ตอนที่ 101 ฉันไม่ได้หักอกคุณไปแล้วหรอกหรือ

ต๭นที่ 101 ฉันไม่ได้หักอกคุณไปแล้วหรอกหรือ แสงยามเช้าในฤดูร้อนอันอบอุ่น ณ บริษัทเนวิลล์กรุ๊ป เช้าวันนี้ทัศสัยอารมณ์ดีเป็นพิเศษจึงซื้อดอกกุหลาบสีแชมเปญช่อโต โดยตั้งใจไว้ว่าจะมอบมันให้กับนารา เขาเดินผิวปากไปที่ห้องทำงานของนาราก่อนจะเคาะประตู ’ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ "อรุณสวัสดิ์ครับนางฟ้า!" หลังจากรออยู่สักพักก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เขาจึงเปิดประตูเข้าไปดูด้วยความสงสัย แต่ก็พบกับความว่างเปล่า นางฟ้าไม่มาหรือ? เขาคว้าเลขาตัวน้อยที่เดินผ่านมาและถามว่า "วันนี้ทนายความไม่มาเหรอ?" "ไม่ค่ะ" ทัศสัยผิดหวัง เขามองดูช่อกุหลาบสีแชมเปญก่อนจะโยนทิ้งไปอย่างพ่ายแพ้ เมื่อกลับมาที่สำนักงานของตน ผู้ช่วยก็ส่งข้อมูลลูกสาวของสาริทธิ์มาให้ "ท่านรองประธาน นี่เป็นข้อมูลส่วนตัวของคุณศราครับ" ทัศสัยจ้องเอกสารฉบับนั้นด้วยดวงตาที่เปล่งประกายแสงแห่งความตื่นเต้น เขามีข้ออ้างที่จะไปหานางฟ้าแล้ว หลังจากรับเอกสารฉบับนั้นมาก็ตบบ่าผู้ช่วย "ทำได้ดีมาก!" เขาเก็บช่อกุหลาบขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะออกไปด้วยพลังงานที่เต็มเปี่ยม ผู้ช่วยรู้สึกสับสนเมื่อมองดูร่างที่หายลับไป สงสัยจังว่าท่านรองประธานกำลังจะไปไหน? แถมยังถือดอกกุหลาบไปด้วย? ทัศสัยขับรถแลมโบกินี่อย่างกระตือรือร้นพร้อมทั้งหอบช่อดอกไม้และเอกสารร่อนไปทั่วเมืองก่อนจะมาที่สำนักงานกฎหมาย เขาเดินไปที่แผนกต้อนรับและขยิบตาให้กับพนักงานต้อนรับ "คนสวยครับ ผมมาที่นี่เพื่อขอพบคุณทนายนาราครับ" "ขอโทษนะคะ คุณคือ..?" พนักงานต้อนรับสาวมองดูเขาที่สวมสูทสีฟ้าสดใสทับเสื้อด้านในที่เป็นสีดำและปกเสื้อที่โผล่ออกมาเป็นสีชมพูลายดอกไม้ สไตล์แบบนี้...... "ผมเป็นรองผู้จัดการทั่วไปของบริษัทเนวิลล์กรุ๊ป ทนายนาราของพวกคุณให้ผมตรวจสอบข้อมูลและผมก็มาส่งเอกสารที่ว่าครับ" เขาชูซองเอกสารกระดาษสีน้ำตาลขึ้นมา พนักงานต้อนรับตกตะลึง ทนายความนาราทรงพลังมากถึงขนาดที่ทำให้รองผู้จัดการทั่วไปต้องมาช่วยทำงานให้เธอ! หลังจากทราบตัวตนของเขาแล้ว พนักงานต้อนรับก็ไม่กล้าประวิงเวลาอีก จึงพาเขาเข้ามาทันที เมื่อเห็นทัศสัย นาราก็ถอนหายใจทิ้งอย่างแรง พลาสเตอร์ผิวสุนัขนี่ติดหนึบจริงๆ "ในที่สุดคุณ ..." นารายังพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาขัดจังหวะ "นางฟ้า ผมแวะมาส่งเอกสารให้คุณ" เขาวางเอกสารลงบนโต๊ะพร้อมช่อกุหลาบสีแชมเปญ "ส่วนดอกไม้นี้เป็นบริการพิเศษครับ มีแจกันมั้ย? ให้ผมปักแจกันให้รึเปล่า?" "นั่นไงล่ะแจกัน" เธอปรายตาไปทางถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ ทัศสัยแกล้งทำเป็นกุมหน้าอกตรงหัวใจด้วยสีหน้าเจ็บปวด "นางฟ้า นี่เป็นหัวใจดวงน้อยของผม คุณจะทิ้งมันลงได้ยังไง" "ไม่ใช่ว่าฉันหักอกคุณไปแล้วหรอกเหรอ?" "ยาพิษ หัวใจของคุณมันเป็นยาพิษจริงๆ!" ทัศสัยชี้นิ้วบริภาษเธอ เมื่อเห็นแจกันข้างโต๊ะกาแฟ เขาจึงเดินถือดอกไม้ของตนไปใส่แทนของเดิม หลังจากที่นำดอกไม้ทั้งหมดออกจากแจกันและแทนที่ด้วยดอกกุหลาบสีแชมเปญแล้ว เขาก็โยนดอกไม้ที่เหลือลงในถังขยะด้วยความพึงพอใจ หลังจากทำเรื่องดีๆแบบนี้แล้ว ทัศสัยก็เดินกลับมาที่โต๊ะ เลื่อนเก้าอี้ออกและนั่งลงตรงข้างเธออย่างสุภาพ แล้วเปิดบทสนทนาว่า "ศราคนนี้เริ่มเต้นรำตั้งแต่สมัยเรียนประถม หลังจากที่ไปต่างประเทศกับแม่ เธอก็เข้าเรียนในสถาบันการแสดง เอกบัลเล่ต์ ชอบ...." นารามองเขาอย่างเหลืออด "ฉันอ่านเองได้ค่ะ!" "ผมก็แค่อยากปรึกษาหารือกับคุณ ผมคิดไม่ถึงเลยว่าสาริทธิ์จะมีลูกสาวที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ แม้ว่าจะเกิดจากอดีตภรรยาก็ตาม” ทัศลัยระล่ำระลักพูดรวดเดียวจบโดยไม่หยุดพักหายใจ นาราปิดแฟ้มอย่างหงุดหงิด "ส่งของเสร็จแล้ว คุณจะไปได้รึยังคะ?" "ผมอยากอยู่กับคุณนี่นานางฟ้า!" ทัศสัยจ้องมองใบหน้าอันสวยงามของเธอแล้วลอบถอนใจ ถ้าหากว่าเขาสามารถเห็นหน้านี้ได้ทุกวันเขาก็พอใจแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลยก็ตาม "ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะรบกวนฉันเท่านั้น ไปซะ!" นาราออกปากไล่อย่างเย็นชา "นางฟ้า คุณจะเย็นชาเกินไปแล้วมั้ย?" ทัศสัยปวดใจ เขาก็แค่อยากอยู่กับนางฟ้าสักพัก ทำไมถึงได้ยากเย็นขนาดนี้ "คุณอยากให้ฉันเรียก รปภ. มาลากคุณออกไปมั้ยคะ?" นารายิ้มเหมือนไม่ยิ้ม "นี่......ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย!" นาราพูดอย่างจริงจัง "คุณอยู่ที่นี่เสียงดังจะตาย ฉันจะขึ้นศาลในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ถ้าไม่อยากแพ้คดีก็ออกไปซะ!" เธอพูดใส่อารมณ์เต็มที่ เพื่อให้ทัศสัยตัดใจเมื่อพบว่าเธอไม่สามารถเข้ากันได้กับเขา "ได้ ได้ ผมไป!" เขาเดินอารมณ์ดีออกไปจากออฟฟิศ แต่เมื่อถึงหน้าประตูก็หยุดแล้วก็ทำท่าทางน่ารักเหมือนกับจะบอกว่า’ช่างเหอะ’ "นางฟ้า ผมจะมองแต่ด้านดีๆของคุณนะ!" ว่าแล้วก็ขยิบตาให้เธอ นาราไม่มีเวลามาสนใจท่าทีเด็กน้อยของเขาซึ่งแตกต่างจากเธออย่างสิ้นเชิง ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารต่อไป ทัศสัยที่ถูกไล่ออกมาจากสำนักงานกฎหมายเดินคอตกกลับไปที่รถ ในเมื่อนางฟ้าไม่ได้อยู่ที่บริษัทเขาก็ไม่อยากกลับไปเหมือนกัน แล้วเขาจะทำอะไรดีล่ะ? เขาเคาะพวงมาลัยเบาๆพลางคิดถึงนรัตว์ "นักเขียนใหญ่ นายว่างรึเปล่า?" ทัศสัยฝากความหวังไว้กับเขา "เขียนต้นฉบับอยู่ ไม่ว่าง สัปดาห์นี้ไม่ต้องตามหาฉัน ลาก่อน! ตู๊ด ตู๊ด........" นรัตว์เป็นคนเรียบง่ายและตรงไปตรงมา หลังจากพูดจบเขาก็ตัดสายไปทันที ทัศสัยโยนโทรศัพท์ทิ้งไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะยักไหล่และเอนหลังลง นี่มันสถานการณ์อะไรกัน แม้แต่เด็กหนุ่มก็ยังเทเขา! ** บริษัทนาโนเบย์ นิรุทธ์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มองภาพเหมือนสีน้ำมันของเขาที่ดนามอบให้ ในสายตาของเธอแล้ว เขาดูมีอำนาจและหล่อเหลาจนน่าหลงใหล คนในภาพดูมีชีวิตชีวา บดบังข้อบกพร่องของเขาในความเป็นจริง ทำให้นิรุทธ์พึงพอใจมาก