ตอนที่ 56 คนทรยศเอาหลานคืนมาให้ฉัน 2

ต๭นที่ 56 คนทรยศเอาหลานคืนมาให้ฉัน 2 จนถึงคนขับตะโกนเรียก “คุณหญิง ถึงแล้ว” เธอเหมือนกับมีแรงฮึดขึ้นมาในเวลาอันรวดเร็ว ดึงพี่ไฉไลเข้าไปในอาคารด้วยแรงมหาศาล พระพันปีมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องรายงาน ตลอดเส้นทางเหมือนกับถือบัตรผ่านตรงสู่ห้องทำงานท่านประธาน คุณหญิงเพ็ญรดีโกรธจนตาลุกเป็นไฟ ไม่สนใจอะไรมากมายแล้ว ตรงดิ่งไปเปิดประตูใหญ่ห้องทำงาน เริ่มด่าเสียๆหายๆ “เจ้าคนใจไม้ไส้ระกำไม่รักดี เอาหลานคืนมาให้ฉัน” ข้างในนัยวิทกำลังรายงานเรื่องการทำงานอยู่ตกใจเป็นอย่างมาก ธีมนต์สีหน้างงงวย นี้เกิดอะไรขึ้น ？ พี่ไฉไลดึงเธอเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่ายังมีคนนอก คุณหญิงเพ็ญรดีหยุดพักครู่หนึ่ง จ้องมองธีมนต์อย่างโหดร้าย อย่างกับว่ามองศัตรูอย่างนั้น ธีมนต์รู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน จึงให้นัยวิทออกไปก่อน ห้องทำงานเหลืออยู่สามคน ตัวพี่ไฉไลนั้นไม่เกี่ยวข้อง แน่นอนว่ายืนอยู่อีกด้านหนึ่ง ก้มหน้า ก้มตา เงียบไม่พูดไม่จา คุณหญิงเพ็ญรดีเริ่มเข้าสู่โหมดดุร้ายอีกครั้ง “เจ้าเด็กน่ารังเกียจ แกไม่เอาหลานฉันเอา แกมันเลว แม้กระทั่งลูกของตัวเองก็ไม่ต้องการ แกยังมีเป็นคนอยู่ไหม？ ธีมนต์คิ้วขมวดติดกัน ยังคงไม่เข้าใจว่าหม้าพูดอะไร “หม้า หม้าไม่ใช่ว่าเข้าใจอะไรผิดใช่ไหม？” เขาเมื่อไรกลายเป็นคนไม่รักดีไปแล้ว ？ “ฉันไม่ได้เข้าใจผิด ฮึก ฮึก……แกคืนหลานฉันย่าห์ แกดูฉันอายุตั้งสามสิบไปแล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะมีหลาน ทำไมแกถึงเอาเขาออก ฮึก ฮึก หลานของฉัน” คุณหญิงเพ็ญรดีร้องไห้หาสวรรค์ ธีมนต์ไม่มีโอกาสที่จะพูดเลย คุณหญิงเพ็ญรดีแล้วร้อง แล้วตบโต๊ะกะทันหัน “แกว่าแก เลวไม่เลว เก็บเมล็ดพันธุ์เอาไว้พอพูดถึงเรื่องใต้เข็มขัดก็ปฏิเสธ คือแกอยากให้ตระกูลเราไม่มีผู้สืบทอดใช่ไหม？ รอฉันตายก่อน ก็ไม่ได้เห็นหลานใช่ไม่ใช่ แกมันใจร้าย ฉันเลี้ยงให้โตมาอย่างยากลำบาก แกล่ะ แกจะทำตามผีตาแก่คนนั้นที่ตายไปแล้วใช่ไหม？” “แกก็รู้ว่าแม่ทำงานหนักมาหลายปี แกทำตามป๋าได้อย่างไร…… ฮึก ฮึก ฮึก ！” ธีมนต์นั่งอยู่ตรงนั้น มองดูหม้าร้องตลอด ทั้งร้องทั้งด่า ยังดีที่ห้องทำงานเก็บเสียงได้ดี หากให้พนักงานข้างนอกได้ยินคำพูดเหล่านี้เข้า ไม่รู้ว่าข่าวลืออะไรจะออกมา ฟังตั้งนาน เขาจับใจความได้ว่า หลาน แต่เขาไม่เคยหว่านเมล็ดพันธุ์ให้ผู้หญิงคนไหน หลานมาได้อย่างไร？ คิดไม่ออก คิดไม่ออกจริงๆ คุณหญิงเพ็ญรดีด่าแล้วตั้งนาน ร้องก็ตั้งนานแล้ว ในที่สุดก็เหนื่อย หยุดลงอย่างช้าๆ แต่ดวงตาแดงก่ำคู่นั้น ยังคงจ้องมองอย่างตำหนิ ธีมนต์ไม่โกรธ ส่งกล่องกระดาษทิชชู่ให้แม่ “หม้า หยุดก่อนสักเดี่ยวไหม？” คุณหญิงเพ็ญรดีเช็ดแล้วเช็ดน้ำตา ไม่พอใจ “ไม่ ฉันจะหยุดได้อย่างไร แกคืนหลานฉันมา หลานของฉัน……” เขากลัดกลุ้มนวดแล้วนวดขมับ “หม้า ที่จริงแล้วใครท้องลูกของผม？” “จิ้งจอกน้อยอ่า คุณหญิงเพ็ญรดีถอนหายใจ “ฉันเพิ่งจะเจอเธอที่โรงพยาบาล เธอไปทำแท้ง บอกว่าคือลูกของแก” มาคิดแบบนี้ เธอยังละอายใจต่อจิ้งจอกน้อยจริงๆ ลูกของตัวเองเลวขนาดนี้ ยังบังคับขู่เข็ญให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปทำแท้ง อะไร？ ธีมนต์งงงวยอีกครั้ง “จะเป็นไปได้ยังไง” เขายังมีอะไรไม่สำเร็จ ลูกมาจากไหน？ “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ฉันยังไปถามนางพยาบาลแล้ว ไม่อย่างงั้นเราคิดว่าฉันกุเรื่องขึ้นมา จงใจมาด่าแกใช่ไหม？” คุณหญิงเพ็ญรดียังคงโกรธเขา “จิ้งจอกน้อยถึงแม้ว่าจะเป็นจิ้งจอก แต่ก็เป็นผู้หญิง การงานดีขนาดนี้ แล้วเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียง แกทำไมทำแบบนั้นกับเธอ แกจะให้ฉันเจอหน้าเธอยังไง ？” ธีมนต์ปวดหัวแทบจะระเบิด กดนวดขมับ จัดการความคิดเป็นเวลานาน “หม้า ได้ดูประวัติคนไข้หรือไม่？” ถ้าเขาคิดไม่ผิด แปดส่วนคือนาราตั้งใจหลอกหม้าเล่น คุณหญิงเพ็ญรดีกระพริบๆตาอย่างงุงงง อันนี้ ……“เหมือนกับว่าไม่มี” ธีมนต์ถอนถอนหายใจ “หม้า หม้าต้องถูกเธอหลอกแน่นอน” นิสัยนาราชอบล้อเล่นกับหม้า เขาเห็นมันกับตา คาดเดาว่าคงไปโรงพยาบาลทำอะไรสักอย่าง เจอเข้ากับหม้าจากนั้นจงใจที่จะหลอกหม้า