ตอนที่82 ผีแม่นม

ต๭นที่82 ผีแม่นม “นี่เป็นคุณไสยจากประเทศไทยคุณบอกว่าก่อนที่คุณจะแต่งงานกับภรรยาเธอมีอาการกัดผู้คนเหมือนกับสุนัขนั้นแสดงว่าภรรยาของคุณถูกคนทำคุณไสยตั้งแต่ตอนนั้นเพียงแค่คุณจัดพลัดจับพลูใช้วิธีบางอย่างจนสามารถกำราบคุณไสยนั้นไว้ได้แต่หลังจากที่ภรรยาคุณตั้งท้องพลังของคุณไสยก็แข็งแกร่งขึ้นมันเกิดขึ้นอีกครั้งจนทำให้ลูกชายของคุณกลายเป็นทารกฟ้าตอนนั้นคุณเห็นว่ามีใครมาเอาสุนัขตัวนั้นจากหน้าบ้านคุณไปไหม？”ถังเยว่ถาม “ไม่มีคุณหมายความว่ามีคนตั้งใจทำให้ลูกชายของผมกลายเป็นทารกฟ้าไว้ล่วงหน้าแล้วอย่างนั้นเหรอ？” ถังเยว่พยักหน้า “เพื่ออะไรกัน？”ชายหลังค่อมแทบทรุดลงกับพื้นตอนนี้ท่าทีป้องกันตัวเองจากถังเยว่ได้พังลงทั้งหมดเพียงแค่เชื่อเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นนี้ก็แทบจะไม่กล้า “เพราะมีคนอยากได้ทารกฟ้าดังนั้นจึงเจตนาทำเรื่องนี้ขึ้นทุกคนที่ถูกทำให้เป็นทารกฟ้าจะมีร่องรอยทิ้งไว้ที่คอด้านหลังมันก็คือลวดลายนี้” ฉันชี้ไปที่ลวดลายด้านหลังคอของทารกพูดขัดจังจวะขึ้นมา เมื่อถังเยว่ได้ยินฉันพูดเขาก็มองมาที่ฉันอย่างตกใจเขาถามฉัน：“ เธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร？” “เพราะฉันเคยพบทารกฟ้าอีกตนหนึ่งเธอเป็นคนบอกกับฉันยิ่งไปกว่านั้นที่ด้านหลังคอของเธอก็มีลวดลายแบบนี้เหมือนกัน”ฉันพูด จู่ๆถังเยว่ก็ตื่นตัวเขาคว้าไหล่ฉันจนฉันรู้สึกเจ็บ：“ที่ไหน？เธอแน่ใจเหรอว่าลวดลายทารกฟ้านั้นเหมือนกับอันนี้？เธอไปพบที่ไหน？” “ที่เจียงเหมิน......”ฉันรู้สึกเจ็บที่เขาจับฉันจำเป็นต้องบอกกับถังเยว่ว่าฉันเจอเฉินอาเหลียนแล้วและบอกอีกว่าเฉินอาเหลียนเป็นคนรับใช้ของตระกูลเซียว เมื่อฉันพูดจบถังเยว่ตื่นเต้นจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เขาเบื่อที่จะสนใจชายหลังค่อมแล้วเขาหยิบไม้นวดแป้งพาฉันกลับพูด：“ไปกลับเจียงเหมินกัน！” “แล้วพวกเขาล่ะ？”ฉันสับสนในความผิดปกติที่ฉับพลันของถังเยว่อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าคนที่ทำเรื่องเมื่อ40ปีก่อนเกี่ยวข้องกับถังเยว่เขาตื่นเต้นมากจนไม่ได้ตอบคำถามมากมายของฉันฉันทำได้เพียงแค่ต้องตามเขาไป เขาพาฉันกลับไปที่รถเมื่อเข้าไปในรถเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เหยียบคันเร่งและขับกลับ ออกมาได้ไม่ไกลนักโทรศัพท์ถังเยว่ก็ดังขึ้นเป็นสายของด่องเผิงถามพวกเราถึงสถานการณ์ตอนนี้ ฉันบอกไปว่าถังเยว่จับวิญญาณของด่องจิ่นชิ้วได้แล้วแต่ตอนนี้มีเรื่องเร่งด่วนต้องกลับเจียงเหมินถ้าพวกเขาไม่มีธุระอะไรให้ตามไปที่เจียงเหมินได้ หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จฉันอุ้มถงถงขึ้นมานั่งบนตักถามเขาว่ารู้ไหมว่าถังเยว่เกิดบ้าอะไรขึ้นมาและร่องรอยบนร่างของทารกฟ้านั้นเกี่ยวข้องกับถังเยว่ยังไง “รู้”ถงถงตอบเขาพูดจบก็มองกลับไปที่ถังเยว่ทำท่ารูดซิปปากพูด：“แต่ผมพูดไม่ได้นี่เป็นความลับของเจ้านายมาตลอดหลายปี” “ความลับ？”ฉันอึ้งมองไปทางถังเยว่อย่างประหลาดใจ เขาที่ดูเป็นคนไม่คิดอะไรมากแท้จริงแล้วกลับมีความลับที่บอกใครไม่ได้ “สี่สิบปีที่แล้วคนที่ทำเรื่องทารกฟ้านี้ไม่ใช่เจ้านายของเธอหรอกเหรอ？”ฉันหรี่ตาพูด แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อการคาดเดานี้อยู่แล้วแต่ก็อยากได้ยินถงถงพูดออกมาจากปากเอง แต่เขาที่ปกติเป็นเหมือนแตรขนาดใหญ่มักเปิดเผยความลับของถังเยว่เสมอตอนนี้ปากเล็กๆนั้นกับเข้มงวดมากเป็นพิเศษเขาเพียงแค่ส่ายหัวและไม่พูดอะไรอีกเลย เจ้านี่นี่แค่นี้ก็น่าอึดอัดพอแล้วหน่า ฉันรู้สึกท้อใจนิดหน่อยหลังจากที่ลองสองครั้งแล้วไม่ได้ผลฉันจึงเปลี่ยนไปถามอีกคำถาม：ถังเยว่จับวิญญาณของด่องจิ่นชิ้วได้ตอนไหนตอนที่เขาเรียกวิญญาณเมื่อเร็วๆนี้เห็นได้ชัดว่ามันล้มเหลว ถงถงดูเหมือนจะตื่นตระหนกขึ้นมาเมื่อฉันถามคำถามนี้ทันใดนั้นก็พูดขึ้น：“คุณไม่รู้เหรอ？เจ้านายของผมไม่ได้จับวิญญาณของด่องจิ่นชิ้วเขาแค่พูดหลอกชายชราคนนั้นเพื่อจะดูว่าวิญญาณของด่องจิ่นชิ้วอยู่ในมือของเขาหรือเปล่า” “อ๋า？แต่กล่องสีแดงที่อยู่ในมือเขาเมื่อครู่นี้เห็นได้ชัดว่ามีผีอยู่ในนั้นนี่ความผันผวนของพลังหยินก็แข็งแกร่งฉันเห็นแม้กระทั่งมือของผีเลยนะ”ฉันพูด “นั้นเป็นผีผมมยาวที่พันคุณเมื่อก่อนหน้านี้ไม่ได้ถูกเจ้านายของผมจับ”ถงถงพูด พูดจบเขาก็ดูหดหู่ใจเขาถามฉันอย่างลึกลับ：“ยิ่งไปกว่านั้นผมยังค้นพบอีกเรื่องหนึ่งคุณรู้ไหมว่าทำไมชายชราถึงต้องขโมยร่างหญิงตั้งครรภ์ทั้งสามคนด้วย？” ฉันส่ายหัวเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจมาโดยตลอดตอนแรกอาจเป็นเพราะชายชราต้องการจะฝึกฝนพวกเขาให้เป็นกระหังแม่ลูกแต่ชายชราใช้เวลาหนึ่งปีก็ไม่พบวิญญาณของด่องจิ่นชิ้วอย่างนั้นจะฝึกฝนกระหังแม่ลูกได้อย่างไร “เพื่อที่จะให้ผีลูกชายพวกนั้นได้ดูดนมโดยปกติหลังจากที่ทารกฟ้าเกิดเขาจะเติบโตเหมือนคนปกติแต่ลูกชายของเขาไม่สามารถเข้ารับการล้างบาปหยางได้จึงไม่สามารถเติบโตคงไว้ซึ่งสภาพในวัยเด็กเพราะอย่างนั้นจึงต้องกินนมตลอดเวลา”ถงถงพูดมองดูท่าทางที่จริงจังของเขาราวกับเป็นอาจารย์ฮวงจุ้ยเหมือนเขาเป็นเด็กอัจฉริยะโดยสมบูรณ์ เจ้าเด็กอัจฉริยะนี่ทำให้ฉันตกตะลึงพูด：“เป็นไปไม่ได้หรอกศพจะให้นมได้อย่างไร？ถึงแม้ว่าทารกฟ้านั่นจะไม่สามารถเข้ารับการล้างบาปหยางแล้วไม่เติบโตอย่างน้อยๆก็เป็นเหมือนเธอไงเป็นปีศาจน้อยทำไมถึงยังต้องดูดนมละ？” “ผมไม่จำเป็นต้องกินข้าวเหรอ？อย่ามองว่าพวกเราเป็นผีแต่มีคนพูดไว้ว่าผีเป็นเหล็กข้าวเป็นเหล็กกล้าหากไม่ได้กินก็จะหิวมากๆนี่เป็นเหตุผลแต่เพราะตอนนี้ผมโตขึ้นแล้วกินข้าวได้แล้วถ้าผมตายในวัยเด็กทารกเจ้านายของผมก็จะต้องหาศพที่ตั้งท้องเพื่อให้ผมดูดนม” ถงถงพูดอย่างจริงจัง มองไปที่ถงถงเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นฉันไม่มีวิธีอื่นแล้วได้แต่ยกมือยอมแพ้เขาพูด：“ก็ได้ๆเธอเองก็ต้องกินนมถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วชายหลังค่อมนั้นก็ดูไม่มีอันตรายอะไรแค่ต้องการยืมร่างของคนอื่นมาเป็นแม่นมเลี้ยงลูกตัวเองหรือเรากำลังตามหาอดีตจนทำลายความดีของเขา?” ถงถงพยัยหน้า：“จะพูดแบบนั้นก็ได้เพราะอย่างนั้นเมื่อเจ้านายผมรู้ว่าวิญญาณของเฉินอาเหลียนไม่ได้อยู่กับเขาเจ้านายเลยตัดสินใจปล่อยพวกเขาไป” ฉันถอนหายใจเมื่อถงถงเริ่มพูดฉันจึงพยายามถามเขาเกี่ยวกับลวดลายที่คอของทารก ตอนแรกเขาก็ยังพูดอยู่ดีๆแต่เมื่อฉันเปลี่ยนหัวข้อสนทนาถงถงก็ปิดปากของเขาทันทีพูดว่าเหม็นพี่สาวเขากระโดดออกไปจากขาของฉันไปที่ด้านหลังของเจิ้งเล่อ ฉันพยายามถามถังเยว่อีกครั้งยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็อยากรู้อยากเห็นไปสะหมดแต่ถังเยว่ตั้งใจขับรถมาตลอดและไม่ได้สนใจฉันเลย ฉันเริ่มรู้สึกเบื่อแต่ก็ไม่อยากถามอะไรรอให้ถึงเจียงเหมินตามหาเฉินอาเหลียนแล้วค่อยพูด ถึงเวลานั้นหากเขาเผชิญหน้ากับเฉินอาเหลียนต่อให้เขาไม่ได้พูดอะไรฉันก็พอจะรู้ได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ฉันก็เอนกายพิงที่หน้าต่างมองไปยังทิวทัศน์ข้างนอกที่กำลังบินผ่านไป ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆสมองของฉันก็นึกถึงภาพตอนที่มาเจียงเหมินกับเซียวเหย่ครั้งแรกตอนนั้นเขานั่งข้างๆฉันหน้าตาเขาดูเย็นชาและใจร้อนต่อทุกคำถามของฉัน และตอนนี้ฉันกลับมายังเจียงเหมินอีกครั้งแต่คนที่นั่งข้างฉันตอนนี้ไม่ใช่เซ๊ยวเหย่แล้ว ทันใดนั้นฉันรู้สึกเศร้าเหลือเกินไม่รู้ว่าตอนนี้เซียวเหย่กำลังทำอะไรเขาปลุกเสวียนชิงชิงแล้วหรือยัง？ ฉันเกิดคิดถึงเขามากๆขึ้นมาฉันอดไม่ได้ที่จะดึงโทรศัพท์ออกมาและคิดจะโทรหาเขา แต่เมื่อหาที่รายชื่อและที่อยู่ก็ค้นพบว่าเขาไม่เคยมีโทรศัพท์ทั้งยังไม่มีที่อยู่ที่แน่นอนหลังจากที่ฉันแยกจากเขาฉันก็ไม่มีทางติดต่อเขาได้เลย ทำได้แค่รอเขาติดต่อกลับมาเท่านั้น เมื่อเป็นอย่างนี้ฉันก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเขาใจร้ายจริงๆเมื่อใช้งานฉันเสร็จก็เตะฉันทิ้งฉันออกมาได้สองวันหนึ่งคืนแล้วเขาไม่แม้แต่ตามหาฉันไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของฉันเลย ฉันได้แต่เสียใจคนคนเดียวถังเยว่ขับรถเร็วมากต้องใช้เวลาถึง6ชั่วโมงในการเดินทางแต่เขาใช้เวลาเพียงแค่4ชั่วโมงก็ถึงเจียงเหมินแล้ว หลังจากกลับถึงเจียงเหมินถังเยว่ขับรถไปยังคฤหาสน์ของตระกูลเซียวโดยไม่หยุดพักฉันเคยเกลียดเซียวเซิ่งแต่การมาบ้านตระกูลเซียวครั้งนี้ในใจของฉันก็คาดหวังบางสิ่งบางอย่าง เซียวเหย่อยู่ที่นี่หรือเปล่านะ？ เซียวเซิ่งเคยพูดว่าการตามหาเสวียนชิงชิงเป็นหน้าที่ที่สำคัญที่สุดของเซียวเหย่ และตอนนี้หน้าที่สำคัญเสร็จสิ้นแล้วเขากำลังฉลองงานเลี้ยงที่บ้านตระเซียวในเวลานี้หรือเปล่านะ? ฉันเกิดกังวลเล็กน้อยมือสองข้างกุมกันไว้แน่นฉันลงรถที่ทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลเซียว คนที่มาเปิดประตูคือเฉินอาเหลียนที่ถังเยว่กำลังตามหาเพียงชั่วครู่ที่เฉินอาเหลียนปรากฏตัวสีหน้าของถังเยว่ก็เปลี่ยนไปร่างนั้นพุ่งไปอย่างรวดเร็วเห็นไม่ชัดด้วยซ้ำว่าเขาเข้าไปได้อย่างไรเมื่อเขาหยุดอีกครั้งเขาก็ไปยืนอยู่ด้านหลังของเฉินอาเหลียนแล้วตอนนี้เขาจ้องมองไปที่คอด้านหลังของเฉินอาเหลียน ฉันอยากเข้าไปฟังว่าพวกเขาพูดถึงอะไรกันแต่ฉันยังไม่ได้ปลดล็อคประตูและทันใดนั้นก็มีหยินแข็งแกร่งลอยอยู่ด้านหลังของฉัน “เธอรู้ว่าเธอจะกลับมา？”ทันใดนั้นน้ำเสียงเยือกเย็นก็ดังมาจากด้านหลังฉันฉันตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง ฉันหันกลับในทันทีมองดูใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเหย่ ณเวลานี้ความรู้สึกต่างๆถาโถมเข้ามามากมาย “ฉันแค่ตามถังเยว่มาเขามีธุระกับคนรับใช้ของนาย” ฉันก้มหัวลงในเวลานี้ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาอีกเพราะกลัวว่าน้ำตาจะหยุดไหลไม่ได้ “หลายวันมานี้เธออยู่ด้วยกันกับถังเยว่เหรอ？ทำไมถึงไม่บอกฉัน？”เขาพูดเสียงแข็งระดับความโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นฉันไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดีระหว่างที่กลับมาฉันคิดถึงเขาเหลือเกินเอาแต่ทาเขาที่ไม่ติดต่อฉัน แต่ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันสมองฉันเอาแต่นึกถึงภาพที่เขาอุ้มเสวียนชิงชิงและไม่สนใจฉัน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเราได้พบกันเขากลับตำหนิแนอย่างนั้นเหรอ？ ฉันไม่ดีใจแล้วความรู้สึกที่คิดถึงเขาก็หายไปในพริบตาฉันเรียนรู้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจากเขา：“ใช่แล้วหลายวันที่ผ่านมานี้ฉันอยู่ด้วยกันกับเขา” “อยู่ด้วยกันทำอะไร？เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีครอบครัวทำตัวแบบนี้มันน่า.......” เขาโกรธฉันทันทีมือเย็นจับเอวของฉันแล้วดึงฉันไปที่อ้อมแขนของเขา “น่าจับขังกรงหมูสินะนายจะเอาฉันไปขังกรงหมูแล้วกดน้ำหรือใช่ไหม？”ฉันไม่กลัวเขาแม้แต่น้อยพูดขัดจังหวะขึ้นมา เขาโกรธฉันมากจนพูดไม่ออกหยินที่รายล้อมไปทั่วร่างกายก่อตัวกันจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่ามันกลายเป็นเชือกหยินสองสามเส้นที่เป็นมืออกมามันพุ่งตรงมาหาฉันและผูกฉันติดอยู่กับเขาจากนั้นก็รู้สึกเบาๆที่เท้ามันพาฉันบินกลับไปในคฤหาสน์ตระกูลเซียว มีคนมากมายยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นตระกูลเซียวทุกคนใส่ชุดสีดำภายในห้องโถงเต็มไปด้วยบรรยากาศเงียบสงบ มีเตียงเดี่ยวตั้งอยู่กลางห้องโถงบนเตียงมีผู้หญิงสวมชุดขาวนอนอยู่นั้นเป็นร่างของเสวียนชิงชิงจริงๆ เซียวเยว่เดินไปตรงกลางห้องนั่งเล่นเขาตรงไปที่ด้านหน้าเตียงของเสวียนชิงชิง แต่ในตอนนี้ฉันถูกผูกติดอยู่กับเขาเกาะคอเขาเหมือนหมีโคอาล่าการเคลื่อนไหวของเราเป็นจุดรวมสายตาของทุกคนในห้องโถงนี้ทันที คนเหล่านี้มีหยินไหลเวียนไปทั่วร่างกายมันเหมือนกับกระแสลมบนร่างกายของเซียวเหย่น่าจะเป็นลูกหลานตระกูลเซียวทั้งหมด “คุณย่าที่สอง！”ตรงตามที่คิดไว้สิ่งที่ฉันคิดเพิ่งเกิดขึ้นมีชายชุดดำก้มตัวให้ฉันอย่างสุภาพเขาโค้งคำนับตะโกนคำว่าคุณย่าที่สองดังลั่น ตอนนี้ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนและไม่รู้สึกอยากโกรธเซียวเหย่ต่อไปแล้วด้วยฉันเอาหน้าซุกที่แขนของเซียวเหย่รีบพูด：“ยังไม่รีบปล่อยฉันลงอีก！คนมองเยอะแล้วเนี่ยอายจะตายอยู่แล้วเนี่ย！” “ปล่อยเธอลงแล้วเธอวิ่งหนีอีกจะทำยังไง？ผูกติดไว้แบบนี้แหละดีแล้วอย่างน้อยเธอจะได้ไม่ถูกคนอื่นลักพาตัวไปอีก”เซียวเหย่มองฉันอย่างเย็นชาเขาเบือนหน้าหนีพูดเสียงแข็ง “วิ่งอะไรกันฉันไม่วิ่งหนีหรอกนายปล่อยฉันลงก่อน！”ฉันแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วตาบ้าเซียวเหย่เขาจงใจทำแบบนี้แน่นอนเขารู้ว่าในห้องโถงมีคนมากมายทั้งยังจงใจมมัดฉันติดกับตัวเขาอีกท่าทางชั่วร้ายของเขาน่าเกลียดที่สุดเลย！