ตอนที่ 94 ผู้ชายลึกลับ

ต๭นที่ 94 ผู้ชายลึกลับ ในเวลานี้หลี่ชิ้วจื่อไม่อยู่ ทั่วทั้งบ้านจัดวางเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าเต็มไปหมด แต่ก็ยังดูโล่งกว้างผิดปกติ จนทำให้คนรู้สึกหวาดผวา แต่ตอนนี้พวกฉันไม่มีอารมณ์มาหวาดผวา หลังจากถางเหย่วพุ่งเข้ามา เขาก็รีบรื้อค้นทุกตู้และทุกลิ้นชักอย่างรวดเร็ว ส่วนฉันก็เดินเข้าไปในแต่ละห้องเพื่อเสาะหาเบาะแสของยายหลิวฝัน แต่หาแล้วหาอีกก็ไม่เจอเบาะแสของยายหลิวฝันเลย ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล เธอไม่อยู่ที่นี้ หรือว่าเธอหนีไปแล้ว แต่ถูกหลี่ชิ้วจื่อจับตัวไปอยู่ที่อื่น? ฉันรีบไปหาถางเหย่วในห้องโถง เขารื้อค้นสักพักใหญ่ บนใบหน้าของเขาตอนนี้เผยสีหน้าเสียใจ เห็นได้ชัดว่าเขาหาไม่เจอของที่ต้องการ ฉันรีบถามถางเหย่วว่าจะเอายังไงต่อ หรือว่าจะออกไปหายายหลิวฝันข้างนอก เพราะตอนที่ช่วยฉัน เธอก็ยังอยู่ แต่ตอนนี้หายตัวไปแล้ว แต่ถึงยังไงก็จะต้องตามหาเธอให้พบ ถางเหย่วดูเหมือนจะมึนงง แล้วหันหน้ามองรอบบริเวณอีกรอบ หลังจากสิ้นหวังแล้ว พูดว่า : "ในเมื่อคุณอยากหาตัวยายเฒ่าคนนั้นให้พบ งั้นเดี่ยวผมจะไปหาเป็นเพื่อน แต่คุณต้องรับปากผมอย่างหนึ่ง" "เรื่องอะไร?" เมื่อเห็นถางเหย่วยินยอมช่วยฉัน ก็รีบถามเขาอย่างเร็ว "คุณต้องถือสากอันนี้ไปด้วย หากเกิดเหตุการณ์ฉุกละหกขึ้น คุณไม่ต้องลังเล รีบหนีเอาชีวิตรอดก่อน!" ตอนที่เขาพูดประโยคเหล่านี้ เขามีสีหน้าจริงจังมาก และดูออกว่าตอนนี้เขาเครียดมาก เมื่อเห็นเขาในสภาพนี้ ฉันก็เริ่มรู้สึกลังเล หรืออาจเป็นเพราะฉันเห็นแก่ตัวเกินไป ตัวเองไร้ความสามารถ ยังดื้อดึงให้ถางเหย่วช่วยฉันหาคนอีก ในบรรดาการประสบพบเจอสถานการณ์อันตรายต่างๆมา การประสบพบเจอกับหลี่ชิ้วจื่อครั้งนี้ต้านทานยากที่สุด เขาเองก็รู้ว่ามันอันตราย แต่ก็ยังยินดีช่วยฉัน... ในใจของฉันรู้สึกยอมรับผิดและรู้สึกประทับใจเขา ขณะที่ลังเลอยู่นั้น จู่ๆฉันก็สัมผัสกับพลังหยินชี่อันมหาศาล! ถางเหย่วมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วกว่าฉันมาก ไม่กี่วินาที เขาก็หลบซ่อนตรงที่ประตู ในมือถือไม้นวดแป้งหมี่อยู่ เพื่อเตรียมตัวจู๋โจม พลังหยินชี่จากข้างนอกเคลื่อนที่รวดเร็วมาก เพียงพริบตาก็มาถึงประตูหน้าแล้ว เพียงมาถึงหน้าประตู จู่ๆก็หยุดชะงัก เหมือนจะสังเกตเห็นคนอยู่ในห้อง ชั่วพริบตาฉันชะเงยหน้ามองร่างเงาข้างนอกประตูอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจู่ๆเขาจะพุ่งตัวเข้ามา และใช้มือฟาดใส่ฉันกับถางเหย่ว แต่ถางเหย่วไม่ลุกลี้ลุกล้นเลย บนใบหน้าแขวนรอยยิ้มเย็นชา และถือไม้สวดแป้งหมี่ด้วยสีหน้ามั่นใจในชัยชนะ ตอนนี้เขารอเพียงคนข้างนอกเข้ามา ก็พร้อมที่จะฟาดใส่เต็มๆได้เลย พวกฉันยังคงรอคอยอยู่ เหมือนต่างฝ่ายต่างคุมเชิงซึ่งกันและกัน แต่ร่างเงานั้นยังคงยืนอยู่กับที่ประมาณห้านาทีแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะยืนนิ่งเงียบแบบนี้ได้นานขนาดนี้ เขาดูท่าทางจะไม่เข้ามาและไม่มีวี่แววจากไปด้วย ฉันอดไม่ได้ที่จะร้อนใจ เขายืนนิ่งอยู่อย่างนี้หมายความว่าอะไรกันแน่? หรือว่าเขาต้องการสกัดกั้นพวกฉัน สกัดกั้นพวกฉันรอจนกว่าหลี่ชิ้วจื่อกลับมา แล้วเขาค่อยจับตะขาบในไน? ขณะที่ฉันคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น พลังหยินชี่บนตัวของคนนั้นก็เคลื่อนไหว คิดไม่ถึงเขาจะหันหลังจากไป ฉันมองถางเหย่วทันที เพื่อถามเขาว่าตอนนี้ทำยังไงต่อดี "ไล่ตาม!" ในปากถางเหย่วเปล่งประโยคนี้ออกมา จากนั้นเขาก็จับมือของฉัน และผลักประตูอย่างเร็ว แล้ววิ่งไล่ตามออกไป หลังจากออกไปฉันเพิ่งพบว่า หากมองเผินๆเป็นแค่สุสานใต้ดินธรรมดา แต่ข้างล่างกลับมีพื้นที่กว้างขว้างมาก แทบจะเป็นเมืองชุมนุมผีขนาดเล็กได้เลย ถนนขนาดเล็กนอกประตูเชื่อมกับถนนเส้นเล็กอีกเส้นหนึ่ง และเป็นถนนที่มีเส้นทางยาวเหยีอด ริมถนนสองข้างมีบ้านคล้ายกับบ้านของลี่ชิ้วจื่ออยู่ไม่น้อย แต่ละบ้านเป็นถึงบ้านตากอากาศขนาดเล็กที่สวยงาม และจัดระเบียบอย่างเรียบร้อย แต่สิ่งที่เปิดประสบการณ์ให้กว้างขว้างมากขึ้นคือ บ้านทุกหลังมีรถยนต์ขนาดเล็กจอดอยู่หนึ่งคัน และมีป้ายบ้านทุกหลัง หากไม่ใช่เพราะท้องฟ้าในนี้มืด และต้องพึ่งพาใช้ไฟพลังหยินชี่ ฉันคงคิดว่าตอนนี้กลับไปบนพื้นดินแล้ว และอยู่ในหมู่บ้านที่ร่ำรวยอยู่ หลังจากที่ฉันกวาดตามองบรรยากาศเบื้องหน้าอย่างละเอียดอีกครั้ง อารมณ์ตกใจของฉันก็ค่อยๆจางหาย และรีบถามถางเหย่วว่าที่นี้คือที่ไหน? ทำไหมถึงเหมือนกับบนพื้นดินขนาดนี้ "หมู่บ้านผี" ถางเหย่วพูด คิดไม่ถึงว่าเขาแทบจะไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด ดูเหมือนเห็นจนชินแล้ว เทียบกับปฏิกิริยาตอบสนองของฉันถือว่ามีความแตกต่างอย่างมาก หลังจากเขาพูดประโยคนั้นจบ เขาก็มากอดเอวฉัน และสั่งให้ฉันกอดเขาไว้แน่นๆ จากนั้นก็ทะยานวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง และใช้คาถาทุกประเภทที่เพิ่มความเร็วเพื่อไล่ให้ทันร่างเงานั้น ตอนแรกฉันไม่อยากกอดถางเหย่ว แต่ความเร็วในการทะยานวิ่งมันเร็วมากเกินไป ความรู้สึกเหมือนกับมันเร็วกว่ารถไฟฟ้าความเร็วสูงอีก เพื่อความปลอดภัยของชีวิต ฉันเลยทำได้เพียงกอดเขาไว้แน่นๆ ไม่นาน ความเร็วของเขาก็ค่อยๆเฉื่อยช้าลง เมื่อความเร็วช้าลงจนฉันสามารถมองเห็นภาพบริเวณรอบข้างได้ ฉันก็พบว่าถางเหย่วได้สกัดกั้นฝ่ายตรงข้ามจนมุมแล้ว ร่างเงาสีดำหันหลังอยู่ตรงข้ามพวกฉัน และข้างหน้ามีกำแพงหินเสวนสีดำ ส่วนบนตัวของเขาปล่อยพลังหยินชี่มหาศาลออกมา ร่างเงาคนนี้เป็นผีที่แอบมองพวกเรานอกประตูอยู่เมื่อกี้! ฉันเริ่มลุกลี้ลุกล้น เมื่อเห็นร่างเงาที่ยืนตรงข้ามกัน ฉันกลับมีความรู้สึกคุ้นชินอย่างมาก "เซียว...เหย่หรอ?" ฉันจ้องมองบนร่างเงาอย่างไม่วางสายตา และแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ร่างเงาคนนี้ผอมซูบมาก และไม่เหมือนกับเซียวเหย่ที่มีกล้ามเนื้อเหมือนเมื่อก่อนเลย มองจากข้างหลังแล้ว นอกจากรูปร่างสูงที่คล้ายคลึง ก็ไม่มีอะไรที่เหมือนเซียวเหย่อีกเลย แต่ความรู้สึกคุ้นชินกลับยิ่งมากขึ้น อาจเป็นเพราะความรู้สึกลึกซึ้งของผู้หญิง สุดท้ายฉันมั่นใจว่าเขาคือเซียวเหย่แน่ๆ! ฉันอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นจนตัวสั่นเทา และผลักถางเหย่วออกไป แล้วก้าวเท้ากว้างๆเดินไปหาร่างเงาสีดำนั้น แต่ฉันเพิ่งเดินหนึ่งก้าว ถางเหย่วก็คว้าจับมือฉันและดึงกลับมา พร้อมกับกอดฉันไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น แล้วพูดว่า : "เสวนเสวน เขาไม่ใช่เซียวเหย่หรอก คุณอย่าได้ประหม่าเกินไป" "เป็นเขา เขาคือเซียวเหย่!" ฉันพูดขึ้น ขณะเดียวกันก็ตะเกียกตะกาย และเรียกชื่อเซียวเหย่ดังๆให้กับร่างเงาสีดำ เพื่อให้เขาหันหน้ากลับมามองฉัน และบอกเขาดังๆว่าฉันคิดถึงเขา! ร่างเงาสีดำนั้นไม่ขยับเขยื้อนใดๆ เมื่อฟังฉันพูดแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ และไม่หันหน้ากลับมาด้วย แต่พลังหยินชี่บนตัวเขาเริ่มลดลงเล็กน้อย ดูเหมือนเขากำลังระงับความรู้สึกของตัวเองอยู่ ฉันยิ่งมั่นใจว่าเขาคือเซียวเหย่จริงๆ ในตอนนี้ฉันพยายามตะเกียตะกายผลักถางเหย่วออก พร้อมทั้งเรียกชื่อเซียวเหย่ดังๆ แต่เขาก็ยังไม่หันหน้ามามองฉันอีก หลังจากเขาระงับความรู้สึกได้ เขาก็เดินไป แล้วค่อยๆหายตัวไปเลย "เซียวเหย่!" ฉันแผดเสียงร้องสุดเสียง และมองเห็นร่างเงาสีดำเบื้องหน้าค่อยๆจางหายไปในกำแพงสีดำ แต่ตอนนี้ฉันกลับหลุดไม่พ้นในอ้อมอกของถางเหย่ว เพียงชั่วพริบตา ฉันก็รู้สึกเกลียดถางเหย่วจริงๆแล้ว! และยิ่งเกลียดเซียวเหย่ด้วย ในเมื่อเขายังอยู่ ทำไหมถึงไม่กลับมาหาฉัน? ทำไหมอยู่ต่อหน้าฉันแล้ว ยังไม่หันหน้ากลับมาหาฉันอีก? ฉันเดือดดาลอย่างที่สุด หัวใจดวงน้อยๆแตกเป็นเสี่ยงๆ ชั่วพริบตาน้ำตาก็ระเบิดไหลออกมา แต่ไม่ว่าฉันจะร้องไห้ยังไง ร่างเงานั้นก็ไม่ปรากฏตัวอีก ถางเหย่วกอดฉันไว้อย่างแน่นตลอด เมื่อเห็นฉันร้องไห้จนขาดสติ เขาก็ปล่อยมือออก และรีบมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน และถามฉันว่า : "เสวนเสวน ทำไหมคุณถึงร้องไห้ล่ะ?" "เป็นเพราะคุณ ทำไหมเมื่อกี้คุณต้องจับตัวฉันด้วย คนนั้นเป็นเซียวเหย่นะ เมื่อกี้เขายืนอยู่ต่อหน้าฉัน ทำไหมคุณถึงไม่ให้ฉันไปหาเขา!" ฉันผลักมือของเขาออก และทุบตีหน้าอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อระบายความโกรธแค้นที่อยู่ในใจ ถางเหย่วยังคงนิ่งเงียบ เขายืนนิ่งๆให้ฉันทุบตีจนฉันรู้สึกเหนื่อย สุดท้ายฉันก็นั่งลงบนพื้น "หายโกรธหรือยัง?" ถางเหย่วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา เขามองฉันอย่างระมัดระวัง เหมือนกลัวว่าฉันจะอาละวาดอีกครั้ง ฉันร้องไห้อยู่นานจนรู้สึกเหนื่อย ความโกรธเเค้นภายในใจก็ลดลงครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ฉันก็ยังรูสึกอยากจะด่าทอถางเหย่วอยู่ เลยพูดว่า : "คุณรู้ตั้งนานแล้วใช่ไหมว่าคนๆนั้นคือเซียวเหย่ ทำไหมเมื่อกี้ไม่ให้ฉันไปหาเขา?" "เซียวเหย่? หรือว่าคุณจำร่างเงาของผีแก่คนนั้นไม่ออก? นอกจากรูปร่างที่สูงคล้ายกับเซียวเหย่แล้ว ก็แทบจะไม่มีอะไรเหมือนกับเซียวเหย่อีกเลย? อีกอย่างมีภูตผีปรากฏตัวด้วย แล้วผมจะยอมให้คุณเข้าใกล้เขาได้ยังไง" ถางเหย่วพูดขึ้น ตอนที่เขาพูด ดวงตาของเขาสบตาฉันอย่างไม่วางสายตา สายตาสื่อถึงความจริงใจ และแสดงให้รู้ว่าคนเมื่อกี้ไม่ใช่เซียวเหย่ อีกอย่างเขาพูดก็มีเหตุผล คนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเหมือนเซียวเหย่เลย แต่ก็ไม่รู้ทำไหม ฉันถึงมีสัญชาตญาณที่แน่วแน่ว่าคนเมื่อกี้คือเซียวเหย่ และต่อให้ไม่ใช่เซียวเหย่ เขาก็ต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับเซียวเหย่แน่ๆ