ตอนที่74เชิญแขก

ต๭นที่74เชิญแขก ศพผู้หญิงสดใหม่ปรากฏต่อหน้าพวกเราเธอนอนสงบนิ่งอยู่ในโลงไม่ขยับแม้แต่น้อยไม่มีร่องรอยของศพกระตุก แม้ว่าศพจะไม่กระตุกแต่ฉันเห็นเธอก็ยังคงแปลกใจเล็กน้อยฉันจินตนาการถึงสถานการณ์นับไม่ถ้วนหลังจากเปิดโลงผีกองกอยที่ทรงพลังสองตัวพุ่งออกมา,ศพสองร่างจะกระโดดออกมาสายตาเหี่ยวแห้งมองฉันและถามว่าฉันมารบกวนพวกเขานอนทำไมนั่นไม่ดีแน่และอีกสองศพก็นอนแพราบอยู่ไม่มีการตอบสนอง ไม่ว่าจะคิดแบบไหนในหลุมศพมีสองคนควรจะเป็นผู้หญิงหนึ่งผู้ชายหนึ่ง ฉันรู้สึกตกใจกับผลลัพธ์ที่ได้คือคนคนเดียวทำไมถึงนอนอยู่ในโลงสำหรับสองคนและผู้หญิงก็ดูยังวัยรุ่นมากท่าทางประมาณยี่สิบกว่าอยู่ภายใต้การรักษาของพลังหยินก็ดูเหมือนกับคนมีชีวิตเพียงแค่นอนหลับอยู่ เป็นแบบนี้ฉันก็ยังกังวลนิดหน่อยกำหยกในมือไว้แน่นระวังการกระตุกฉับพลันของเธอ เพียงแต่ชั่วครู่เธอก็ไม่ตอบสนองใดใด ฉันโล่งใจอย่างช่วยไม่ได้เขยิบเข้าไปใกล้เล็กน้อยตั้งใจมองใบหน้าของศพผู้หญิงถอนหายใจและพูดว่า“สวยจริงผู้หญิงคนนี้สวยมากไม่แปลกใจที่พี่ชายนายจะสร้างค่ายซับซ้อนเพื่อล่อเลี้ยงเธอ......” พูดยังไม่ทันจบทันใดนั้นสายตาของฉันก็ไปรวมอยู่บนไหล่ของเธอ ศพผู้หญิงนั่นสวมชุดสีขาวราวกับน้ำจากดอกไม้ดูจากบนไหล่ด้านซ้ายปรากฏดอกบัวที่อยู่บนเสื้อศพผู้หญิงสะท้อนแสงให้เห็นดูดีมากจริงๆ เสวียนชิงชิง！ เธอก็คือเสวียนชิงชิง！ เซียวเหย่เคยพูดเสวียนชิงชิงสวมชุดสีขาวบนเสื้อมีลายดอกบัวสีขาว หัวใจฉันเต็มไปด้วยความกลัวหันไปมองเซียวเหย่ เห็นเพียงเขาขมวดคิ้วเป็นปมมองไปที่ร่างของผู้หญิงในโลงอย่างไม่มั่นใจ ณตอนนั้นทั้งถ้ำก็เงียบสงัดไม่มีใครพูดอะไร เป็นเวลาอยู่นานเซียวเหย่จึงก้าวขึ้นไปข้างหน้าค่อยๆเข้าไปข้างๆโรงหินนั้นอย่างระมัดระวังเพื่อมองผู้หญิงในโลง และฉันเห็นท่าทางระมัดระวังขนาดนั้นของเขาทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บเหมือนโดนเข็มทิ่ม โชคชะตาเล่นกับคนฉันพยายามปลอบตัวเองไม่ให้สนใจเรื่องของเสวียนชิงชิงก่อนที่จะพบเสวียนชิงชิงฉันสนุกกับสามีแบบที่พระเจ้ามอบให้แต่ฉันพึ่งจะมอบร่างกายและใจทั้งหมดของฉันให้กับเขาเสวียนชิงชิงก็ปรากฏแล้วและเธอก็นอนอยู่ตรงนี้พวกเรายังพึ่งจะให้ความรักกันในถ้ำนี้ ฉันไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรช่วงเวลาสุดท้ายมันต้องมาถึงและเซียวเหย่กับเสวียนชิงชิงอยู่ตรงหน้าฉันก็เป็นแค่ส่วนเกิน...... ฉันค่อยๆถอยออกไปไม่ต้องการเห็นภาพพวกเขาอยู่ด้วยกันจึงหันหลังกลับไปต้องการออกห่างจากถ้ำนี้ แต่ตอนที่ฉันเดินไปถึงกำแพงหินสติฉันจึงพึ่งกลับมาที่นี่คือค่ายกลก่อนหน้านี้ที่เซียวเหย่ยังไม่ทำลายค่ายกลฉันก็ออกไปไม่ได้ ไม่มีวิธีใดฉันจึงจำใจนั่งลงหลังพิงกำแพงรอเซียวเหย่ออกมาเงียบเงียบ ราวกับผ่านไปหนึ่งศตวรรตเซียวเหย่ที่กอดร่างของเสวียนชิงชิงจึงจะออกมา “ไปเถอะ”เซียวเหย่เดินมาตรงหน้าฉันพูดเสียงเบาจากนั้นในปากเขาก็ท่องคาถาพลังหยินรอบกายก็รวมตัวกลายเป็นลักษณะเทียนดี้เจี่ยนแทงไปที่กำแพงหินด้านหลังฉัน กำแพงหินตอนนี้เหมือนกับกระดาษเจอเทียนดี้เจี่ยนพลังหยินทุบเป็นชิ้นๆ และครั้งนี้เซียวเหย่กลับไม่ปกป้องฉันเพียงแค่ให้ฉันดูแลตัวเองตากนั้นเขาก็กอดร่างเสวียนชิงชิงและผ่านหินที่ตกลงมาออกไป มองแผ่นหลังเขาที่ไกลออกไปฉันเศร้าจนเกือบจะตายเห็นได้ชัดว่าเมื้อกี้ยังดีอยู่เลยตอนนี้พบเสวียนชิงชิงก็เปลี่ยนไปทันที น้ำตาฉันไหลเป็นสายฝนต้องการกระหน่ำออกมาแต่ต่อมน้ำตาก็หยุดทำงานน้ำตาสักหยดก็ไม่ไหลลงมาจึงทำได้แค่กลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ช่วงเวลานี้แม้แต่อากาศก็เปลี่ยนเป็นเหมือนมีดทุกๆลมหายใจล้วนทิ่มแทงใจของฉัน พริบตาเดียวก้อนหินก็ล้มลงมาตรงหน้าฉันจิตใต้สำนึกฉันบอกให้หลบแต่ขาสองข้างราวกับถูกตรึงไว้แข็งจนน่ากลัวเท้าก็ก้าวไม่ออก ทันใดนั้นฉันก็คิดได้อีกความคิดหนึ่งในเมื่อเซียวเหย่พบเสวียนชิงชิงแล้วก็ไม่ต้องการฉันแล้วฉันถูกก้อนหินทับจนตายกลายเป็นผีเขาก็คงไม่สนใจหรอก ระหว่างที่เบลอๆดูเหมือนจะมีเงาคนตรงเข้ามาโอบเอวของฉันพาฉันผ่านก้อนหินไปอย่างรวดเร็วกลับมาด้านนอกของถ้ำนั้น ฉันตกใจเป็นเซียวเหย่ที่กลับมาช่วยฉันหรอ “เซวียนเซวียนเมื่อครู่อัตรายมากทำไมเธอไม่หลบ”ดูเหมือนเขาจะถูกหินหล่นใส่บนหน้าผากมีรอยช้ำสายตาก็มองมาตามร่างกายฉันอย่างกังวลตรวจว่าฉันไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร คนที่ช่วยฉันคือถังเยว่ฉันจึงรู้สึกผิดหวังดวงตาอดที่จะมองไปที่เซียวเหย่ไม่ได้ ที่แท้เขาก็ไม่ได้สนใจฉันตอนนี้เขาก็วางร่างของเสวียนชิงชิงลงแล้วไปรวมกับเซียวเถิงพูดคุยอะไรกันเสียงเบา หัวใจฉันก็ยิ่งเย็นยะเยือกน้ำตาที่กลั้นไว้อยู่นานสุดท้ายก็ไหลออกมา ถังเยว่เห็นฉันร้องไห้ก็คิดว่าเขาทำให้ฉันโกรธมือที่โอบเอวฉันอยู่ก็ปล่อยออกรีบพูดอย่างตระหนกว่า“เธออย่าร้องเลยฉันไม่ได้แตะเธอแล้วยังไม่โอเคอีกเหรอ” “ฉันกลัว”ฉันพูดอย่างสะอื้นพูดจบฉันก็ยิ้มให้ถงเยว่เล็กน้อยและพูดว่า“ขอบใจที่นายช่วยฉันนะ” “ขอบใจทำไมต้องทำอยู่แล้วเป็นแฟนของเธอหนิก็ต้องเป็นอัศวินของเธอสิคุ้มครองความปลอดภัยของเธอ”ขณะนี้ถังเยว่ยิ้มแล้วทุบที่อกอย่างดุเดือดต้องการแสดงความกล้าหาญของเขาเพียงแค่หัวเราะก็ปรากฏสีหน้าบูดบึ้งจากความเจ็บแผลบนหน้าผากของเขา ขณะนี้ค่ายกลแตกแล้วถ้ำด้านนอกแม้ว่ายังคงมีไอเย็นหยินเล็กน้อยแต่นั้นคืออุณหภูมิปกติในใต้ดินก็คือไม่มีพลังหยินไหลเวียนอยู่แล้ว พวกเซียวเหย่ศึกษาอยู่สักครู่ก็พูดว่าต้องการขึ้นไปเขาสบตาฉันและยิ้มให้ฉันแต่มือก็ยังอุ้มเสวียนชิงชิงไว้ไม่ได้มีความหมายว่าจะมาหาฉันแต่อย่างใด ฉันไม่อยากจะมองอีกจึงเป็นคนนำในการขึ้นบันไดเชือกปีนออกไปข้างนอก เจิ้งเล่อและถังเยว่ก็ตามหลังฉันมาอย่างใกล้ชิดเวลานี้ด้านบนเป็นเวลาเที่ยงมองไปที่พระอาทิตย์ที่อบอุ่นอีกครั้งฉันมีความรู้สึกว่ามันพึ่งจะผ่านมายึดติดกับความอบอุ่นที่แสงแดดพามาเป็นพิเศษ เพราะมีตำรวจบาดเจ็บตำรวจส่วนใหญ่ก็ถอนไปแล้วมีรถตำรวจเพียงคันเดียวเท่านั้นที่จอดอยู่ด้านข้างตำรวจหนุมสองคนนั่งอยู่บนรถในมือกำปืนไว้แน่นเห็นพวกเราขึ้นมาแล้วก็โล่งใจเพียงแต่พวกเขายังไม่กล้าเข้ามาใกล้ตะโกนถามว่าพวกเราเป็นยังไงบ้างมีคนบาดเจ็บหรือไม่ ฉันไม่มีความคิดที่จะรับมือกับเขาจึงส่ยหน้าหลังจากขึ้นมาเซียวเถิงก็มาเจรจากับพวกเขา หลังจากฉันตากแดดลุกขึ้นมายืนและเรียกเจิ้งเล่อ“พวกเราไปกันเถอะ” “เธอจะไปไหนทรมาณมาทั้งคืนหิวแล้วสิฉันขอเชิญเธอไปกินมื้อใหญ่กัน”ถังเยว่เขยิบเข้ามาใกล้และถามฉันอย่างน่าอาย เขาพูดแบบนี้ฉันก็หิวจริงๆก็เลยพยักหน้าและตอบตกลง อย่างไรก็ตามตอนนี้ขอแค่ไม่เห็นเซียวเหย่ไปไหนก็ได้หมด ถังเยว่เห็นฉันรับปากแล้วก็ดึงมือฉันไปทางรถ เดิมทีฉันลังเลเล็กน้อยต้องการจะบอกเซียวเหย่สักนิดแต่ตอนที่ฉันหันไปหาเซียวเหย่ก็เห็นเขาคุกเข่าอยู่ที่พื้นใบหน้าเขาเผชิญกับใบหน้าของเสวียนชิงชิงราวกับจะจูบเสวียนชิงชิงอย่างนั้น ภาพตรงหน้าแผดเผาดวงตาของฉันความไม่เต็มใจสุดท้ายก็หายไปในทันทีจึงกุมมือของถังเยว่ไว้และตามเขาไปบนรถ หลังจากขึ้นไปบนรถถงถงดูจะดีใจยิ่งกว่าถังเยว่ดึงมือของฉันกดในอกของฉันเป็นตายก็ไม่ให้ฉันนั่งเบาะหลังในปากก็พูดไม่หยุดว่าในที่สุดฉันก็เห็นความดีของเจ้านายเขาแล้ว ในที่สุดก็เป็นถังเยว่ที่ทนไม่ไหวดุถงถงไปหนึ่งทีเขาจึงไปนั่งเบาะหลังกับเจิ้งเล่อ ตลอดทางถงถงขับรถเร็วมากสุดท้ายรถก็มาหยุดที่โรงแรมฮิลตันที่ฉันเจอเซียวเถิงเป็นครั้งแรก อารมณ์ฉันมืดมนเงียบไปตลอดทางแต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถหยุดมันได้จึงหันไปมองถังเยว่และถามเขาว่า“นายถูกหวยรึไงถึงมากินที่หรูขนาดนี้” ฉันรู้สถานการณ์ของถังเยว่หารายได้จากการขายพระเครื่องในฟอรั่มจนจนกระทั่งไม่รู้จะจนยังไงแล้วและยังขี้เหนี่ยวจะตายตอนนี้มากินอาหารที่ที่แพงขนาดนี้ฉันก็สงสัยอย่างช่วยไม่ได้ “แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยซื้อหวยแต่เชิญเซวียนเซวียนของฉันมาทานอาหารทั้งทีจะไปตามริมถนนได้ยังไงแน่นอนว่าต้องมีระดับนิดนึงสิวางใจเถอะมื้ออาหารมื้อเดียวฉันจ่ายได้หน่า” ถังเยว่ก็ยังคงยิ้มแย้มเช่นเดิมราวกับดูออกว่าฉันไม่มีความสุขตลอดทางก็อดไว้ไม่ถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นเพียงแค่พยายามตลกให้ฉันมีความสุข ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้และพูดว่า“ลืมมันไปเลยนายยังมีเรื่องที่ฉันยังไม่รู้นะกินเสร็จนายก็พาถงถงไปขอทานเลยพวกเราเปลี่ยนที่กินกันเถอะ” พูดจบก็ให้ถังเยว่ไปขับรถแต่ดูเหมือนฉันกับถังเยว่จะความเห็นไม่ตรงกันเขาผลักประตูและลงรถไปและข้ามมาทำตัวสุภาพบุรุษเปิดประตูออกยิ้มและพูดว่า“เชิญครับ” ถงถงดีใจผิดปกติกระโดดลงจากรถดึงฉันและพูดว่า“พี่สาวพี่ไม่ต้องประหยัดเงินแทนเจ้านายฉันหรอกเขามีบัตรระดับวีไอพีของที่นี่กินฟรีดื่มฟรีช่วงนี้เขาก็ดื่มฟรีกินฟรีที่นี่ไม่ต้องเกรงใจหรอก” พูดจบให้ตายยังไงก็จะลากฉันเข้าไปให้ได้ ช่วงเวลาสั้นๆก็เข้าใจชัดเจนที่แท้ก็เป็นแบบนี้จากนิสัยขี้เหนียวของถังเยว่แน่นอนว่าไม่ใช่การจ่ายเงินปกติ แต่ฉันก็สงสัยขึ้นมาทันทีจึงถามถงถงว่ามีบัตรวีไอพีได้ยังไง ถงถงก็ภูมิใจมากขึ้นไปอีกใบหน้าเล็กๆก็พูดว่า”เจ้านายของฉันน่ะเป็นหลงโผ๋ที่เจ๋งระดับซูเปอร์เลยนะอย่ามองที่เขาช่วยพี่ว่าฟรีแต่ถ้ามีคนต้องการพบเจ้านายฉันก็จะออกมาต้องจ่ายเป็นเงินจำนวนมากเพื่อจ้างเมื่อเร็วนี้เจ้านายฉันก็ตอบรับเจ้าของธุรกิจโรงแรมนี้ดังนั้นจึงมีบัตรกินไม่จำกัด พูดจบถงถงก็มองถังเยว่และพูดอีกว่า“เดิมทีเจ้านายของฉันสองวันนี้ต้องช่วยคนอื่นทำพระเครื่องไม่ทราบว่าพี่สาวตกอยู่ในอันตรายจึงเข้าไปยุ่งด้วย” “พูดมากไปแล้วยังอยากินเค้กไอศกรีมอยู่ไหม”ได้ยินถงถงกระซิบกับฉันถังเยว่ก็มองมา จากนั้นเขาก็ดึงฉันไปห้องอาหารอย่างคุ้นเคยดูแล้วหลลายวันมานี้เขาอยู่ที่นี้จริงๆและพนักงานในโรงแรมพบเขาก็พยักหน้าให้เขาอย่างต่อเนื่องเรียกเขาว่ามิสเตอร์ถังอย่างเคารพ ณตอนนั้นถังเยว่ยิ่งโม้อีกเขาพูดว่าฉันอยากกินอะไรก็สั่งได้ตามสบายพรางทำท่าทางเป็นเจ้านายทักทายพนักงานที่อยู่ตามทาง ฉันอดที่จะหัวเราะกับท่าท่างน่านับถือของเขาไม่ได้และก็ไม่ได้เกรงใจเขาอีกจึงสั่งอาการที่ชอบกินสองสามอย่าง ช่วงเวลาที่ทานเพื่อที่ฉันจะไม่อายจึงชวนถังเยว่คุยและถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของโรงแรมนี้ทำไมถึงคิดที่จะทำพระเครื่อง