ตอนที่ 95 งานแต่งงานของเสวียนชิงชิง

ต๭นที่ 95 งานแต่งงานของเสวียนชิงชิง แต่ตอนนี้มาพูดก็สายแล้ว เพราะคนนั้นได้หายตัวไปแล้ว ต่อให้เขากับเซียวเหย่มีความสัมพันธ์กัน ฉันก็หาเขาไม่เจออยู่ดี เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันก็รู้สึกจิตใจไม่เป็นสุข ที่จริงภายในใจยังมีความรู้สึกอยากจะด่าทอถางเหย่วอยู่อีก แต่สิ่งที่เขาทำก็เพื่อฉันทั้งนั้น ถึงแม้ในใจจะไม่พอใจ แต่ฉันก็ไม่พูดอะไร และเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังถางเหย่วไปอย่างนิ่งเงียบ เมื่อเขาเห็นฉันไม่สบายใจก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก แต่จูงมือฉันไว้ และเดินพาฉันไปอย่างโซซัดโซเซ เขารู้ตั้งนานแล้วว่าที่นี้มีหมู่บ้านผี แต่ที่ทำให้ฉันแปลกใจคือ คิดไม่ถึงว่าเขาจะคุ้นชินกับที่นี้มาก หรือว่าเขาเคยมาที่นี้มาก่อน? ในใจฉันรู้สึกแปลกใจ อยากถามเขามาก แต่ตอนนี้ยังโกรธเคืองเขาอยู่ เลยไม่อยากทักคุยกับเขาก่อนตอนนี้ เลยทำได้เพียงใดเก็บความสงสัยไว้ที่ก้นบึ้ของหัวใจไปก่อน หมู่บ้านผีแห่งนี้กว้างใหญ่มาก สิ่งก่อสร้างข้างในมีสิ่งอัศจรรย์มากมาย มีทั้งคฤหาสน์แบบตะวันตก และยังมีสวนรอบบ้านแบบคลาสสิก ทุกบ้านเหมือนกับต่อจิ๊กซอไม้เข้าด้วยกัน ดูไปแล้วแปลกๆ อีกอย่างสิ่งที่ทำให้คนรู้สึกแปลกประหลาดก็คือ ประตูใหญ่ของทุกบ้านแขวนรูปภาพขาวดำไว้ ในรูปมีผู้หญิงมีผู้ชาย มีแก่มีหนุ่ม และมีรอยยิ้มเหมือนกัน ดูไปแล้วให้ความรู้สึกสุขุมแปลกๆ น่าจะเป็นรูปสมัยที่มีชีวิตอยู่ของเจ้าของบ้านที่คนตายไปแล้ว ฉันรีบกวาดตามองอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และดึงสายตากลับมาทันที เพราะรูปภาพคนตายเหล่านั้นกำลังมองมาที่ฉันอยู่ ถึงแม้จะเป็นแค่รูปภาพ แต่ที่นี้คือหมู่บ้านผี อีกอย่างเป็นรูปภาพขาวดำที่เหมือนกับคนมากๆ เมื่อถูกคนในรูปภาพจ้องมองก็ทำให้ฉันรู้สึกกดดันแปลกๆ ฉันเดินตามหลังถางเหย่วอย่างเชื่อฟัง ถึงแม้ร่างกายจะกำลังหายายหลิวฝัน แต่ในหัวสมองของฉันคิดจนเหม่อลอยแล้ว เหมือนถูกเงาร่างสีดำคนนั้นเมื่อกี้ครอบงำ ในหัวสมองเอาแต่คิดว่าเขาคนนั้นตกลงเป็นใครกันแน่ และมีความสัมพันธ์กับเซียวเหย่ยังไง คิดไปคิดมา จู่ๆหัวของฉันก็ชนกับตัวของถางเหย่ว เขาเดินอยู่ดีๆ จู่ๆก็หยุดชะงักและก้มหน้าลงมองฉันอย่างจริงจัง "เจอเบาะแสของยายหลิวฝันแล้วหรอ?" ฉันลูบผมตัวเอง และถามเขาขึ้น "เปล่า คุณอยากรู้มากเลยใช่ไหมว่าคนนั้นคือใคร?" ถางเหย่วส่ายหน้า พร้อมกับใบหน้าที่แสดงสีหน้าไม่พอใจถามฉัน ฉันสะดุ้ง เขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่? หรือว่าความในใจฉันล้วนแสดงออกมาทางสีหน้าหมดแล้ว? ถางเหย่วยังรอคำตอบจากฉันอยู่ ฉันเลยตอบว่า : "ใช่สิ ฉันรู้ว่าสัดส่วนของเขาไม่เหมือนกับเซียวเหย่ แต่ไม่รู้ทำไหม ฉันถึงรู้สึกว่าเขาคือเซียวเหย่" "ผีแก่นั้นมีอะไรดีนักหรอ คุณถึงได้หลงมันขนาดนั้น คนที่เกิดปัญหาแล้วหนีเอาตัวรอด แล้วยังทิ้งคุณไว้คนเดียวอย่างไม่ใส่ใจใยดีอีก ผมไม่เข้าใจว่าทำไหมคุณยังต้องดื้อดึงอยากเจอเขาอีกด้วย?" ถางเหย่วถอนหายใจยาวๆ และดุด่าฉันอย่างโมโห จากนั้นก็จับมือฉัน แล้วพูดว่า : "ถ้าหากคุณคิดถึงเขามากขนาดนั้น ผมสามารถพาคุณไปหาเขาได้ แต่ทางที่ดีคุณต้องเตรียมใจเผื่อไว้ด้วย เดี่ยวจะทนรับไม่ไหว แล้วมาซบอกผมและร้องไห้" ฉันตกใจช็อก และพยักหน้ารับ : "จริงหรอ? คุณจะพาฉันไปหาเขาจริงหรอ? ขอเพียงเจอเขา คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!" "แต่งงานกับผมได้ไหม?" ถางเหย่วยิ้มไม่หุบปาก และพูดขึ้น ใบหน้าของฉันเผยสีหน้าอึ้งทันที ประโยคว่าได้แน่นอนที่เกือบหลุดออกจากปากที่กำลังค้างอยู่ที่ลำคอกลับพูดไม่ออก เมื่อเขาเห็นท่าทางของฉัน ก็เหลือบตามองบนอย่างรังเกียจต่อฉัน แบะปากและพูดว่า : "ในเมื่อทำไม่ได้ ก็อย่าเอ๋ยปากอีก หากผมเอาจริงเอาจังขึ้นมา คุณไม่สามารถเสียใจภายหลังได้" พูดจบเขาก็ยกมือมาหยิกบนแก้มของฉัน และพูดว่า : "นับว่าเป็นข้อดีที่ผมพาคุณไปหาเขา จับมือผมแน่นๆ เพราะถ้าหากตกลงมา ผมไม่สามารถหาคุณได้แล้ว" "ฉันไม่สามารถตกลงไปได้หรอก" เมื่อฉันเห็นถางเหย่วยินยอมพาฉันไปหาคนนั้น ฉันก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาขึ้น ถางเหย่วไม่พูดอะไรอีกเลย และทะยานวิ่งตรงไป ขณะเดียวกันเขาก็เอาไม้นวดแป้งหมี่ให้ฉันถือไว้แน่นๆในมือ เผื่อต้องใช้ในยามฉุกเฉิน ฉันพยักหน้า ในตอนนี้ฉันเหมือนกับแกะตัวหนึ่งที่ถูกโอนอ่อนผ่อนตามถางเหย่ว ไม่สนแล้วว่าเขาจะพูดอะไรก็จะไม่โต้กลับแล้ว ที่จริงเขายังคงโมโหอยู่ ถึงแม้เขาไม่ได้ดุด่าฉัน แต่ฉันกุมมืออุ่นๆของเขาอยู่ เลยสามารถสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเขาค่อนข้างไม่ดี ผ่านไปไม่นาน ฉันก็พบว่าข้างหน้ามีบ้านหลังใหญ่อยู่ บ้านหลังนี้มีกลิ่นอายของบ้านโบราณที่สวยเรียบง่าย พื้นที่มีขนาดใหญ่ แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าบ้านใหญ่กว่าบ้านข้างๆเยอะมากอย่างเห็นได้ชัด และยังรู้ว่าที่นี้พักกันเป็นครอบครัวใหญ่อีกด้วย อีกอย่าง ฉันรู้สึกคุ้นตาบ้านหลังนี้มากจนไม่สามารถพูดออกมาได้ เหมือนกับเคยเห็นมาก่อน เดินตรงตลอดทาง ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าการจัดตกแต่งของบ้านหลังนี้กับบ้านของตระกูลเซียวเหมือนกันมาก เพียงแต่บ้านหลังนี้ดูโบราณมากกว่าบ้านของตระกูลเซียวอีก ไม่ต้องสงสัยแล้ว นี้เป็นบ้านของตนระกูลเซียวแน่นอน ไม่สิ น่าจะเป็นหลุมศพของตระกูลเซียว หรือว่าที่นี้ก็คือหลุมศพของเซียวเหย่? และบ้านหลังนี้ก็คือบ้านในโลกวิญญาณของเซียวเหย่? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันก็ชะเงยหน้ามองดูข้างใน แต่ทำไหมฉันถึงมองไม่เห็นอะไรเลย ทันใดนั้นมือของถางเหย่วก็ยื่นออกมาปิดดวงตาของฉัน และพูดว่า : "คุณแน่ใจนะว่าจะดูข้างในจริงๆ? คุณจะไม่ตกใจจนเป็นโรคหัวใจนะ?" ฉันรับผลักเขาออกไป และพูดอย่างเร็วว่า : "แน่นอนว่าไม่ ฉันอายุยังน้อยเป็นโรคหัวใจอะไร คุณอย่ายื้อเวลาฉันอีกเลย ให้ฉันดูเถอะ" "ได้" ถางเหย่วตอบขึ้น พูดจบเขาก็มองข้างในด้วยสายตาแปลกๆ และถอยตัวออกไป ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าในสวนข้างในบ้านมีการจัดตกแต่งสีสันสวยงาม ทั้งบ้านถูกแขวนด้วยเส้นผ้าไหมสีแดงและโคมไฟสีแดง บรรยากาศดูน่าครึกครื้น ที่นี้เป็นบ้านผี ต่อให้มีการจัดตกแต่งภายในบ้าน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นสีขาวดำเป็นหลัก ทำไหมถึงมีการจัดตกแต่งมีสีสันขนาดนี้ด้วย? ฉันเริ่มเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้น และถามถางเหย่วว่า : "นี้คืออะไร? ข้างในมีคนแต่งงานหรอ?" "อืม ใช่" ถางเหย่วพยักหน้ารับ จากนั้นก็เหลือบตามองฉัน และพูดว่า : "จะรู้สึกเสียใจภายหลังตอนนี้ก็ยังทันอยู่นะ ผมว่าพวกเราอย่าได้เข้าไปเลย รีบกลับไปหายายหลิวฝันดีกว่า ตอนนี้เธอถูกตาเฒ่ากู๋ซื่อคนนั้นจับตัวอยู่ คงตกลงอยู่ในสถานการณ์ลำบากแน่เลย..." "ฉันจะเข้าไป" ไม่รอถางเหย่วพูดจบ ฉันก็พูดขัดจังหวะเขาขึ้น แต่ยิ่งเขาพยายามพูดกล่อมฉันไม่ให้เข้าไปมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งอยากจะเข้าไปมากเท่านั้น เพราะดูเหมือนข้างในมีความลับอะไรอยู่ที่ไม่อยากจะบอกฉัน พูดจบฉันก็ไม่อดทนรอถางเหย่วตอบรับ แต่ปล่อยมือเขา และรีบก้าวเท้าเข้าไปในบ้านหลังนั้นทันที เพียงแต่พอฉันเดินไปถึงประตูใหญ่ ฉันก็พบว่าประตูใหญ่บ้านนี้แปลกๆ ประตูเปิดครึ่งหนึ่ง ปิดครึ่งหนึ่ง เหมือนกับป้ายหินนั้นที่พวกฉันเข้ามาในหมู่บ้านผีแห่งนี้ ฉันผลักประตูที่ปิดไว้อีกครึ่งหนึ่งเปิดออก เพียงแต่พอมือฉันกระทบกับประตูนั้น ก็มีเสียงตะโกนจากถางเหย่วข้างหลังดังขึ้น : "เสวนเสวน! ประตูนั้นห้ามแตะต้องเด็ดขาด..." แต่เขาพูดช้าไป เมื่อซุ่มเสียงจบลง มือของฉันก็ร่วงลงแล้ว ไม่นาน ลมก็พัดบ้านหลังนั้นอย่างกระหน่ำ พัดจนบ้านเกิดเสียงซูซูดังขึ้นมา และด้านข้างของฉันก็เกิดเงาสีดำที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวของร่างเงาสีดำนั้นปกคลุมด้วยพลังหยินชี่ มีทั้งหนาและน้อย และเดินเข้ามาหาฉัน ส่วนข้างหูของฉันก็มีเสียงดังกระหึ่มขึ้น ถึงแม้เสียงจะไม่ได้ดัง แต่มีผลกระทบต่อหัวสมองฉันอย่างมาก มันคือภาษาผี พวกเขาล้วนมีวิชาฝีมืออย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จะไม่ได้ฝึกตนจนสามารถพูดภาษาคนได้ แต่ภาษาผีส่งผบกระทบต่อหัวสมองฉันอย่างรุนแรงได้ ในสถานการณ์ที่ฉุกละหุก ฉันมองเห็นร่างเงาปรากฏขึ้นท่ามกลางลมพัดกระหน่ำ เธอสวมชุดราตรีสีขาวทั้งตัว บนกระโปรงถักด้วยดอกบัวสีแดงฉูดฉาดงดงาม ดูท่าทางเหมือนกับดอกไม้ยามแย้มบานสวยงามผิดปกติ เสวียนชิงชิง เธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง? ในหัวสมองของฉันผุดโผล่คำถามนี้ขึ้น แต่ไม่นานฉันก็ไม่มีอะไรสงสัยแล้ว เพราะเธอเดินมาหาฉันแล้ว ใบหน้ารูปไข่ที่ขาวผุดผ่องปรากฏขึ้น บนใบหน้าเผยรอยยิ้มส่งมาให้ฉัน แต่ในแววตาของเธอกลับมีแววตาของความอาฆาตและเคียดแค้นจนแทบไม่เก็บอาการเลย เพียงพริบตาเธอก็เดินมาถึงเบื้องหน้าฉัน แล้วยิ้มอย่างเย็นชา พร้อมพูดว่า : “ฉี่เสวนเสวนใช่ไหม? คุณมาเข้าร่วมงานแต่งงานของฉันหรอ?”