ตอนที่93ครึ่งประตู

ต๭นที่93ครึ่งประตู เมื่อถงถงเห็นฉันตกใจก็แลบลิ้นออกมาอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเขาความรู้สึกตกใจที่ฉันเพิ่งได้รับก็เริ่มผ่อนคลาย แต่ฉันก็ยังคงเป็นห่วงสถานการณ์ของยายหลิวฝันอยู่อีกฉันคิดว่าหลุมที่เธอพาฉันซ่อนตัวต้องเป็นสถานที่ปลอดภัยของเธอในตอนนี้เธอตกอยู่ในเงื้อมมือของหลี่ชิ้วจื่อและไม่มีหลุมซ่อนตัวแล้วเธอจะปลอดภัยได้ยังไงกัน? ฉันนำเรื่องที่ฉันคาดการณ์ไว้ให้ถางเหย่วฟังเมื่อถางเหย่วรู้ว่ายายหลิวฝันมีหลุมเป็นสถานที่ปลอดภัยเขาก็นิ่งอึ้งไปเลยใบหน้าแสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อจากนั้นเขาก็ถามฉันเกี่ยวกับลักษณะของหลุมนั้น ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างแปลกๆหลุมจะมีลักษณะยังไงได้?ก็ต้องเป็นหลุมบนพื้นดินข้างล่างก็เป็นดินก็เหมือนหลุมทั่วๆไป เมื่อฟังคำตอบของฉันถางเหย่วก็แสดงสีหน้าไม่พอใจเลยถามฉันอย่างจริงจังว่าในหลุมข้างๆมีอะไรอยู่บ้างเช่นต้นไม้แม่น้ำหรือหินก้อนใหญ่และข้างล่างหลุมมีอะไรผิดแปลกกว่าปกติไหม "ฉัน...ไม่ทันสังเกต" ฉันคิดทบทวนอย่างรอบคอบแต่กลับนึกอะไรไม่ออกเลย แต่ก็ไม่แปลกเพราะตอนที่ฉันกับยายหลิวฝันหนีเอาชีวิตรอดนั้นแทบจะไม่มีอารมณ์ตรวจดูอย่างละเอียด แต่สถานการณ์ที่ผิดแปลกก็มีอยู่ฉันรีบบอกถางเหย่ว:"ในหลุมนั้นมีเขตแดนหลี่ชิ้วจื่อเข้าไปไม่ได้อีกอย่างถ้าหากเขาเตะต้องก็จะได้รับบาดเจ็บจากเส้นเขตแดนนั้นเสียงเมื่อกระทบเขตแดนเหมือนกับเสียงปลาหมึกทอดบนกระทะเหล็ก" "เขตแดน?"บนหน้าผากของถางเหย่วมีเส้นเลือดเขียวกระตุกขึ้นบนใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มปิติยินดีและพูดว่า:"มิน่า!ในป่าช้านั้นถึงมีสำนักหมาข่าของประเทศไทยของพวกฉันด้วยฉันว่าแล้วแค่ย่างก้าวเข้าไปในป่าช้านั้นฉันก็มีความรู้สึกคุ้นเคยเพียงแต่ค่ายกลของสำนักหมาข่าไม่รู้ว่าใครร่ายคงจะไม่ใช่เฮยีอาจั้นคนนั้นหรอกมั้งแต่อาจจะเป็นหลงโผคนอื่น..." ถางเหย่วพูดขึ้นตอนที่เขาเพิ่งพูดเหมือนกำลังสนทนากับฉันแต่พอพูดประโยคท้ายๆเขากลับพูดเองเอ่อเองคนเดียวเหมือนกับคิดไม่กระจ่าง ฉันยิ่งฟังยิ่งสับสนแต่พอเห็นท่าทางที่จริงจังของถางเหย่วฉันก็ดึงถงถงมาถามว่าสำนักหมาข่าคืออะไร อย่ามองว่าถงถงเป็นแค่เด็กผีอายุสิบกว่าปีแต่เพราะเขาฝึกตนกับถางเหย่วมานานเลยมีประสบการณ์กว้างขว้างดังนั้นความรู้ทั่วไปเขาค่อนข้างรอบรู้เขารีบอธิบายให้ฉันฟังว่า:"คำว่าหมาข่าเป็นภาษาไทยแปลว่าดูเชิงค่ายกลหมาข่าเป็นค่ายกลประเภทหนึ่งค่ายกลประเภทนี้หากใช้เพียงลำพังจะไม่มีอนุภาพแต่ถ้าหากร่ายค่ายกลรวมกับค่ายกลอื่นๆจะเสริมอนุภาพพลังอย่างมหาศาล" "ดูเชิงสามารถหมายถึงวัดใจได้ด้วยโดยปกติใช้สำหรับสะท้อนอนุภาพพลังค่ายกลของคนอื่นตัวอย่างเช่นศัตรูร่ายค่ายกลรวมพลังหยางและพวกเราก็ร่ายค่ายกลดูเชิงสอดประสานก็จะสามารถสะท้อนรวมกับค่ายกลพลังหยางขึ้นอีกเป็นค่ายกลตรงข้ามกัน..." "ความหมายของเธอคือหลุมนั้นคือค่ายกลดูเชิงหรอ?เพราะในป่ามีค่ายกลสำหรับใช้ทำร้ายผีดังนั้นค่ายกลดูเชิงใช้สำหรับปกป้องผีหรอ?ด้วยเหตุนี้ยายหลิวฝันจึงสามารถพาฉันเข้าไปหลบซ่อนได้ส่วนหลี่ชิ้วจื่อหากเข้าไปก็จะได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรอ?แต่ก็ไม่ถูกนะถ้าหากอยากจะปกป้องผียายหลิวฝันเป็นผีแต่ฉันไม่ใช่ทำไหมฉันถึงสามารถเข้าไปได้ล่ะ?" ฉันไม่รู้ "ผมเองก็ไม่แน่ใจอาจจะเป็นเพราะบนตัวของพี่มีพลังหยินชี่มากดังนั้นค่ายกลดูเชิงเลยเข้าใจว่าพี่เป็นผีเหมือนกันเลยปกป้องพี่ด้วย...ถึงยังไงก็ช่วยพี่ไว้ได้แล้วจะต้องคิดอะไรมากมายอีกล่ะตอนนี้พวกเรารีบกลับไปก่อนเถอะผมมองฮายีอาจั้นคนนั้นแค่แวบเดียวก็รู้สึกใจคอไม่ดี"ถงถงคิดทบทวนแล้วแต่ก็คิดไม่กระจ่างเลยพูดขึ้น ขณะที่เสียงของถงถงเงียงลงจู่ๆถางเหย่วก็พูดกับลูกศิษย์สำนักผีแช่แข็งว่า:"กลับรถขับรถกลับไป" "ห่า?พี่ใหญ่เมื่อกี้ถ้าหากผมไม่วิ่งเร็วกลับมาคงตายที่นั่นแล้วแล้วพวกเรายังต้องกลับไปอีกหรอ?"ใบหน้าของลูกศิษย์สำนักผีแช่แข็งเผยสีหน้าตกใจและพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ ถางเหย่วกลับพูดอย่างเร็วว่า:"ถ้าหากแกไม่กลับไปกูจะฆ่าแกให้ตายตรงนี้เลยเชื่อไหม?" "แต่ถ้ากลับไปคุณก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอยู่ดี..แล้วจะกลับไปรนหาที่ตายทำไหม..."ลูกศิษย์สำนักผีแช่แข็งพูดขึ้น แต่เขาหวาดกลัวแววตาของถางเหย่วมากกว่าเมื่อพูดถึงท้ายเขาก็รีบปล่อยควันรถออกมาและรีบกลับรถ ฉันรู้สึกดีใจทันทีคิดไม่ถึงว่าถางเหย่วจะยอมกลับรถกลับไปช่วยยายหลิวฝัน แต่เมื่อกี้ถางเหย่วพูดว่าจะไม่กลับไปอย่างชัดเจนทำไหมถึงอยากกลับไปอีกล่ะ? ฉันมองถางเหย่วด้วยสายตาแปลกๆขณะที่จะอ้าปากถามเขาจู่ๆเขาก็ถามขัดจังหวะฉันขึ้นว่า:"เมื่อกี้คุณบอกว่าฮายีอาจั้นคนนั้นชื่อหลี่ชิ้วจื่อหรอ?นี่คือชื่อของเขาหรอ?คุณพอรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง?" ฉันรีบนำเรื่องที่หลิวฝันเล่าให้ฉันฟังบอกกับถางเหย่วตอนแรกหลี่ชิ้วจื่อเป็นคนนอกพื้นที่เขาปรากฏตัวครั้งแรกนั้นร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัสต่อมาก็ได้เป็นสามีภรรยากับน้องบุตรธรรมของยายหลิวฝันจากนั้นภรรยาและลูกชายของเขาก็ตายอย่างอนาถ เมื่อถางเหย่วยิ่งฟังก็ยิ่งฮึกเหิมและทุกๆถ้อยคำที่ฉันพูดทำให้หัวคิ้วของเขายิ่งกระตุกเมื่อฉันพูดจบเขาก็ถามอย่างเร็วว่า:"แล้วยายหลิวฝันเคยเล่าให้ฟังไหมว่าตอนที่เขาปรากฏตัวแรกๆมีลักษณะยังไง?หัวล้านหรือเปล่า?บนใบหน้ามีรอยแผลจากมีดยาวๆอยู่หรือเปล่า?" ใจฉันสั่น:"คุณสงสัยว่าหลี่ชิ้วจื่อคนนั้นคืออาจารย์ลุงของคุณหรอ?อาจารย์ลุงของคุณไม่ใช่ว่าเป็นคนไทยหรอกหรอทำไหมถึงมีชื่อว่าหลี่ชิ้วจื่อได้ล่ะ?" "ปลอมชื่อเท่านั้นภาษาจีนของอาจารย์ผมดีมากหากไม่บอกว่าตัวเองเป็นใครก็จะไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนไทย"ถางเหย่วพูดขึ้น ฉันทำได้เพียงส่ายหน้าจากนั้นฉันก็ส่ายหน้าอีกครั้งและพูดว่า:"ถึงแม้ว่าตอนที่เขาปรากฏตัวครั้งแรกจะได้รับบาดเจ็บทั้งตัวแต่ไม่น่าจะหัวล้านเพราะไม่เช่นนั้นยายหลิวฝันน่าจะเล่าให้ฟังด้วยแต่มีบางอย่างที่น่าสนใจคือหลี่ชิ้วจื่นนั้นมีความสามารถเก่งกาจมากยายหลิวฝันเล่าให้ฟังว่าหลังจากที่เขาปรากฏตัวก็มีอายุสี่สิบปีกว่าๆแล้วแต่รูปร่างหน้าตาของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยเขาอาจจะมีวิชาอาคมไม่แก่เฒ่าแน่เลย" เมื่อถางเหย่วได้ยินหัวคิ้วก็กระตุกและมีท่าทางลุกลี้ลุกล้นแล้วก็เอามือจับบ่าสองข้างของฉันและพูดว่า:“จริงหรอคุณบอกว่าเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยจริงๆหรอ?ถ้าอย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้ดูเหมือนว่าเขาน่าจะได้รับคัมภีร์ต้องห้ามและคงได้ฝึกฝนวิชาต้องห้ามแล้วดังนั้นฉันเลยดูไม่ออก!" "คัมภีร์ต้องห้ามอะไรวิชาอาคมอะไร?"บ่าที่ถูกถางเหย่วจับทั้งสองข้างเริ่มเจ็บแปลบแต่ตอนนี้ฉันก็สนใจอะไรมากไม่ได้และถามถางเหย่วขึ้น "คัมภีร์ต้องห้ามก็คือ..."ขณะที่ถางเหย่วอ้างปากจะพูดเพียงครึ่งประโยคเขาก็เหลือบตามองผู้ชายลูกศิษย์สำนักผีแช่แข็งแวบหนึ่งและดึงสติกลับมาแล้วพูดว่า:"ไม่มีอะไรเดี่ยวเจอเขาก็รู้เอง" พูดจบเขาก็สั่งให้ลูกศิษย์ชายสำนักผีแช่แข็งเร่งความเร็ว ไม่นานพวกเราก็มาถึงในหมู่บ้านของบ้านยายหลิวฝันอีกครั้ง เพียงแต่ตอนมากับตอนไปไม่เหมือนกันท้องฟ้าสว่างเจิดจ้าแล้วพระอาทิตย์สาดส่องแสงเข้าไปในหมู่บ้านแล้วทำให้พลังหยินชี่ที่อยู่ข้างในจางหายหมดแล้วทดแทนเป็นเเสงสว่างที่ทอดลงบนเนินหลุมศพ เพราะแสงแดดเจิดจ้าทำให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มตื่นขึ้นมาทำงานมีบ้างคนไปทำการเกษตรและบ้างคนพาลูกๆเดินเล่นบนถนน ยายเฒ่าในจำนวนนั้นเมื่อเห็นพวกเราก็รีบเดินไปที่สุสานและอดไม่ได้ที่จะเข้ามาถามว่า:"พวกคุณมาทำอะไรกัน?ไม่ใช่คนในหมู่บ้านที่นี้ก็ไม่มีหลุมฝังศพของพวกคุณหรอก" "ฉันมากราบไหว้ยายหลิวฝันค่ะ"ฉันรีบตอบ หมู่บ้านเล็กๆแบบนี้มีคนน้อยดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างกันจึงมีความสนิมสนมกลมเกลียวกันมากเลยแทบจะรู้จักทุกคนถ้าหากฉันไม่พูดจุดประสงค์ของการมาสุสานออกมาอาจจะยิ่งเพิ่มความลำบากมากขึ้น เมื่อยายเฒ่าคนนั้นได้ยินฉันบอกว่าจะมากราบไหว้ต่อคุณยายหลิวฝันเลยผงกหัวตอบรับแสดงถึงให้พวกฉันเข้าไปได้ ขณะที่ฉันเดินใกล้จะถึงจู่ๆเธอก็เรียกฉันและมองดูฉันอย่างละเอียดแล้วพูดว่า:"ฉันนึกออกแล้วเธอคือเพื่อนสาวของยายหลิวฝันเมื่อก่อนเคยมาที่นี้ตอนนั้นหมู่บ้านสุสานโบราณของพวกเรายังเกิดเรื่องอยู่คุณจำได้ไหม?" ฉันพยักหน้าเมื่อนึกถึงสุสานโบราณระเบิดฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ ฉันไม่ได้เจอเซียวเหย่มานานแล้ว นับตั้งแต่เสวียนชิงชิงปรากฏตัวเขาก็หายตัวไปเลยและไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนตอนนี้ไม่รู้ว่ายังอยู่หรือเปล่า? ถ้าหากเขายังอยู่ทำไหมถึงไม่กลับมาหาฉัน? ฉันรู้สึกโศกเศร้าเสียใจเมื่อยายเฒ่าเห็นฉันยังจดจำสถานการณ์สุสานระเบิดเธอก็เปิดประเด็นพูดคุยและจูงมือฉันพร้อมพูดว่า:"หากคุณยังจำได้เช่นนั้นคุณยังจำตอนที่แม่หม้ายหลี่ผนึกเลือดให้กับเด็กหญิงทั้งห้าไหม?พวกเธอล้วนเกิดเรื่องแล้ว!" เธอพูดจาเร็วมากฉันแทบฟังไม่ทันเลยนิ่งอึ้งและถามเธอว่า:"เกิดเรื่องอะไรขึ้นค่ะ?" "ตายหมดแล้วตายทีละคนทีละคนต่อเนื่องกันเหมือนถูกไสยศาสตร์มารแล้วพวกเธอหยิกตัวเองจนตายตอนตายสภาพศพคือลูกตาตะลอกออกมาลิ้นยื่นออกมายาวมากเดิมทีพวกเด็กหญิงพวกนี้มีหน้าตาสะสวยแต่กลับยิ่งตายยิ่งตายอย่างอนาถ"เสียงของยายเฒ่าเริ่มพูดจาคงที่และมองฉันอย่างมีนัยยะเธอพูดพลางและใช้นิ้ววาดสภาพศพคนตายให้ฉันดูพลาง ฉันตกใจที่ยายเฒ่าเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วแต่สิ่งที่น่าสงสัยคือทำไหมตอนนั้นเด็กหญิงเหล่านั้นถึงตายได้ถึงแม้ตอนนั้นพวกเธอจะมาประจำเดือนแล้วแต่คนที่ล่วงเกินข้อห้ามประจำเดือนของสุสานคือฉันคนที่ถูกเซียวเหย่พัวพันด้วยก็คือฉันแต่ทำไหมถึงเป็นพวกเธอที่ต้องตาย? ฉันไม่ค่อยเข้าใจบางอย่างยายเฒ่ายังคงมีใบหน้ามืดครึ้มและมองมาที่ฉันฉันถูกเธอมองจนรู้สึกอึดอัดอีกอย่างฉันก็รีบร้อนจะเข้าไปช่วยยายหลิวฝันด้วยเลยถอยหายใจเพื่อแสดงความไว้อาลัยอย่างโศกเศร้าจากนั้นก็กล่าวลาและรีบเข้าไปในสุสาน เพียงแต่ฉันย่างก้าวไม่ถึงสองก้าวยายเฒ่าคนนั้นก็เรียกฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า:"สาวน้อยหญิงสาวทั้งห้าตายก็เพราะเธอตอนนี้ดวงวิญญาณของพวกเธอเร่ร่อนอยู่ในหมู่บ้านนี้ทางที่ดีเธอควรอยู่ห่างจากที่นี้เพื่อหลีกเลี่ยงถูกพวกเธอตามรังควาน" พูดจบเธอก็ส่ายหน้าเบาๆและหันหน้าเดินไป ฉันตกใจแทบช็อคหญิงสาวทั้งห้าคนตายเพราะฉันหรอ? ทำไหมพวกเธอถึงตายเพราะฉันล่ะ? ฉันรีบเดินตามยายเฒ่าคนนั้นเพื่อต้องการสอบถามสถานการณ์ว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่อีกอย่างเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับเรื่องที่สุสานระเบิดด้วย ขณะที่ฉันยังไม่ทันถามยายเฒ่าคนนั้นก็เดินจากไปและหายตัวไปเลย ฉันเดินวนหาสองรอบแต่ก็หายายเฒ่าคนนั้นไม่พบเลยทำได้เพียงล้มเลิกตามหาและรีบกลับไปข้างๆถางเหย่ว ถึงแม้จะเป็นตอนกลางวันแต่อารมณ์ของถางเหย่วยังตื่นตระหนกอยู่เขาจูงมือฉันอย่างแน่นเดินไปและเดินมาถึงหน้าหลุมฝั่งศพหนึ่ง ฉันเพิ่งพบว่าหลุมฝั่งศพนี้สะอาดสะอานมากไม่มีแม้แต่พลังหยินชี่อบอวลอยู่สักนิดน่าจะเป็นหลุมฝั่งศพว่าง ถางเหย่วยื่นไม้นวดแป้งหมี่ธาตุทองที่แปลกประหลาดอันหนึ่งออกมาส่วนในปากท่องคาถาอยู่ไม่นานเขาใช้ไม้นวดแป้งหมี่ทุบตรงป้ายหลุมฝั่งศพ ฉันคิดว่าป้ายหินหลุมฝั่งศพต้องถูกทุบกระจุยแน่ใครจะไปรู้ว่าไม้นวดแป้งหมี่จะล่องหนเข้าไปในป้ายหินหลุมฝั่งศพตรงๆได้ตอนแรกเป็นแค่ป้ายหินธรรมดาแต่จู่ๆก็มีเงาปรากฏขึ้นมา ดูเหมือนกับเงาที่ทอดลงมาจากป้ายหิน แต่ในเงาป้ายหินมีรอยสีดำหนึ่งรอยถางเหย่วจูงมือฉันเดินมาถึงป้ายหินและผลักป้ายหินออกอยู่สักพักใหญ่และเดินเข้าไป ฉันเพิ่งพบว่าเงาป้ายหินเป็นประตูหินบานหนึ่งและฉันยังสังเกตเห็นรายละเอียดบางอย่างอยู่ถางเหย่วเพิ่งผลักประตูออกได้ครึ่งหนึ่งพวกฉันก็เดินตามประตูที่เปิดได้ครึ่งหนึ่งส่วนถงถงและเจิ้งเล่อไม่ได้เดินตามหลังพวกฉันแต่เดินเข้าไปในประตูที่ปิดอยู่ครึ่งหนึ่งทางด้านซ้าย! ฉันมองตาถางเหย่วแวบหนึ่งอยากถามเขาว่านี้มันเกิดอะไรขึ้นแต่หลังจากเข้าไปในป้ายหินฉันก็จำได้ทันทีว่าที่นี้คือที่ไหน ข้างล่างนี้เป็นสถานที่ที่หลี่ชิ้วจื่อคุมขังฉันไว้ ทุกอย่างในที่นี้ล้วนเป็นวัสดุสร้างมาจากกระดาษประตูกระดาษหน้าต่างกระดาษเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครันขาดเพียงอย่างเดียวคือคนรับใช้กระดาษ นี้คือบ้านใต้ดินและน่าจะเป็นสถานที่ลึกลับของหลี่ชิ้วจื่อด้วย ฉันรู้สึกตื่นตระหนกทันทีเพราะกลัวว่าจะเจอกับหลี่ชิ้วจื่อเลยทำได้เพียงนำความสงสัยเรื่องประตูยัดลงในท้องก่อน