ตอนที่79 ความลึกลับของพลังหยิน

ต๭นที่79 ความลึกลับของพลังหยิน ขณะนั้นฉันจึงหันไปมองด่องเผิงและถามว่า“ลูกสาวของคุณก่อนตายเธอท้องเหรอทำไมคุณถึงไม่เคยบอกพวกเรา” “ผม......ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน......เด็กคนนี้ตอนนั้นก็พูดคุยกับเพื่อนสองสามคนรู้สึกชีวิตอยู่ในความสับสนวุ่นวายเพราะอย่างนี้ฉันกับแม่ของเธอก็ว่าเธอไปหลายครั้งแม้กระทั่งไล่เธอออกจากบ้านใครจะรู้ว่าจิ่นชิ้วพอออกจากบ้านก็ไม่กลับมาอีกหลังจากฉันรออยู่ห้าเดือนก็ได้รับข่าวของเธอเป็นตำรวจที่บอกให้เรายืนยันศพแล้ว” “งั้นตอนที่ยืนยันศพไม่พบว่าเธอท้องเหรอ”ฉันพูด ไม่ใช่ว่าฉันจะยุ่งกับปัญหานี้และด่องจิ่นชิ้วตายในมือคนที่รักเดิมทีก็เสียชีวิตอย่างอนาถตอนนี้ก็ยังตั้งครรภ์อีกกำลังตั้งครรภ์แล้วกลายเป็นผีพลังชั่วร้ายจะแรงที่สุดไม่แปลกที่ตายไปแล้วแต่ยังพัวพันกับพวกเขาอยู่ และเหมือนสมาชิกในครอบครัวด่องเผิงไม่รับรู้สิ่งที่มองไม่เห็นจะนำมาซึ่งอันตรายอย่างมากต่อคนที่มีชีวิตไม่ระวังอาจถึงชีวิตได้ ด่องเผิงเห็นฉันไม่พูดอะไรจึงรีบพูดอย่างกังวลว่า“ตอนนั้นเธอถูกคลุมด้วยผ้าขาวผมกับคนรักก็ยิ่งเสียใจไม่ได้ดูอย่างละเอียดจึงรีบเร่งฝังเลยใครจะรู้ว่าจะเป็นอย่างนี้......” เขาพูดอยู่สายตาก็ลดลงไปอยู่ที่รอยนูนบนหน้าท้องของด่องจิ่นชิ้วเจ็บปวดใจจนน้ำตาจึงไหลออกมา เห็นเขาเจ็บปวดขนาดนั้นแม้ว่าใจฉันจะยินดีนักและก็ไม่ตำหนิอะไรเขาอีกจึงพูดอย่างอ่อนลงว่า“คุณวางใจเถอะในเมื่อศพอยู่ที่นี่ต่อไปก็เรียกวิญญาณได้แล้ว” พูดจบฉันก็ให้ถังเยว่เตรียมทำพระและฉันก็สั่งให้คนขับรถกับเจิ้งเล่อเอาศพผู้หญิงอีกสองศพลงมา ครึ่งชั่วโมงต่อมาศพผู้หญิงอีกสองศพก็เจาะออกมาและวางลงที่พื้น และหลังจากฉันมองร่างของพวกเธอชัดเจนแล้วในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมศพของทั้งสามหลุมถึงถูกขโมย ทั้งสามคนล้วนตั้งครรภ์และนอกจากศพผู้หญิงอีกสองศพท้องก็ใหญ่กว่าด่องจิ้นชิ้วเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าใกล้จะคลอดแล้ว ขโมยหญิงตั้งครรภ์สามคนที่กำลังจะคลอดบุตรมีจุดประสงค์อะไรกันนะ？ หรือว่าชายชราหลังค่อมต้องการทำปีศาจกระหังแม่ลูกออกมา ฉันเคยได้ยินเซียวเหย่เคยพูดเกี่ยวกับกระหังแม่ลูกผีปกติเมื่อกลายเป็นผีใหม่ๆจะต้องค่อยๆฝึกฝนจึงจะพัฒนาตัวเองและเป็นผีที่น่ากลัวเล็กน้อยเพราะบางโอกาสตอนที่เกิดก็เป็นกุมารหรือปีศาจแล้วโดยปกติก็จะฝึกฝนและพัฒนาได้เร็วฝึกไปร้อยแปดสิบปีก็สามารถเสริมความแข็งแกร่งได้ เพราะก่อนตายเซียวเหย่ก็เป็นอาจารย์ซินแสที่ค่อนข้างเก่งดังนั้นหลังจากตายก็เป็นปีศาจแม้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาก็ยังฝึกเกือบร้อยปีอยู่ในนรกจึงจะกลายเป็นปีศาจร้าย มีเพียงข้อยกเว้นเดียวเท่านั้นคือกระหังแม่ลูกเมื่อผู้หญิงที่ท้องใกล้คลอดเสียชีวิตหรือตายในการคลอดบุตรแม่เสียชีวิตพลังชั่วร้ายจะรุนแรงมากและจะเกิดกับศพที่ฝั่งอยู่ในที่ที่พลังหยินรุนแรงหรือมีคนจงใจกระตุ้นให้เกิดก็จะสามารถเปลี่ยนเป็นกระหังแม่ลูก ความไม่พอใจของผีแม่และเด็กจะเชื่อมต่อกันและยังสามารถทำให้แม่กลายเป็นปีศาจได้อย่างน้อยความแข็งแกรงของเด็กก็อยู่แค่ภายใต้ระดับกุมาร เงื่อนไขที่กลายเป็นผีแบบนี้โหดร้ายอย่างยิ่งแม้ว่าจะตั้งใจฝึกฝนอัตราความล้มเหลวก็สูงเช่นกัน และแม้ว่าจะฝึกฝนจริงๆเพราะความโกรธของกระหังแม่ลูกรุนแรงมากคนทั่วไปก็ยากจะควบคุมพวกเขาอย่างน้อยความแข็งแกร่งของตัวเองนั้นแข็งแกร่งกว่ากระหังแม่ลูก ดังนั้นก็พบกระหังแม่ลูกได้น้อยมากโดยทั่วไปไม่มีใครกล้าฝึกกระหังแม่ลูกประมาทเพียงเล็กน้อยก็ก่อเกิดปัญหาได้ และผู้หญิงสามคนตั้งครรภ์ใกล้คลอดที่นอนอยู่ตรงหน้าแม้ว่าฉันจะไม่อยากคิดถึงกระหังแม่ลูกแต่ฉันก็คิดถึงคำอธิบายอื่นไม่ได้ ตอนนี้ในที่สุดฉันก็เข้าใจทำไมทั้งภาพก่อนเสียชีวิตของทั้งสามศพถึงหน้าบวมนี่คือลักษณะของการตั้งครรภ์ผู้หญิงตั้งครรภ์จำนวนมากก็เพราะตั้งครรภ์ความดันโลหิตสูงร่างกายจึงบวมโดยเฉพาะใกล้คลอดใบหน้าจึงยิ่งบวมมากเช่นกัน ถ้าชายแก่หลังค่อมนั่นฝึกกระหังแม่ลูกจริงงั้นก็กระหังแม่ลูกสามคู่ไม่ต้องพูดถึงที่นี้มีถังเยว่กับผู้นำลัทธิเต๋าดี่นเทียนแม้แต่เซียวเหย่มาก็แล้วคาดเดาว่าก็ไม่พอเป็นมื้ออาหารพิเศษให้กระหังแม่ลูกสามคู่ได้ ฉันตื่นตระหนกจึงต้องการจะถามถังเยว่ว่าควรจะทำยังไง แต่ตอนนี้เขากำลังจริงจังในการจัดของบางอย่างก็คือทำพระเครื่องท่าทางไม่เหมือนคนแปลกหน้ารู้จักกัน ฉันจำใจต้องกลืนคำพูดกลับไป ณตอนนั้นผู้นำดี่นเทียนขยับมาหาฉันอย่างเงียบๆในเวลานึความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเขาได้หายไปหลังจากจ้องมองฉันเขายังลดใบหน้ามาถามฉัน“ที่จริงแล้วเธอใช้วิธีอะไรถึงหาศพเจอที่นี่” “ใช้ตามอง”ฉันพูด ณตอนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะสู้กับดี่นเทียนแล้วความคิดตอนนี้กังวลอยู่กับร่างของกระหังแม่ลูกสามคู่อยู่กลัวว่าชายหลังค่อมจะกลับมาฆ่ากระหังแม่ลูกสามคู่ “ใช้ตามองตลอดเหรอ”ดี่นเทียนมองฉันอย่างไม่แน่ใจเหมือนกับไม่เชื่อที่ฉันพูดสายขุ่นมัวอย่างรุนแรงจ้องมาที่ฉันดูแล้วอึดอัด “ไม่ได้เหรอ”ฉันพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีฉันพูดแล้วหันหน้าไปเพื่อหลบสายตาเขาในใจฉันหงุดหงิดแล้ว แต่เขาก็เหมือนคนหลอกลวงเหมือนกับยังไม่เข้าใจว่าเกิดเหตุการณ์อะไรก็ไม่ปล่อยฉันไปเขามายืนอยู่ข้างหน้าฉันอีกครั้งและถามฉันว่า“ในเมื่อเป็นเช่นนี้คนที่แพ้พนันคือฝ่ายเต๋าทำไมหน้าเธอยังบูดบึ้งอีกเป็นไปได้ว่าเธอดูถูกหอไตรหู้เยี้ยนฝ่ายเต๋า พูดอยู่หน้าเขาก็ยืดขี้นอีกเหมือนกับจะดูถูกและล้วงหอไตรหู้เยี้ยนออกมาส่งให้ฉันพูดอย่างตำหนิว่า“เด็กน้อยเธอคงจะไม่รู้จักนี่คือลัทธิเต๋าของเรา.......” ฉันรู้สึกรำคาญอยู่แล้วยังได้ยินเขาพูดตำหนิฉันอีกหลับหนังสือของเขายัดลงในกระเป๋าของฉันและพูดว่า“ฉันไม่สนที่คุณทำลายหนังสือนั่นที่ฉันสนใจแค่นี้สายตาคุณยาวจนมองได้ลึกไม่ใช่ว่าไม่พบอะไรผิดปกติเหรอ” พูดอยู่ฉันก็ชี้ไปที่ศพหญิงตั้งครรภ์ที่นอนอยู่ เขามองนิดหน่อยแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นมาไม่เขาใจความหมายของฉันจากนั้นจึงส่ายหน้าไปมา “กระหังแม่ลูก” ฉันตั้งใจลดระดับเสียงเพื่อไม่ให้ด่องเผิงได้ยิน“ตอนหาศพเมื่อครู่ก็พบว่ามีสามศพที่ไม่พบตอนแรกคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญตอนนี้ทั้งสามศพล้วนเป็นคนท้องใกล้คลอดงั้นที่ศพของผู้หญิงตั้งครรภ์สามคนถูกขโมยคืออะไรไม่ใช่ว่าเพื่อฝึกกระหังแม่ลูกถ้าเขาฝึกกระหังแม่ลูกสำเร็จแล้วซักครู่เขาก็จะกลับมาฆ่าแม่พวกเราต้องห้ามห่างจากที่นี่” รอฉันพูดจบดี่นเทียนก็หยุดการเคลื่อนไหวชั่วขณะ หลังจากนั้นสายตาก็ลดลงต่ำมีความประหลาดใจเล็กน้อยและถามฉันว่า“เธอเป็นใครกันแน่ถึงรู้จักของแบบกระหังแม่ลูกเธอไม่ใช่หลงโผไทยเหรอ” “ฉันไม่เคยพูดว่าฉันเป็นหลงโผ”ฉันพูด “งั้นทำไมเธอถึงอยู่กับหลงโผไทยล่ะเด็กน้อยฉันเห็นพรสวรรค์ของเธอก็ไม่เลวนะในเมื่อไม่ใช่หลงโผไทยงั้นอาจารย์เธอคือใครล่ะยอมที่จะเปิดทางให้ฉันไหมล่ะฉันจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อสอนเธอ”หลังจากได้รับคำตอบของฉันแววตาของดี่นเทียนคลั่งไคล้เริ่มหว่านล้อมฉัน แม้ว่าเขาจะแพ้และยังเอาหอไตรหู้เยี้ยนให้ฉันแต่ลักษณะดูหยิ่งของเขาก่อนหน้านี้ฉันรับไม่ได้จริงๆและการเกลี้ยกล่อมของเขาก็ชัดเจนเกินไปและไม่ว่าฉันจะมีอาจารย์หรือไม่ก็ต้องการจะรับฉันเป็นลูกสิทธิ์ “หอไตรหู้เยี้ยนน่ะแม้ว่าเธอจะมีคุณสมบัติที่ดีมากแต่พื้นฐานเธอยังต่ำมากเธอแค่รู้ว่ามีของแบบกระหังแม่ลูกแต่เธอไม่รู้ว่ากระหังแม่ลูกจะสามารถเปลี่ยนได้แค่ในช่วงแห่งความตายเท่านั้นแม้ว่าชายหลังค่อมต้องการจะทำกระหังแม่ลูกออกมาต้องทำตอนหญิงตั้งครรภ์มีชีวิตอยู่ออกไปในนรกอย่างน้อยร้อยวันจากนั้นให้เธอตายในนรกจึงจะสามารถฝึกกระหังแม่ลูกได้เพียงแค่กระหังแม่ลูกต้องไม่ตายในนรกวิธีแก้หลังจากนั้นก็ไม่มีประโยชน์”ดี่นเทียนพูด “จริงเหรองั้นผู้นำเต๋าไม่สามารถมีกระหังแม่ลูกเหรอ”ฉันพูดอย่างประหลาดใจ “อืมไม่อย่างนั้นที่ออกไปคงไม่ใช่เขาหรอก”ดี่นเทียนเห็นฉันถามท่าทางยิ่งก่อนหน้านี้ก็กลับมาเล็กน้อย “งั้นก็ดี”จิตฉันที่กังวลก็ผ่อนคลายเล็กน้อยหลังจากที่พูดไม่กี่ประโยคฉันก็พบว่าดี่นเทียนคนนั้นแม้ว่าลักษณะจะแย่แต่ก็ไม่ได้เป็นจุดที่ดีจากนั้นจึงถามเขาอีกครั้ง“แม้ว่าจะไม่ได้รู้จักกระหังแม่ลูกดี งั้นผู้นำเต๋าคิดว่าจะขโมยสามศพหญิงตั้งครรภ์ทำไมเขามีวัตถุประสงค์อะไร” “ใครจะไปรู้รอเขากลับมาจับมาถามไม่นานก็รู้แล้ว”ดี่นเทียนอดทนได้ไม่นานก็ทำหน้าเคร่งขรึมเหมือนเดิมและก้มลงมามองฉัน“ยังไงเธอต้องการจะคำนับฉันเป็นอาจารย์ไหม” “ไม่ต้องการ”เห็นเขาไม่โต้ตอบฉันจึงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด พูดถึงการคำนับเป็นอาจารย์ขนาดอาจารย์หล่อขนาดเซียวเหย่ยังไม่คำนับทำไมฉันต้องคำนับอาจารย์นิสัยน่ารำคาญแบบนี้ด้วยนอกจากนี้ตอนนี้เซียวเหย่ก็พบเสวียนชิงชิงแล้วฉันก็ควรกลับไปใช้ชีวิตคนปกติแล้วไม่มีเซียวเหย่ข้างกายฉันก็ไม่ต้องการเดินทางสายนี้ไปไกลกว่านี้ เห็นฉันปฏิเสธก็ยิ่งโกรธเข้าไปอีกและยังหลอกล่ออยู่นานพูดว่าเขายินดีรับฉันเป็นลูกศิษย์มีเขาเป็นอาจารย์ภายหลังฉันก็จะได้รับการสนับสนุนในโรงเรียนลัทธิเต๋าทั้งหมดจะไม่ถูกคนอื่นกลั่นแกล้งและเขายังจะอุทิศตนเองเพื่อสอนฉัน...... ฉันถูกเขาทำให้อารมณ์เสียความประทับกับเขาที่พึ่งจะเพิ่มขึ้นก็หายไปเช่นกัน เมื่อฉันปฏิเสธคำเชิญของดี่นเทียนอย่างเย็นชาทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงความแปรปวนของพลังหยินราวกับมีผีกำลังเข้าใกล้ ฉันรู้สึกกังวลขึ้นมาปิดปากแล้วมองไปรอบๆสำรวจรอบๆว่ามีผีหรือไม่ พลังหยินเหล่านั้นไม่รุนแรงแม้ว่าจะแย่กว่าถงถงเล็กน้อยน่าจะเป็นผีใหม่หรือผีกุมารที่พึ่งจะเข้ามาใหม่ฉันรู้สึกว่าตอนนี้เขาอยู่นอกหอพญายมกำลังเข้ามาหาเราอย่างเงียบๆ เป็นวิญญาณของด่องจิ่นชิ้ว！ ฉันดีใจจึงเรียกเจิ้งเล่อกับถงถงทันทีแล้วออกไปจับผี และตอนนั้นดี่นเทียนดูเหมือนว่ากูรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของพลังหยินเพียงแต่ช้ากว่าฉันสองสามนาทีเขาเห็นแววตาฉันคลั่งมากยิ่งขึ้นราวกับถ้าฉันไม่คำนับเขาเป็นอาจารย์เขาก็ทุบหัวฉันและพาไป ฉันขี้เกียจที่จะสนใจเขาและให้เจิ้งเล่อกับถงถงหายไปในพลังหยินอย่างลับลับเพื่อเลี่ยงที่วิญญาณด่องจิ่นชิ้วจะตกใจกลัวหนีไปฉันจึงพาพวกเขาไปที่หน้าต่างที่มีผีซ่อนอยู่ถือหยกที่เซียวเหย่ให้ฉันไว้ “ด่องจิ่นชิ้ว！”ตะโกนเรียกเสียงดังฉันดึงกระจกเปิดออกหยกในมือชูไปทางพลังหยินกลุ่มนั้น ในเวลาเดียวกันเจิ้งเหอและตงตงก็กลายเป็นเงาดำสองอันออกไปเพื่อขวางทางหนีของด่องจิ่นชิ้ว “อ๊า！”พลังหยินนั่นกรีดร้องออกมาท่ามกลางความมืดฉันเห็นเพียงแค่ฟันแดงสีเข้มอ้าปากกว้างจะกัดแขนฉันที่ถือหยกไว้ ฉันตอบสนองอย่างรวดเร็วฉันถอนมือออกกลับมาก่อนที่เธอจะกัดฉัน เงาดำนั้นเคลื่อนไหวรวดเร็วเห็นช่องว่างพลังหยินโดยตรงจึงพัดลมหยินตรงหน้าฉันและหนีไป ฉันจึงรีบไล่ตามแต่การเคลื่อนไหวของฉันจะเร็วเหมือนผีได้ยังไงชั่วพริบตากลุ่มพลังหยินนั่นก็วิ่งไปไกลจนไม่รู้สึกถึงมันแล้ว “แย่แล้วปล่อยให้ด่องจิ่นชิ้วหนีไปแล้ว！”ฉันพูดอย่างโมโหในใจก็โทษตัวเอง “เจ้านายแท้จริงแล้วนั่นไม่ใช่ด่องจิ้นชิ้ว”เจิ้งเล่อไล่ตามไปไม่กี่ก้าวก็ไล่ตามไม่ทันจึงกลับมาใบหน้าพูดอย่างสง่า