ตอนที่ 7 เหตุการณ์ที่ผ่านมาของปีศาจจิ้งจอก (2)

ตอนที่ 7 เหตุการณ์ที่ผ่านมาของปีศาจจิ้งจอก (2) “แน่นอนสิ ราชวงศ์ขาดคนมีความรู้ บ้านเมืองวุ่นวาย กษัตริย์หน้ามืดตามัว ไร้ซึ่งหนทางแก้ไข หวางหยวนจื้อเห็นเห็นท่าไม่ดีก็เลยลาออก แต่หวางผูผิ่นมีหรอที่จะยอมเลิกล้มและเซอจีก็รู้ว่าฉันคือลูกสาวของหยูจี เซอจีในตอนนั้นไม่เคยลืมไข่มุกรัตติกาลในมือของแม่ฉันและเพราะว่าฉันคอยแอบให้ความช่วยเหลือบ้านของหยวนเฟิงฉันเลยสูญเสียพลังอย่างรวดเร็วแลพล้มป่วย ในตอนนั้นหยวนเฟิงเป็นคนดูแลฉัน เขาอยู่ข้างๆ เตียงของฉันทั้งวันทั้งคืน ฉันยังจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งฉันบอกว่าอยากกินปลาคาร์พ หยวนเฟิงก็ไปควานหาปลาในฤดูหนาวมาให้ฉัน เขาฝ่าพายุลมฝนนอนบนพื้นเพื่อละลายน้ำแข็งหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อจับปลามาให้ฉัน ต่อมาฉันเจอหยวนเฟิงอยู่ที่ข้างแม่น้ำ เขาในตอนนั้นตัวซีดเซียวหน้าและมือแดงเพราะว่าหนาวจัดและเกือบจะหมดสติ แต่ว่าเขาในสภาพแบบนั้นก็ยังยิ้มปลอบโยนฉัน ฉันกอดเขาร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ....” พอฟังถึงตรงนี้ ฉันจับคางมองไปที่เสี่ยวชู่ยและคิดไม่หยุด “อืม! ถ้ามีผู้ชายทำเพื่อฉันขนาดนี้ฉันคงจะรักเขาจนหมดทั้งใจ” เสี่ยวชู่ยยิ้มเขินและพูดต่อ “ใช่! ฉันก็เลยรู้ตัวว่าฉันรักเจ้าคนโง่เขลาคนนี้ ฉันในตอนนั้นก็เริ่มกลัวว่าวันหนึ่งเราทั้งสองจะถูกแยกออกจากกัน แต่สามฉันมีเวลาเพียงสามปี ฉันจะต้องไปจากหยวนเฟิงแต่ฉันก็กลัวว่าตอนที่ฉันจากไปหยวนเฟิงจะถูกทำร้ายดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะรักษาโรคโง่นี้ให้เขา ฉันก็เลยไปที่ภูเขาหลังหยาเพื่อเรียนวิชากับแม่ แม่เตือนฉันว่าปีศาจตนหนึ่งไม่ใช่ว่าจะมีความรักไม่ได้แต่การที่ต้องบำเพ็ญเพียรร้อยปีมันไม่คุ้มค่าและการเปลี่ยนหยวนเฟิงต้องใช้พลังชีวิตเยอะมาก เขาคิดทบทวนมานานจนตัดสินใจทำเพื่อเขา! แม่แพ้ความดื้อรั้นของฉันก็เลยยอมสอนวิธีให้...และด้วยวิธีของแม่ฉันก็สามารถเปลี่ยนหยวนเฟิงฉลาดขึ้นได้ ที่จริงหยวนเฟิงหน้าตาดี ไร้โรคภัยอย่างเห็นได้ชัด หวางหยวนจื้อและภรรยารู้สุกขอบคุณฉันมาก! อีกด้านหนึ่งเซอจีก็ยังไม่ลืมไข่มุกรัตติกาลก็เลยใช้คำพูดหลอกล่อฮ่องเต้ว่าบนภูเขาหลังหยามีปีศาจจิ้งจอกตนหนึ่ง ถ้าได้กินเนื้อปีศาจจิ้งจอกก็จะได้เป็นอมตะไม่แก่ไม่ตาย และตอนนั้นฮ่องเต้ก็หน้ามืดตามัวก็เลยสั่งให้ทหารหมื่นนายไปที่ภูเขาเพื่อจับปีศาจจิ้งจอก! “ ฉันตบโต๊ะและลุกขึ้นด้วยความโมโห “เกินไปจริงๆ ! ถึงว่าคนสมัยนี้ถึงเรียกผู้หญิงว่านางงูพิษ! “ หลี่ฉองเซิงส่ายหัว “พอได้แล้ว เธอจะหยุดขัดก่อนได้มั้ย ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาแสดงความคิดเห็น เสี่ยวชู่ยเธอเล่าต่อ” “คนกลุ่มใหญ่รีบไปที่ภูเขาหลังหยาพวกเขาจุดไฟล้อมสุนัขจิ้งจอก แม่ของฉันมัวแต่ช่วยเหลือสุนัขจิ้งจอกพวกนั้น ในช่วงยุ่งเหยิงนั้นเซอจีก็แอบเข้าไปเอาไข่มุกรัตติกาล แต่แม่ของฉันใช้พลังปกป้องมันไว้ เซอจีก็เลยทำไม่สำเร็จ ในช่วงเวลาที่วุ่นวายเซอจีก็ลอบโจมตีแม่ของฉันจนแม่ของฉันบาดเจ็บและหลบไปซ่อนตัวในถ้ำ ในบ้านของตระกูลหวางฉันรู้สึกได้ว่าแม่กำลังเจอเข้ากับปัญหาฉันก็เลยไปหาเธอที่ภูเขาหลังหยา พอไปถึงถ้ำ ฉันก็เห็นแม่บาดเจ็บสาหัสฉันจึงเข้าไปช่วยรักษาจนแม่ของฉันหายดี แม่อยากให้ฉันรีบกลับบ้านกันเพื่อไม่ใช่คนทางบ้านเป็นห่วงและเมื่อไม่นานมานี้ฉันพึ่งช่วยรักษาโรคเอ่อของหยวนเฟิงไปทำให้สูญเสียพลังชีวิตไปแล้วร้อยปีแล้วก็พึ่งช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของแม่ ฉันอ่อนแรงเป็นลมล้มลงบนเตียง หลังจากเป็นลมล้มลงฉันก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ฉันก็เลยกลายร่างเป็นร่างเดิมพอดีกับตอนที่ฉันกำลังเดินเข้าบ้าน ทุกคนตกใจหนีกันหมด! หวางหยวนจื้อและภรรยารู้ว่าฉันเป็นสุนัขจิ้งจอกแปลงกายมาก็กลัวสุดชีวิตและกันไม่ให้หยวนเฟิงเข้าห้อง แต่หยวนเฟิงไม่สนใจเขาเข้าห้องมาและปิดประตูอยู่กับฉันตามลำพัง ผ่านไปครึ่งคืนฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นและกลายร่างเป็นมนุษย์ พอเห็นหยวนเฟิงฉันก็รู้ว่าคงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วฉันก็เลยยอมรับกับเขาว่าฉันคือสุนัขจิ้งจอกและเพื่อตอบแทนบุญคุณก็เลนแต่งเข้าบ้านตระกูลหวาง โดยกำหนดระยะเวลาสามปีและจนถึงวันนี้ฉันควรจะต้องไปจากที่นี่ ในตอนนั้นหยวนเฟิงพูดอย่างเจ็บปวดและไม่สนว่าฉันอะไร เขารักฉันจนหมดหัวใจ แต่ฉันรู้ดีว่าเมื่อฉันได้กลายร่างเป็นร่างเดิมไปแล้วชีวิตในร่างมนุษย์ของฉันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ดังนั้นฉันก็เลยเลือกที่จะจากไปโดยไม่ยอกกล่าว วันต่อมาในตอนที่หยวนเฟิงตื่นขึ้นและไม่เห็นฉันก็โศกเศร้าเสียใจ ไม่ยอมกินยอมนอน ไม่กี่วันผ่านไปหยวนเฟิงก็เก็บข้าวของและตัดสินใจออกตามหาฉัน แต่เมื่อเขาไปถึงเนินเขาแห้งแล้ง ทันใดนั้นก็เกิดพายุขึ้นและปรากฏร่างของเซอจี เธอจับหยวนเฟิงเอาไว้ จากนั้นก็ใช้ชีวิตของหยวนเฟิงมาต่อรองกับฉันให้ฉันเอาไข่มุกรัตติกาลไปแลก แต่ว่าไข่มุกรัตติกาลเป็นสิ่งที่แม่ของฉันแลกมาด้วยชีวิตดังนั้นฉันรู้ดีว่าแม่ของฉันจะไม่เห็นด้วยที่จะใช้มันมาแลกกับหยวนเฟิงและในที่สุดฉันก็ไม่มีทางเลือก ฉันฉวยโอกาสตอนที่แม่หลับขโมยไข่มุกรัตติกาลมา ในที่สุดเซอจีก็ได้ไข่มุกรัตติกาลไป แต่ด้วยเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์เธอคิดจะฆ่าฉัน เมื่อหยวนเฟิงเห็นฉันตกอยู่ในอันตรายเขาเอาตัวเองเข้ามาปกป้องฉันไว้จนเจ็บสาหัส และเพราะพลังของฉันยังไม่กลับคืนมาฉันจึงรับมือกับเซอจีไม่ไหวและในตอนนั้นแม่ของฉันก็มาถึงแล้วต่อสู้กับเซอจี เซอจีรู้ดีว่าตัวเองสู้แม่ของฉันไม่ได้เธอเลยจับฉันแล้วหนีไป....” ในตอนที่ฉันและหลี่ฉองเซิงกำลังฟังอย่างได้อรรถรสจู่ๆ เทียนด้องก็เปิดประตูและเดินเข้ามา “เอ๋? จิ้งจอก? หรือจิ้งจอกเก้าหาง? ตั้งแต่โตมายังไม่เคยเห็นจิ้งจอกเก้าหางเลยสักครั้ง? “ ฉันมองเทียนด้องด้วยความสงสาร “นี่เด็กน้อย นายเข้ามาทำไม? W a i t i n g b a r ไม่มีอะไรให้ทำแล้วรึไง? “ เทียนด้องจ้องเสี่ยวชู่ยจนไม่สนใจพวกเรา ฉันมองเทียนด้องด้วยความโมโหและอดไม่ได้ที่จะตะโกน “เทียนด้องนายไม่มีอะไรทำรึไง? “ “มีสิ! “ “งั้นก็รีบไปทำสิ! “ “ผมก็ทำอยู่นี่ไง! “ “นายกำลังทำอะไร? “ “ดูจิ้งจอกเก้าหาง! เรื่องที่ผมต้องทำคือดูจิ้งจอกเก้าหางนี่ไง” “หลี่ฉองเซิงสายรับเอาไอ้เด็กนี่ออกไปเลย! “ หลี่ฉองเซิงยักไหล่ “ถ้าเขาชอบดูก็ปล่อยให้เขาดูจนหนำใจสิ พวกเราฟังเรื่องเล่าก็พอแล้ว เสี่ยวชู่ยเธอเล่าต่อสิ! “ เสี่ยวชู่ยเห็นสายตาที่เปล่งประกายของเทียนด้อง ก็ก้มหน้าเขินอาย “แม่รู้ดีว่าหยวนเฟิงสำคัญกับฉันมากก็เลยรีบรักษาหยวนเฟิงและเซอจีก็จับฉันมาที่เมืองงู ที่เมืองงูนั้นฉันได้รับข่าวจากแม่ว่าหยวนเฟิงมีโอกาสรอดน้อยมากและในตอนที่ฉันกำลังกระวนกระวายอยู่นั้นเซอจีก็เข้ามาหาฉัน ถึงเธอจะได้ไข่มุกรัตติกาลไปแต่เธอก็ไม่รู้วิธีใช้มันเธอเลยมาถามฉัน ฉันบอกเซอจีไปว่าในวันที่จันทรุปราคาเต็มดวงให้เธอไปยืนบนยอดเขาที่สูงที่สุดต่อหน้าแสงจันทร์และอมไขมุกไว้ในปาก พอถึงเวลาที่เหมาะสมก็จะสามารถซึมซับพลังที่แท้จริงได้! ถึงเซอจีจะไม่ค่อยเชื่อฉันแต่เธอใจร้อนอยากจะได้พลัง เธอจึงทำได้เพียงลองทำตามที่ฉันบอกเท่านั้น ในคืนพระจันทร์เต็มดวงเซอจีอยู่บนยอดเขาที่สูงที่สุดเพื่อขอพลังจากไข่มุก แต่คาดไม่ถึงว่ายิ่งเซอจีจะอยากได้พลังจากไข่มุกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกไข่มุกดูดกลืนพลังคืนไปมากเท่านั้นและในตอนที่จันทรุปราคาได้เริ่มกลืนกินดวงจันทร์ไข่มุกรัตติกาลก็ได้รับพลังจากดวงจันทร์และแปร่งแสงสว่างจ้าออกมา และพลังอันแข็งแกร่งนี้ก็เรียกเทพเจ้าสายฟ้ามา เทพเจ้าสายฟ้าจัดการกับเซอจีและนำเอาไข่มุกรัตติกาลคืนไป! ฉันเห็นว่าเทพเจ้าสายฟ้านำไข่มุกคืนมาฉันจึงไปขอร้องเขาเพื่อยืมไข่มุกไปช่วยหยวนเฟิง แต่เทพเจ้าสายฟ้าคิดว่าการที่แม่ของฉันได้แอบขโมยไข่มุกรัตติกาลมานั้นเป็นความผิดอันใหญ่หลวง เขาไม่เพียงปฏิเสธฉันแต่ยังต้องการนำตัวแม่ของฉันไปรับโทษทัณฑ์ แต่ถึงอย่างนั้นการช่วยเหลือหยวนเฟิงก็สำคัญกว่าฉันจึงอ้อนวอนขอรับโทษทัณฑ์นั้นแทนและในที่สุดเทพเจ้าสายฟ้าก็ใจอ่อนยอมให้ฉันยืมไข่มุกไปช่วยเหลือหยวนเฟิงและฉันก็ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเทพเจ้าสายฟ้า! “ “เอ๋? นี่จบแล้วหรอ? ทำไมไม่เหมือนในหนังที่ฉันดูเลย? ฉันจำได้ว่าในหนังแม่ของเสี่ยวชู่ยไม่ได้สอนวิธีทำให้หยวนเฟิงกลายเป็นคนฉลาดและต่อมาปีศาจงูก็ได้สอนวิธีให้เสี่ยวชู่ย แต่หลังจากที่หยวนเฟิงกลายเป็นคนฉลาดนั้นเขาก็กลายเป็นคนใจร้อนด้วยเช่นกัน จากนั้นหยวนเฟิงก็ได้เข้าร่วมการสอบเข้าราชสำนักจนได้เข้ารับราชการและหยวนเฟิงก็หลงใหลในเสน่ห์ของปีศาจงูจนไม่สนใจเสี่ยวชู่ย เสี่ยวชู่ยผู้เจ็บปวดได้กลับไปอยู่กับปีศาจจิ้งจอกและในตอนที่เสี่ยวชู่ยกับปีศาจจิ้งจอกกำลังบำเพ็ญภาวนาอยู่นั้นหวางหยวนเฟิงก็พาทหารมาล้อมพวกเธอไว้ ตอนนั้นเทพเจ้าสายฟ้าที่กำลังตามล่าจิ้งจอกที่ขโมยไข่มุกรัตติกาลก็โผล่มาพอดี หยวนเฟิงจับปีศาจจิ้งจอกส่งให้ปีศาจงูและเพื่อช่วยปีศาจจิ้งจอกเสี่ยวชู่ยก็เอาไข่มุกรัตติกาลออกมาแลกกับตัวของปีศาจจิ้งจอกและปีศาจงูกลับไม่เชื่อและสั่งให้หยวนเฟิงฆ่าแม่ของเสี่ยวชู่ย ในตอนที่หยวนเฟิงหันดาบไปที่เสี่ยวชู่ย้ขาก็นึกถึงวันเวลาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เสี่ยวชู่ยไม่ลังเลที่จะช่วยหยวนเฟิง เสี่ยวชู่ยและหยวนเฟิงก็เลยหันไปคิดบัญชีกับปีศาจงูพอดีกับที่เทพเจ้าสายฟ้านำเอาไข่มุกรัตติกาลมาฆ่าปีศาจงูและนำเอาไข่มุกกลับคืนสู่สวรรค์ หลังจากที่เสี่ยวชู่ยช่วยรักษาหยวนเฟิง แม่ของเสี่ยวชู่ยก็ถูกเทพเจ้าสายฟ้านำตัวไปลงโทษ ส่วนหยวนเฟิงฟื้นจากอาการเจ็บก็กลับมีท่าทางดูโง่เขลา เสี่ยวชู่ยพอได้ยินเรื่องที่ฉันเล่าก็ส่ายหัว “นี่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นของคนสมัยนี้เท่านั้น เรื่องของฉัน ฉันย่อมรู้ดีที่สุดหรือว่าเธอไม่เชื่อฉันแต่กลับไปเชื่อละครหลังข่าวพวกนั้น? “ ฉันส่ายหัวเบาๆ “ฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น! เรื่องของเธอก็ต้องเป็นเธอที่รู้ดีที่สุดสิ! ฉันเชื่อเธอ! “