已经是第一章了
ตอนที่ 8 คำขอร้องของปีศาจจิ้งจอก
ตอนที่ 8 คำขอร้องของปีศาจจิ้งจอก
ตอนที่ฉันกำลังอินกับเรื่องราวความรักของเสี่ยวชู่ยและหยวนเฟิงจนไม่สามารถถอนตัวได้นั้นหลี่ฉองเซิงก็เดินไปข้างหน้าเสี่ยวชู่ย
“แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ทำไมเธอถึงมาหาฉันตั้งหลายครั้ง? “
เสี่ยวชู่ยเงยหน้ามองหลี่ฉองเซิงและพูดอย่างนุ่มนวล “ฉันมาหานายเพื่อขอให้นายช่วยหยวนเฟิง”
ฉันมองเสี่ยวชู่ยด้วยความประหลาดใจ
“ช่วยหยวนเฟิง? นี่มันเรื่องอะไรกัน? เธอไม่ได้กลับไปรับโทษทัณฑ์ที่สวรรค์แล้วหรอ? ทำไมถึงยังได้สนใจเรื่องของหยวนเฟิง? และหยวนเฟิงตอนนี้ก็กลับชาติมาเกิดใหม่แล้วแน่นอนเธอจะช่วยเขายังไง? “
“ก่อนที่ฉันจะกลับไปรับโทษบนสวรรค์ฉันให้หยกชิ้นหนึ่งที่มีเลือดของฉันกับหยวนเฟิง จริงๆ ฉันก็แค่ให้เขาไว้เพื่อเป็นของที่ระลึกแต่ไม่รู้เพราะอะไรหยกนั่นเมื่ออยู่ในมือหยวนเฟิงมันเหมือนมีจิตวิญญาณ ไม่ว่าหยวนเฟิงจะกลับชาติมาเกิดแล้วกี่ครั้งหยกชิ้นนั้นก็ยังอยู่กับตัวเขา ไม่นานมานี้มันทำให้ฉันรับรู้ได้ว่าหยวนเฟิงกำลังตกอยู่ในอันตราย ฉันทนไม่ได้เลยลงมาหาเขา”
“ถึงจะเป็นแบบนี้เธอมาหาฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไร! เธอก็ต้องรู้นะว่าชะตาได้ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว เราไม่สามารถทำอะไรก็ได้เธอกลับไปเถอะ! ฉันทำอะไรไม่ได้จริงๆ “
เสี่ยวชู่ยได้ยินหลี่ฉองเซิงพูดก็รีบคุกเข่าและก้มหัวให้ไม่หยุด
“ฉันขอร้องล่ะช่วยเขาทีเถอะนะ นายช่วยเขาได้นายทำได้แน่”
พอเห็นการกระทำของเสี่ยวชู่ยฉันกับเทียนด้องก็รีบเข้าไปห้าม
“เสี่ยวชู่ยเธอทำไมทำแบบนี้! เธอเป็นปีศาจนะเธอควรจะรู้ว่าชีวิตมนุษย์นั้นมันสั้น เธออย่าดื้อรั้นเกินไปเลย”
“ใช่ ใช่ พี่ฉองเซิงตัดสินใจแล้วยังไงเขาก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก”
แต่ว่าเสี่ยวชู่ยไม่ได้ฟังที่พวกเราพูดเลยเอาแต่ก้มคำนับฉองเซิง
“ฉันขอร้องล่ะ ขอร้องนาย ให้ช่วยเขาที ช่วยเขาทีเถอะนะ”
เทียนด้องเดินไปข้างๆ ฉองเซิง ดึงแขนเสื้อฉองเซิง
“พี่ฉองเซิง พี่ดูเธอคำนับจนเลือดออกแล้วนะ ดูจากความตั้งใจจริงของเธอแล้ว พี่ช่วยเธอเถอะนะ! “
ฉองเซิงเบี่ยงตัวหลบเทียนด้อง สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งโมโหและทำอะไรไม่ถูก เขาลูบหัวเทียนด้องและสูดหายใจเข้าลึก
“เทียนด้อง ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยแต่ฉันช่วยไม่ได้”
เสี่ยวชู่ยพอได้ยินน้ำเสียงนุ่มนวลของฉองเซิงก็รีบพูดขึ้น “นายช่วยได้สิ”
“เธอจะให้ฉันช่วยเธอยังไง? “
“ง่ายนิดเดียว! นายเป็นเจียงซือแค่นายกัดเขา เขาก็จะกลายเป็นเจียงซือไม่แก่ไม่ตาย”
พอได้ยินคำพูดของเสี่ยวชู่ย ฉันและเทียนด้องก็ถอนหายใจฉองเซิงเองก็เหมือนจะถอนหายใจยาวไปก่อนแล้ว
“ถ้านายไม่อยากกัดเขา นายก็ให้เลือดเจียงซือกับฉัน ขอแค่มีเลือดของนายเขาก็จะสามารถฟื้นคืนชีพได้”
ฉองเซิงสับสนและพูด “เธอแน่ใจใช่มั้ย? “
เสี่ยวชู่ยผงกหัวด้วยความมั่นใจ
พอดูถึงตรงนี้ฉันก็ลุกขึ้นมาและมองเสี่ยวชู่ย
“ฉันไม่เห็นด้วย! “
เทียนด้องถามด้วยความสงสัย “ทำไมล่ะ? “
“ไม่ทำไมหรอก ฉันบอกไม่เห็นด้วยก็คือไม่เห็นด้วย ไปฉองเซิง กลับบ้าน”
พูดจบฉันก็จับแขนฉองเซิงและกำลังจะเดินออกจากห้อง พอเสี่ยวชู่ยเห็นท่าทีของฉันก็รีบสร้างกำแพงเวทมนต์ขึ้น
“ถ้าไม่ตกลงก็ไปไหนไม่ได้”
ฉันหยิบเอาไม้เท้ากำจัดวิญญาณออกมาและมองไปที่เสี่ยวชู่ย
“เธอคิดจะขังพวกเราไว้อย่างนั้นหรอ? “
“ฉันไม่ได้อยากจังพวกเธอ ฉันแค่อยากให้พวกเธอคิดทบทวนและเข้าใจความรู้สึกของฉัน พวกเธอไม่เคยเจอความรักที่แท้จริงดังนั้นฉันจะไม่โทษพวกเธอที่ไม่เข้าใจฉัน เธอรู้ไหม? ในตอนที่เธอได้รักใครคนหนึ่งแล้วจริงๆ เธอจะไม่มีทางยอมให้เขาตายไปต่อหน้าต่อตา เพื่อเขาเธอจะไม่มีทางยอมแพ้อะไรทั้งนั้น....ดังนั้นตอนนี้ฉันขอร้องพวกเธอได้โปรดช่วยหยวนเฟิงด้วย””
พอเห็นท่าทางอ้อนวอนของเสี่ยวชู่ย พูดจริงๆ ฉันก็อดใจไม่ได้ แต่ว่าคุณย่าเคยบอกไว้ว่าห้ามให้ฉองเซิงกัดใคร ฉองเซิงเป็นเจียงซือรุ่นที่สอง ในตอนนี้แม้แต่ลุงชิ้วก็ไม่สามารถตอบได้ว่าความสามารถของฉองเซิงนั้นมีมากเพียงใด ดังนั้นพวกเราเองก็กลัวว่าถ้าฉองเซิงได้ลิ้มรสชาติเลือดมนุษย์เขาจะกลายเป็นเหมือนกับเมื่อก่อนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
“ฉันไม่สนเอาเป็นว่ายังไงฉันก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาไปกัดใคร เธอไปหาคนอื่นให้ช่วยเถอะ! “
พูดจบฉันก็จะพาฉองเซิงออกไปแต่ฉองเซิงกลับสะบัดมือฉันเดินไปตรงหน้าเสี่ยวชู่ยและพยุงเธอขึ้น
“ฉันขอถามเธอ เธอรู้ไหมว่าเจียงซือคืออะไร? เธอรู้ไหมว่าเป็นเจียงซือมันรู้สึกยังไง? คนอื่นเขาอิจฉาที่เจียงซือไม่แก่ ไม่ตาย ไม่ดับ แต่ใครจะรู้ถึงความโศกเศร้าของการเป็นเจียงซือ พวกเขาถูกทิ้งจากโลกทั้งสามอยู่นอกเหนือจากการเวียนว่ายตายเกิด ไม่มีข้อจำกัดและไม่มีการพึ่งพา อาศัยคำบ่นด่าของมนุษย์เป็นแรงผลักดัน อาศัยเลือดประทังชีวิต ใช้เลือดของเหล่าสรรพสัตว์เพื่อระบายความเหงาที่ไม่รู้จบ เธออยากให้หยวนเฟิงกลายเป็นแบบนี้หรอ? “
เสี่ยวชู่ยก้มหน้าคิดและพูด “ถ้าอย่างนั้นนายก็ให้เลือดกับเขา เขาจะได้ฟื้นคืนชีพ”
“เธอต้องรู้นะว่าถึงเลือดของฉันจะทำให้เขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่หลังจากที่เขาฟื้นคืนชีพเขาก็ไม่ได้รู้สึกถึงตัวตนของเขาไร้จิตวิญญาณ เธออยากให้เขากลายเป็นคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงและเป็นของแปลกหรอ?
เสี่ยวชู่ยดูท่าทางจะช็อกเห็นได้ชัดว่าเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน
“ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้เขาไม่ใช่คนไม่ใช่ผีและเป็นของแปลกเด็ดขาด.....”
“เสี่ยวชู่ย เธอควรจะปล่อยวาง เธอสามารถมีความรักได้แต่เธอไม่ควรจะฝืน เธอเป็นปีศาจส่วนเขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาการจากลาย่อมต้องเกิดขึ้น สิ่งที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้ไม่ใช่การมายุ่งวุ่นวายกับฉันแต่เธอควรไปใช้เวลาที่เหลืออยู่กับเขา”
พวกเรามองดูเสี่ยวชู่ยโศกเศร้าเสียใจจนอดไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไร
“ความรักมันคืออะไรทำไมถึงได้ครอบงำจิตใจได้ถึงเพียงนี้”
พูดจบ รอบตัวของเสี่ยวชู่ยก็เกิดควันออกมาและเธอก็ค่อยๆ เลือนหายไป
已经是最新一章了
加载中
