ตอนที่ 57 ฝันร้าย

ต๭นที่ 57 ฝันร้าย สาวสวยคราบปีศาจหัวเราะอย่างเย็นชา นิ้วมืออันเรียวงามยันคางฉันขึ้นและมองหน้าฉัน "ที่พึ่งพิงที่สำคัญของเธอที่สุดไม่ใช่งูกู๋ตัวนั้นหรอกหรอ ถึงแม้มันจะร้ายกาจ แต่ถ้าอยู่เบื้องหน้าฉันไม่มีค่าแม้แต่จะเอ๋ยถึงด้วยซ้ำ" สาวสวยคราบปีศาจพูดขึ้น น้ำเสียงของเธอเบามาก แต่ทุกคำที่เธอพูดดูเหมือนกับลูกตุ้มที่หนักอึ้งทุบหัวใจของฉัน แต่น่าแปลกคือ ร่างกายของฉันเริ่มสั่นเทา เหมือนความกลัวเข้ามาเอื้อมงำทั้งร่างกายของฉัน พูดจบนิ้วของเธอก็สะบัดหน้าฉันลงตรงข้อมือ เมื่อเห็นลายงูดำบนข้อมือของฉัน เธอก็หัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชา และพูดว่า : "เอามีดมา!" ฉันสั่นทั้งตัว ต่อให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดทรมานจนรู้สึกอยากตาย แต่ความหวาดกลัวที่เธอมีต่อฉันกลับยิ่งทำให้ฉันสิ้นหวัง เธอจะทำอะไร? ตอนที่ถาม คนรับใช้ของสาวสวยคราบปีศาจก็ได้ยื่นมีดโค้งเล่มเล็กเล่มหนึ่งให้กับสาวสวยคราบปีศาจแล้ว ดูเหมือนสาวสวยคราบปีศาจจะตั้งใจข่มขวัญฉัน เธอเอามีดเล่มเล็กสะบัดไปมาต่อหน้าฉัน แสงสะท้อนบนมีดทำฉันแสบตาจนต้องกระพริบตา ขณะเดียวกันภายในร่างกายของฉันที่เจ็บปวดปั่นป่วนก็หยุดเจ็บทันที ความเจ็บปวดเมื่อกี้ดูเหมือนจะกำลังฝันร้ายอยู่ เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ ความสนใจของฉันทั้งหมดก็ตกอยู่ที่มีดเล่มเล็กที่อยู่ในมือของสาวสวยคราบปีศาจ งูกู๋ตัวนี้เป็นดวงชีวิตกู๋ของเธอหรอ มันอาศัยอยู่ในข้อมือของเธอ ขอเพียงแล่ผิวหนังบนข้อมือของเธอออก ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับงูกู๋ตัวนั่นก็จะสิ้นสุดลง เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะดูว่าเธอจะมีใครเป็นที่พึ่งพาอีก" เมื่อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจบ ชั่วพริบตาข้อมือของสาวสวยคราบปีศาจก็เคลื่อนไหว ใบมีดทิ่มแทงบนข้อมือฉัน และเลือดก็พุ่งทะลักออกมา! ฉันแผดเสียงอย่างน่าเวทนาขึ้น และหายใจด้วยความเร็วถี่ แต่หลังจากที่สาวสวยคราบปีศาจเพิ่งจะเริ่มทรมานฉัน และใบมีดเพิ่งทิ่มแทงผิวหนัง เธอก็ปรับปลายมีด และทิ่มแทงบนเนื้อหนังฉัน แล้วค่อยๆกรีด ฉันเห็นผิวหนังของตัวเองถูกกรีดต่อหน้าต่อตา ตอนนี้งูดำคือที่พึ่งพาเดียวของฉัน ถ้ามันถูกแหล่ออก งั้นฉันก็จะมีโอกาสต่อกรแล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของฉันก็ฮึกเหิม กำลังแรงทั้งตัวก็ตกไปอยู่ที่ข้อมือ แล้วฉันยกมือขึ้นอย่างเต็มกำลัง เพื่อให้ใบมีดเสียบลงที่เส้นเลือดใหญ่ของฉัน! ถ้าปกป้องงูดำไม่ได้ก็ถูกทรมานอยู่ดี สู้ให้ถึงที่สุดดีกว่า ยังไงก็ต้องสู้เท่านั้นถึงจะหนีรอด ถึงแม้จะมีโอกาสน้อยก็ตาม แต่ในใจฉันคิดว่า ถึงแม้จะปกป้องงูดำจนถึงที่สุดได้ แต่ก็หนีรอดยากอยู่ดี สู้ตายเร็วดีกว่า อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องได้รับความทรมานอย่างนี้! ชั่วพริบตา เลือดสดพุ่งทะลัก สาดตรงดวงตาทั้งสองดวงของฉัน สาวสวยคราบปีศาจส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ เธอคิดไม่ถึงว่าฉันจะกระทำหาที่ตายอย่างนี้ จากนั้นก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว และสั่งให้ผู้หญิงที่ติดตามมาด้วยช่วยห้ามเลือดให้ฉัน เฉิ่นอาเหลียนที่มองดูสถานการณ์อย่างคึกคัก เมื่อเห็นแบบนี้ก็มีสีหน้าทุกข์ใจ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "เตาหมัน คุณรับปากเจ้านายของฉันแล้วว่าจะไว้ชีวิตเธอ" "เป็นเธอที่รนหาที่ตายเอง" เตาหมันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา พูดจบ ความตั้งใจอยากทรมานฉันก็ไม่มีแล้ว และขว้างมีดทิ้ง แล้วให้คนติดตามนำตัวฉันไปขังในห้องน้ำ ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยก็ปกป้องงูดำได้แล้ว ไม่นานคนติดตามก็พันแผลให้ฉันเสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็ลากฉันที่เหมือนหมาใกล้ตายทิ้งในห้องน้ำ เกิดเสียงตึงประตูถูกปิด และไม่มีวี่แววอะไรอีกเลย ฉันนอนอัมพาตบนพื้นในห้องน้ำ เสียงอึมอึมหายใจอย่างเร็วถี่ หลังจากผ่านช่วงเวลาการทรมานต่อเนื่อง ในตอนนี้ฉันแทบไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว แต่รู้สึกง่วงนอน ฉันมองเห็นเซียวเหย่กำลังมาหาฉันอย่างเลือนราง เขาเกิดความตกใจ เมื่อเห็นฉันนอนอยู่บนพื้น และถามฉันว่าทำไหมถึงไม่บอกลาเขาก่อน และยังหนีมานอนที่สถานไกลอย่างนี้อีก ฉันพูดว่าฉันถูกเซียวเซิ่งทรยศ เขาเอาฉันส่งให้เตาหมันแมลงกู๋ซื่อระดับห้า และปล่อยให้เตาหมันทรมานฉัน และยังบอกไม่ฉันบอกคุณด้วย ใครจะรู้ว่าจู่ๆเซียวเหย่ก็โมโห แล้วพูดว่าเซียงเซิ่งเป็นหลานชายของเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะทรยศฉัน ขณะพูดใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึม และบีบคอฉันไว้ แล้วถามฉันว่าทำไหมฉันถึงเข้ามาแทรกแซงความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวพวกเขาด้วย และฉันทำอย่างนี้มีเจตนาอะไรกันแน่ ฉันแทบมึนงง ขณะร้องไห้ก็พูดอธิบายว่าฉันไม่ได้หลอกลวงเขา แต่ต่อให้ฉันอธิบายยังไงเขาก็ไม่เชื่อ สุดท้ายเขายังพูดว่าฉันไร้ความสามารถ อยู่เคียงเขามีแต่นำความวุ่นวายมาให้ ตอนนี้เขาเจอเสวียนชิงของแล้ว ไม่ต้องการฉันแล้ว และต้องการให้ฉันจากไป ฉันตกใจแทบช็อก และถามเขาว่าพบเสวียนชิงชิงได้ยังไง? แล้วเจอเมื่อไหร่แล้ว? "เป็นช่วงเวลาที่ฉันหายตัวไป" เซียวเหย่พูดขึ้น ขณะพูดเขายังเปิดประตูเพื่อให้เสวียนชิงชิงเข้ามา! หลังจากเดินเข้ามาใกล้ประตู คาดไม่ถึงว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา เธอสวมรองเท้าส้นสูงบางยาว สวมเสื้อชุดเดรสสีดำทั้งตัว หน้าตาสะสวย คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเตาหมัน! ฉันเหมือนคนโง่เขลา จ้องมองเตาหมันอย่างนิ่งๆ และถามเซียวเหย่ว่าตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอคือเตาหมันชัดๆ ทำไหมถึงบอกว่าเธอคือเสวียนชิงชิง เซียวเหย่หันหน้ามองเตาหมันและยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วพูดว่าเตาหมันก็คือเสวียนชิงชิง เสวียนชิงชิงก็คือเตาหมัน พูดจบเตาหมันยังเดินมาใกล้ตัวเซียวเหย่ และยิ้มอย่างสดใส จากนั้นก็หันหน้ามองฉันด้วยสายตาและท่าทางที่ดูถูก และพูดว่า : "เธอฆ่าพ่อของฉัน สามีค่า คุณฆ่าเธอแทนฉันเพื่อเเก้แค้นได้ไหม? "ได้" เซียวเหย่ลูบผมยาวๆของเธออย่างเอ็นดู และตอบเธอโดยไม่คิดอะไร จากนั้นคิดไม่ถึงว่าเขาจะเดินมาหาฉัน และปล่อยกรงเล็บแหลมคมออกมา... "อย่า!" หัวใจของฉันแทบแตกสลาย ตะโกนร้องดังๆหนึ่งที จากนั้นก็ลุกขึ้นมา และตามร่างกายของฉันก็มีเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว คิดไม่ถึงว่าเป็นแค่ฝันร้าย ฉันยังอยู่ในห้องน้ำ บาดแผลบนข้อมือยังสาหัส แต่คนที่อยู่ในห้องน้ำไม่ใช่เซียวเหย่ แต่เป็นเจิ้งเล่อ ในตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ เขานอนขดตัวกองอยู่มุมหนึ่ง และยังตัวสั่นทั้งตัวด้วย แล้วร่างกายก็ไม่ได้ชัดเจนเหมือนตอนแรก แต่ยังพอเห็นชัดอยู่ไม่น้อย เมื่อเขาเห็นฉันตื่นขึ้น สีหน้าของเขาก็ดูโล่งใจ และคลานมาหาฉันอย่างเร็ว พูดว่า : "เจ้านาย ในที่สุดก็ตื่นสักที คุณถูกนังปีศาจหลอนประสาทแล้ว ถ้าหากคุณยังไม่ตื่นอีก คงถูกนังปีศาจควบคุมแน่ และหลวมให้เป็นกู๋คน!" "กู๋คน? กู๋คนคืออะไร?" ภายในใจฉันตกใจ ตอนแรกคิดว่าฝันร้ายเมื่อกี้เป็นแค่ฝันร้ายธรรมดา คิดไม่ถึงว่าจะถูกหลอนประสาท มิน่าในความฝันเสวียนชิงชิงถึงเป็นเตาหมัน "มันเหมือนกับคนเสียสติ หลังจากกลายเป็นกู๋คน คุณก็จะถูกนังปีศาตควบคุมอย่างสมบูรณ์ ผมแค่ได้ยินมา แต่รายละเอียดผมไม่แน่ใจ" เจิ้งเล่อพูดขึ้น พูดจบเขาก็สูบหายใจลึกๆยาวๆหลายเฮือก ใบหน้าของเขาขาวซีด เมื่อเขาพูดไม่กี่ประโยคเสร็จ เหมือนกับว่าเขาใช้แรงจนหมดแล้ว เมื่อฉันเห็นเจิ้งเล่อสภาพนี้ ในใจของฉันก็เจ็บปวดใจ และรีบเอามือปิดปากเขา แล้วพูดว่า : "ไม่ต้องพูดแล้ว ตอนนี้ดวงวิญญาณของเธอสั่นรุนแรงมาก ดูเหมือนจะสามารถดับสลายได้ทุกเวลา แล้วตกลงใครกันที่ทำร้ายเธอจนกลายเป็นแบบนี้ได้ เฉินอาเหลียนหรอ?" เจิ้งเล่อส่ายหน้า "งั้นเป็นเตาหมัน?" ฉันถามด้วยอารมณ์หม่นหมอง เจิ้งเล่อส่ายหน้าอีกครั้ง จู่ๆในใจของฉันก็ตกใจช็อก : "ถ้างั้น...เพราะเธอต้องการช่วยฉัน เลยถูกทำร้ายแบบนี้หรอ? เมื่อกี้เป็นเธอที่ปลุกฉันให้ตื่นใช่ไหม!" เจิ้งเล่อสะดุ้งตกใจ และมองฉันด้วยสายตาแปลกใจ แต่ครั้งนี้เขากลับไม่ส่ายหน้า ความสัมพันธ์ระหว่างคนกับกุมารแน่นแฟ้นมาก กุมารจะเชื่อฟังและเคารพเจ้าของมาก และยังจริงใจซื่อสัตย์เป็นอย่างมากด้วย ดังนั้นเขาไม่ได้ส่ายหน้ายอมรับ นั้นก็แสดงว่าฉันเดาถูกแล้ว! จู่ๆฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากขึ้น เจ้าเด็กเจิ้งเล่อกับฉันอยู่ด้วยกันไม่นาน เขาตอนนี้มีใบหน้าซีดเซียวอย่างกับกระดาษขาวหนึ่งแผ่น แต่ทั้งหัวใจของเขาทุ่มเททุกอย่างเพื่อฉัน คิดไม่ถึงว่าเพื่อช่วยฉันจะทำให้เขาบาดเจ็บถึงเพียงนี้ แม้แต่ดวงวิญญาณของตัวเองก็ไม่คำนึง! เจ้าเด็กโง่เอ่ย... น้ำตาของฉันระเบิดเป็นสาย และเข้าไปกอดเจิ้งเล่อ ขณะร้องไห้ก็พูดว่า : "บอกฉันมาว่าตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี ทำยังไงถึงจะช่วยเธอได้?" เจิ้งเล่อนิ่งเงียบ และส่ายหน้าอย่างเดียว เขามองใบหน้าของฉันแล้วเผยรอยยิ้มอันอ่อนแรง คิดไม่ถึงเขาจะปฏิเสธการช่วยเหลือจากฉัน! ฉันรู้สึกมึนงงชั่วขณะ และกอดเขายิ่งแน่น แล้วบีบคั้นถามเขาวิธีช่วยเหลือ แต่เขากลับกัดปาก กัดฟัน เป็นตายก็จะไม่ยอมพูด ขอเพียงเขาเอ่ยปากพูดด้วยความเชื่อฟังต่อเจ้าของ จะต้องบอกคำตอบที่ฉันต้องการแน่! ฉันรู้สึกเคว้งคว้างไปหมดแล้ว การไร้ความช่วยเหลือในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้ฉันพบว่า ที่จริงแล้วฉันมันไร้ประโยชน์ อยู่ใกล้กับเจิ้งเล่อจะเป็นการเหนี่ยวรั้วเขา ด้วยเหตุนี้เขาถึงไม่พูด แม้แต่คนรอบตัวและตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย แล้วยังต้องพึ่งพาพลังหยินชี่ของเขาปลุกฉันตื่นเมื่อสักครู่ด้วย ฉันเจ็บปวดใจจนแทบหายใจไม่ออก ฉันคลายมือที่กอดเจิ้งเล่อออก และยิ้มอย่างเวทนา : "ในเมื่อเธอไม่ยินยอมให้ฉันช่วย งั้นฉันจะตายเป็นเพื่อนเธอ ถึงยังไงฉันก็เป็นเจ้าของที่ไม่คู่ควร เลี้ยงดูเธอก็ทำได้เพียงให้เธอกินข้าวแค่มื้อเดียว และยังทำให้เธอต้องได้รับบาดเจ็บจากการติดตามฉันอีก..." "เจ้านาย คุณตายไม่ได้!" ไม่รอฉันพูดจบ เจิ้งเล่อก็พูดขัดจังหวะฉันขึ้น เขาขยับร่างกายที่สั่นเทาและเลือนรางที่รุนแรงเข้ามาหาฉัน และมองฉันด้วยสายตาที่สับสน แต่ในตอนนี้ฉันได้ปฏิญาณตนอย่างเเน่วแน่เเล้ว และมองเขาอย่างจริงจัง เพราะเขาสั่นเทาจนรับไม่ไหว หรืออาจจะเป็นเพราะฉันรู้บทสรุปอยู่แล้ว ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ฉัน และถอนหายใจหนึ่งเฮือกพูดว่า : " โอเค ที่จริงถ้าหากได้ใช้เลือดจากก้นบึ้งจากหัวใจก็จะสามารถรักษาดวงวิญญาณของผมได้อย่างรวดเร็ว และยังฟื้นฟูพลังหยินชี่อีกด้วย" ฉันสะดุ้งตกใจ เลือดจากก้นบึ้งหัวใจ ในห้องหัวใจของคนปกติเป็นเลือดที่เป็นส่วนสำคัญของคน ถ้าหากต้องการเอาเลือดจาดก้นบึ้งหัวใจ จำเป็นต้องผ่าหัวใจออก จึงจะสามารถเอาเลือดจากก้นบึ้งหัวใจได้ ที่จริงฉันได้เตรียมใจไว้ตั้งนานแล้ว แต่พอนึกถึงตอนผ่าหัวใจ ฉันยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ "เจ้านาย ผมเป็นแค่กุมารที่คุณเลี้ยงตัวหนึ่งเท่านั้น ถึงแม้ดวงวิญญาณของผมจะดับสลายแล้ว พี่ใหญ่ถางก็ยังสามารถหลวมกุมารตัวอื่นให้คุณได้ ไม่จำเป็นต้องเอาเลือดจากก้นบึ้งหัวใจให้ผม แบบนี้มันอันตรายมากเกินไป" เมื่อเห็นฉันหวาดกลัว เจิ้งเล่อก็เริ่มเกลี้ยกล่อมฉัน เพื่อให้ฉันเปลี่ยนความตั้งใจ "มือของเธอสามารถกลายเป็นกรงเล็บได้ และสามารถผ่าหัวใจของฉัน ถ้างั้นก็เข้ามาเอาเลือดจากก้นบึ้งหัวใจเองเถอะ" ฉันส่ายหน้า และยิ้มด้วยความสดใส พูดขึ้น "เจ้านาย..." เจิ้งเล่อยังอยากจะพูดกล่อม ฉันไม่รอให้เขาพูด แต่ออกคำสั่งให้เขาลงมือ : "พูดจาไร้สาระให้น้อยหน่อย เข้ามาเอาเลือด" เมื่อได้รับคำสั่งจากฉัน ต่อให้เจิ้งเล่อไม่ยินยอมก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ทำได้เพียงค่อยเดินมาหาฉันทีละก้าวทีละก้าว และกล้ำกลืนใช้พลังหยินชี่อันน้อยนิดสุดท้าย เปลี่ยนมือเป็นกรงเล็บ และยื่นมาที่หัวใจฉัน ขอเพียงให้กรงเล็บสัมผัสหัวใจของฉันทุกอย่างก็จะเรียบร้อย แต่เขากลับตัวสั่นๆ และไม่กล้าลงมือ ที่จริงฉันเองก็หวาดกลัว แต่ก็ยังกัดฟันอย่างกล้ำกลืนให้เจิ้งเล่อผ่าหัวใจ กรงเล็บของเขาตอนนี้สั่นยุกยิกที่หน้าอกฉัน ยังไงก็ถือเป็นการทรมานประเภทหนึ่ง ฉันทนไม่ไหวแล้ว เลยพูดเร่งเขาว่า : "นิ่งทำอะไรอยู่ ลงมือสิ!" "ผมทำ...ไม่ได้..." เจิ้งเล่อถูกฉันตะโกนใส่จนลุกลี้ลุกล้น และพูดตะเกียตะกายขึ้น ขณะที่พูดจู่ๆก็มีเสียงตึง เสียงผลักประตูออก หน้าประตูมีเสียงของเซียวเหย่ที่กำลังโมโหดังขึ้น : "หน้าอกของภรรยาฉัน จะให้คนอื่นเตะต้องได้ยังไง จี่เสวนเธอหาที่ตายใช่ไหม คิดไม่ถึงจะสวมเขาหลอกฉันได้!" ขณะที่พูด เขาก็ก้าวเท้ากว้างๆเข้ามาด้วยใบหน้าเคืองโกรธ เมื่อเดินมาถึงหน้าฉัน เขาก็ปล่อยพลังหยินชี่กลุ่มหนึ่งซัดใส่เจิ้งเล่อจนปลิ้ว! ฉันสะดุ้งและส่งเสียงร้องตกใจออกมา แต่เซียวเหย่แทบจะไม่โอกาสฉันมองดูเจิ้งเล่อเลย เขาอุ้มฉันขึ้น และจ้องมองฉันด้วยตาเย็นชามาก แล้วพูดว่า : "ทำไหมไม่บอกลากันก่อน?" ฉันตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัว สถานการณ์ในตอนนี้เหมือนกับในฝันร้ายมากเลย แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ เซียวเหย่ในเวลานี้เดือดดาลมากกว่าในฝันร้ายมาก เขาไม่เพียงซัดเจิ้งเล่อปลิ้ว แต่ยังมองฉันด้วยสายตาอยากบดขยี้ฉันจนละเอียดด้วย หรือว่าเป็นฝันร้ายอีกฝันหนึ่ง? และเซียวเหย่ไม่ได้มาจริงๆ?