ตอนที่ 65 : สัตว์ประหลาดหน้าลิง

ต๭นที่ 65 : สัตว์ประหลาดหน้าลิง ไม่เพียงแต่ฉัน เรื่องนี้แม้แต่ถงถงยังตกใจ มือน้อยเย็นยะเยือกของเขาจับฉันไว้แล้วพูดว่า "พี่สาว ทำไมเจ้านายของผมหายไปแล้ว?" “ฉัน...เองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฉันก็ตกใจเช่นกัน ถ้าจะบอกว่าเซียวเหย่กับเจิ้งเล่อเป็นผี ใช้การอำพรางตัวเข้าไปในรถคันนั้นแล้วพวกเรามองไม่เห็นก็ยังพอเข้าใจได้ แต่ถังเยว่เป็นมนุษย์ธรรมดา รถสีดำคันนั้นก็มีขนาดใหญ่ ทำไมถึงยังมองไม่เห็นอีกล่ะ? ที่ยิ่งน่าเป็นห่วงก็คือถงถง เขาเป็นกุมารทองที่ถังเยว่เลี้ยงไว้ มีจิตใจสื่อถึงกันกับถังเยว่ แต่ตอนนี้แม้แต่เขาก็ยังติดต่อถังเยว่ไม่ได้แล้ว! ระยะห่างเพียงนิดเดียว ฉันไม่เห็นเจิ้งเล่อก็ไม่เท่าไร แต่ถงถงไม่สามารถสัมผัสได้ถึงถังเยว่ด้วยนี่สิ! เพียงพริบตาเดียว ฉันกับถงถงต่างก็มึนงงไปตามๆ กัน มองหน้ากันอยู่สองคน แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี! “หรือว่าฉันจะลองเข้าไปดูดีไหม?” ถงถงยืนอยู่กับฉันครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่สามารถสัมผัสได้ถึงลมหายของถังเยว่ จึงอดไม่ได้ที่จะร้อนใจขึ้นมา ฉันรีบดึงถงถงไว้ ตอนนี้รถสีดำคันนั้นมีปัญหาอย่างแน่นอน แม้แต่เซียวเหย่กับถังเยว่ที่เข้าไปแล้วก็ยังออกมาไม่ได้ ตอนนี้หากพวกเราเข้าไปอีกก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ฉันร้อนใจจนทนไม่ไหว แต่ยังไงฉันก็เป็นผู้ใหญ่ จำเป็นต้องมีเหตุผลมากกว่าถงถง ขณะที่ฉันกำลังพยายามโน้มน้าวไม่ให้ถงถงเข้าไปอยู่นั้น จู่ๆ ถงถงก็หยุดโวยวาย ชี้ไปที่หลังรถคันนั้นแล้วพูดเสียงสั่น “พี่สาว พี่ดูสิว่านั่นคืออะไร?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ฉันเองก็ตื่นเต้นขึ้นมาในทันที มองไปยังทางที่ถงถงชี้ แต่ทางนั้นมืดตื๋อ ไม่มีอะไรเลยสักนิดเดียว “ถงถง เธออย่าทำให้ฉันกลัวสิ ตรงนั้นมีอะไรเหรอ?” น้ำเสียงของฉันเกิดสั่นขึ้นมา ถงถงได้ยินดังนั้นก็เหลือบมองฉันด้วยความหวาดกลัวแล้วถามฉันว่า “พี่มองไม่เห็นเหรอ มีสัตว์ประหลาด...” พูดไปใบหน้าน้อยๆ ของเขาก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นไปอีก ดึงฉันแล้ววิ่งออกไป แต่ความเร็วของฉันไม่เท่าเขา ไม่นานฉันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งลอยมาจากทางด้านหลัง จากนั้นความกดดันที่อธิบายไม่ได้ก็เข้าปกคลุมไปทั่วร่างฉัน ฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว! ถงถงเริ่มหวาดกลัวจนสั่นเทา เขาวิ่งอย่างเป็นเอาตายพลางหันกลับมามองสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างหลังตัวฉัน จากสายตาของเขา ฉันสัมผัสได้ว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นน่าจะอยู่ข้างหลังฉันในระยะประชิดแล้ว ถงถงร้อนใจมาก ตะโกนให้ฉันวิ่งเร็วๆ ในขณะที่ช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดได้มาถึง ใบหน้าน้อยๆ ของเขามืดลง ปล่อยมือของฉันออก หันกลับมาพุ่งเข้าชนด้านบนตัวฉัน! ร่างกายด้านบนเย็นวาบ เหมือนในร่างกายมีเด็กเข้ามาอยู่ด้วย มือไม้ไม่ฟังคำสั่งของฉันแล้ว ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ในตอนนี้ตรงหน้าฉันหนาวเหน็บเป็นน้ำแข็งไปทั่ว โลกทั้งใบเปลี่ยนเป็นสีเทา มองเห็นเพียงสีดำ เทา และขาว และในที่สุดฉันก็ได้เห็นสัตว์ประหลาดที่ถงถงพูดถึงแล้ว ของสิ่งนั้นน่าจะเป็นลิงหรือไม่ก็อุรังอุตัง ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยขนสีเทาเข้ม ขนาดร่างกายใหญ่มหึมา ส่วนสูงประมาณสองเมตร ใบหน้าดุร้าย ถ่มน้ำลายอยู่เป็นระยะ ร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ในตอนนี้เขาอยู่ด้านหลังฉัน ทิ้งระยะห่างจากฉันไม่ถึงหนึ่งเมตร กรงเล็บใหญ่มหึมากำลังไล่ตามฉันและตะครุบมาข้างหน้าจนเกือบจะจับฉันเอาไว้ได้แล้ว! ฉันมั่นใจได้เลยว่าถ้าหากเขาจับฉันได้ จะต้องกระชากฉันออกเป็นชิ้นๆ แน่นอน! ฉันกลัวจนขาทั้งสองข้างอ่อนระทวย โชคดีที่ในตอนนี้ถงถงกำลังควบคุมขาทั้งสองข้างของฉันอยู่ รู้สึกเพียงว่าขาทั้งสองข้างของฉันเคลื่อนไหวเร็วมากราวกับบินไป วิ่งไปข้างหน้า สิ่งรอบข้างเหมือนกำลังถอยหลัง ไม่นานนัก พวกเราก็ทิ้งระยะห่างจากสัตว์ประหลาดนั้นมาได้ แต่ว่าฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้ถงถงตื่นเต้นมาก วิ่งต่อไปอีกไม่เท่าไหร่ ข้างหน้าก็ไม่มีทางไปแล้ว ตรงหน้าของพวกเราคือคูเมืองของเจียงเหมิน ส่วนสัตว์ประหลาดนั้นก็มีความว่องไวมาก ถึงแม้พวกเราจะทิ้งระยะห่างจากมันได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่พอพวกเราหยุดลง เพียงพริบตาเดียวสัตว์ประหลาดนั่นก็เข้ามาอยู่ใกล้ตรงหน้าพวกเราแล้ว!” “พี่สาว พี่ว่ายน้ำเป็นไหม?” ฉันพูดออกมาแต่ในลำคอกลับเป็นเสียงของถงถง “ไม่เป็น” ฉันตอบด้วความตื่นเต้น แต่สัตว์ประหลาดนั้นได้ไล่เข้ามาอยู่ตรงหน้าแล้ว ถงถงก็คิดอะไรมากไม่ได้อีกแล้ว จึงจัดการให้ร่างกายของฉันกระโดดลงไปในน้ำ น้ำที่เยือกเย็นฉุดให้ฉันดำดิ่งลงไป ฉันสำลักน้ำไปหลายคำ โชคดีที่หลังจากสัตว์ประหลาดนั้นวิ่งมาถึงยังริมน้ำก็ไม่ได้กระโดดตามลงมา แต่คำรามใส่ฉันอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงจากไปด้วยความฉุนเฉียว ส่วนฉันในตอนนี้ก็หนาวยะเยือกไปทั้งร่าง ลอยอยู่ในน้ำตัวสั่นไม่หยุด จนกระทั่งสัตว์ประหลาดหายไปถงถงจึงค่อยพาฉันขึ้นบนฝั่งด้วยร่างกายที่สั่นเทาแล้วออกจากร่างฉัน "พี่สาว ปลอดภัยแล้ว" ใบหน้าที่ดำมืดของถงถงในตอนนี้ซีดเผือกด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าเล็กๆ ที่เปียกโชกยังคงมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง กลัวว่าสัตว์ประหลาดนั้นจะโผล่ออกมาอีก ตอนนี้ฉันสำลักน้ำเข้าไปเต็มกระเพาะ แถมยังถูกถงถงเข้าสิงอีกจนหนาวเย็นไปทั่วทั้งร่าง เหมือนถูกแช่แข็งอยู่ชั่วขณะ แต่ป้ายหยกที่หน้าอกฉันเหมือนจะสัมผัสได้ถึงร่างกายที่เปลี่ยนแปลงของฉันในตอนนี้ ค่อยๆ ปล่อยไอความร้อนออกมาสู่ภายนอก เมื่อมีป้ายหยกส่งความร้อนออกมาให้ ฉันจึงสามารถค่อยๆ ควบคุมอาการสั่นของร่างกายได้ มองสำรวจไปรอบๆ ตามถงถง สัตว์ประหลาดนั้นปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ถึงตอนนี้ก็หายตัวไปอย่างไร้สาเหตุเช่นกัน เหมือนไม่เคยปรากฏตัวขึ้นมาก่อน ไม่เหลือร่องรอยใดๆ ทิ้งไว้เลย แต่พลังอาฆาตของมันยังคงคุกรุ่นอยู่ เตือนสติพวกเราให้รู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของมันเมื่อครู่จริงๆ "นี่คืออะไร?" ขณะที่ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ วัตถุเล็กๆ สีแดงที่อยู่ริมแม่น้ำก็ดึงดูดสายตาของฉันเข้า เหมือนกับเป็นสิ่งสัตว์ประหลาดทิ้งเอาไว้ ถงถงได้ยินเสียงของฉันจึงแวบหายไป วิ่งไปหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาแล้วยื่นมาตรงหน้าฉัน “มันคือขนนก” “ขนนกเหรอ?” หัวใจฉันบีบรัด รับขนนกที่ถงถงยื่นมาให้ทันที มันคือขนส่วนหางสีแดงเข้มของไก่ตัวผู้จริงๆ เหมือนกับที่แม่หม้ายหลี่เอาติดไว้ที่หน้าประตูบ้านไม่มีผิด! นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ สัตว์ประหลาดตัวนั้นฉันก็เห็นแล้วเมื่อครู่ มันเป็นพวกลิงอย่างชัดเจน ถึงแม้บนร่างกายจะมีขนยาว แต่ไม่ใช่ขนนกแน่ๆ! แต่ในตอนนี้เขาทิ้งขนนกเอาไว้ในสถานที่ที่เขาเคยผ่านมา หรือว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับแม่หม้ายหลี่? เมื่อคิดถึงแม่หม้ายหลี่ หัวใจของฉันก็ห่อเหี่ยว ใบหน้าแก่ๆ ของเธอผุดขึ้นในสมองของฉันอีกครั้ง โดยเฉพาะภาพเบื้องหลังที่เธอกำลังเย็บผิวหนังคน! อีกอย่างคราวก่อนหลังจากที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากผีสาวก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ตอนนี้อยู่ดีๆ ก็ปรากฏขึ้นมา จะต้องมีการเตรียมตัวล่วงหน้ามาแล้วแน่ๆ เพื่อต้องการแก้แค้นเซียวเหย่! เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันก็ลนลานขึ้นมาทันที แม่หม้ายหลี่ท่าทางมีความลับ แถมยังติดต่อกับผีสาวอีกด้วย ตอนนี้ก็มีสัตว์ประหลาดโผล่ขึ้นมาอีก เธอมีความสามารถถึงขั้นไหนกันแน่? เซียวเหย่น่าจะถูกเธอกักขังเอาไว้แล้ว! “ถงถง เจ้านายของเธอกับเจิ้งเล่อน่าจะถูกแม่หม้ายหลี่จับตัวไว้ ตอนนี้ตกอยู่ในอันตราย เธอรู้จักหลงโผคนอื่นๆ อีกไหม พวกเราต้องหาคนมาช่วยเจ้านายของเธอออกมา!” ฉันพูดอย่างรีบร้อน คิดไปคิดมา ถ้าอาศัยเพียงฉันกับถงถงแค่สองคนคงสู้แม่หม้ายหลี่ไม่ได้ ถ้าไปช่วยเซียวเหย่ด้วยตัวเองก็จะเป็นการรนไปหาที่ตายเท่านั้น ฉันได้แต่ฝากความหวังเอาไว้ที่ถงถง ถงถงได้ยินดังนั้นใบหน้าน้อยๆ ก็เคร่งขรึมลง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบออกมา “ผมยังรู้จักอาจารย์ของเจ้านาย เขาเป็นหลงโผที่เก่งมากคนหนึ่ง” “เขาอยู่ที่ไหน? ตอนนี้เราไปหาเขากัน!” ฉันพูด ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างจ้าแล้ว บนท้องถนนมีคนงานทำความสะอาดกำลังปัดกวาดอยู่ คาดว่ารถยนต์สีดำที่เกิดอุบัติเหตุคงมีคนพบเห็นแจ้งความเรียบร้อยแล้ว ฉันจำเป็นต้องเร่งความเร็วขึ้นอีก เพื่อหาเซียวเหย่ให้พบก่อนที่รถยนต์สีดำนั้นจะถูกเคลื่อนย้ายออกไป แต่ว่าสีหน้าของถงถงเคร่งเครียดขึ้น “แต่ผมติดต่อเหล่าหลงโผไม่ได้ เขาก็เป็นผีเหมือนกัน แต่มีระดับสูงกว่าผมไม่รู้ตั้งเท่าไร วิชาเรียกตัวของกุมารน้อยล้วนเป็นระดับสูงเรียกระดับที่ต่ำกว่า นอกเสียจากว่าเขาจะมาหาผมเอง ไม่เช่นนั้นผมจะหาเขาไม่เจอเลย ทำยังไงดีล่ะ” “หา?” ฉันเหมือนถูกราดด้วยน้ำแข็งลงบนศีรษะทันที ตอนนี้จะทำยังไงดี คนทางนี้ฉันก็รู้จักแต่ถังเยว่กับเซียวเหย่ ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนล้วนถูกขังไว้ แล้วฉันจะไปหาใครได้อีกเล่า? คิดไปคิดมา ในที่สุดฉันก็นึกถึงคนคนหนึ่ง เซียวเซิ่ง เขาคือหลานชายของเซียวเหย่ ถึงแม้จะเคยหักหลังฉันมาก่อน แต่ตอนนี้เซียวเหย่เกิดเรื่อง เขาคงจะไม่เมินเฉยหรอกนะ? เหมือนกับคนจมน้ำที่คว้าไม้กระดานเอาไว้ได้แผ่นหนึ่ง ฉันดึงถงถงไปทางรถยนต์อย่างไม่ลังเล จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ซูเจีย เมื่อถึงซูเจียก็เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว ฉันขับรถตรงเข้าไป จอดรถไว้ตรงหน้าประตู จากนั้นก็ตรงไปยังห้องของเซียวเซิ่ง แต่ฉันยังไม่ทันเห็นเซียวเซิ่งก็ปะหน้ากับคนคนหนึ่ง “เอ๋ คุณย่ารอง มายังไงครับเนี่ย แล้วคุณปู่รองล่ะ?” เสียงของเซียวเถิงดังลงมาจากชั้นดาดฟ้า มองฉันด้วยความประหลาดใจ ในตอนนี้ฉันไม่มีเวลาจะไปสนใจการทักทายของเขา จึงเล่าเรื่องราวที่เซียวเหย่หายตัวไป และอาจจะเป็นแม่หม้ายหลี่ที่จับตัวเขาไปให้เขาฟังทั้งหมด พอเขาได้ยินว่าเซียวเหย่เกิดเรื่อง รอยยิ้มบนใบหน้าก็หยุดชะงักลง กลับไปที่ห้องของเขาโดยไม่พูดจา แล้วหยิบกล่องใบหนึ่งออกมา “ไป พาผมไปยังจุดเกิดเหตุ!” “ไม่ต้องรอพ่อเธอก่อนเหรอ?” ฉันถาม ฉันเคยเห็นความสามารถของเซียวเถิงแล้ว พูดตามตรงก็ไม่เท่าไร สู้เซียวเซิ่งไม่ได้เลยด้วยซ้ำ อย่างน้อยในเรื่องการวางแผน เขาก็ด้อยกว่าเซียวเซิ่งไม่น้อยกว่าหนึ่งระดับ “เขาไม่ได้อยู่ที่เจียงเหมิน มาไม่ทันหรอก” เซียวเถิงร้อนใจจริงๆ ดึงฉันออกไปข้างนอก จากนั้นก็โยนกล่องของเขาใส่ที่นั่งด้านหลัง แล้วผลักฉันเข้าไปในที่นั่งข้างคนขับ เซียวเซิ่งไม่ได้อยู่ที่เจียงเหมิน ฉันจึงไม่มีทางเลือก จึงบอกสถานที่เกิดอุบัติเหตุรถยนต์กับเซียวเถิง ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว ตอนนี้มีคนช่วยก็ยังดีกว่าไม่มี เขาเกิดมาในครอบครัวอภิปรัชญา มีความสามารถมากกว่าฉันและถงถงมากมาย ภายใต้การนำทางของฉัน เราขับรถมุ่งหน้าไปยังจุดที่เกิดเหตุของรถยนต์สีดำ แต่พอขับมาถึงยังถนนสายหนึ่ง เราก็ถูกบังคับให้ต้องหยุดรถ ขณะนี้ถนนทั้งสายถูกตำรวจคาดเทปปิดกั้นถนนเอาไว้ ทุกคนไม่สามารถเข้าไปได้ ฉันหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา ต่อให้ชนกันอย่างรุนแรง แต่มันก็เป็นแค่อุบัติเหตุทางจราจรเท่านั้น ถึงขนาดต้องปิดถนนทั้งสายเชียวหรือ? โชคดีที่เซียวเถิงสนิทสนมกับทางตำรวจ เขาพูดอะไรกับตำรวจชั้นผู้น้อยที่เฝ้าดูอยู่ด้านนอกไปไม่กี่ประโยค ตำรวจคนนั้นก็ปล่อยให้ไปแล้ว พวกเราขับมาถึงยังตำแหน่งของรถสีดำ พบว่ารถสีดำถูกรถยกขนออกไปแล้ว ส่วนต้นไม้ที่ถูกรถชนต้นนั้นมีตำรวจกลุ่มหนึ่งรายล้อมเอาไว้ ทั้งกลุ่มกำลังพูดคุยซุบซิบกันเป็นความลับ เหมือนกำลังพูดคุยถกเถียงถึงเรื่องราวที่แปลกประหลาดกันอยู่ เซียวเถิงดึงฉันเข้าไป ฝ่าเข้าไปกลางวงตำรวจเพื่อถามถึงสถานการณ์ ตำรวจมีอายุนายหนึ่งดูสนิทสนมกับเซียวเถิงมานาน พอเห็นเซียวเถิงก็รีบลากเขาเข้าไปแล้วถามว่า “เซียวเถิง เธอมาได้จังหวะเลย ฉันกำลังอยากจะบอกเธออยู่พอดี เธอดูนี่สิ มีเส้นผมมากมาย รอบๆ ยังเต็มไปซากสัตว์ มันแปลกมากใช่ไหมล่ะ?” เขาพูดแบบนี้ฉันถึงเริ่มสังเกตเห็น บนต้นไม้ต้นนั้นที่ถูกรถสีดำชนเมื่อคืนวาน ทั่วลำต้นถูกเส้นผมสีดำขลับพันรอบไว้อย่างแน่นหนาจนมองไม่เห็นเปลือกไม้ ส่วนรากต้นไม้ที่อยู่บนพื้น มีซากสัตว์กองอยู่อย่างละตัวทั่วทั้งสี่ทิศ ประกอบด้วยนกกระจอก เต่าดำ แมว และงู ซากสัตว์ทั้งสี่ตอนแรกดูเหมือนมีคนจงใจไปวางเอาไว้ บวกกับเส้นผมอัปมงคลนี้ ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่ามันจะต้องเป็นพิธีกรรมอะไรสักอย่างแน่ ฉันไม่เข้าใจ ได้แต่มองเซียวเถิงด้วยความตื่นเต้น แน่นอนว่าพอเซียวเถิงเห็นซากสัตว์นี้แล้วก็มีสีหน้าหมองลง เต็มไปด้วยความเครียด มองดูอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ยังลังเลตัดสินใจไม่ได้ “นี่ดูคล้ายกับค่ายสัตว์เทพทั้งสี่เลยจริงไหม?” ที่เขาพูดออกมาคือคำถาม แต่พวกเราทุกคนในที่เกิดเหตุไม่เข้าใจอะไรมากเหมือนเขา สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้า พูดออกมาเหมือนแน่ใจ “ไม่ผิดแน่ เป็นค่ายสัตว์เทพทั้งสี่!”