ตอนที่ 67 ผีคืนชีพ

ต๭นที่ 67 ผีคืนชีพ ฉันพยักหน้าหงึกๆ ตอนแรกอาจจะเป็นแค่เหตุบังเอิญ แต่การวางค่ายกลอย่างละเอียดแยบยลเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นความตั้งใจ ฉันรีบชิงเรียกเซียวเถิงเอาไว้ รอบข้างมีตำรวจมากมาย อาจจะพูดอะไรไม่ค่อยสะดวก ฉันดึงเซียวเถิงมายังมุมที่ลึกที่สุดแล้วบอกว่า “เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับแม่หม้ายหลี่ ก่อนที่พวกเราจะไปหาเธอก็เพิ่งถูกโจมตีมา สัตว์ประหลาดที่โจมตีพวกเรานั้นได้ทิ้งของสิ่งนี้เอาไว้” ฉันพูดไปแล้วก็หยิบขนไก่ตัวผู้สีแดงที่สัตว์ประหลาดหน้าลิงทิ้งเอาไว้ยื่นให้เซียวเถิง จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ฉันกับถงถงพบกับสัตว์ประหลาดหน้าลิงให้เซียวเถิงฟังจนจบรอบหนึ่ง เซียวเถิงได้ยินดังนั้นสีหน้าที่ซีดเผือกอยู่แล้วก็ยิ่งแย่ลงไปอีก ภายใต้แสงไฟฉายที่ส่องลงมาเหมือนผีไม่มีผิด “สัตว์ประหลาดหน้าลิงนั่น ถ้าหากฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ น่าจะเป็นจูเย่น เป็นสัตว์ร้ายในสมัยโบราณ มีนิสัยดุร้ายป่าเถื่อน มีเพียงคนที่มีพละกำลังมากและโหดเหี้ยมที่สามารถควบคุมจูเย่นได้” พูดแล้วคิ้วของเขาก็กระตุก ฉันยังมองเห็นเขาตัวสั่น “ไม่เจอหน้ากันไม่ถึงเดือน แม่หม้ายหลี่ควบคุมจูเย่นได้แล้วเหรอ? ถ้าหากเป็นฝีมือแม่หม้ายหลี่จริงๆ ถ้าอย่างนั้นคราวนี้เธอก็มาร้ายแน่นอน” ไร้สาระ ถึงเซียวเถิงไม่พูด ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าแม่หม้ายหลี่ไม่ได้มาดี เพียงแต่ว่าเรื่องนี้มันมีสาเหตุมาจากเส้นผมที่ซ่อนอยู่ในร่างของเหวินเหวิน ถ้าหากเกี่ยวข้องกับแม่หม้ายหลี่อีกล่ะก็ งั้นผีเส้นผมก็อาจจะกลายเป็นพวกเดียวกันกับแม่หม้ายหลี่ไปแล้วก็ได้! เพียงแต่ในตอนนี้ผีเส้นผมถูกถังเยว่จับตัวไป ตอนนี้ถังเยว่ก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นอย่างไร ถ้าหากจะเค้นถาม ก็ไม่แน่ว่าจะถามได้ข้อมูลอะไรออกมา! ฉันทอดถอนหายใจอยู่ชั่วขณะ ขณะที่ฉันกำลังเบื่อหน่ายอยู่นั้น จู่ๆ ตำรวจในถ้ำก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ “พบศพแล้ว!” แต่ยังไม่ทันสิ้นเสียงของเขา ก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนตามมา จากนั้นในถ้ำก็ชุลมุนวุ่นวาย เซียวเถิงสีหน้าเคร่งเครียด ไม่สนใจที่จะคุยกับฉันแล้ว วิ่งไปหาทางตำรวจนั้น ตำรวจทั้งหมดต่างชุลมุนกันเหมือนผึ้งแตกรัง พากันกลับมายังปากบ่อ เกาะบันไดเชือกปีนขึ้นไปสุดชีวิต ปากยังร้องตะโกนไม่หยุด ‘ผีคืนชีพ ผีกองกอย’ ถงถงเองก็วิ่งมายังตรงหน้าฉันทันที ดึงฉันวิ่งไปยังจุดที่ลึกเข้าไป ในถ้ำมืดเกินไป ในมือฉันไม่มีไฟฉาย มองไม่เห็นสถานการณ์ทางด้านตำรวจเหล่านั้นเลย แต่เสียงร้องโหยหวนของพวกเขาทำให้ฉันกลัวจนหัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ไม่นานนัก ฉันก็เห็นเงาร่างคนโงนเงนลุกขึ้นยืนอย่างเลือนราง เดินเข้ามาหาพวกเรา “ถงถง...” ฉันจับมือถงถงเอาไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว เงาร่างนั้นเดินโซเซไม่เหมือนคนปกติเลย คงไม่ใช่ผีคืนชีพจริงๆ หรอกนะ?” ฉันตื่นเต้นจนถึงที่สุด หัวใจเต้นเร็วจนแทบจะกระโดดออกมาจากลำคอ ถึงแม้ฉันจะเคยเห็นผีมาไม่น้อยแล้ว แต่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นซากศพ และส่วนใหญ่ผีก็ล้วนฉลาดหลักแหลม ต่อให้เกรงกลัวอีกสักแค่ไหน ก็ยังสามารถพูดคุยด้วยได้ แต่กับซากศพมันไม่ใช่แบบนั้น ในความทรงจำของฉัน ซากศพทั้งหมดล้วนถูกใช้เป็นเครื่องมือฆ่าคน ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เจอมนุษย์ก็กัดไม่เลือก พบเห็นสิ่งมีชีวิตก็จะกระโจนเข้าหา เพียงพริบตาเดียวร่างนั้นก็เดินมาถึงหน้าพวกเรา อาศัยแสงสว่างรำไรจากที่ไกลๆ ฉันยังพอมองเห็นว่าเขาเป็นผู้ชาย จากนั้นเขาก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันมองเห็นอย่างชัดเจนว่าใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด! บนร่างกายสวมเครื่องแบบตำรวจ ต้องเป็นตำรวจแน่! “ช่วยผมด้วย...” เขาเดินล้มลุกคลุกคลานเข้ามาหา บนขาเหมือนมีบาดแผล ยื่นมือเข้ามาหาฉัน ฉันเอื้อมมือออกไปทันที อยากจะดึงเขาเข้ามา แต่มือฉันยังไม่ทันจะยื่นออกไป ถงถงก็ตีมือฉัน ห้ามฉันเอาไว้ “ถง...” ฉันโมโห อยากจะตำหนิถงถง แต่ด้านหลังตำรวจคนนั้นมีใบหน้าของคนอีกคนหนึ่งปรากฏขึ้น กัดอยู่บนหัวไหล่ของตำรวจคนนั้นเลือดเต็มปาก พอหันหน้ามา เนื้อชิ้นใหญ่ก็ถูกกระชากหลุดออกมา เลือดอุ่นๆ สาดกระเซ็นใส่ฉันไปทั่วร่าง! ฉันยืนตกตะลึง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เลยยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น มองตำรวจคนนั้นถูกคนที่อยู่ข้างหลังกัดแล้วกัดเล่า ส่งเสียงร้องโหยหวนเสียดแทงโสตประสาทเหลือเกิน ไม่ถึงสิบนาทีตำรวจคนนั้นก็ถูกกัดจนรุ่งริ่ง ร่างกายอ่อนปวกเปียกลงไป ในที่สุดตอนนี้ฉันก็ได้เห็นคนที่ยืนอยู่หลังตำรวจอย่างชัดเจน เธอคือเหวินเหวิน! ในตอนนี้สีหน้าของเธอซีดเผือก หัวโล้น ไม่มีวิกผมอีกแล้ว ส่วนใบหน้าของเธอก็โชกเลือด มุมปากยังมีเศษเนื้อติดอยู่ เดินเข้ามาหาฉันด้วยแววตาเหม่อลอย! “อย่าพูด อย่าหายใจ พยายามอย่าขยับ ผมใช้พลังหยินห่อหุ้มตัวพี่อยู่ ดูสิว่าจะหลอกเธอได้ไหม!” ถงถงเผชิญหน้าอยู่กับศัตรูใหญ่ ร่างกายเล็กๆ เกิดอาการสั่นไหวเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็กลัวมากเช่นกันในตอนนี้ แต่ก็ยังหันมากำชับฉัน พูดจบเขาก็ทำแก้มป่องเหมือนกำลังกลั้นหายใจ ปล่อยกลุ่มควันสีดำออกมาจากฝ่ามืออย่างรวดเร็วพุ่งตรงเข้ามาที่ร่างกายของฉัน มันดูคล้ายกับพลังผนังหยินของเซียวเหย่ แต่พลังหยินต่ำกว่ามาก พื้นที่ครอบคลุมก็เล็กมาก มันปกคลุมแค่ร่างกายของชั้นเท่านั้น แต่เท้าทั้งสองข้างยังคงโผล่ออกไปข้างนอก ในตอนนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจเท้าทั้งสองข้างแล้ว ถงถงไม่ให้ฉันหายใจ ฉันปิดจมูกทันที ไม่ให้ลมหายใจเล็ดรอดออกไป ขณะเดียวกันก็พยายามตั้งอยู่ในความสงบ ไม่ขยับเขยื้อน ให้หัวใจของตัวเองเต้นอย่างช้าๆ แบบนี้ก็จะทำให้เหวินเหวินคิดว่าฉันเป็นผีเหมือนกัน แต่ถึงจะไม่นับฉันเป็นผี แต่อย่างน้อยก็ไม่ให้เธอรู้ว่าฉันเป็นสิ่งมีชีวิต ความพยายามของฉันกับถงถงได้ผล ความเร็วที่เธอเดินเข้ามาหาฉันช้าลงไปอย่างมากทันที เหมือนกับสูญเสียเป้าหมายไปแล้ว สูดจมูกฟุดฟิด คลำหาไปทั่ว คลำอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่พบเบาะแสอะไรจึงค่อยๆ หันหลังเพื่อกลับไปหาตำรวจคนอื่นๆ ฉันถอนหายใจโล่งอกได้ในที่สุด กลั้นอยู่นานจนปอดแทบจะระเบิดแล้ว ในขณะที่ฉันกำลังจะแอบอ้าปากสูดอากาศหายใจนั้น เหวินเหวินก็หันขวับกลับมาอย่างรวดเร็ว ผ่อนคลายจมูกลง แล้วพุ่งตรงเข้ามาหาเท้าทั้งสองข้างของฉัน! จิตใจที่เพิ่งผ่อนคลายลงเมื่อครู่ของฉันตึงเครียดขึ้นมาอีก เธอเดินมาถึงยังข้างๆ เท้าทั้งสองข้างของฉันแล้วหมอบลงกับพื้น ราวกับต้องการสูดดมเท้าทั้งสองข้างของฉัน ขนาดถงถงยังไม่กล้าหายใจ ใบหน้าเกร็งจนซีด พลังหยินจากนิ้วมือพุ่งเข้ามาหาฉันไม่หยุด พยายามปกปิดเท้าทั้งสองข้างของฉันไว้ แต่เหวินเหวินเห็นร่องรอยของเท้าทั้งสองข้างของฉันตั้งนานแล้ว ตะครุบถึงข้อเท้าของฉันไว้ด้วยกรงเล็บที่แหลมคม แล้วหิ้วหกคะเมนตีลังกาออกไป “โอ๊ย! ช่วยด้วย!” จิตใจของฉันตึงเครียดจนถึงขั้นสุด เมื่อมาถึงเวลาแบบนี้ก็ทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจึงแหกปากร้องลั่น ถงถงอยู่ใกล้ฉันที่สุดจึงรีบเข้ามาหาในทันที หมัดเล็กๆ ปะทะเข้ากับใบหน้าของเหวินเหวิน แต่เหวินเหวินกลายเป็นซากศพตั้งนานแล้วจึงตัวแข็ง ถูกถงถงต่อยก็แค่พูดคำว่า ‘ปัง’ เหมือนกับเสียงตีโลหะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น เพียงพริบตาเดียวเธอก็ลากฉันเดินไปได้สองก้าวแล้ว ปากที่ยังติดเศษเนื้ออยู่กัดลงมาตรงน่องของฉัน! “โอ๊ย!” ฉันกรีดร้องเสียงหลง กลัวจนหลับตาไม่กล้ามองอีก “ปัง” เสียงดังอื้ออึงขึ้น อีกหมัดถูกปล่อยใส่ร่างของเหวินเหวิน ฉันนึกว่าถงถงเป็นคนชกเสียอีก แต่เสียงจากหมัดนี้ไม่เหมือนกับเมื่อครู่ เหมือนกำปั้นถูกชกลงบนเนื้อ จากนั้นมือที่จับฉันอยู่ก็โอนเอน ฉันก็โอนเอนไปด้วยอย่างรุนแรงจนตกลงกับพื้น ฉันลืมตาขึ้นมาทันทีเพื่อดูว่าเซียวเถิงเข้ามาช่วยฉันแล้วหรือยัง แต่ตอนที่ฉันลืมตาโพลงขึ้นมา สายตายังรับไม่ได้กับความมืดตรงหน้า ก็มีใบหน้าใหญ่มหึมาพุ่งเข้ามาหาฉัน ฉันตกใจเกือบตาย พยายามตะเกียกตะกายหนี กลัวว่าเหวินเหวินจะฉีกผิวหนังบนใบหน้าของฉัน แต่หลังจากที่ใบหน้านั้นพุ่งเข้ามาแล้วก็ไม่ได้กัดฉันแต่อย่างใด แต่เป็นริมฝีปากที่เย็นเฉียบนั้นประกบลงบนริมฝีปากของฉัน ความเย็นยะเยือกจากอีกฝ่ายแผ่กระจายเข้ามาในปากของฉันทันที เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว มือที่ฉีกข้อเท้าฉันอยู่ได้คลายออก จากนั้นฉันก็ถูกอุ้มเข้าไปในอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย พลังหยินที่เข้มข้นสร้างเกราะกำบังที่แน่นหนาล้อมรอบตัวฉัน ต่อให้เหวินเหวินมาอยู่ตรงหน้าฉันก็ฝ่าเข้ามาไม่ได้แล้ว! “ใครบอกให้คุณลงมา? คุณรู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน?” น้ำเสียงอันเยือกเย็นคละเคล้ากับความรักสุดหัวใจดังก้องกังวานขึ้นในหูของฉัน