ตอนที่10 ความทุกข์ของหญิงสาว (1)

ตอนที่10 ความทุกข์ของหญิงสาว (1) ว่าด้วยเรื่องวิกฤตในห้องอาบน้ำสำนักหลิงหลิงวันนี้ก็เลยตกอยู่ภายใต้บรรยากาศประหลาด ฉันจ้องหลี่ฉองเซิงไปพร้อมกับเคี้ยวขนมปัง หลี่ฉองเซิงก็ค่อยบรรจงเคี้ยวขนมปังและดื่มนมแถมยังไม่แม้แต่จะมองฉัน ยิ่งฉันคิดถึงเรื่องเมื่อวานเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งโมโห ฉันหยิบขนมปังบนโต๊ะโยนใส่หลี่ฉองเซิง “ไอ้ผีดูดเลือด ไปตายซะ! “ หลี่ฉองเซิงรับขนมปังที่ถูกโยนไปอย่างรวดเร็วแล้วใช้สายตาตำหนิฉัน “เธออย่าทำให้เปลืองอาหารได้ไหม? เธอรู้หรือเปล่าว่าชาวนาลำบากมากแค่ไหน! “ เห็นท่าทางตายด้านของหลี่ฉองเซิงฉันยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและหยิบเอาไม้เท้ากำจัดวิญญาณชี้ไปที่หลี่ฉองเซิง “นาย.....นายไอ้ผีดูดเลือดวันนี้ฉันจะทำให้นายกลายเป็นเถ้าถ่าน” พอเห็นฉันเอาแขกรับเชิญออกมาหลี่ฉองเซิงก็มองฉันด้วยความตกใจ “นี่ เธอจะทำอะไร? เธอไม่คิดจะลงมือกับฉันจริงๆ หรอกใช่มั้ย? เธออย่าขยับเชียวนะ! อยู่นิ่งๆ “ ฉันถือไม้เท้ากำจัดวิญญาณและตีไปที่โต๊ะแรงๆ “ฮึ! ไม่ขยับ ฉันจะไม่ขยับได้ยังไง? “ “หูย คงไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อวานที่ฉันมองหน้าอกเธอหรอกนะ? เธอถึงได้โกรธขนาดนี้? เอาจริงๆ.ฉันแค่ล้อเธอเล่นเอง! “ “อ๊า! ไอ้ผีดูดเลือดหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฮึวันนี้ฉันจะทำให้ปากนายพูดไม่ได้” “คุณมีอีเมล์เข้ามาใหม่กรุณาตรวจสอบ.....” พอได้ยินเสียงเตือนของอีเมล์ฉันมองไปมาระหว่างคอมพิวเตอร์กับหลี่ฉองเซิง หลี่ฉองเซิงชี้ไปที่คอมพิวเตอร์และพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ “งานของเธอมาแล้วทำไมถึงยังไม่รีบไปดูอีก? “ ฉันเก็บไม้เท้ากำจัดวิญญาณและจ้องเขม่งไปที่หลี่ฉองเซิง “ฮึ วันนี้ถือว่านายโชคดีไป แล้วฉันจะมาคิดบัญชีกับนายทีหลัง” พูดจบฉันก็รีบไปที่คอมพิวเตอร์และเปิดอีเมล์ดู “อีเมล์ : สวัสดีค่ะ ช่วงนี้ฉันพบเจอแต่เรื่องน่ากลัว ฉันกลัวมากจริงๆ คุณจะต้องมาช่วยฉันนะ ด่วน! ด่วน! ! ! ! ! ! ! “ พอเห็นข้อความสั้นๆ ฉบับนี้ฉันเกาหัวด้วยความแปลกใจ “อะไร? ทำไมสั้นขนาดนี้? ไม่ได้แจ้งปัญหาอะไรเลย! “ “ดูเหมือนว่าเธอคงจะรีบมาก! ใส่เครื่องหมายตกใจมาเยอะขนาดนี้” “ฉันหันหน้ามองหลี่ฉองเซิงที่ไม่รู้ว่ามายืนข้างๆ ฉันตอนไหน “นี่ นายอย่ามาใกล้ฉันขนาดนี้ได้ไหม! “ หลี่ฉองเซิงมองช่องว่างระหว่างเราและพูดอย่างไม่สนใจ “ก็ไม่ใกล้นี่! “ ฉันกัดริมฝีปากและยืนขึ้น “ฉันบอกว่าใกล้ก็คือใกล้” หลี่ฉองเซิงเหนือศีรษะและมองฉันด้วยสายตาที่ทำอะไรไม่ถูก “โอเค โอเค โอเค เธอบอกว่าใกล้ก็ใกล้ครั้งหน้าฉันจะระวัง” “ฮึ นี้ก็ประมาณหนึ่ง ฉันไปทำงานละ นายอยู่ดูแลบ้านดีๆ นะ! “ “อืม ฉันเข้าใจแล้ว เอ๊ะ! เดี๋ยว! “ “ทำไม? “ “เธอ....ระวังตัวด้วย” “แน่นอน” พูดจบฉันก็เข้าห้องไปเก็บอุปกรณ์ปราบผี หลังจากเก็บเสร็จฉันก็ไปคำนับคุณย่าที่ห้องนั่งเล่นพร้อมจุดธูป “คุณย่าฉันไปทำงานแล้วนะคะ! คุ้มครองหนูด้วย! “ พอทำตามขั้นตอนการทำงานเสร็จฉันก็ขับรถไปตามที่ที่ได้นัดหมายไว้ ฉันหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางเดินเข้าไปในร้านกาแฟ พอเดินเข้าไปฉันก็รู้สึกได้ถึงลมแรงที่พัดเข้ามา “สกปรกจริงๆ ! “ พร้อมกับสำรวจไปรอบๆ ฉันก็พบกับผู้หญิงชุดขาวที่นั่งอยู่ตรงข้างๆ หน้าต่าง ฉันเดินเข้าไปหาเธอและถาม “เธอคือคนที่ส่งอีเมล์ให้ฉันใช่มั้ย? “ หญิงสาวพอเห็นฉันก็รีบยืนขึ้นจับมือฉัน “อ่า! เธอคือมือปราบจากสำนักหลิงหลิงใช่มั้ย? เธอช่วยฉันได้ไหม? ฉันขอร้องล่ะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว! ฉันทนไม่ไหวจริงๆ ! “ เธอตะโกนด้วยความตื่นเต้นจนเป็นที่สนใจของคนทั้งร้านกาแฟ ฉันกดเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้และฉันก็นั่งลงข้างๆ เธอ “ใช่ ฉันชื่อหวงเชี้ยวหยู่ นี่คือนามบัตรฉัน” หญิงสาวถือนามบัตรและร้องไห้ออกมา “ดีจริงๆ ฉันมีคนช่วยแล้ว “ “เธอเป็นแขกของฉัน ฉันจะอธิบายราคามาตรฐานให้เธอฟัง ค่าปรึกษาของฉันคือ 800หยวนต่อชั่วโมง โดยไม่คำนึงถึงการดำเนินการขั้นสุดท้ายฉันก็ยังจะเก็บค่าปรึกษาในราคา 8000 หยวน ถ้าหากต้องการดำเนินการก็จะแบ่งเป็น 5 ขั้นตอน โดยเริ่มจากหนึ่งหมื่นหยวนขึ้นไปแต่ละขั้นจะเพิ่มขั้นละหนึ่งหมื่นหยวนและสำหรับกรณีพิเศษอย่างเช่นการจับเจียงซือหรือต้องใช้อาร์เรย์พิเศษก็จะมีค่าใช้จ่ายอีกต่างหาก” “ฉันไม่สนหรอกว่าเท่าไหร่ขอแค่เธอช่วยฉันก็พอ” เห็นท่าทีโผงผางของเธอฉันก็ยิ้มและผงกหัว “โอเค ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มคุยงานกันเลย! ข้อความของเธอสั้นมากและไม่ได้บอกรายละเอียดสถานการณ์ เธอเล่าเรื่องที่เธอเจอมาก่อนสิ! “ หญิงสาวชุดขาวผงกหัวและก็ค่อยๆ เริ่มเล่าเรื่อง “ฉันชื่อไป๋หลิน เป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดา เมื่อก่อนฉันถือว่าเป็นสาวบ้านๆ คนนึงตอนกลางวันนอกจากทำงานแล้วตกค่ำก็ยังนั่งเฝ้าหน้าจอคอมพิวเตอร์ช้อปของ ดูหนัง เล่นQQอะไรทำนองนั้น แต่อยู่มาวันหนึ่งใกล้รุ่งเช้า QQของฉันได้รับข้อความแปลกๆ ฉันเปิดอ่านดูในข้อความนอกจากจะไม่ลงชื่อคนเขียนแล้วยังเป็นกระดาษสีขาวที่ว่างเปล่า ฉันเลื่อนลงไปข้างล่างก็ต้องตกใจ ข้างในอีเมล์ไม่มีอะไรมีแค่รูปรูปเดียวแต่เป็นรูปที่ไม่ธรรมดาทั่วไป ในรูปเต็มไปด้วยรอยเลือดสีแดงเข้มปกคลุมไปทั่ว สิ่งที่เห็นได้ชัดคือสร้อยไพลินสีน้ำเงินบนภาพที่แบ่งเลือดตรงบนใบหน้าและลำคอ ตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นอีเมล์จากพวกโรคจิต ไม่คิดว่าต่อ ต่อจากนั้นก็เลยกดปิดไป วันต่อมาฉันไปที่ชั้นล่างของบริษัท กลุ่มคนจำนวนมากมุงอยู่ที่ประตูและมีตำรวจเต็มไปหมด ฉันพึ่งจะมาทำงานก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรและทันใดนั้นฉันเห็นเจ้าหน้าที่ยกศพที่มีผ้าคลุมสีขาวปิดหน้าผ่านวงล้อมของฝูงชนออกมา สาเหตุการตายดูเหมือนว่าจะถูกปาดคอด้วยมีดคมจนเสียชีวิต เลือดไหลแห้งติดผ้าคลุมศพสีขาวจนเห็นได้ชัด ฉันไม่ค่อยรู้สึกอะไรเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ แต่ฉันบังเอิญไปเห็นที่คอของศพก็ตกใจที่เห็นสร้อยไพลินสีน้ำเงินเส้นนั้น ตอนนั้นในสมองของฉันเต็มไปด้วยภาพที่ถูกส่งมาทางอีเมล์ เลือดที่อยู่บนภาพ สร้อยไพลิน ทั้งหมดมันเหมือนกันกับภาพที่ถูกส่งมา พอคิดจนถึงตรงนี้ตัวฉันก็แข็งไม่รู้จะทำยังไงจนกระทั่งเพื่อนร่วมงานเฝิงหยกมาตบไหล่ฉัน ฉันถึงได้สติ เฝิงหยกกระวนกระวายบอกฉันว่าคนที่ตายคือหลั่นหลั่น ว่ากันว่าเมื่อคืนดึกๆ ตอนเธอกำลังทำงานก็ถูกฆ่า เจ้าหน้าที่ได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดไปแล้วก็ยังไม่รู้ว่าฆาตกรเป็นใคร”