ตอนที่ 58 จับตะขาบในไห

ต๭นที่ 58 จับตะขาบในไห จู่ๆฉันก็รู้สึกสับสนและมึนงง เลยยกมือมาหยิกบนใบหน้าของตัวเอง ผลปรากฏว่าเจ็บ นี้ไม่ใช่ความฝัน เซียวเหย่มาจริงๆ แต่สถานการณ์เหมือนกับในฝันร้ายมาก! ฉันตกใจจนตัวสั่น ดวงตาสองดวงมองไปที่หน้าประตูอย่างไม่รู้ตัว และพูดอย่างเร็วว่า : "เป็นคุณจริงๆหรอ? ถ้างั้นเสวียนชิงชิง...ก็มาด้วยหรอ?" คิ้วเรียวงามของเซียวเหย่ขมวดชิดกัน พร้อมกับใบหน้าที่มืดครึ้ม และพูดด้วยความโมโหว่า : "อย่าพูดถึงเสวียนชิงชิงกับผม! คุณอยากจะจากผมไป! แม้ตายก็ไม่กลัวหรอ?" ขณะที่พูด เขาเหมือนพยายามอดกลั้นความเคืองโกรธ แต่สุดท้ายก็ระเบิดออกมา ดวงตาสองดวงมองมาที่ฉันอย่างโมโห ในดวงตาเหมือนมีประกายไฟเผาผลาญ : "คุณเคยคิดบ้างไหม ถ้าหากเมื่อกี้ผมมาช้าอีกก้าว คงต้องเกิดเรื่องแน่!" พลังอันน่าเกรงขามกลุ่มหนึ่งปล่อยออกจากตัวของเขา ฉันถูกเขาข่มขวัญจนไม่กล้าสบตา และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า : "ขอโทษ ฉันไม่ได้รนหาที่ตาย...ฉันแค่อยากเอาเลือดจากก้นบึ้งหัวใจให้เจิ้งเล่อเท่านั้น..." "เอาเลือกจากก้นบึ้งหัวใจง่ายดายมากเลยหรอ? ถ้าหากไม่ระมัดระวัง สามารถทิ่มทะลุหัวใจของคุณได้ คุณมันคนไม่มีสมอง!" เมื่อเห็นฉันยังกล้าโต้เถียง เซียวเหย่ก็ยิ่งโกรธเคือง เหมือนอยากจะทุบตีสั่งสอนฉัน เขาคงไม่อยากทุบตีฉันจริงๆหรอก? ฉันตกใจจนต้องหดคอ และหลับตาอย่างแน่นไม่กล้ามองเขาด้วย แต่ก่อนตอนที่ฉันหลับตานั้น ฉันยังเห็นเขายกมือข้างหนึ่งขึ้น... เจ็บ! เพียงชั่วพริบตาก็มีกลิ่นคาวเลือดอบอวลในปากของฉัน เขาไม่ได้ทุบตีฉัน มือที่ยกขึ้นมาประคองหลังหัวของฉันและเขาก็ประกบปากกับฉัน จากนั้นเขาก็อ้าปากกว้างเล็กน้อย คิดไม่ถึงเขาจะกัดทั้งปากและริมฝีปากของฉันได้! ฉันแทบมึนงง คิดไม่ถึงว่าเขาจะกัดฉัน กัดปากฉันอย่างแรงด้วย ฉันเจ็บจนน้ำตาซึมคลอเบ้า ในปากส่งเสียงร้องอืมอืมด้วยความขอร้อง แต่ด้วยความที่เขายังอยู่ในอารมณ์โกรธ เลยแทบจะไม่มีทางปล่อยฉันได้ง่ายๆ ฟันของเขากัดปากและริมฝีปากฉันอย่างแน่น ฉันเจ็บจนตัวสั่น และพลิกตัวในอ้อมกอดเขา แล้วใช้มือผลักเขาออกเต็มแรง เหมือนเขาจะเพิ่งได้สัมผัสเลือดในปากฉัน จู่ๆเขาก็ตื่นขึ้นจากอารมณ์โกรธเคือง ฟันของเขาคลายออก และปล่อยตัวฉันลง "ขอโทษ" เซึยวเหย่พูดขึ้น ขณะพูดในดวงตาของเขาก็ไม่มีความโกรธเคืองแล้ว แต่เป็นสายตาเอ็นดูมาทดแทน "หลังจากกลับมาแล้วพบว่าคุณหายตัวไป คุณรู้ไหมว่าผมร้อนใจมากแค่ไหน? มาไกลขนาดนี้ มันเกินขอบเขตที่ผมสามารถสัมผัสได้ โชคดีที่ผมมาทันเวลา เหตุการณ์เมื่อกี้ ผมยังรู้สึกเสียใจจริงๆ เซียวเหย่เข้ามากอดฉันอย่างแน่น ในดวงตาของเขาเผยความรู้สึกกังวลและทำใจไม่ได้ มือของเขาวางบนใบหน้าของฉันเบาๆ และลูบปาก ริมฝีปากฉัน และจู่ๆฉันก็รู้สึกเย็นชาๆ เลือดในปากฉันลดลงไปมาก เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดใจของเขา ความหวาดกลัวและอารมณ์น้อยใจของฉันทั้งหมดเมื่อกี้ก็ระเบิดออกมา ฉันเรียกหาเซียวเหย่หนึ่งที หัวของฉันพุ่งเข้าไปในอ้อมอกของเขา และร้องไห้ส่งเสียงดังเต็มที่ เซียวเหย่ก็กอดฉันไว้อย่างแน่ น้ำตาและน้ำมูกของฉันแปดเปื้อนบนตัวเขา เมื่อฉันร้องไห้ได้ประมาณห้านาที ความรู้สึกน้อยใจที่มีอยู่ในใจก็ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด หลังจากร้องไห้เสร็จ ฉันก็นึกถึงเจิ้งเล่อที่ถูกเซียวเหย่ซัดปลิ้วทันที ปกติเขาก็มีดวงวิญญาณที่ไม่ค่อยเสถียรอยู่แล้ว แต่ก็ยังเข้ามาช่วยฉัน ตอนนี้ถูกเซียวเหย่ต่อยปลิวไป ถ้างั้นเขา... ในใจฉันรู้สึกหวาดกลัว และผลักเซียวเหย่ออกไป ในห้องน้ำตอนนี้ไม่มีร่างเงาของเจิ้งเล่อแล้ว ในใจฉันรู้สึกร้อนใจ ฉันไม่สนใจเรียกเซียวเหย่ แต่ผลักประตูออกไปหาเจิ้งเล่อ เมื่อฉันเพิ่งออกจากประตูห้องน้ำก็ต้องตกใจกับสถานการณ์ข้างนอก ห้องข้างนอกในตอนนี้เป็นห้องที่ยุ่งเหยินไม่เป็นระเบียบแล้ว เหมือนกับห้องที่ถูกให้ย้ายทั้งบ้าน เฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าที่จัดวางเป็นระเบียบ ในตอนนี้สะเปะสะปะหมดแล้ว และเตาหมันกับเฉิ่นอาเหลียนก็ไม่มีแล้วด้วย แต่ในซากหักปรักพัง ฉันเห็นเจิ้งเล่อ เขานั่งท่าขัดสมาธิบนพื้น และหลับตาฟื้นฟูตัวเอง เมื่อเขาลืมตา ใบหน้าที่ขาวซีดก็กลับมาดีขึ้นมาก และดวงวิญญาณก็ไม่สั่นเทาแล้ว เมื่อเห็นแบบนี้ ฉันก็ถอนหายใจโล่งอก และจ้องมองเซียวเหย่อย่างดุดัน โชคดีที่เจิ้งเล่อไม่เป็นอะไร ไม่งั้นฉันจะไม่ให้อภัยเขาเลย! เมื่อเซียวเหย่เห็นฉันจ้องมองใส่ เขาก็แบะปากใส่ และพูดอย่างเย็นชาว่า : "ครั้งนี้จะถือว่าสั่งสอน เลยไม่ลงมือถึงขั้นตาย แต่ครั้งหน้าหวังว่าเขาจะความจำดีและจำไว้ว่า ต่อให้ดวงวิญญาณต้องดับสูญ ก็ไม่ควรคิดที่จะเอาเลือดจากก้นบึ้งหัวใจภรรยาของฉันอีก!" "เป็นฉันที่ต้องการช่วยเขาเอง อีกอย่างเป็นเพราะช่วยฉัน เขาถึงต้องบาดเจ็บขนาดนี้ ถ้าหากไม่ใช่เขา ตอนนี้ฉันก็คงถูกเตาหมันหลวมเป็นกู๋คนแล้ว" ฉันอธิบาย "เขาเป็นกุมารของคุณ การคุ้มครองเจ้าของเป็นหน้าที่สำคัญของเขา ดังนั้นการปกป้องคุณถือเป็นเรื่องสมควร" เซียวเหย่พูดอย่างใจจืดใจดำ เมื่ิอพูดจบ เขาก็เดินก้าวเท้ากว้างๆมาข้างหน้า และเดินตรงไปข้างหลังตู้ที่ถูกพลิกคว่ำตู้หนึ่ง และดึงคนๆหนึ่งออกมา ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าในห้องนี้ นอกจากมีพวกฉันแล้ว ยังมีคนอื่นอีกหนึ่งคน เธอก็คือหญิงสาวเผ่าเมียวผู้ติดตามข้างหลังของเตาหมัน ในเวลานี้ตัวทั้งตัวของเธอบาดเจ็บไปหมด ทั่วทั้งใบหน้าของเธอถูกปกคลุมด้วยพลังหยินชี่สีดำชั้นหนึ่งไว้ ดูเหมือนเธอจะได้รับผลกระทบจากการตกใจอย่างรุนแรงจนเหม่อลอย "คนอื่นหนีไปไหนแล้วล่ะ?" เซียวเหย่ดึงหญิงสาวชนเผ่าเมียวที่เหมือนหมาจะตายเดินมาถึงในห้องโถงใหญ่ และผลักเธอลงบนพื้น ถามขึ้น "ไม่ ไม่รู้" หญิงสาวชนเผ่าเมียวสั่นอย่างรุนแรง แต่เธอยังคงกัดฟันไว้ เหมือนกับต่อให้ตายก็จะไม่บอกเบาะแสของเตาหมันให้อย่างแน่นอน เซียวเหย่หัวเราะอย่างเย็นชา และไม่ได้ขู่เข็นเธออีก แต่บนมือรวบรวมพลังหยินชี่เป็นเชือกสีดำเส้นหนึ่ง และมัดเธอไว้อย่างหนาแน่น จากนั้นเซียวเหย่พูดว่า : "ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน" ฉันสะดุ้งทั้งตัวหนึ่งที พอพูดถึงกลับบ้าน ฉันก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที บ้านที่เซียวเหย่หมายถึงต้องเป็นบ้านของตระกูลเซียวแน่ แต่ฉันถูกเซียวเซิ่งทรยศชัดๆ ตอนนี้เซียวเหย่จะพาฉันกลับบ้านอีก แล้วฉันควรทำยังไงดี? เมื่อเห็นใบหน้าฉันผิดปกติ เซียวเหย่ก็หยุดชะงัก และถามฉันว่าเป็นอะไร? "ไม่...ฉันไม่อยากกลับบ้านตระกูลเซียวแล้ว..." ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เพราะไม่กล้าเล่าความจริงทั้งหมดให้เขาฟัง แต่เซียวเหย่กับเซียวเซิ่งเป็นคนบ้านเดียวกัน ต่อให้เซียวเหย่ไม่ได้เหมือนกับในฝันร้ายที่ไม่เชื่อฉัน กลับเชื่อเซียวเซิ่งก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้เซียวเหย่ต้องมาลำบากใจกับเรื่องทั้งสองในเวลาเดียวกัน และอีกอย่างด้วยนิสัยขี้โมโหเหมือนหมาดุอย่างเขา หากโมโหขึ้นมาก็ไม่สนใจอะไรแล้ว แม้แต่ฉันยังกัดได้ ถ้าหากรู้ว่าเซียวเซิ่งทรยศฉัน เอาฉันไปส่งให้กับเตาหมันแก้แค้น ฉันไม่กล้าจินตนาการว่าเซียวเหย่จะมีปฏิกิริยาตอบสนองยังไงกับเรื่องนี้แล้ว "ทำไหมล่ะ? หรือคุณยังอยากจะจากผมไป?" เซียวเหย่เผยสีหน้าระทมทุกข์ และขมวดคิ้วมองฉัน "ไม่ใช่...ฉันแค่..." ชั่วพริบตาทั่วร่างกายฉันผุดเหงื่อเย็น บ้านตระกูลเซียวฉันไม่กล้าไปอีกแล้ว เพราะฉันจินตนาการไม่ถูกว่าหากเจอเซียวเซิ่งจะปฏิบัติตัวยังไง และฉันก็ไม่รู้ว่าควรนำเรื่องเซียวเซิ่งทำกับฉันบอกเซียวเหย่ไหม คิดไปคิดมา ฉันก็พูดว่า : "ฉันไม่อยากอยู่บ้านคนอื่นแล้ว แต่อยากกลับบ้านของพวกเราเอง" เซียวเหย่สะดุ้ง จากนั้นเขาก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และท่าทางของเขาก็ดูอ่อนโยนลงไปมาก แล้วพูดว่า : "เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ในมือคุณตอนนี้ไม่ใช่มีเงินหรอกหรอ พวกเราออกไปซื้อบ้านสักหลังดีไหม" "ซื้อหรอ?" ฉันพูดด้วยความตกใจ ที่พูดว่าอยากอยู่บ้านของตัวเอง เพราะอยากบ่ายเบี่ยงกลับบ้านตระกูลเซียว เลยคิดว่าจะไปพักโรงแรมหรือไม่ก็เช่าบ้านสักหลัง แต่คิดไม่ถึงว่าเพราะฉันพูดแบบนี้ เขาเลยต้องการซื้อบ้านเลย! "ทำไหมหรอ ไม่พอหรอก หากเงินไม่พอ ผมสามารถทำงานหาเงินมาให้ได้อีก" เมื่อเซียวเหย่เห็นท่าทางตกใจของฉัน ก็พูดขึ้น "ไม่ใช่ เงินพออยู่แล้ว เพียงแต่ไม่เห็นจะเป็นต้องซื้อเลย...เช่าก็พอแล้ว" เหงื่อไหลท่วมหัวฉัน ถึงแม้ฉันไม่อยากให้เซียวเหย่หาเสวียนชิงชิงเจอ และรู้ว่าเจียงเหมินมีขนาดใหญ่ แต่ถ้าเสวียนชิงชิงยังอยู่เจียงเหมิน เซียวเหย่ต้องตามหาเธอเจอไม่ช้าก็เร็วแน่ เมื่อถึงตอนนั้น ทุกคนรวมตัวกันแล้ว แล้วฉันจะทำยังไง? "คุณคือผู้หญิงของผม แล้วผมจะให้ผู้หญิงของผมเช่าบ้านได้ยังไงกัน?" เซียวเหย่เข้ามากอดฉัน และพูดอย่างเท่ขึ้น พูดจบเขาก็ปล่อยมือข้างหนึ่งโยนเชือกสีดำให้เจิ้งเล่อ เพื่อให้เจิ้งโล่อลากหญิงสาวชนเผ่าเมียวเดินตามหลัง เซียวเหย่กอดบ่าของฉันประคองตรงไปที่ลิฟท์ ตอนขับรถกลับไป เมื่อฉันมองเซียวเหย่ที่กำลังขับรถอย่างจริงจัง ฉันก็อดไม่ได้ที่ถอนหายใจ ตอนมาฉันยังโศกเศร้าเสียใจ ในตอนนั้นคิดว่าการจากเซียวเหย่ครั้งนี้ ไม่รู้จะสามารถพบเจอเขาอีกไหม คิดไม่ถึงเพียงไม่กี่ชั่วโมง ฉันก็ได้พบกับเซียวเหย่อีกครั้ง และเขายังช่วยฉันออกจากนรกด้วย เพียงแต่เขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี้? เมื่อกี้ที่เห็นเซียวเหย่ ฉันตื่นเต้นจนเกินไป เลยลืมถามเขาตลอด เขาบอกว่าฉันหลุดพ้นจากขอบเขตบริเวณของเขาแล้ว ตอนนี้ทำไหมถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ฉันถามคำถามนี้ต่อเขา แต่เซียวเหย่มองข่มฉันแวบหนึ่ง และพูดว่า : "โง่เขลา เพราะบนตัวของคุณถือหยดของผมอยู่ไง" ฉันอดใจไม่ได้หยิบหยกที่แขวนที่คอออกมามองซ้ายมองขวา และพูดว่า : "มันยังมีสามารถพิเศษในการส่งข้อความให้คุณด้วยหรอ?" "ประมาณนั้นแหละ หยกอันนี้เป็นหยกที่ผมใส่ติดตัวตอนมีชีวิตตลอด หรือจะเรียกได้ว่าเป็นหยกที่ผมใช้ความอบอุ่นเลี้ยงดู และเป็นอุปกรณ์ตอนที่ผมเป็นหยินหยางซื่อ ดังนั้นเมื่อคุณเข้าใกล้ผี ผมก็จะรับรู้ว่าคุณกำลังอยู่ในอันตราย อีกอย่างก็ตามกลิ่นที่หยกปล่อยออกมาระหว่างด้วย" เซียวเหย่พูดขึ้น พูดจบเขาก็ถามฉันอีกครั้ง : "พูดถึงหยกแล้ว คุณจะไม่อธิบายให้ผมสักหน่อยหรอ อยู่บ้านพักผ่อนอยู่ดีๆไม่ชอบ แอบหนีออกมาเสียไกล และยังถูกแมลงกู๋ระดับห้าจับด้วย คุณนี่มันโง่จริงๆ?" "ฉัน..." เมื่อถูกคนด่าโง่ต่อหน้า ฉันก็รู้สึกไม่พอใจเหมือนกัน และอยากจะบอกว่าที่หนีออกมาตั้งไกลไม่ใช่เพราะฝีมือคนตระกูลเซียวของพวกคุณหรอ! นอกจากฉันเห็นแก่เซียวเหย่แล้ว ฉันยังคิดถึงเซียวเถิงด้วย ฉันกับเขานับว่าสนิทสนมพอสักควร เพื่อช่วยเหลือฉัน เขายอมเจ็บตัว ตอนนี้พ่อของเขาทำเรื่องผิดต่อฉัน ฉันก็ควรตอบแทนเขาบ้าง นึกเสียว่าเซียวเถิงเคยช่วยชีวิตฉันไว้ "คุณอะไรคุณ นอกจากแมลงกู๋ซื่อระดับห้าอยากหลวมคุณเป็นกู๋คนแล้ว ยังลงมือกู๋อะไรอีก?" เซียวเหย่มองบนใส่ฉันแวบหนึ่ง และพูดขึ้น "ดูเหมือนจะเรียกว่า หมื่นแมลงกัดกินหัวใจ..." ฉันพูดอย่างมึนงง ครั้งนี้นับว่าฉันโง่เองจริงๆ เพราะคิดว่าเซียวเซิ่งส่งฉันไปเพื่อปกป้องเซียวเหย่ แต่สุดท้ายโดนหลอก เมื่อเซียวเหย่ได้ยินหมื่นแมลงกัดกินหัวใจ คิ้วของเขาก็กระตุก แต่เขาไม่มองมาที่ฉันและไม่ได้พูดอะไร เอาแต่ขับรถอย่างรวดเร็ว ไม่นานพวกเราก็กลับถึงเจียงเหมิน เขาไม่ได้พาฉันกลับบ้านตระกูลเซียว แต่จอดรถไว้ในพื้นที่เล็กๆเก่าๆแห่งหนึ่ง พื้นที่เล็กๆที่นี้ฉันรู้จัก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพื้นที่เล็กไปของบ้านถางเหย่ว อีกอย่างดูเหมือนว่าถงถงจะได้รับข่าวสารแล้ว เพราะเขายืนอยู่หน้าบ้านพร้อมเงยหน้ามองอยู่ หลังจากเห็นฉัน ถงถงก็วิ่งพุ่งมาหาฉันอย่างดีอกดีใจ และกอดฉันไว้ แล้วพูดว่า : "พี่สาว คิดไม่ถึงว่าพี่จะหนีไปคนเดียว ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ โชคดีที่ผมกับพี่ใหญ่เป็นห่วงพี่!" "ขอโทษ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน" ฉันยิ้มและลูบใบหน้าของถงถงเบาๆ จากนั้นฉันรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย เลยหันหน้ามามองเซียวเหย่ ไม่รู้ว่าเขาพาฉันมาหาเถาเหย่วหมายถึงอะไร "ฟ้าใกล้มืดครึ้มแล้ว คุณไม่อยากพักบ้านตระกูลเซียว งั้นคืนนี้พวกเราก็พักที่นี้ไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยพาคุณไปดูบ้าน" "ที่นี้...ไม่สะดวกหรอก? บ้านของเขาพื้นที่เล็ก ทำไหมพวกเราไม่พักโรงแรมล่ะ?" ฉันรู้สึกลำบากใจ ถึงแม้ว่าบ้านถางเหย่ว ฉันจะเคยมาแล้ว เลยรู้ว่าบ้านของเขามีเตียงแค่เตียงเดียว ไม่สามารถที่จะให้ทุกคนนอนเบียดเสียดบนเตียงเดียวกันนอนได้ "ค่ำคืนนี้เกรงว่าแมลงกู๋ระดับห้ายังจะตามหาคุณอีก บนตัวคุณตอนนี้มีแมลงกู๋อยู่ พวกเราหนีจากเอื้อมมือเธอได้ เธอคงจะไม่นิ่งดูดายแน่ ดังนั้นผมเลยให้ถางเหย่วลงของ เพียงรอให้เธอเข้ามา เราก็จะจับตะขาบในไหกันง่ายดาย" เซียวเหย่เผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา และพูดขึ้น