ตอนที่83การปรากฎตัวของเสวียนชิงชิง

ต๭นที่83การปรากฎตัวของเสวียนชิงชิง！ เซียวเหย่ไม่สนใจต่อคำคัดค้านของฉันเขายืนอยู่ด้านหน้าเตียงเสวียนชิงชิงโดยที่ฉันยังคงผูกติดอยู่กับเขา หลังจากที่ทุกคนได้ยินเสียงฉันตะโกนต่างก็ยืดตัวขึ้นมามองมาทางเตียงกลางห้องอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังทำพิธีกรรมอะไรบางอย่างทุกคนต่างยืนอย่างสงบนิ่งไม่มีเสียงใดแม้กระทั่งเสียงของลมหายใจภายในห้องโถงใหญ่นี้ฉันได้ยินแค่เสียงเดินติ๊กตอกจากเข็มนาฬิกาเท่านั้น “Duang……” หลังจากนั้นไม่นานทันใดนั้นเสียงนาฬิกาก็ดังขึ้นมันดังติดต่อกัน12ครั้ง เที่ยงคืนแล้ว ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังรอช่วงเวลานี้เมื่อสิ้นเสียงระฆังเที่ยงคืนทันใดนั้นผู้คนที่เงียบสงบก็เริ่มร้องเพลงเก่าแก่ขึ้น เพลงนั้นทั้งไพเราะและนิ่งสงบเป็นเหมือนบทเพลงสมัยโบราณเพราะเสียงประสานของทุกคนทำให้เพลงน่าตื่นเต้นมาก แม้ว่าฉันจะถูกมัดเหมือนหมูแต่ตอนนี้ในใจของฉันเกิดรู้สึกต่อพิธีกรรมนี้อย่างอธิบายไม่ได้ เซียวเหย่ยังคงยืนอยู่ข้างเตียงของเสวียนชิงชิงตาทั้งสองกำลังจ้องมองเธอเมื่อร้องเพลงไปได้ครึ่งหนึ่งทันใดนั้นเซียวเหย่ก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นไว้ที่คิ้วส้างดันเถียนของตัวเอง มีหยดน้ำสีดำหนึ่งหยดปรากฏออกมาจากคิ้วพื้นผิวเรียบเงาเป็นเหมือนไข่มุกสีดำที่สมบูรณ์แบบ หยดน้ำสีดำนั้นหมุนโค้งอยู่ในอากาศอย่างสวยงามมันหยดลงบนหน้าผากของเสวียนชิงชิงเพียงในพริบตามันก็แทรกซึ เพียงชั่วครู่บนร่างของเสวียนชิงชิงก็มีหยินปราากฎขึ้น ราวกับว่าระเบิกที่เต็มไปด้วยหยินนี้เกิดระเบิดขึ้นมาอย่างไรอย่างนั้นบนร่างของเสวียนชิงชิงมีหยินที่ดูแข็งแกร่งปรากฏขึ้นมันแพร่กระจายออกไปราวกับว่ากำลังอัญเชิญบางสิ่งบางอย่าง นี่น่าจะเป็นการอัญเชิญวิญญาณ และจากการคาดเดาของฉันฉันคิดว่าเซียวเหย่กำลังอัญเชิญวิญญาณของเสวียนชิงชิง เรื่องการใช้เวทมนตร์คาถาฉันเคยเห็นมาแล้วแต่ไม่เคยเห็นพิธีกรรมอัญเชิญวิญาณที่ยิ่งใหญ่แบบนี้มาก่อนทั้งยังใช้คนมากมายขนาดนี้ดูเหมือนจะใช้เวลาเป็นร้อยๆปีไม่เพียงแต่เซียวเหย่ที่ฝึกฝนจนกลายเป็นปีศาจระดับของเสวียนชิงชิงเองก็ไม่น้อย หลังจากเริ่มพิธีอัญเชิญวิญญาณในที่สุดเซียวเหย่ก็ไม่ได้ผูกติดฉันอีกต่อไปแต่รีบเดินไปที่เตียงของเสวียนชิงชิงและซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางคนกลุ่มหนึ่งจากนั้นเขาก็คลายเชือกของฉัน “เธอรออยู่ตรงนี้อย่าขยับไปไหนถือจี้หยกไว้ให้ดีและหลับตาไม่ว่าเธอจะได้ยินเสียงอะไรก็ตามห้ามลืมตาขึ้นเด็ดขาด”เซียวเหย่พุดเร่ง “ทำไมล่ะ？” ดูจากท่าทางของเขาไม่นานเสวียนชิงชิงคงปรากฏขึ้น ฉันรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยยิ่งสำคัญกว่านั้นคือฉันอยากรู้ฉันอยากเห็นว่าแท้จริงแล้วเสวียนชิงชิงเป็นคนแบบไหนกันแน่ “ไม่มีคำว่าทำไมแค่เธอจำคำพูดของฉันไว้ก็พอแล้ว” อากาศของเซียวเหย่ยังไม่หายไปทั้งหมดมันยังคงทำให้ฉันรู้สึกหนาวเย็นเขาพูดเน้นย้ำ ฉันทำได้แค่พยักหน้าในมือกำจี้หยกไว้แน่นหลังจากนั้นก็หลับตาลง หลังจากที่หลับตาฉันก็หูผึ่งทันทีตอนนี้ฉันกลายเป็นกระต่ายตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวข้างนอกนั้น หลังจากที่เริ่มอัญเชิญวิญญาณทุกคนต่างก็ปิดตาเช่นกันแต่ปากของพวกเขายังคงร้องเพลงซึ่งระดับความเร็วก็เพิ่มมากขึ้นอารมณ์ความรู้สึกก็รีบเร่งขึ้นราวกับว่าใกล้จะถึงจุดสุดยอดแล้ว เป็นไปอย่างที่คิดขณะที่พวกเขากำลังฮัมเพลงอย่างรวดเร็วอยู่นั้นเกิดคลื่นเสียงลมพัดรุนแรงทั่วทั้งห้องโถงสั่นสะเทือน มาแล้ว！ ใจฉันเต้นรัวจิตใต้สำนึกของฉันต้องการลืมตา แต่เซียวเหย่เน้นย้ำหลายครั้งว่าฉันต้องหลับตาคนรอบข้างของฉันต่างก็ปิดตาแน่นฉันต้องระงับความอยากรู้อยากเห็นที่แข้งแกร่งของตัวเองและหลับตาให้สนิด สภาวะอารมณ์ของฉันตึงแน่นจนถึงขีดสุดเปลือกตาบนสั่นจนไม่สามารถควบคุมได้ อุณหภูมิในห้องนั่งเล่นลดลง7-8องศาฉันรู้สึกได้ถึงลมที่หนาวเย็นด้านข้างหูเพราะการมาของเสวียนชิงชิงทำให้ห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยหลังงานหยินไหลเวียนไปทั่วห้องเห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของเธอเหนือว่าเซียวเหย่แน่นอน ขณะที่ฉันรับสัมผัสพลังงานหยินของเสวียนชิงชิงอย่างระมัดระวังอยู่นั้นทันใดนั้นก็เกิดเสียงต่อสู้ภายในห้องโถง ความปั่นป่วนของพลังหยินทั้งสองแตกต่างกันและหนึ่งในนั้นฉันรู้สึกคุ้นเคยมากๆ นั่นเซียวเหย่！ เขาไม่ได้รอเธอมาตลอดหรอกเหรอทำไมถึงต่อสู้กับเธอล่ะ？ ฉันกระวนกระวายใจหากมองในมุมระดับความเข้มข้นของหยินเสวียนชิงชิงจางกว่าเซียวเหย่มากถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้หวังให้ความสัมพันธ์ระหว่างเสวียนชิงชิงและเซียวเหย่เป็นไปด้วยดีแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจอกันแล้วต้องสู้กันเลยสะหน่อย！ ถ้าหากเซียวเหย่เกิดโชคร้ายขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ？ หัวใจของฉันเต้นแรงราวกับจะอาเจียนออกมาหูตั้งตรงตั้งใจฟังอย่างระมัดระวังฉันแทบรอไม่ไหมที่จะเอาทุกอย่างใส่หู ในขณะที่ฉันกำลังกลั้นใจแอบฟังอยู่นั้นทันใดนั้นเกิดเสียงอู้อี้ที่กลางห้องโถงตามด้วยเสียงของใครบางคนกรีดร้องขึ้น นั้นเป็นเสียงของผู้ชาย！ ฉันตกอยู่ในความหวาดกลัวฉันไม่อยากเห็นเซียวเหย่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาฉันรีบลืมตาและปิดตาทันทีอยากจะเข้าไปช่วยเซียวเหย่ อย่างไรก็ตามฉันเองก็ไม่ใช่มือใหม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วถ้ามีคนช่วยเพิ่มอีกหนึ่งแน่นอนว่าต้องมีโอกาสชนะเพิ่มมากขึ้น เมื่อฉันลืมตายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเซียวเหย่และเสวียนชิงชิงอยู่ที่ไหนจู่ๆตาของฉันก็เป็นสีดำมีเสียงพึมพำดังในหัวราวกับว่าถูกควบคุมโดยคนอื่น ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังอ้าปากเสียงไพเราะผิดปกติพูด“ไม่ได้เจอกันตั้งร้อยกว่าปีเธอไม่คิดถึงฉันหน่อยเหรอ？” เสียงยังคงเป็นเสียงของฉันแต่โทนเสียงและเนื้อหาที่พูดทั้งหมดเป็นเสวียนชิงชิง “คิดสิฉันคิดถึงเธอตลอดเวลา”เซียวเหย่ตะโกนตอบกลับจากด้านหลังฉันทันทีถึงแม้พวกเขากำลังพูดเรื่องความรักแต่น้ำเสียงกลับเยือกเย็นผิดปกติและเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน เขาพูดมือของเขาจับคอฉันไว้เขาใช้แรงบีบมากขึ้นราวกับว่ารอไม่ไหวที่จะเอานิ้วเข้าไปในเนื้อของฉัน ฉันเจ็บจนร้องเสียงแห้งออกมาตอนนี้ฉันไม่สามารถควบคุมคอของตัวเองได้แม้ว่าฉันจะโกรธมากแต่ใบหน้าของฉันยังคงเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนราวกับอยู่ต่อหน้ากระจกฉันแทบไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง ใบหน้าในกระจกนั้นยังเป็นฉันอยู่รึเปล่า？ ถึงแม้ท่าทางนั้นจะดูว่างเปล่าหยิ่งยโสโอหังแต่นั้นช่างสวยงามจริงๆราวกับดอกบัวสีขาวเบ่งบานในช่วงฤดูหนาวศักดิ์สิทธิ์และขัดขืนไม่ได้ “ถ้าใช้แรงมากมันจะทำให้เธอตาย”ยังคงเป็นโทนเสียงไพเราะในลำคอราวกับว่าทุกคำพูดที่เธอพูดนั้นเป็นการสบถ พูดจบ‘ฉัน’ที่หัวเราะอย่าชอบใจพลางเอวบิดด้วยความเจ็บปวดเอนตัวในอ้อมแขนของเซียวเหย่พูด“ถึงเธอจะชอบผู้หญิงจืดชืดไม่มีรสชาติแต่ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะอยู่ในร่างของยัยนี่ตราบใดที่เธอชอบฉันจะกลายเป็นใครก็ได้” พูดจบ‘ฉัน’ใช้แรงอย่างมากแต่เซียวเหย่ยังคงบีบคอฉันไว้ฉันบังคับหัวตัวเองหันไปทางปากของเซียวเหย่เพื่อจูบเขา ใบหน้าของเซียวเหย่กลายเป็นสีดำเหมือนคาร์บอนสายตาดุจ้องมองมาที่ฉันด่าว่า“ยัยโง่บอกว่าห้ามลืมตาไม่ใช่รึไง！” ว่าจบแววตาของเขาเป็นแววตาที่ต้องการฆ่าเขาจับมือฉันแรงมากขึ้น “กึก！”เกิดเสียงเบาๆดังขี้นมันคือเสียงกระดูกหัก สิ่งที่เขาทำจริงๆคือหักคอฉัน！ ฉันกำลังจะตายในไม่ช้าคออ่อนยวบในสมองว่างเปล่า เสวียนชิงชิงที่อยู่ในร่างฉันหัวเราะอย่างพอใจเมื่อเธอได้ยินเสียงคอหักเสียงหัวเราะของเธอก็หยุดลงมองไปที่เซียวเหย่อย่างไม่กล้าเชื่อ“เธอฆ่าผู้หญิงคนนี้จริงๆแท้จริงแล้วเธอมีหัวใจบ้างไหม？” “เดิมทีผีไม่มีหัวใจอยู่แล้ว”เซียวเหย่พูดเสียงเบา หลังจากที่เขาลงมือเขาก็โยนฉันทิ้งเหมือนกับเศษขยะ ฉันเป็นเหมือนว่าวที่ด้ายขาดและลอยไปตามลมในที่สุดก็ค่อยๆตกลงสู่พื้นดิน ในช่วงเวลาที่ร่างกายของฉันหล่นลงความเย็นในร่างกายของฉันก็ลอยออกทอดทิ้งฉันไป “หึหึดูเหมือนว่านายเองก็ไม่ได้ชอบยัยนี่มากสะเท่าไหร่นะหลังจากที่เจอฉันยัยนี่พูดว่าตัวเองกลายเป็นขยะของนายไปอย่างสมบูรณ์ใช้งานเสร็จก็ไร้ประโยชน์แล้วมันเหมือนที่นายทำกับฉันในปีนั้น”น้ำเสียงไพเราะพูดขึ้นโทนเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสุขและความเกลียดชังนี่คือเสียงเดิมของเสวียนชิงชิง แต่เสียงของเธอยิ่งพูดยิ่งห่างไกลออกไปเห็นได้ชัดว่าเธอคิดจะหนี ฉันเจ็บจบสั่นไปทั้งตัวแม้ว่าฉันอยากจะลุกขึ้นยืนและช่วยเซียวเหย่แต่คอของฉันหักในดวงตายังคงเป็นสีดำไม่ต้องพูดถึงลุกขึ้นยืนเพียงแค่นอนลงยังเป็นเรื่องยาก ในความมืดนั้นฉันได้ยินเสียงเซียวเหย่กำลังสาปแช่งได้ยินไม่ชัดว่าเขาพุดว่าอะไรมีเสียงเป็นบทเพลงโบราญอยู่ที่ข้างหูดูเหมือนว่าพวกเขาจะใช้วิธีสวดยันต์เพื่อจับตัวเสวียนชิงชิง ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นเมื่อฉันตื่นขึ้นก็มีแผ่นเหล็กหนาอยู่ที่คอของฉันเพราะที่ดามคอแข็งๆนั่นทำให้ฉันขยับตัวไปไหนไม่ได้ที่มือมีสายน้ำเหลือเสียบอยู่ “ฉัน..........”ฉันเปิดปากส่งเสียงออกมา เสียงของฉันกลับแหบแห้งราวกับว่าเป็นเสียงคุณยายอายุ70-80ปีอย่างไรอย่างนั้น เมื่อคนที่อยู่ด้านข้างได้ยินเสียงฉันพูดเขาก็เด้งตัวขึ้นมาร้องลั่นด้วยความดีใจในขณะเดียวกันก็วิ่งออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง เสียงนั้นคือเสียงของถงถงฉันได้ยินเพียงนิดเดียวและเขาก็วิ่งหายไป เมื่อเขากลับมาอีกครั้งด้านหลังตามมาด้วยคนกลุ่มหนึ่งมีคุณหมอในชุดคลุมสีขาวพยาบาลเจิ้งเล่อกับถังเยว่และคนตระกูลเซียวสองสามคน ฉันขยับคอไม่ได้ทำได้แค่กวาดตามองไปรอบๆคนที่มาได้หรือมาไม่ได้ก็มากันหมดแล้ว มีเพียงเซียวเหย่เท่านั้นที่หายไป “เซียวเหย่ล่ะ？”ฉันถาม ตอนนี้ฉันมีเรื่องมากมายอยากคุยกับเซียวเหย่ “เขาตายแล้ว”ถังเยว่เดินสองสามก้าวไปที่หน้าหน้าต่างเขาจับมือฉันและพูด “อะไรนะ？”ฉันกังวลใจขึ้นมากทั้งๆที่ฉันถูกเซียวเหย่ทำร้ายจนบาดเจ็บขนาดนี้แต่เมื่อได้ข่าวว่าเขาตายแล้วใจฉันแทบหยุดเต้นตอนนี้ราวกับว่าฉันลืมวิธีหายใจไปชั่วขณะ “เซวียนเซวียนไอสารเลวนั้นทำเธอบาดเจ็บขนาดนี้เธอจะยังสนใจมันอีกทำไม！ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องเธอเองรับรองว่าฉันจะไม่ห่างจากเธอแม้แต่ก้าวเดียวใครที่มันกล้าแตะต้องเธอแม้แต่ผมเส้นเดียวฉันจะฆ่ามันให้ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเอง！”ถังเยว่ทนไม่ได้อีกต่อไปเขาระเบิดทุกอย่างออกมาทันทีอากาศทั่วร่างกายสั่นไปหมดเขาเอาแต่สบถคำหยาบสายตาที่เขามองฉันเต็มไปด้วยความสุข ทันใดนั้นฉันเกิดประหม่าขึ้นมารีบผลักมือเซียวเหย่ออกแต่เพราะการเคลื่อนไหวที่ไม่ทันได้ระวังนั้นทำให้ฉันเจ็บมาก แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนี้ฉันผละออกจากถังเยว่หันไปพูดกับคนตระกูลเซียวที่อยู่ด้านหลัง“เซียวเหย่ตายยังไงเขาไม่ได้เป็นผีหรอกเหรอจะตายอีกครั้งได้ยังไง？” “ผี？ผีอะไร？สมองของผู้ป่วยไร้สติรึเปล่า？”แพทย์ผู้ดูแลตื่นตระหนกเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูดฉันยังได้ยินอีกว่ามีพยาบาลต้องการจ่ายยากล่อมประสาทให้ฉัน แต่ฉันไม่สนใจพวกเขาเลยสักนิดฉันค่อยๆตั้งคอขึ้นกระชากเข็มที่ด้านหลังมืออก เซียวเหย่ตายแล้วอย่างนั้นเหรอ？ วิญญาณของเขาล่องลอยและสลายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ？ ถังเยว่กำลังล้อฉันเล่นแน่ๆถึงแม้ว่าเสวียนชิงชิงจะแข็งแกร่งแต่ในตอนนั้นคนตระกูลเซียวมีตั้งมากมายแม้ว่าเซียวเหย่จะไม่สามารถเอาชนะเธอได้เพียงลำพังแต่ทุกคนก็พ่ายแพ้ให้กับเธออย่างนั้นเหรอ？ ฉันไม่เชื่อ！ มีคนจากตระกูลเซียวอยู่ด้านหลังมากมายโดยเฉพาะเซียวเถิงที่ยีนอยู่ด้านหน้าใบหน้าสงบนิ่งของพวกเขาราวกับว่าเจ็บปวดมากจนไม่มีใครอยากจะพูด “เซียวเถิง！นายพูดมาสิ！จริงๆแล้วเซียวเหย่ไปที่ไหน？”ฉันพูดตะคอก คอฉันถูกกระชากจากการต่อสู้อาการบาดเจ็บก็รุนแรงพอแล้วแต่อย่างไรก็ตามฉันกำลังปลดปล่อยความโกรธในตัวเองฉันจ้องทุกคนด้วยความโกรธ ราวกับว่าหากใครเข้ามาใกล้แม้แต่ก้าวเดียวฉันจะฆ่าตายให้หมดเลย แพทย์และพยาบาลมองมาที่ฉันเหมือนฉันเป็นคนบ้าและยังคงคิดจะฉีดยาควบคุมความดันเลือดให้กับฉันแต่ตอนนี้ทุกคนกลัวสายตาของฉันไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ฉันอีก