ้มตาตี่ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคืองโกรธ ดูเหมือนถูกฉันยั่วโมโห หลังจากแผดร้อง’อ๊าก’เสร็จก็จะกระโจนเข้ามาหาฉัน "คุณอย่าเข้ามานะ ถ้าคุณยังเข้าใกล้อีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้ว!" ฉันรีบคว้าหยกในตัวฉันยื่นออกให้เธอดู ความร้อนบนหยกนี้ในเวลานี้ร้อนมากแล้ว และยังส่องลำแสงสีเหลืองทองออกมากด้วย มันสาดส่องจนเฉินอาเหลียนต้องหลับตาลง เมื่อเธอเห็นหยกในมือฉันก็เผยสีหน้าตกใจ ร่างที่จะกระโจนเข้ามาหาฉันก็หยุดชะงักลง และไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่ครึ่งก้าว แต่เธอมองฉันด้วยสายตาดุร้าย เหมือนกับกำลังหาโอกาสกระโจนเข้ามาหาฉันอีก ในใจฉันรู้สึกปิติยินดี อย่างน้อยหยกนี้ก็มีผลต่อกุมารทอง เลยฉวยโอกาสที่เฉินอาเหลียนหวาดกลัวหยก ถอยหลังอย่างรวดเร็ว และอยากจะถอยหลังไปถึงข้างในลิฟท์ ไม่ว่าจะยังไง ต้องหนีไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ใครจะไปรู้ว่าตอนที่ฉันถอยหลังอย่างรวดเร็ว จู่ๆข้างหลังฉันก็มีคนยื่นมือมาบีบคอฉัน และดึงฉันเข้าไปข้างในห้องด้านข้าง! "คุกเข่าลง!" คนข้างหลังลากฉันไปที่หน้าโซฟา และแผดเสียงร้องเกี้ยวกราด ขาได้เหยียบบนหลังหัวเข่าฉันแล้ว จนหัวเข่าฉันเจ็บแปลบ และคุกเข่าลงพื้น เมื่อฉันเงยหน้ามองเห็นเป็นผู้หญิงหน้าตาสวยเรียบร้อยคนหนึ่งนั่งบนโซฟาตรงหน้าฉัน เธอมีรูปร่างที่ดีและสวมเสื้อสีดำ ปากสีแดงของเธอกำลังสูบบุหรี่อยู่ เธอสูบลมเบาๆ และปล่อยควันสีขาวกลมออกมาต่อเนื่องกัน ส่วนคนข้างหลังฉันที่ยังจับฉันอยู่เป็นผู้หญิงผอมบางที่สวมเสื้อชนเผ่าเมียวที่มีหกสีบนร่างกาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเธอคือคนของสำนักเลี้ยงแมลงกู๋! ในใจฉันตกใจ ขณะเดียวกันก็รู้สึกโมโห เจ้าบ้าเซียวเซิ่งเป็นหลานชายของเซียวเหย่แท้ๆ และเป็นคนบ้านเดียวกันกับเซียวเหย่ คิดไม่ถึงเขาจะแสร้งแกล้งทำดีกับฉัน แต่ที่จริงแล้วทรยศเอาฉันมาให้คนของสำนักเลี้ยงแมลงกู๋! ตอนนี้ฉันจะไม่เกรงใจอะไรแล้ว ดังนั้นในปากก็ท่องคาถาเพื่อกระตุ้นหยก หวังว่าหยกจะสามารถมีอนุภาพข่มขู่พวกเขาเหล่านั้นได้บ้าง และไม่สนว่าหยกจะแสดงพลังอนุภาพลำแสงร้ายกาจแค่ไหนด้วย พวกเธอมองดูฉันอย่างเย้ยหยัน โดยเฉพาะผู้หญิงหน้าตาสวยที่นั่งอยู่ ปากของเธอเผยรอยยิ้มหยาดเยิ้ม และพูดว่า : "คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความสามารถเพียงแค่นี้ หรือว่าเธอไม่รู้ว่าพลังบนหยกนั้นมีผลแค่เฉพาะดวงวิญญาณหยินอย่างเดียว?" หลังจากท่องคาถายิ่งหนักแน่น ลำแสงบนหยกก็ยิ่งสว่างเจิดจ้า ทั่วทั้งในห้องมีเพียงเฉินอาเหลียนคนเดียวที่เจ็บปวดทรมาน ส่วนผู้หญิงชนเผ่าเมียวสองคนกลับมองฉันอย่างเยาะเย้ย และพวกเธอแทบจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย ฉันเลยทำได้เพียงหยุดท่อง และเก็บหยกไว้ จากนั้นก็เงยหน้ามองพวกเธอ "เธอก็คือลูกสาวของตาเฒ่ากู๋ซื่อคนนั้น แมลงกู๋ซื่อระดับห้าหรอ?" ถึงแม้จะรู้คำตอบ แต่ฉันก็ยังถาม ตอนนี้ฉันทำได้เพียงพยายามยื้อเวลาให้มากที่สุด และร้องเรียกเทพเจียวอย่างสุดกำลัง หยกใช้ไม่ได้ผลแล้ว ตอนนี้ฉันเอาความหวังทั้งหมดฝากฝังไว้กับเทพเจียวคนเดียวแล้ว แต่ฉันร้องเรียกเท่าไหร่ แต่ในใจกลับไม่มีวี่แววของเทพเจียวเลย ดูเหมือนตอนนี้มันจะไม่ได้อยู่ในตัวของฉัน ใบหน้าของฉันมีเหงื่อเย็นผุดท่วมหัว และฉันก็เหลือบตามองข้อมือแวบหนึ่ง ลายงูดำยังคงอยู่ก็แสดงว่าเทพเจียวยังอยู่บนตัวฉัน แต่ทำไหมตอนนี้มันถึงไม่มีวี่แววอะไรเลย? ในเมื่อเธอรู้จักฐานะของฉัน แต่เธอกลับยังเงียบแบบนี้อยู่หรอ ตกลงเธอมีความสามารถแค่ไหนกัน" สาวสวยเผยรอยยิ้มยิ่งเปล่งประกาย เหมือนกับดอกฝิ่นผลิบาน เธอเป่าควันกลมๆออก และพูดว่า "คุณกีดขว้างพ่อของฉัน ยังฆ่าพ่อของฉัน และขโมยดวงชีวิตของแมลงกู๋ด้วย คุณก็รู้ว่าการกระทำของคุณจะต้องได้รับบทลงโทษอะไร?" ขณะที่พูดเธอก็ยืนขึ้น รองเท้าส้นสูงที่แหลมคมเหมือนดั่งตะปูตอกพื้นดิน ตึงตึงเดินมาเบื้องหน้าฉัน แล้วก้มหน้ามองฉัน ดูเหมือนกับมองแมลงตัวเล็กๆกำลังตายอย่างดิ้นรน "ความเจ็บปวดเหมือนกับถูกแมลงเป็นหมื่นกัดกินหัวใจ!" เธอพูดประโยคนี้อย่างเย็นชา จู่ๆใจของฉันก็รู้สึกเสียวหัวใจ และแผดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมานออกมา! หัวใจทั้งดวงของฉันเหมือนกับถูกแมลงเป็นฝูงปกคลุม และอวัยวะภายในของฉันเหมือนถูกแผดเผา ชั่วพริบตาฉันงอตัวเป็นตัวกลม และนอนลงกับพื้น ฉันเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก การหายใจก็ยิ่งลำบาก เทพเจียว! เทพเจียว! ฉันเจ็บปวดจนตาทั้งสองดวงของฉันเริ่มมีเลือดฝาด ความรู้สึกเหมือนใกล้ตาย ในใจเหลือเพียงสองคำนี้ แต่ดูเหมือนกับเทพเจียวกำลังนอนหลับอยู่ ไม่มีการตอบรับใดๆเลย ไม่นานฉันรู้สึกเจ็บปวดจนเสียสติ และหลับไหลบนพื้นดิน แต่ไม่นานพวกเธอก็ราดน้ำเย็นใส่ตัวฉัน และปลุกฉันให้ตื่นขึ้น ความเจ็บปวดที่หนักหนายังคงปวดตามอวัยวะของฉัน และรู้สึกได้ว่าอวัยวะภายในของฉันใกล้จะถูกกลืนกินเป็นอาหารจนเกลี้ยงแล้ว วินาทีนี้ ฉันอยากจะเอาหัวชนให้ตายไปเลย แต่เรี่ยวแรงที่จะชนให้ตายของฉันแทบจะไม่มี จึงทำได้เพียงขดตัวและขยับเขยื้อนบนพื้นอย่างไม่หยุดหย่อน ในปากมีน้ำลายไหลออกมา "อยากตายหรอ? ตอนนี้เธอคงรู้สึกอยากตายมากๆล่ะซิ งั้นให้ฉันฆ่าเธอไหม?" ปีศาจใบหน้าสวยยังคงเผยรอยยิ้มอาฆาตอยู่ เธอนั่งยองลง ดวงตาที่งดงามจ้องมองฉัน และพูดอย่างอ่อนโยนขึ้น ในเวลานี้ของเธอ เป็นความรู้สึกเคียดแค้นในใจฉัน "ตาย...ฆ่าฉันให้ตาย..." ไม่นานฉันก็ขอร้องกับเธอโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้เธอตอนนี้จะเป็นปีศาจ แต่ฉันก็ยังอยากขอร้องต่อหน้าเธอ "ตายมันง่ายดายเกินไป ฉันคงจะไม่ให้เธอสมปราณนาหรอก!"