ตอนที่ 89 คนขี้ขลาดก็ยังขี้ขลาดอยู่วันยังค่ำ

ต๭นที่ 89 คนขี้ขลาดก็ยังขี้ขลาดอยู่วันยังค่ำ ณ บริษัทนาโนเบย์ ท่ามกลางแสงอาทิตย์อันสดใสในยามบ่ายแต่ภายในบริษัทกลับเกิดพายุลูกใหญ่ นิรุทธ์กลับเข้าบริษัทด้วยสีหน้าอึมครึมก่อนจะมุ่งตรงเข้าไปยังห้องทำงานของตน ระหว่างทางเดินไปก็มีรังสีเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากตัวแม้แต่ฝีเท้าก็เหมือนมีฝุ่นลอยตลบไปทั่ว ทุกคนที่พบเห็นก็ทำการทักทายอย่างระแวดระวังและจากไปอย่างรวดเร็ว ขณะเดินผ่านโต๊ะเลขาก็มีเลขาคนหนึ่งซึ่งเป็นเลขาใหม่ทำแฟ้มร่วงหลุดมือตกลงบนพื้น นิรุทธ์เห็นเข้าพอดีจึงหยุดฝีเท้ามองก่อนจะตวาดเสียงดัง “ทำงานยังไงกัน?” เลขารีบหันกลับไปดูก็พบว่าเป็นท่านประธานจึงเอ่ยขอโทษเสียงเบา “ขอ...ขอโทษค่ะ....” “ซุ่มซ่าม ลาออกไปซะ!” ตอนนี้นิรุทธ์เห็นใครก็ขวางหูขวางตาไปหมด “ตุบ” เลขารีบคุกเข่าลงอย่างแรงจนเกิดเสียง เลขารีบส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง จะโทษก็ต้องโทษที่เธอซวยเอง ผู้จัดการโครงการและหัวหน้าวิศวกรที่เดินตามหลังของนิรุทธ์มาก็หันไปมองด้วยสายตาสงสาร ดูท่าแล้วพวกเขาก็คงจะหนีไม่พ้นเช่นเดียวกัน เมื่อถึงห้องทำงาน ผู้ช่วยก็รีบปิดประตูก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ช่วงเวลาที่ประตูกำลังจะปิดลง เขาก็ได้ยินเสียงตวาดดังมาจากด้านใน “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” นิรุทธ์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังใหญ่ก็ขมวดคิ้วจนเกิดรอยย่นบริเวณหน้าผาก นัยน์ตาก็มีไฟลุกโชนอยู่ราวกับว่าเขาต้องการแผดเผาคนสองคนที่ยืนอยู่ ผู้จัดการโครงการและวิศวกรก็สะดุ้งจนไม่กล้าส่งเสียง ผู้จัดการที่กำลังจะเอ่ยปากพูดก็ปิดปากเงียบเพราะสีหน้าอึมครึมของนิรุทธ์ “ปองคุณ ตอบมาซิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” นิรุทธ์จิ้มนิ้วลงบนเอกสารการประมูลฉบับนั้นอย่างแรงจนเหมือนเป็นสว่านที่เจาะเอกสารฉบับนั้นจนทะลุได้ หลังจากที่นาโนเบย์เสียลูกค้ารายใหญ่อย่างเอส.ที. กรุ๊ปไป นิรุทธ์ก็ฝากอนาคตของบริษัทไว้กับโครงการG.Iนี้ เขามั่นใจว่าจะสำเร็จแท้ๆแต่ผลการประมูลเช้านี้ก็กลับตาลปัตร บริษัทIBTเสนอราคาโครงการนี้ต่ำกว่าบริษัทเขาแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่แค่นิดเดียวนี้ทำให้บริษัทนั้นได้โครงการนี้ไป ผู้จัดการโครงการแลบลิ้นเลียริมฝีปากอันแห้งผาก “ท่านประธานครับ อาจจะเป็นเพราะครั้งนี้เราโชคไม่ดี!” นิรุทธ์ไม่พอใจกับข้อสรุปของเขาเป็นอย่างมาก “โชคงั้นเหรอ? แล้วที่คุณได้นั่งอยู่ในตำแหน่งนี้เป็นเพราะโชคหรือเปล่า? ถ้าผมตัดสินว่าโชคคุณไม่ดีพรุ่งนี้คุณก็จะเก็บสัมภาระออกจากบริษัทได้เลยใช่ไหม?” เขาตวาดเสียงดังจนหัวหน้าวิศวกรตกใจรีบก้มหน้าลงทันทีเพราะกลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย “ไม่ใช่ครับ ท่านลองคิดดูนะครับ บริษัทเราเสนอราคาโครงการสูงกว่าบริษัทIBTเพียงแค่นิดเดียว ในโครงการนี้เราวางแผนทุกด้านอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดแล้ว ผมคิดว่า...” ผู้จัดการยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดโดยนิรุทธ์ “คุณคิดว่าเราแพ้ตรงไหน?” “เรา...เราแพ้เพราะเสนอราคาสูงกว่า ถ้าเราลดราคาลงอีกนิด ” เมื่อเห็นสีหน้าของนิรุทธ์เขาจึงรีบพูดต่อทันที “แต่ว่าเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่เราคาดการณ์ไม่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าทางIBTจะเสนอราคาได้ใกล้เคียงเราขนาดนี้ ” “ฮึ!” นิรุทธ์สบถออกมา ตอนนี้อารมณ์เขาสงบลงบ้างแล้ว เมื่อใจเย็นลงแล้วยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากล สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่ผู้จัดการและหัวหน้าวิศวกรสลับกันไปมาจนหยุดอยู่ที่ผู้จัดการ สายตาเขาจริงจังขึ้นมาทันที “หรือว่าจะมีหนอนบ่อนไส้อยู่ในบริษัท?” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นราวกับปีศาจ ผู้จัดการและหัวหน้าวิศวกรรู้สึกสันหลังเย็นวาบขึ้นมาทันที หัวหน้าวิศวกรตะลึงงัน “ท่านประธานสงสัยว่า……” ทุกคนคิดเหมือนกัน นิรุทธ์พึมพำเสียงเบา ผู้จัดการอึ้งไปก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ “เป็นไปไม่ได้ แผนโครงการจะรั่วไหลได้อย่างไร!” “ถ้าไม่รั่วไหล ทำไมทางIBTถึงเสนอราคาได้ใกล้เคียงเราขนาดนี้?” นิรุทธ์เอ่ยถามด้วยความพิโรธ หัวหน้าวิศวกรก็นึกขึ้นได้จึงเอ่ยเสริม “แม้แต่ค่าใช้จ่าย ราคาและบริการก็คล้ายกัน ช่วงเวลาในการส่งสินค้าละเอียดกว่าทางเราเสียอีก” “แผนโครงการมีแต่ผู้บริหารระดับสูงเท่านั้นที่ทราบรายละเอียด ทุกคนล้วนเป็นแกนหลักของบริษัทจะหักหลังบริษัทได้ยังไง?” ผู้จัดการเอ่ยขึ้นอย่างจริงใจ “หากข้อมูลไม่ได้รั่วไหลแล้วทำไมแผนโครงการถึงคล้ายกันได้ขนาดนี้ล่ะ?” นิรุทธ์รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ทั้งสามคนตกอยู่ในความเงียบ ในขณะนั้นเองเลขาก็เดินเข้ามาหน้าตาตื่นก่อนจะเอ่ยกับนิรุทธ์เสียงเบา “ท่านประธานคะ คุณหญิงมาค่ะ” เมื่อเอ่ยถึงณัฐนิชเขาก็รู้สึกเหนื่อยล้ามากกว่าเดิม ยังไม่ทันได้ออกคำสั่งกับเลขาณัฐนิชก็เดินเข้ามาแล้ว “ได้ข่าวว่าการประมูลในครั้งนี้ล้มเหลว” ราวกับกำลังถูกเธอสอบปากคำ ผู้จัดการและหัวหน้าวิศวกรเห็นเธอก็รีบเอ่ยทักทายทันที “สวัสดีครับคุณหญิง” นิรุทธ์เอ่ยกับเลขาและสองคนที่เหลือ “พวกคุณออกไปก่อน!” ทั้งสามคนต่างก็พยักหน้าก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว