ตอนที่20 คุณได้งานนี้แล้ว

ตอนที่20 คุณได้งานนี้แล้ว เท่าที่รู้จักกันมาในสายตาเธอเตชิตไม่ได้เป็นคนที่ชอบยิ้ม แต่ในรูปถ่ายเขากลับยิ้มอย่างสดใสเป็นยิ้มที่มาจากความรู้สึกก้นลึกของหัวใจ เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สามารถทำให้น้ำแข็งละลายได้ นัชชายกรูปขึ้นมาดูอย่างลืมตัว ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขาสวยมาก ผมยาว ตาโต หน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ยิ่งพอยืนข้างกันดูเหมาะสมกันมาก ตอนแรกนัชชาก็แค่อยากดูรูปเฉยๆแต่พอดูไปดูมาในใจเธอกลับมีความรู้สึกจุกแบบพูดไม่ออก “คุณทำอะไรอยู่” มีเสียงทุ้มถามขึ้นจากข้างหลัง เธอตกใจมือสั่นทำให้รูปถ่ายร่วงลงบนโต๊ะ “ไม่ ไม่ได้ทำอะไร” เขาก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ หยิบรูปขึ้นมาตั้งวางไว้ที่เดิม หันกลับมามองหน้าเธอด้วยสายตานิ่งๆ “ใครอนุญาตให้เธอแตะต้อง” นัชชากลืนน้ำลายลงคอ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ เห็นมันวางอยู่บนโต๊ะ............” เตชิตไมได้ตั้งใจจะเอาเรื่อง แต่พอเห็นเธอตื่นเต้น “ถ้ามีคนวางกระเป๋าเงินไว้คุณก็จะหยิบมามาดูหรอ” “ขอโทษ” นัชชาก้มหน้านึกว่าเขาโกรธที่เธอทำรูปตก ยิ่งทำให้รู้ได้ว่าผู้หญิงในรูปคงจะมีความสำคัญกับเขามากน่าจะเป็นผู้หญิงที่เขาชอบ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมเขายังมายุ่งกับเธอหละ เตชิตมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ เขาเดินอ้อมไปนั่งที่เก้าอี้แล้ววางเอกสารสอบสัมภาษณ์ไว้ที่โต๊ะ “ขาเธอเป็นยังไงบ้าง” นัชชากำลังเสียใจแต่พอเขาเอยปากถามเธอทำให้เธอกำมือแล้วหันมาถามเขา “เตชิต คุณมีแฟนแล้วใช่มั้ย” เตชิตชะงักมือที่กำลังเปิดเอกสาร เงยหน้าขึ้นจ้องไปที่เธอจนหน้าเธอเริ่มแดง เตชิตไม่รู้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ” นัชชาถอดหายใจ “ถ้าเกิดว่าคุณมีแฟนอยู่แล้ว เราก็ไม่ควรอยู่ด้วยกัน ฉันไม่อยากเป็นคนประเภทเดียวกับปณิตา” ได้ยินเธอเอยถึงปณิตา เขาขมวดคิ้วถาม “แฟนที่ไหน” เขาอยู่มา32ปียังไม่เคยใกล้ชิตกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ทุกครั้งมักจะจบลงก่อนที่จะได้เริ่มเพราะไม่ได้รู้สึกดีด้วย อย่าว่าแต่ แฟนแทบจะไม่มีผู้หญิงที่ไหนกล้าเข้าใกล้เขา นัชชาใช้คางชี้ไปยังรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ “ก็คนนั้นไง” ทำให้เตชิตเข้าใจขึ้นมา ยิ้มตอบ “นั่นมันน้องสาวฉัน” “.........” นัชชาอึ้ง น้องสาวหรอ “น้องสาวแท้ๆหรอ” “ไม่ใช่ แต่เราสนิทกันมาก” เมื่อกี้เธอเข้าใจผิดไปเองหรอ เธอก้มหน้าแต่สายตาเตชิตที่มองมาทำให้หูเธอเริ่มแดง “คุณมีน้องสาว ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเธอเลย ห้าๆๆ” “เธอหึงฉันหรอ” “ปะ เปล่า” การที่เธอปฏิเสธเร็วยิ่งทำให้เธอดูเหมือนโกหก นัชชาตั้งสติพยายามพูดเสียงนิ่ง “ไม่ได้หึง” เตชิตยกมือทำให้หน้าปัดนาฬิกาสุดหรูตรงข้อมือเกิดแสงระยิบระยับ แล้วชี้ไปที่หูของนัชชา “มันแดงแล้ว” “………” ก็รู้ว่าเห็นแล้วจะพูดออกมาทำไม นัชชาเปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วคะแนนสอบสัมภาษณ์ของฉันเป็นยังไงบ้าง” เตชิตมองไปยังเอกสารที่กางอยู่บนโต๊ะ “อยากรู้หรอ” “อืมๆ” เขาโบกมือเรียกเธอ “ยืนไกลขนาดนั้นมองเห็นหรอ มานี่” ด้วยความที่อยากรู้เธอเลยเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย เธอเดินเข้าไปทีละก้าว เธอหยุดเว้นระยะห่างไว้พอควรแต่กลับถูกมือหนาดึงล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแรง นัชชารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างใต้ เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ถูกกดไหลให้นั่งลง “อยากรู้คะแนนไม่ใชหรอ” “แต่ แต่ฉันนั่งไม่ค่อยถนัด” เตชิตยิ้ม แล้วเปลี่ยนท่า “ถนัดท่าไหน ท่านี้หรอ” นัชชาขยับดิ้นด้วยความเขินอาย ดิ้นแล้วดิ้นอีก ทำให้เตชิตเริ่มมีอารมณ์ “หยุดดิ้นได้แล้ว” เตชิตพยายามกดเสียงให้ต่ำพร้อมกับกดไหลเธอค้างไว้ เป็นน้ำเสียงที่นัชชาคุ้นเคย เพราะทุกครั้งที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเสียงเขามักจะต่ำและแหบ… แต่นี่มันห้องทำงาน นัชชาไม่รู้ตัวการที่เธอใส่ชุดกระโปรงดิ้นไปดิ้นมาทั้งที่นั่งอยู่บนตักเขา ทำให้เขาต้องอดกลั้นห้ามใจตัวเองขนาดไหน หลังจากที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปทำให้เธอไม่กล้าดิ้นอีกเลย แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปแล้ว นัชชาพูดเตือนด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง “เตชิต นี่มันห้องทำงานนะ” “ฉันรู้” เตชิตเอื้อมมือข้างหนึ่งมาหยิบเอาผลคะแนนแล้วยื่นให้เธอ “เอาไป” ทั้งที่ตอนแรกเธอก็แค่ขอดูคะแนนตามปกติแต่ทำไมกลับกลายเป็นมาอยู่ในสภาพนี้ นัชชาหูแดงหน้าแดง ก้มมองดูคะแนนด้วยความตั้งใจ สิงที่คาดไม่ถึงคือหัวหน้าHRให้คะแนนเธอสูงมากแต่ต่างกับผู้ชายอีกคนที่ให้คะแนนเธอไม่มากนัก ส่วนของเตชิต.....ให้ระดับกลาง นัชชาเอาคะแนนทุกช่องมาบวกกัน สายตาก็แอบมองคะแนนของอีกสองคนที่เหลือ เธอขยับขึ้นหน้าเรื่อยๆ เรื่อยๆ อีกนิดเดียวก็จะเห็นแล้ว...... นัชชาร้องออกมาอย่างลืมตัวแล้วรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ เพราะตอนเธอเห็นคะแนน ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังก็เสียบเข้าแบบกะทันหันทั้งๆที่เธอไม่ทันตั้งตัว นัชชายกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปากตัวเองไว้ส่วนอีกข้างยันโต๊ะไว้ แต่เขากลับไม่พอใจอยากแกล้งเธอมากกว่านี้ “ บอกมาว่าคุณได้คะแนนเท่าไหร่” นัชชาส่ายหัว แต่เตชิตไม่ยอมแพ้ “บอกมาเร็ว อย่าดื้อ” นัชชาปิดปากเงียบไม่ยอมเอ่ยปากพูด กลางวันแสกแถบยังเป็นห้องทำงาน เธอเอ่ยปากด่า “เตชิต คุณรู้จักอายบ้าง” ตามคาด เตชิตหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเธอว่าเขา ในเวลาแบบเขามักจะอยากแกล้งเธอ นัชชารู้สึกบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เจ็บมากแต่เธอก็ยังต้องการเขา เตชิตกระซิบข้างหูเธอ “บอกคะแนนของคุณมา” นัชชาทนไม่ไหวยอมเปิดปากด้วยความเขินอาย “9.5คะแนน 9คะแนน......” ใบหน้าของเตชิตท่วมไปด้วยเหงื่อที่เกิดจากการอดกลั้นเอาไว้ “รวมกันทั้งหมดเท่าไหร่” นัชชาทั้งแค้น ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัวแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยตะโกนตอบออกไป “8.5คะแนน” เตชิตถึงเริ่มขยับเข้าออก ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าเขาพอใจ สุดท้ายมือที่เธอใช้ดันโต๊ะเอาไว้ก็เริ่มรู้สึกเมื่อย เตชิตยอมปล่อยจากตัวเธอ พร้อมกับเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้า เขาพูด “ยินดีด้วยคุณนัชชา คุณได้งานนี้แล้ว”