ตอนที่84รูปภาพนั่น

ต๭นที่84รูปภาพนั่น “ท่านปู่ที่สอง......”ใบหน้าของเซียวเถิงเต็มไปด้วยความลังเลใจเขาพูดด้วยความลังเล “เขาเป็นยังไงบ้างนายรีบพูดมาสิ！”ฉันเกือบตะคอกใส่เขา “ตอนที่เสวียนชิงชิงกำลังจะหนีพวกเราจับเธอไว้ไม่ได้จากนั้นท่านปู่ที่สองก็ไล่ตามออกไปจนตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย”เซียวเถิงพูด ขณะที่เขาพูดสีหน้าของเขาแสดงออกถึงความเจ็บปวดและความพยายามอย่างหนักน้ำเสียงที่ยิ่งพูดยิ่งลดลงพูด“ที่สำคัญกว่านั้นคือตอนนี้ท่านปู่ที่สองขาดการติดต่อกับตระกูลเซียวแม้แต่ของที่ติดตัวเขาก็กลายเป็นใช้งานไม่ได้.........” ขณะที่พูดสายตาของเขามองตกลงมาตรงหน้าอกของฉัน ฉันเพิ่งนึกได้ฉันห้อยจี้หยกของเซียวเหย่ไว้ที่หน้าอกเซียวเถิงเคยบอกกับฉันว่ามันเป็นของรักของเซียวเหย่ชีวิตก่อนหน้านี้เขาใช้ละลายอุณหภูมิเลือดเพื่อการเลี้ยงดูตัวเองมันจึงมีความสำคัญต่อเซียวเหย่มาก มันเป็นเหมือนเครื่องรางป้องกันตัวสำหรับฉันมันเปล่งแสงอบอุ่นจางๆเสมอแต่ในตอนนี้แม้ว่าฉันจะคอแข็งมองไม่เห็นจี้หยกแต่แสงอบอุ่นจากมันได้หายไปกลายเป็นความเยือกเย็นแทน！ ในใจฉันเหมือนถูกแช่แข็งราวกับว่าเรี่ยวแรงในร่างกายถูดดูดออกไปทั้งหมดฉันลุกนั่งบนเตียงแม้ว่าคอจะหักก็ไม่มีความรู้สึกแล้ว ทุกคนต่างก็เงียบกันหมดเมื่อเห็นท่าทางของฉันไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกมีเพียงแค่ถังเยว่เท่านั้นใบหน้าที่ดูมีความสุขเขากระซิบปลอบใจฉันเดินตรงพิงที่เตียงผู้ป่วยมาด้วยท่าทางสบายๆ หัวใจฉันกลายเป็นผุยผงมองปากของที่เปิดและปิดของถังเยว่อย่างเงียบๆฉันไม่ได้ยินว่าเขากำลังพูดอะไรแต่หลังจากที่เซียวเถิงคุยกับฉันสองสามประโยคเห็นว่าฉันไม่ตอบสนองถังเยว่จึงพูดอีกไม่กี่ประโยคก็เดินออกไป สายตาที่แพทย์และพยาบาลมองฉันเต็มไปด้วยความสงสารพวกเขาเข้าใจว่าฉันได้รับการกระตุ้นที่มากเกินไปจนสับสนดังนั้นจึงพูดอะไรไร้สาระออกมาหลังจากช่วยฉันจัดที่ดามคอให้เข้าที่ก็ฉีดของเหลวให้ฉันอีกครั้งเขาส่วยหัวและเดินออกไป เพียงไม่นานความวุ่นวายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงแค่ฉันกับถังเยว่สองคนรวมไปถึงถงถงและเจิ้งเล่อที่เฝ้าอยู่ข้างกาย นอนที่นี่ได้ครึ่งเดือนแล้วในช่วงระยะเวลานี้ทุกๆวันฉันจะนอนบนเตียงเหมือนกับคนตายแม้แต่ข้าวก็ไม่กินพึ่งกลูโคสเพื่อรักษาชีวิตไว้ก่อนหน้านี้ถังเยว่จะกุมมือฉันทุกวันเพื่อโน้มน้าวต่อมาเห็นว่าฉันไม่ตอบสนองแม้แต่คำพูดที่เรียบง่ายก็ไม่พูดแล้วเขาเพียงแค่อยู่กับฉันอย่างเงียบๆ จนมาถึงวันหนึ่งฉันได้รับสายโทรศัพท์ ในสายเหมือนกับว่าเขาพูดเรื่องบางอย่างที่สำคัญเมื่อพูดจบก็รีบตัดสายไป เหลือเพียงเจิ้งเล่อกับถงถงที่อยู่ปกป้องฉัน ทุกวันนี้พวกเขาคุ้นเคยกับของเงียบของฉันแล้วพวกเขาทั้งสองคนก้มหัวลงไม่พูดอะไรตอนนั้นเองจู่ๆด้านนอกหน้าต่างเกิดเสียงกระทบดังขึ้นเบาๆและยังมีเสียงจี๊ดๆอาๆดังขึ้นอีกด้วย เสียงนั้นรวดเร็วมากดุเหมือนว่ามีคนจงใจใช้สิ่งของเพื่อเคาะประตูมันเป็นเพียงจังหวะมั่วๆและไม่ใช่เสียงคนเคาะประตู ฉันอดที่จะไม่สนใจไม่ได้อยากจะหันหัวไปดูแต่คอของฉันไม่ได้ขยับมาครึ่งเดือนแล้วแม้จะเป็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อยแต่มันก็ทำให้รู้สึกเจ็บ ฉันยังไม่ได้หันคอไปดูถงถงกับเจิ้งเล่อก็เดินมาตรวจดูที่หน้าต่างแล้วเพียงแค่มองถงถงก็ตกจพูด“ลิง！” “น่าแปลกในโรงพยาบาลมีลิงมาจากไหนกัน？บนร่างกายของมันยังมีพลังอีกหรือว่าจะเป็นวิญญาณลิง？”เจิ้งเล่อพูดแปลกๆ วิญญาณลิง？ เมื่อได้ยินอย่างนั้นทันใดนั้นในหัวของฉันก็นึกชื่อออกหนึ่งชื่อลิ่วเอ่อร์！ หลังจากที่มันได้รับบาดเจ็บที่หยินชานก็พักอยู่ที่บ้านตระกูลเซียวมาตลอดทำไมจู่ๆถึงมาที่นี่ได้？ นอกจากนี้มันยังเป็นวิญญาณลิงที่เซียวเหย่เลี้ยงไว้เชื่อมต่อจิตใจกับเซียวเหย่ได้ตอนนี้จู่ๆก็มาหาฉันหรือว่ามันจะมีเบาะแสของเซียวเหย่？！ ฉันกลับมามีสติพยายามลุกออกจากเตียง เพราะนอนมาเป็นเวลาครึ่งเดือนติดต่อกันกล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างกายจึงใช้งานได้ไม่ค่อยดีเมื่อฉันเดินไปถึงข้างหน้าต่างด้านนอกมีเพียงเงาเล็กๆของลิ่วเอ่อร์มันกำลังวิ่งอยู่ในสวนสาธารณะ！ ฉันสวมรองเท้าทันทีเดินหนุนผนังออกไปข้างนอก ตอนนี้การทำกายบริหารก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้วคอของฉันไม่มีปัญหาอะไรแล้วหลังจากใช้เวลาปรับตัวเพียงสั้นๆขาทั้งสองข้างของฉันก็กลับมาเชื่อฟังอีกครั้ง เจิ้งเล่อยังคงเร็วกว่าฉันเมื่อเห็นว่าในที่สุดฉันก็พร้อมที่จะลุกจากเตียงเขาตะโกนด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ตามไปอย่างรวดเร็ว มันยากสำหรับฉันที่จะเดินในสวนสาธารณะเจิ้งเล่อกันลิ่วเอ่อร์ไว้ที่มุมกำแพงทำให้มันหนีไปไหนไม่ได้ “เจิ้งเล่อไม่มีอะไรหรอกปล่อยมันเถอะ”ฉันพูด ตอนนี้ทั้งร่างกายฉันสั่นเล็กน้อยไม่มีความตื่นเต้นตลอดครึ่งเดือนมานี้ไม่มีข่าวคราวของเซียวเหย่เลยทุกสิ่งที่เชื่อมดยงกับเซียวเหย่ถูกตัดขาดแม้กระทั่งคนในครอบครัวยังสงสัยว่าวิญญาณของเซียวเหย่อาจะล่อยลอยและแตกสลายไปแล้วมีเพียงฉันเท่านั้นที่ยังเชื่อว่าเขายังคงอยู่ เพียงแค่ตอนนี้ไม่มีวิธีมาหาฉัน ตอนนี้ลิ่วเอ่อร์เป็นสิ่งมีชีวิตอย่างเดียวที่ยังเอต่อกับเซียวเหย่จะเจอหรือไม่เจอเซียวเหย่อยู่ที่มันแล้ว ฉันรู้สึกประหม่ามากๆฉันเข้าไปใกล้ลิ่วเอ่อร์อย่างระมัดระวังกลัวว่าทำให้มันตกใจและวิ่งหนีไปฉันกระซิบถาม“ลิ่วเอ่อร์แกมาหาฉันที่นี่เพราะว่ามีข่าวคราวของเซียวเหย่ใช่ไหม？” ตากลมๆของลิ่วเอ่อร์มองมาที่ฉันหัวใจของฉันเต้นรัวกลัวว่ามันจะฟังสิ่งที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือไม่ก็ให้คำตอบเชิงลบกลับมา โชคดี！ มันมองมาที่ตาของฉันหัวเล็กๆพยักหน้า ฉันน้ำตาไหลทันทีตื่นเต้นถึงขีดสุดฉันอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนรีบพูด“พาฉันไปที่นั่น！” ลิ่วเอ่อรืพยักหน้าร้องจี๊ดๆสองครั้งจากนั้นก็ยกแขนเล็กๆของมันขึ้นชี้บอกทิศทาง ฉันยกเท้าเดิน ฉันยกเท้าเดินได้ไม่ถึงสองก้าวถงถงก็เข้ามาขว้างฉันไว้พุดด้วยความลังเล“พี่สาวพี่รอเจ้านายของผมกลับมาก่อนค่อยไปเถอะนะเจ้านายของผมบอกไว้แล้วก่อนไป.......” “ฉันรอไม่ไหวแล้วถ้ารอเขากลับมาแล้วเซียวเหย่ไม่อยู่แล้วล่ะ”ฉันพูดขัดคำพูดเขาฉันไม่มีเวลาที่จะกังวลความรู้สึกของถงถงฉันอุ้มลิ่วเอ่อร์เดินไปในทิศทางที่มันชี้ เจิ้งเล่อเห็นว่าฉันกำลังจะไปก็ตกใจตะโกนเรียกฉันดูเหมือนว่าอยากให้ฉันรอถังเยว่กลับมาก่อนแต่ตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้วเขามองไม่เห็นวิธีจึงจำเป็นต้องดึงถงถงและไปกับฉัน ในทิศทางที่ลิ่วเอ่อร์ชี้ฉันเดินไปจนสุดทางใช้เวลานานถึง4ชั่วโมงถึงหยุดที่ถนนสายหนึ่ง นี่คือถนนซื้อขายของเก่า ฉันอดสงสัยไม่ได้การหายตัวไปของเซียวเหย่แน่นอนว่าต้องถูกเสวียนชิงชิงจับตัวไปถ้าหากเขายังอยู่จริงๆก็ควรอยู่ในถ้ำที่ห่างไกลสักแห่งไม่ใช่เหรอ？ วิ่งมาถนนซื้อขายของเก่าทำไมเนี่ย？ ฉันมองลิ่วเอ่อร์ด้วยความสงสัยแต่ท่าทางของมันดูแน่วแน่มากมือน้อยๆชี้เข้าไปในถนนซื้อขายของเก่า ฉันต้องเดินเข้าไปตามทิศทางที่ลิ่วเอ่อร์ชี้ ที่นี่เป็นเขตพัฒนาใหม่ของเจียงเหมินไม่มีความวุ่นวายในตัวเมืองแต่ที่นี่คือตลาดซื้อขายของเก่าที่ใหญ่ที่สุดในเจียงเหมิน ตอนนี้ฉันยืนอยู่บนถนนที่มีแผงลอยจำนวนมากนอกจากนี้ยังมีร้ายขายของโบราณทั้งสองข้างทาง ฉันอุ้มลิ่วเอ่อร์เพิ่งเดินเข้าไปในถนนมีคนขายของเก่ารายล้อมเป็นจำนวนมากนำเสนอสินค้าของพวกเขา ในขณะเดียวกันเพราะมีลิ่วเอ่อร์รอบข้างฉันจึงถูกรายล้อมไปด้วยคนที่สนใจพวกเขาชื่นชมลิ่วเอ่อร์ถึงความสวยงาม ฉันรีบตามหาเซียวเหย่ฉันไม่สนใจผู้คนที่รายล้อมรอบตัวฉันสนแค่ว่าจะเดินเข้าไปข้างใน แต่หลังจากที่ลิ่วเอ่อร์มาถึงที่นี่ถูกผู้คนล้อมรอบเข้ามาดูมากมายก็ไม่สนใจฉันแล้วราวกับว่าลืมจุดประสงค์ที่พาฉันมาที่นี่ดวงตาที่ฉลาดจ้องมองไปที่วัตถุโบรารบนพื้นเท่านั้น ฉันอดที่จะโกรธไม่ได้แต่ลิ่วเอ่อร์ไม่สนใจฉันแล้วฉันเองก็ไม่มีวิธีจำเป็นต้องหาเซียวเหย่ด้วยตัวเอง หลับตาทั้งสองข้างฉันพยายามสงบลงรับสัมผัสส้างดันเถียนทางความคิดค้นหาร่องรอยของปลาหยินน้อย แต่วันนี้แปลกมากๆบางทีอาจะเพราะพักและไม่ได้เชื่อมดยงกับปลาหยินน้อยเป็นเวลาครึ่งเดือนหรืออาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้หลังจากที่ค้นหาสองรอบฉันไม่รู้สึกถึงปลาหยินน้อยเลย ไม่มีการตอบสนองของปลาหยินน้อยความสามารถในการรับรู้หยินของฉันลดลงมากรอบตัวสะอาดไม่มีพลังหยินเร่รอนแถวนี้ ฉันกังวลเพิ่มมากขึ้นทันทีเริ่มเข้าไปหาตามร้านมองหาทีละบ้านๆ ฉันหาติดกันสามร้านไม่ได้ผลเมื่อมาร้านที่สี่ฉันไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของฉันสั่นเหมือนกับว่ารู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างฉันมีลางสังหรณ์ที่เซี่ยวเหย่อยู่ในร้านนี้ ฉันเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วเพียงเพิ่งก้าวเข้าประตู้ร้านก็มีพนักงานผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาต้อนรับด้วยความกระตือรือร้นพูด“สาวสวยอยากจะเลือกอะไรที่นี่มีของหลายสิ่งเป็นสถานที่ที่มีสมบัติล้ำค่าที่สุดบนท้องถนนนี้คุณเข้ามาเลือกของในบ้านผมตาถึงจริงๆรับประกันเลยว่าคุณจะต้องชื่นชอบจนอยากกลับมาอีก” เขาพูดพลางขยิบตาส่งซิกไปให้พนักงานด้านข้าง พนักงานที่อยู่ด้านข้างสังเกตเห็นได้ทันทีเขานำถาดออกจากตู้กระจกด้านบนเต็มไปด้วยเครื่องประดับที่ทำจากหยก “สาวสวยดูก็รู้ว่าคุณเป็นคนมีเสน่ห์เฉพาะมีวิสัยทัศน์หยกเหมาะกับคุณที่สุดยิ่งไปกว่านั้นผมยังเห็นอีกว่าที่คอของคุณห้อยหยกไว้ด้วยน่าจะเก่ามากด้วยถ้าคุณชอบของเก่าแก่ร้านของพวกเราก็มีทั้งหมดเป็นสินค้าผีที่เพิ่งขุดออกมาจากดินหากคุณสนใจอย่างจริงจังผมจะให้พวกเธอนำสินค้าออกมาให้คุณชมอย่างละเอียดเลย” พนักงานชายคนนั้นคารมคมคายเพียงแค่เห็นหยกที่คอฉันก็เริ่มให้ความสำคัญกับหยกเป็นพิเศษ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ยิ่งไปกว่านั้นฉันกังวลกับการตามหาเซียวเหย่ฉันอยากจะคุยกับพนักงานสักสองสามประโยคเพื่อปฏิเสธ ฉันเพียงแค่อ้าปากยังไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจู่ๆเสียงของเจียวเซียนก็ดังขึ้นมาในความคิดฉัน“ดูภาพผืนนั้นสิมันแตกต่างจากภาพอื่นๆ” “เจียวเซียน？ตื่นแล้วเหรอ？”ฉันตกใจเจียวเซียนเงียบหายไปนานฉันเกือบลืมไปเลยว่ามีเธออยู่ มันหาวด้วยความขี้เกียจดูเหมือนว่าเพิ่งตื่นแต่ยังคงสะลึมสะลืออยู่“ให้ตายสิเพราะว่าไม่ระวังเลยถูกคนวางยาพิษทำให้สลบไปแท้จริงแล้วมันเป็นการดูถูกฉันผู้หญิงที่ตายคนนั้นอยู่ที่ไหน？พาฉันกลับไปฆ่าฉันต้องกินยาพิษทั้งหมดที่เหลือของผู้หญิงคนนั้นจนหมด！” “เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลังเถอะเมื่อกี้เธอเพิ่งบอกว่าภาพรุปถาพนั้นแตกต่างอย่างนั้นเหรอ？”ฉันดีใจมากที่เธอตื่นตอนนี้ในบรรดาพวกเราทั้งห้าคนรวมถึงลิ่วเอ่อร์ด้วยมีเพียงเจียวเซียนเท่านั้นที่มีทักษะมากที่สุดเดิมทีถังเยว่ไม่ได้มากับพวกเราฉันก็ขาดความมั่นใจมากพออยู่แล้วแต่ตอนนี้มีเจียวเซียนฉันก็รู้สึกมีพลังเพิ่มมากขึ้น！ “เธอไม่คิดเหรอว่ารูปภาพนั้นสวยมากๆ？ด้านบนมีผีที่แกร่งภายในจะต้องมมีผีซ่อนตัวอยู่แน่ๆหญิงคนก่อนได้อัญเชิญผีที่อยู่ข้างในนั้นให้ออกมาฉันนอนหลับไปตั้งนานตอนนี้ท้องฉันร้องจ๊อกๆแล้ว！”เจียวเซียนพูด ใจฉันตื่นเต้นขึ้นมาทันทีภาพนั้นมีผีซ่อนอยู่จริงๆเซียวเหย่อยู่ในนั้นรึเปล่านะ？ ฉันยับยั้งความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่เดินตรงไปที่รูปภาพที่แขวนอยู่บนผนังแค่เพียงแค่เดินได้ไม่กี่ก้าวพนักงานผู้ชายก็เรียกฉันพูด“หืมสาวสวยวิสัยทัศน์ของเธอดีจริงๆแต่รูปภาพนั้นเป็นสมบัติของร้านเราราคาไม่ใช่น้อยๆ........” ความหมายคือไม่ให้ฉันเข้าใกล้ ฉันดึงบัตรธนาคารออกมาถามเขา“ราคาเท่าไหร่ฉันต้องการรูปภาพนั่น！” พนักงานชายสัมผัสได้ถึงความกล้าของฉันเขาไม่แปลกใจเลยสักนิดแต่กลับหัวเราะเยาะราวกับว่าฉันไม่สามารถจ่ายได้เขาพูดเสียงเบา“ห้าล้าน” ฉันอึ้งไปชั่วขณะคิดไม่ถึงว่าราคาของภาพนี้จะเกินกำลังที่ฉันรับไหว