ตอนที่ 59 ซื้อบ้านต้องดูสถานที่

ต๭นที่ 59 ซื้อบ้านต้องดูสถานที่ "อ่า? เธอยังมาอีกหรอ?" ในใจฉันตกใจ ฉากที่เตาหมันควบคุมแมลงกู๋ทรมานฉันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมอง อย่าคิดแค่ว่าฉันได้รับบาดเจ็บที่ข้อมือ และบาดแผลยังไม่รุนแรงด้วย แต่การประสบพบเจอวันนี้ สำหรับฉันแล้วมันเหมือนกับนรก ทรมานกว่าการฆ่าให้ตายเสียอีก ดังนั้นในใจของฉันเตาหมันเป็นปีศาจหญิง โดยเฉพาะหลังจากที่เซียวเซิ่งบอกว่าความสามารถของเตาหมันกับเซียวเหย่พอๆกัน ฉันก็ยิ่งกังวลใจไปอีก "วางใจเถอะ คืนนี้เธอจะไม่ได้รับอันตรายแน่ ฉันจะคอยอยู่ปกป้องเธอข้างๆ" เมื่อเซียวเหย่เห็นฉันตกใจจนหน้าขาวซีด เขาก็จับมือฉันไว้และพูดขึ้น ฉันทำได้เพียงพยักหน้า ยังไงในตอนนี้ก็อยู่บ้านถางเหย่วแล้ว แค่มีถางเหย่วกับเซียวเหย่สองคน ต่อให้เตาหมันมาจริงๆก็ไม่น่ากลัว ฉันดึงมือของถงถงไปด้วย ไม่นานก็พบบ้านของเซียวเหย่ว แต่พอเปิดประตูห้องโถงในบ้านของถางเหย่ว กลับไม่พบใครสักคน "พี่ใหญ่ของเธอล่ะ" ฉันถามถงถง "พี่ใหญ่กำลังอาบน้ำอยู่ ได้ยินว่าเขาต้องการจะเฝ้าพี่นอนคืนนี้เลยตื่นเต้นดีใจ ตอนนี้อาบน้ำเป็นครั้งที่สามแล้ว" ถงถงพูดขึ้น ขณะที่พูดเขายังส่ายหน้าเหมือนผู้ใหญ่ และบ่นพึมพำว่า : "นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่นอนเป็นเพื่อนกับผู้หญิง แต่ก็ยังดีใจขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ" เพิ่งพูดจบ ในห้องน้ำก็มีเสียงร้องตะโกนของถางเหย่วดังขึ้น : "ถงถง!" "จ้า?" ถงถงหดคอลง เมื่อสัมผัสถึงความโกรธของถางเหย่ว เขาก็เพิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองพูดผิดไปแล้ว และยังยกมือมาปิดปาก แล้วเดินไปหาเจิ้งเล่อข้างหลัง เจิ้งเล่อกับถงถงเป็นกุมารเหมือนกัน และเป็นถางเหย่วที่หลวมด้วย ดังนั้นความสัมพันธ์ของสองคนนี้เลยแน่นแฟ้นมาก เมื่อถงถงเห็นเจิ้งเล่อมีพลังหยินชี่อ่อนแอ เขาก็ปล่อยพลังหยินชี่ของตัวเองแบ่งให้กับเจิ้งเล่อ หลังจากได้รับการเสริมพลังหยินชี่จากถงถง ดวงวิญญาณของเจิ้งเล่อก็ก่อตัวชัดเจนมากขึ้น ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าพลังหยินชี่มีความสามารถมากมาย ขอเพียงไม่เอาพลังหยินชี่เปลี่ยนเป็นอาวุธร้ายกาจโจมตีผีตัวอื่นๆก็จะไม่ทำอันตรายต่อผีตัวนั้น และยังสามารถเพิ่มพลังให้กับฝ่ายตรงข้ามได้ด้วย ส่วนหมัดที่เซียวเหย่ซัดใส่เจิ้งเล่อเมื่อสักครู่ ถึงแม้จะซัดเจิ้งเล่อจนปลิวลอย แต่ไม่ได้ทำอันตรายต่อเจิ้งเล่อแม้แต่น้อย ในทางกลับกันทำให้ดวงวิญญาณที่ใกล้จะดับสูญของเจิ้งเล่อก่อตัวชัดเจนมากขึ้น! เขาช่วยเจิ้งเล่ออยู่! เมื่อสังเกตเห็นตรงนี้ ฉันก็หันหน้ามองเซียงเหย่ ในดวงตาเผยสายตาประทับใจ เมื่อเซียวเหย่สังเกตเห็นฉันกำลังมองเขาอยู่ ก็ส่งรอยยิ้มให้และยกมือลูบผมของตัวเองจนยุ่งเหยิง และดุด่าว่า : "นับว่าคุณไม่ได้โง่มากๆ" "แน่นอนว่าไม่โง่ คุณกำลังช่วยเจิ้งเล่อ แต่ทำไหมยังต้องต่อยเขาหนึ่งหมัดด้วยล่ะ มันดูเหมือนจู่โจมเขามากกว่า?" ฉันถามขึ้น "ผมเคยบอกแล้วว่าเป็นแค่การสั่งสอน ทีหลังเขาจะได้ไม่กล้าคิดจะเอาเลือดจากก้นบึ้งหัวใจของภรรยาผมอีก" เซียวเหยพูดขึ้น พูดจบเขายังยกใบหน้าฉันขึ้นอย่างจริงจัง จ้องมองพร้อมพูดว่า : “และคุณก็เหมือนกัน เลือดจากก้นบึ้งหัวใจของคนถือเป็นของล้ำค่า และยังสำคัญกว่าไตซะอีก หากไม่มีเลือดจากก้นบึ้งหัวใจก็เท่ากับว่าคุณไม่มีอีกครึ่งชีวิต จากนี้ไปเก็บรักษาเลือดจากก้นบึ้งหัวใจซะ และอย่าให้คนอื่นง่ายๆอีก!” "รู้แล้ว!" ฉันพยักหน้า ถึงแม้เขาเหมือนจะกำลังสั่งสอนฉัน แต่เบื้องหลังของเขาช่วยเหลือฉันเยอะแยะมาก ในใจฉันรู้สึกเขินอาย จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าตัวเองงี่เงา สวรรค์มอบสามีที่ดีให้ฉันขนาดนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่าฉันยังจะคิดฟุ้งซ่านอีก ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทำเพื่อฉัน แต่เพื่อตามหาเสวียนชิงชิงก็ตาม แล้วจะทำไหม? อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีเบาะเเสของเสวียนชิงชิง ฉะนั้นเซียวเหย่เป็นของฉัน! ต่อให้ในอนาคตเขาหาเสวียนชิงชิงเจอ เซียวเหย่ก็เคยเป็นของฉันมาก่อน ตอนนี้ฉันอยากทะนุถนอมทุกวินาทีที่อยู่กับเซียวเหย่ให้มากที่สุด ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดเรื่องนี้ชัดเจน จู่ๆฉันก็รู้สึกอยากจะกอดเซียวเหย่แน่นๆ เลยเรียกเขาหนึ่งที และฉันก็พุ่งตัวเข้าไปกอดในอ้อมอกของเขา เซียวเหย่รับกับความรู้สึกอบอุ่นที่ฉันให้อย่างกะทันหันไม่ทัน แต่จากนั้นเขาก็ยิ้ม โอบกอดฉันไว้ และถามว่าเป็นอะไร รู้สึกเหนื่อยหรอ ฉันพยักหน้า ใบหน้าฉันเริ่มแดงระเรื่อ และถามเซียวเหย่ว่าเหนื่อยหรือเปล่า? อยากให้ฉันนอนเป็นเพื่อนด้วยไหม? "ได้สิ" เซียวเหย่ตอบกลับอย่างสบายอกสบายใจ และมุมปากก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วกอดฉันไว้ พูดว่า : "คุณแน่ใจนะว่าต้องการให้ฉันนอนด้วย? หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมไม่รับผิดชอบนะ" "คุณอยากคิดมาก ฉันหมายถึงนอนเฉยๆ" ฉันหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างเน้นย้ำ "คุณก็อย่าคิดมากสิ ผมก็หมายถึงนอนเฉยๆเหมือนกัน" เซียวเหย่ยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มากขึ้น และอุ้มฉันเข้าห้องนอน เพิ่งหนีพ้นจากความตาย ในเวลานี้ฉันนอนบนเตียงและมองเซียวเหย่ข้างๆอย่างอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับความสุขเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันเพิ่งจะรู้สึกมีความสุขไม่นาน ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดขึ้นทันที ถางเหย่วที่อยู่ในอารมณ์เคืองโกรธยืนอยู่หน้าประตู เขารีบจนผมยังไม่ทันเช็ด ผมยังเปียกมีน้ำค้างอยู่บนผม และมองเซียวเหย่ที่อยู่ข้างฉันอย่างดุดัน และพูดอย่างชัดๆว่า : "ออกไปจากเตียงของกูเดี่ยวนี้!" ขณะพูดเขาก็เดินเข้ามาสองสามก้าว และจับแขนของเซียวเหย่ไว้ แล้วดึงแขนของเขาไว้ แต่เซียวเหย่ยังคงแสดงสีหน้าผ่อนคลายนอนอยู่บนเตียง และปล่อยให้ถางเหย่วดึงตามใจ แล้วพูดว่า : "คืนนี้คุณไปนอนบนโซฟา" "เอาอะไรมาพูด นี่เป็นเตียงของกู! นอกจากกูแล้ว มีแค่เสวนเสวนที่นอนตรงนี้ได้ ออกไปให้พ้น!" ถางเหย่วถูกเซียวเหย่ยั่วโมโห และยิ่งโกรธแค้น ขณะที่พูดเขาก็ออกแรงดึงสุดกำลัง เพื่อต้องการดึงเซียวเหย่ออกไป แต่เขาดึงเท่าไหร่ เซียวเหย่แทบจะไม่ขยับเขยื้อนอะไรเลย "คืนนี้ฉันต้องการนอนตรงนี้" เมื่อเห็นถางเหย่วโมโหจริงๆ รอยยิ้มบนใบหน้าเซียวเหย่วก็หายไป และพูดอย่างจริงจังขึ้น น่าเสียดายถางเหย่วแทบจะไม่หลงเชื่อเลยสักนิดเดียว แต่เขาจ้องมองเซียวเหย่อย่างดื้อดัน" คืนนี้กูอยากนอนตรงนี้เหมือนกัน!" ขณะที่พูดบนตัวของทั้งสองคนก็ปล่อยพลังน่าเกรงขามออกมา ไม่มีใครยอมใคร พวกเขาทั้งสองสบตากันอย่างนิ่งเงียบ เหมือนกับจะเริ่มตีกันแล้ว ฉันรีบลุกขึ้นบนเตียงอย่างเร่งด่วน และพูดกลี้ยกลอมว่า : "ใจเย็นๆ คืนนี้พวกเธอทั้งคู่ก็ไปนอนที่โซฟา จะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน" "คืนนี้ฉันจะต้องนอนบนเตียง!" คืนนี้ผมจะต้องนอนบนเตียง!" ซุ่มเสียงทั้งสองเสียงพูดดังขึ้นพร้อมกัน พวกเขาสองคนดูเหมือนจะตีกันแล้ว ไม่มีใครยอมใคร และไม่มีใครยอมถอยด้วย ฉันปวดหัวทันที เมื่อเห็นพวกเขาไม่มีใครยอมใคร เลยหันหลังเดินออกไปข้างนอก และพูดว่า : "ก็ได้ คืนนี้พวกคุณสองคนก็นอนบนเตียงเถอะ ฉันไปนอนที่โซฟาเอง" ขณะที่พูดฉันก็เดินออกจากห้องนอน และนั่งบนโซฟาข้างนอก ในห้องก็เงียบเฉียบทันที ไม่นานถางเหย่วก็พุ่งออกมาดั่งลมพัด และนั่งบนโซฟาเหมือนกัน แล้วจ้องมองฉันพร้อมยิ้ม พูดว่า : "เสวนเสวน คืนนี้ผมจะเป็นเทพคุ้มครองของคุณเอง จะคอยเฝ้าคุณข้างๆ ไม่ว่าคุณจะไปไหน ผมก็จะไปเป็นเพื่อน" "จี่เสวน หากคุณกล้านอนข้างนอก คุณตายแน่" เสียงโมโหของเซียวเหย่ดังขึ้นออกมาจากห้องนอน ฉันแทบจะเป็นบ้า ก็บอกแล้วว่าพื้นที่ในบ้านของถางเหย่วเล็กไม่สะดวก ถ้าหากฉันรู้ว่าตอนจบจะเป็นอย่างนี้ ฉันจะไม่ขึ้นมาเด็ดขาด! ฉันหันหน้ามองหาร่างของถงถง ในใจคิดว่าหากไม่ได้ก็จะนอนกับถงถง ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็ก แต่ไม่นานฉันก็พบว่าถงถงกับเจิ้งเล่อได้กลับไปพักในห้องลับแล้ว สองหัวยังชะเงยมองพวกฉันอยู่ที่ช่องประตูอยู่ ดูท่าทางไม่อยากเข้ามายุ่งเกี่ยว ฉันลังเลอยู่สักพัก เสียงรีบเร่งของเซียวเหย่ดังขึ้นจากห้องนอนอีกครั้ง และมีน้ำเสียงเย็นชากว่าเมื่อกี้มาก ฉันไม่มีวิธีแล้วจริงๆ ทำได้เพียงกลับไปในห้องนอนอย่างเชื่อฟัง ถางเหย่วก็ไม่ยอท้อ เดินตามฉันกลับห้องนอนเหมือนกัน และทั้งสองคนก็เริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง ฉันมองดูอยู่ข้างๆก็รู้สึกเหนื่อยใจแทน และไม่สนใจพวกเขาแล้ว ฉันเลยหามุมบนเตียงมุมหนึ่งนอน เมื่อตื่นในวันรุ่งขึ้น ปรากฏว่าบนเตียงมีคนนอนสามคน ฉันนอนอยู่มุมบน เซียวเหย่นอนอยู่ตรงกลาง ถางเหย่วนอนอยู่ปลายเตียง บนใบหน้าของเขาสองคนมีรอยเขียวช้ำ บาดแผลเหมือนไก่ชนกัน ในใจฉันรู้สึกเป็นกังวล และรีบปลุกพวกเขาให้ตื่น แล้วถามว่าเมื่อคืนเตาหมันมาใช่ไหม ไม่ใช่ว่าทั่วพื้นที่เล็กๆนี้วางกับดักแล้ว ไม่ใช่หรอ ถ้าหากเตาหมันมาก็ต้องถูกกับดัก แล้วทำไหมพวกเธอสองคนถึงบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ เมื่อทั้งสองคนฟังจบก็ไม่พูดอะไร บนใบหน้าไม่ปรากฏสีหน้าใดๆ เมื่อฉันเห็นแบบนี้ก็ยิ่งร้อนใจมากขึ้น และถามว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น เตาหมันคนนั้นร้ายกาจขนาดนั้นเลยหรอ แม้แต่พวกเธอสองคนก็ยังพ่ายแพ้ในเงื้อมมือของเธอหรอ? "เสวนเสวน..." ถางเหย่วถูกฉันถามจนร้อนใจแล้ว และเรียกฉันหนึ่งที "เมื่อคืนเตาหมันไม่ได้มาหรอก" เซียวเหย่พูดขึ้น ขณะที่พูดเขาก็ลุกขึ้นจากเตียง และเดินตรงไปที่ห้องน้ำ แล้วส่องกระจก ขณะเดียวกันก็ปล่อยพลังหยินชี่ เพื่อฟื้นฟูบาดแผลบนใบหน้าของตัวเอง ฉันสะดุ้ง และมองดูพวกเขาสองคนอย่างไม่อยากจะเชื่อ : "เตาหมันไม่มาหรอกหรอ...เป็นพวกเขาตีกันเองหรอ?" ทั้งสองคนต่างไม่โต้เถียง แสดงว่ายอมรับ โอ้แม่เจ้า! ฉันนิ่งเงียบสักพัก พวกเขาทั้งสองเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว โดยเฉพาะเซียวเหย่ เป็นถึงผีแก่มาหนึ่งร้อยกว่าปี ปกติเป็นคนดูน่านับถือ แต่พอหึงหวงขึ้นมากลับมาตีเหมือนกับเด็กน้อยเลย? เมื่อรอให้เซียวเหย่ออกมาจากห้องน้ำ บาดแผลบนใบหน้าของเขาทั้งหมดก็หายแล้ว และกลับมามีใบหน้าหล่อเหลาอย่างที่สุดเหมือนเดิม เมื่อเขาเดินมาถึงข้างถางเหย่ว เขายังตั้งใจหัวเราะเยาะเย้ยหนึ่งที จากนั้นก็จับมือฉัน และพูดว่าจะพาฉันออกไปกินข้าวเช้าข้างนอก ฉันพยักหน้าติดต่อกัน ถางเหย่วกับเซียวเหย่เวบาอยู่ข้างฉันด้วยกันมีความรู้สึกแปลกประหลาด โดยเฉพาะเมื่อมองเห็นใบหน้าอันเรียวเล็กที่มีเลือดไหลของถางเหย่ว ทำให้ฉันรู้สึกเก้อเขินพักหนึ่ง และฉันก็รีบพูดขอโทษต่อถางเหย่วอย่างเร็ว จากนั้นฉันก็พาเจิ้งเล่อตามเซียวเหย่จากไป เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จ เซียวเหย่ก็ขับรถพาฉันกับเจิ้งเล่อไปแผนกขายบ้าน ตอนที่เขากินข้าว เขาได้ให้เจิ้งเล่อค้นหาข้อมูลข่าวสารของราคาบ้านอยู่ไม่น้อย จนสุดท้ายเลือกบริษัทหนึ่งชื่อว่าเฟิ่งต้า เป็นบริษัทขายบ้านที่ประสานทั่วประเทศ ทั่วทั้งประเทศทุกที่มีบ้านในสังกัด พวกเขามีชื่อเสียงทางด้านพื้นที่สีเขียวและสวนป่าไม้ เป็นบริษัทที่โด่งดังเป็นอันดับห้าร้อยจากทั่วโลก เมื่อก่อนตอนที่ลุงของฉันซื้อบ้านเคยพิจารณาบ้านในสังกัดของบริษัทเฟิ่งต้ามาก่อน แต่น่าเสียดายบ้านหลังนั้นล้วนดีไปหมด แต่ราคาสูงลิ่ว ประมาณสามห้าล้าน และไม่มีสิทธิพิเศษอะไรด้วย แต่สุดท้ายเพราะแรงกดดันจากเศรษฐกิจ ลุงของฉันเลยต้องยกเลิกตรงนั้น ในตอนที่ลุงของฉันดูบ้านตอนนั้น แม่ของฉันก็ไปด้วยเหมือนกัน เธอชอบบ้านของเฟิ่งต้ามาก และเคยบอกไว้หลายครั้งว่าในชั่วชีวิตนี้ หากสามารถอาศัยอยู่ที่นี้ นับว่าไม่ตายเปล่าแล้ว หลังจากตัดสินใจไปดูบ้านเฟิ่งต้า ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นแทบไม่ทัน ถึงแม้ว่าในกระเป๋ากางเกงมีเพียงหนึ่งล้าน แต่เฟิ่งต้าก็มีบ้านหลังเล็ก หนึ่งล้านกับพื้นที่สี่ห้าสิบตารางก็น่าจะเพียงพอ อีกอย่างฉันกับเซียวเหย่พักด้วยกันคงมีพื้นที่ว่างอีกมาก อาจจะสามารถเชิญแม่มาพักชั่วคราวบ้างก็ได้ ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้นดีใจ เมื่อเซียวเหย่เห็นฉันอารมณ์ดี อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นเหมือนกัน มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มสดใส ไม่นานพวกเราก็ขับผ่านพื้นที่เล็กๆที่สวยงดงามมาถึงแผนกขายบ้าน พนักงานต้อนรับพวกเราเป็นผู้ชายอายุยี่สิบห้ายี่สิบหกปีคนหนึ่ง ดูไปแล้วมีใบหน้าที่สะอาดเรียบร้อย เขาสอบถามพวกเราถึงข้อเสนอของบ้านก่อน และถามเรื่องงบประมาณของพวกเรา จากนั้นก็ให้คำแนะนำอย่างจริงจังให้กับพวกเรา เซียวเหย่นั่งด้างข้างโดยไม่พูดอะไร สายตาของเขากวาดตามองทุกที่อย่างผ่อนคลาย ขณะที่พนักงานแนะนำบ้านให้ฉันเสร็จ และต้องการพาฉันไปดูตัวอย่างบ้าน จู่ๆเซียวเหย่ก็พูดขัดจังหวะขึ้น : "บ้านหลังที่คุณพูดเมื่อกี้ พวกเราไม่ไป" "ทำไหมล่ะครับ?" ฉันกับพนักงานถามขึ้นอย่างแปลกใจ "บ้านหลังนั้นเล็กเกินไป พวกคุณเสนอบ้านทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ยังมีบ้านหลังหนึ่งที่มีพื้นมี่สามร้อยตารางขึ้นไป พวกเราต้องการหลังนั้น" เซียวเหย่พูดขึ้น