ตอนที่89คนคุ้นเคยที่เจอที่สุสาน

ต๭นที่89คนคุ้นเคยที่เจอที่สุสาน เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นกลัวถังเยว่มากหลังจากที่การได้ยินกลับมาเป็นปกติทันใดนั้นก็พยักหน้าให้ถังเยว่ชี้เข้าไปที่ป่าลึกพูด“คือที่นี่” “เข้าไปนัดให้เขาออกมา”ถังเยว่พูด พูดจบก็เข้าไปใกล้ด้านหน้าชายคนนั้นกัดฟันพูด“ทางที่ดีนายอย่าเล่นตุกติกอะไรล่ะถ้าคนที่นัดไม่มานายรู้ว่ามันจะเป็นยังไง” ชายคนนั้นดูขมขื่นเขาพยักหน้าไม่หยุด จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในป่า ฉันคิดจะตามเข้าไปแต่ถังเยว่หยุดฉันไว้ถามฉัน“เธอจะไปทำไม？” “พวกเราไม่ตามเข้าไปเหรอ？”ฉันพูด ถังเยว่ส่ายหัวอย่างหมดคำพูด“ยัยโง่ถ้าพวกราตามเข้าไปอย่างนั้นหลงโผจะไม่สงสัยเหรอ？ยิ่งไปกว่านั้นถ้ามีฉันอยู่หลงโผนั้นต้องรุ้สถานะของฉันได้แน่นอนเพราะอย่างนั้นพวกเราทำได้แค่ซุ่มโจมตีตอนที่มันไม่ทันระวังตัวอยู่นั่นเองเราก็จับตัวมันซะ！” เขาพูดถังเยว่ชี้ไปอีกทางหนึ่งในป่าบอกให้ฉันระวังหลังจากนั้นก็เดินเข้าไปตามทางนั่น ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วท้องฟ้าดำมืดโดยเฉพาะในป่ามันมืดมิดไปหมดสามารถมองเห็นต้นไม่ได้ลางๆเท่านั้น ฉันอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลแม้ว่าทั้งถงถงและเจิ้งเล่อก็เป็นผีแต่พวกเขาเป็นกุมารและฉันก็คุ้นเคยกับพวกเขาโดยปกติแล้วไม่ต้องกลัวพวกเขาเลยแต่ป่านี้เต็มไปด้วยคนตายไม่รู้ว่ามีผีอีกกี่ตัวที่แอบซุ่มอยู่รอบข้างนี้แค่ฉันคิดได้อย่างนี้ฉันก็รู้สึกหนาวไปหมด ฉันตามถังเยว่ติดๆฉันอดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อเขาไว้เพราะกลัวว่าจะคลาดกับฉัน หลังจากเดินมาได้ประมาณ5นาทีถังเยว่ก็หยุดเดิน นี่นับว่าเป็นทิวทัศน์ดีที่สุดในสุสานแห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มมีเพียงแสงจันทร์ปกคลุมทำให้พื้นที่ส่วนอื่นกลายเป็นสีดำคนอื่นไม่สามารถมองเห็นที่นี่ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่ไม่ไกลจากตำแหน่งของคนควบคุมศพด้วยสามารถได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดได้อย่างชัดเจนทั้งยังสามารถสังเกตสถานการณ์ของพวกเขาได้อีกด้วยมันเป็นที่ที่ดีมาก เมื่อสำรวจพื้นที่รอบๆดีแล้วถังเยว่ให้ฉันนั่งที่เนินดินเล็กๆจากนั้นเขาก็นั่งลงข้างๆฉันรออย่างเงียบๆ ป่าทั้งป่าเงียบไปหมดนอกจากเสียงลมที่พัดใบไม้ดังเป็นครั้งคราวแล้วฉันไม่ได้ยินเสียงอื่นแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของถังเยว่ ฉันอดกังวลไม่ได้ที่มือกำหมัดแน่น “ทำไมกลัวเหรอ？”ท่ามกลางความมืดถังเยว่ดึงมือฉันขึ้นเขากระซิบถาม ฉันไม่อยากยอมรับแต่ฉันเองก็กลัวจริงๆเลยได้แต่พยักหน้าเงียบๆ ตอนนี้เองที่ฉันเพิ่งรู้ว่าถงถงและเจิ้งเล่อที่อยู่ด้านหลังพวกเราตลอดตอนนี้ไม่อยุ่แล้ว！ ฉันรีบสะกิดถังเยว่ส่งสัญญาณให้เขารู้ว่ากุมารของพวกเราหายตัวไปไม่ใช่ว่าหลงโผนั่นมาที่นี่แล้วคว้าจับตัวพวกเขาทั้งสองไปแล้วเหรอ？ ถังเยว่ส่ายหัวจากนั้นเขาก็หยิบหีบศพสีแดงขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋ายื่นมาข้างหน้าฉัน“พวกเขาอยู่ในนี้” ฉันค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อยอีกอย่างหากว่าฝั่งตรงข้ามเป็นหลงโผระดับอาวุโสล่ะก็จะต้องตอบสนองต่อพลังของกุมารได้อย่างแน่นอนถ้าสังเกตเห็นว่ามีกุมารอยู่ที่นี่พวกเราจะถูกเปิดเผยได้อย่างง่ายดาย ฉันอดที่จะมองถังเยว่ไม่ได้ไม่ได้พูดอะไรออกไปเขาที่ดูไม่ใส่ใจกับอะไรแต่กลับระวังรอบคอบมากๆอย่างน้อยๆแต่ไหนแต่ไรแล้วเวลาที่ใช้เขาเขาไม่เคยทำผิดพลาดอะไรเลย เมื่อมั่นใจว่าพวกเขาปลอดภัยแล้วฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกนั่งบนเนินดินอย่างเงียบๆจ้องมองการเคลื่อนไหวของชายควบคุมศพคนนั้นอย่างเป็นกังวล ความกล้าหาญของชายคนนั้นมากมายจริงๆเขายืนนิ่งๆอยู่ท่ามกลางกองหลุมศพดูเหมือนว่าเขามั่นใจมากกว่าชายชราคนนั้นจะมาหาเขา พวกเราทุกคนต่างก็รอจนแทบจะหยุดหายใจไม่มีใครพูดอะไรเลยรอการปรากฎตัวของชายชราเท่านั้น เวลาล่วงเลยไปจนไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนด้านชายที่ควบคุมศพก็ยังคงไม่เคลื่อนไหวทันใดนั้นก็มีเสียงเบาๆดังขึ้นจากดเนหลังของฉันจู่ๆมีมือย่นปรากฎขึ้นที่ไหล่และตีฉันสองครั้ง！ ฉันกลัวจนวิญญาณแทบออกจากร่างรีบหันหน้าไปกำลังจะร้องกรี๊ดถังเยว่ยื่นมือมาปิดปากฉันไว้อย่างรวดเร็ว “เด็กน้อยฉันมองดูเธออยู่นานรู้สึกว่าเธอคุ้นตามากเลยแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนเธอชื่ออะไรเหรอ？”คุณยายคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่อยู่ด้านหลังฉันในตอนนี้เธอกำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาอย่างรู้อยากเห็น เธอเป็นผี！ ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะมีหยินปกคลุมทำให้ไม่สามารถรับรู้ถึงความผันผวนของหยินได้ก็เถอะแต่เพียงแค่มองฉันก็มั่นใจว่าเธอเป็นผี ไม่เพียงแค่เพราะว่าท่าทางของเธอดูแย่มากทั้งยังในช่วงเวลาค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้คุณยายปกติดีบ้านไหนจะออกมาในสุสานที่กว้างใหญ่แบบนี้ หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าเธอเป็นผีฉันก็หลบเลี่ยงไปไกลทันทีทุกคนซ่อนตัวอยุ่หลังถังเยว่มองเธอด้วยความกลัว หญิงชราตอบสนองต่อฉันอย่างไม่ประหลาดใจเลยสักนิดแต่เมื่อเห็นใบหน้าของถังเยว่ที่คอยสังเกตเธออย่างใจเย็นก็ถามอย่างแปลกใจขึ้นมา“พ่อหนุ่มทำไมเธอถึงไม่กลัวฉันล่ะ？” “ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย？”ถังเยว่ถามกลับ จากนั้นเขาก็เหลือบไปดูสถานการณ์ทางฝั่งของชายควบคุมศพมือบีบแน่นอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกันก็ท่องคำภาษาไทยในพริบตามือของเขาก็วาดวงกลมบนอากาศพวกเราและหญิงชราอยู่ในวงกลมดูเหมือนกับตอนที่ซุนหงอคงวาดวงกลมในเรื่องไซอิ๋วเลย “เอ๊ะ？เธอเป็นคนของลัทธิเต๋าหรอกเหรอ？คิดไม่ถึงจริงๆเลยเธอยังอายุน้อยอยู่เลยแต่กลับมีทักษะมากมายขนาดนี้”หญิงชรามองที่วงกลมแล้วร้องตกใจขณะที่มองถังเยว่อยู่นั้นสายตาก็ปรากฏเป็นสายตาที่ดูเลื่อมใส “ลักธิเต๋าอะไรกันผมเป็นหลงโผหลงโผของประเทศไทย”ถังเยว่อธิบายคงจะเห็นว่าหญิงชราไม่มีท่าทีจะคุกคามเขานั่งไขว่ห้างลักษณะจะพูดคุยต่อ ฉันอดที่จะมองไปทางชายควบคุมศพอย่างกงัวลไม่ได้กลัวว่าถังเยว่ที่ดูสบายๆในตอนนี้จะถูกหลงโผคนนั้นเจอตัวเข้าถังเยว่ดึงฉันให้ไปนั่งด้านหน้าผีหญิงชราพูด“วางใจเถอะนี่เป็นที่ผนึกถึงแม้ว่าหลงโผนั่นจะมาแต่ก็ไม่สามารถรับรู้ถึงพวกเราได้พวกเราแค่รอที่นี่ก็พอแล้ว” พูดจบเขาก็มองไปที่ผีหญิงชราที่อยุ่ตรงหน้าอย่างสนใจถาม“ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว？” “สิบหกแล้วเดี๋ยวผ่านไปอีกเดือนกว่าก็จะครบรอบวันตายอายุสิบเจ็ดปีของฉันแล้ว”ผีหญิงชราตอบ ฉันติดเชื้อบรรยากาศที่ผ่อนคลายจากถังเยว่ไปแล้วไม่รู้สึกกลัวผีหญิงชรามากขนาดนั้นแล้วด้วยฉันอดประหลาดใจไม่ได้ถามเธอ“คุณพูดว่าหยินหลิงเหรอ？คุณตา.......” ฉันจะพูดว่าเธอตายไปสิบหกปีแล้วแต่เสียงก็หยุดอยู่ที่ริมฝีปากฉันคิดได้ว่าคำว่าตายคำนี้มันหยาบคายเดินไปมันอาจจะไปกระตุ้นเธอได้ทันใดนั้นฉันก็รีบกลืนคำๆนั้นเข้าไปทันที ผีหญิงชราไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยพูดพลางหัวเราะ“ใช่แล้วล่ะตายมาสิบหกปีแล้วเมื่อนึกไปตอนที่ฉันตายหลานชายคนโตของฉันเพิ่งอายุหกขวบตอนนี้สิบหกปีผ่านไปหลานชายฉันก็อายุยี่สิบสองปีแล้ว” “อย่างนั้นแล้วทำไมหลังจากที่ตายคุณถึงไม่ไปเกิดใหม่ล่ะคุณอยู่ที่นี่มาโดยตลอด”ถังเยว่ถามอีกครั้งเขาพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรไม่มีการหลีกเลี่ยงใดๆแม้แต่น้อย โชคดีที่ผีหญิงชรานิสัยดีท่าทางเป็นคนใจดีเมื่อเธอได้ฟังคำถามนี้ก็เกิดหดหู่ขึ้นมาพูด“เธอคิดว่าฉันไม่อยากไปเกิดใหม่เหรอ？แม้ว่าจะได้เกิดใหม่ไปเป็นหมูไปเป็นวัวก็ตามแต่ก็ดีกว่าที่จะติดอยุ่ในป่านี้เธอไม่รู้สินะไม่เพียงแค่ฉันเท่านั้นแต่ยังมีผีนับร้อยในป่านี้ที่ติดอยู่ที่นี่ตอนกลางวันไม่สามารถกลับเข้าไปใต้ดินได้หากเป็นช่วงแดดร้อนแสงอาทิตย์ส่องผ่อนใบไม้เข้ามายังในป่าความทุกข์ทรมานของพวกเราก็มาถึงผีทุกตัวจะถูดแสงอาทิตย์แผดเผาเดิมทีมีผีนีบร้อยอยู่ที่นี่ตอนนี้ถูกย่างไปจนหลงเหลืออยู่แค่ห้าสิบกว่าตัวเท่านั้น” พูดจบเธอก็จ้องมองเข้าไปในตาของถังเยว่ใบหน้าเย้ยหยันนั่งลงด้านข้างถังเยว่พูด“พ่อหนุ่มเธอเป็นหลงโผอะไรนั้นไม่ใช่เหรอฉันแก่ขนาดนี้ยังไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับหลงโผอะไรนั้นเลยแต่ที่เธอทำเมื่อครู่นี้แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นท่านอาจารย์ถ้าหากเธอช่วยฉันพาฉันออกไปชีวิตหลังความตายจะเป็นวัวเป็นม้าฉันก็จะซาบซึ้งน้ำใจเธอ” นี่เป็นเรื่องใหม่แล้วทุกครั้งจะเป็นผีที่แกร่งเท่านั้นยังคงอยู่ที่โลกมนุษย์อาจารย์จอมเวทเตือนด้วยความหวังดียังคงบังคับให้โปรดสัตว์นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นผีมาหาถึงหน้าบ้านเพื่อขอร้องให้ช่วยดวงวิญญาณหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมาน ฉันอดมองไปที่ถังเยว่ไม่ได้หวังว่าเขาจะตอบตกลง แต่ถังเยว่ส่ายหัวพูด“ขอโทษนะครับคุณยายที่พวกคุณต้องติดอยู่ที่นี่แน่นอนว่ามันต้องมีเหตุผลถึงผมจะเป็นหลงโผไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของลักธิเต๋าจากประเทศจีนอย่างพวกคุณแต่มันมีกฎและข้อบังคับโดยทั่วไปแล้วนอกจากจะตายด้วยโถวป๋ายแล้วเมื่อพวกเราเจอพลังหยินหยางในตัวของคนอื่นๆจะไม่ผลีผลามทำลายแต่อย่างไรก็ตามคุณก็เสียชีวิตมาสิบหกปีแล้วหากยังไม่หายไปจะต้องมีวิธีการของตัวเพื่อการดำรงอยู่อย่างแน่นอนครับ” “ฮึ？แล้วอย่าง........”เห็นได้ชัดว่าผีหญิงชรานั้นล้มเหลวเธอยังคงชักชวนถังเยว่อยู่แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่ควรต่อรองของถังเยว่เธอทำได้แค่ถอนหายใจพูด“ก็ได้อาจารย์ของพวกเธอมีกฎของอาจารย์อยู่ยายแก่จะไม่ทำให้เธอลำบากอีก” พูดจบสายตาของเธอก็จ้องมองมายังฉันความตั้งใจรวมตัวกันอีกครั้งขมวดคิ้วแล้วพูด“สาวน้อยพวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า？ฉันรุ้สึกว่าเธอคุ้นตาเหลือเกินเธอเป็นคนในหมู่บ้านของพวกเรารึเปล่า？ ฉันหัวเราะพลางส่ายหัวพูดไปว่าเขาน่าจะจำผิดคนแล้วฉันคือคนเจียงเหมินตั้งแต่เล็กก็ใช้ชีวิตที่เจียงเหมินยิ่งไปกว่านั้นอายุของฉันปีนี้เพิ่งจะยี่สิบปีนั้นก็คือเมื่อเธอไม่อยู่แล้วฉันก็เพิ่งอายุสี่ขวบไปแล้วตอนที่อายุสี่ขวบฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยมาที่นี่ แม้ว่าฉันจะพูดอ้อมๆแต่น้ำเสียงยืนยีนมากเธอจำคนผิดแล้วจริงๆ แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อฉันบอกว่าฉันมาจากเจียงเหมินเธอตบเข้าที่ขาท่าทางเหมือนเข้าใจทั้งหมดเขาชี้มาที่ฉันแล้วพูด“เธอคือ....เซวียนเซวียน？เธอคือเซวียนเซวียน！” ประโยคแรกยังคงดูลังเลประโยคที่สองดูมั่นใจมากๆ ฉันกับถังเยว่ตกใจมองเธอด้วยความประหลาดใจพูด“คุณรู้ชื่อของฉันได้ยังไง？” “เฮ้！ฉันคือย่าไงเธอลืมแล้วเหรอไม่กี่เดือนมานี่เธอตามหลานชายคนโตของฉันเพื่อมาดูฉันเธอคือแฟนของหลานชายคนโตของฉันอนาคตรก็จะเป็นภรรยาของหลานชายฉันตอนนั้นฉันมองดูเธออยู่ข้างๆเธอไงฉันชอบเธอมาก！” ระหว่างที่พูดเธอก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาจับมือฉันไว้ด้วยความอบอุ่นราวกับว่าเฝ้ารอให้ฉันเป็นภรรยาของหลานชายอย่างไรอย่างนั้น ฉันตกใจทันทีอะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้！ “คุณ.....คือคุณย่าของหลิวฝัน？”ฉันเสียงสั่นไม่กล้าถาม “ใช่ฉันเห็นเธอถึงได้พูดไงว่าเธอคุ้นตามากๆช่างเป็นผู้หญิงที่สวยอะไรขนาดนี้ฉันควรจะนึกออกได้ตั้งนานแล้วสิ！”เธอหัวเราะพูดจบก็เหมือนกับว่านึกอะไรบางอย่างได้หยุดไปชั่วขณะมองมาที่ฉันอย่างลังเล“สาวน้อยครอบครัวของฉันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？อยู่ดีๆทำไมเธอถึงมาเฝ้าสุสานตอนดึกล่ะ？” “เอ่อ........”ฉันหัวทึบไปชั่วขณะผีหญิงชรานี่ก็คือย่าของหลิวฝันยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้หลิวฝันก็หายตัวไปได้หลายเดือนแล้วทั้งยังไม่รู้อีกว่าเซียวเหย่ไปที่ไหน ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง “หลานชายของคุณสบายดีดีมากๆด้วยแต่ตอนนี้เซวียนเซวียนเจอปัญหานิดหน่อยเลยขอให้ผมมาช่วยแก้ปัญหาครับ”ถังเยว่เห็นท่าทางเก้ๆกังๆของฉันก็พอจะเดาสถานะของผีคุณยายและหลิวฝันได้เขาตอบแทนฉัน เมื่อหญิงชราได้ยินว่าฉันมีปัญหาก็รีบดึงมือฉันพูด“สาวน้อยมีอะไรเหรอ？มีเรื่องอะไรบอกย่าได้ย่าจะเอาความยุติธรรมกลับคืนมาให้หนูเอง！” จู่ๆฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกคิดไม่ถึงว่าเพียงแค่ได้เจอคุณย่าของหลิวฝันแต่สองครั้งเท่านั้นจะทำให้เธอทำดีต่อฉันมากถึงขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นหลายของเธอยัง......... เมื่อคิดได้อย่างนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะทำบางอย่างเพื่อเธอถามถังเยว่“เมื่อกี้นายเพิ่งบอกว่าสุสานแห่งนี้ถูกคนวางยันต์เอาไว้ใช่ไหมคือยันต์อะไร？มันหักรึเปล่า？”