ตอนที่ 12 ความทุกข์ของหญิงสาว (3)

ตอนที่ 12 ความทุกข์ของหญิงสาว (3) หลังจากที่ฉันแยกกับไป๋หลิน ฉันก็ไปหาลุงชิ้วที่ร้านเกมส์ชั้นใต้ดิน ลุงชิ้ว! ชื่อเต็มคือเหอยิ่นชิ้ว ฉันจะบอกอะไรให้นะ! จริงๆ แล้วเขาเป็นจอมเวทย์ที่เก่งกาจคนหนึ่งแต่ไม่รู้ทำไมสิบปีที่แล้วจู่ๆ เขาก็วางมือและหยุดปราบผี มีคนพูดว่าเป็นเพราะว่าลูกชายเขาตาย บ้างก็พูดว่าเพราะขาเขามีปัญหาและอีกมากมาย ฉันเองก็ไม่รู้ว่าอะไรเป็นเรื่องจริง เฮอะ เฮอะ แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องดี! ถ้าตอนนี้เขายังปราบผีอยู่ ฉันหวงเลี้ยวหยู่ก็คงไม่มีที่ยืน พอเข้าไปในร้านเกมส์ก็เห็นคนมากมายกำลังติดเกมส์อยู่จนไม่อาจจะออกห่างได้ พอเห็นแบบนี้ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆ ถ้าพวกเขารู้ว่าเครื่องที่พวกเขากำลังใช้เล่นเกมส์กันอยู่นี้ พวกวิญญาณผีก็มาใช้ในตอนกลางคืนเช่นกัน แบบนี้พวกเขาจะยังเล่นกันอยู่ไหม? พอคิดถึงตรงนี้ฉันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “ยัยเด็กโง่ ยืนยิ้มโง่อะไรอยู่ฮึ? “ ฉันหันไปมองก็เห็นลุงชิ้วใช้สายตาแปลกมองมาที่ฉัน ฉันยิ้มอ่อนและส่ายหัว “เปล่า! ไม่ได้ยิ้มอะไรสักหน่อย! “ ลุงชิ้วเปิดประตูห้องนั่งเล่นพร้อมกับสายตาที่สำรวจฉันไปด้วย “หวงเชี้ยวหยู่ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ เธอรีบเก็บความคิดที่เธอคิดอยู่ตรงนี้ไปเลย” ฉันมองลุงชิ้วด้วยสายตาบริสุทธ์และพูดอย่างเรียบร้อย “หนูไม่ได้คิดอะไรเลยนะ？หนูเป็นเด็กดีจะตาย！” หลังจากที่ลุงชิ้วเปิดประตูก็หันมามองฉัน “ไหนบอกลุงอีกทีสิว่าเธอเป็นเด็กดีมาก？มีครั้งหนึ่งก่อนเธอจะกลับเธอเล่นเอายันต์ห้ามเข้าแปะตรงประตูทำให้พวกผีเร่ร่อนกลัวกันไปหมดจนไม่กล้ากลับไปที่ของตัวเอง พวกนั้นเลยเอาแต่อยู่ในห้องนี้ และยังมีอีกครั้งที่เธอทำให้อาหวังติดอยู่ในเกมส์ตั้งสี่ชั่วโมง และก็อีกครั้ง....” พอเห็นลุงชิ้วยิ่งพูดยิ่งโมโหฉันก็รีบพูดขัดจังหวะ “มันก็ไม่ใช่ความผิดฉัน！ไอ้อาหวังคนนั้นมันแอบมองใต้กระโปรงฉัน ฉันสะกดมันไว้แค่สี่ชั่วโมงไม่ทำให้วิญญาณมันแตกสลายกลายเป็นผุยผงก็ดีเท่าไหร่แล้ว” “อื้อ！ถึงยังไงอาหวังก็น่าสงสารอยู่ดีเธออย่าไปทำกับเขาขนาดนั้นเลย！” “ลุงชิ้วหนูก็ไม่ได้ทำอะไรเยอะนี่ ถ้าหนูทำเกินไปเขายังจะมีหน้ามาที่นี้ทุกคืนได้ยังไง？” พูดจบฉันฉันก็หยิบปืนพกของเล่นวางบนโต๊ะในห้องรับแขก “เสี่ยวบอออกมา พี่สาวเอาของเล่นมาให้แล้ว” จู่ๆ ก็มีลมพัดและเด็กน้อยอายุ7-8ขวบก็ปรากฏตัวตรงหน้าฉัน “พี่เชี้ยวหยู่ พี่มาแล้ว! “ ฉันมองเด็กชายตัวน้อยด้วยสายตาเอ็นดูและพูดอย่างดีใจ “ว้าว! ดูเหมือนเสี่ยวบอของเราจะสูงขึ้นอีกแล้ว! คิดถึงพี่สาวคนนี้บ้างมั้ยเอ่ย? “ “เฮอะๆ พี่เชี้ยวหยู่ฉันต้องคิดถึงพี่อยู่แล้ว! ใช่แล้วไหนพี่บอกว่ามีของเล่นมาให้ผม อยู่ไหนล่ะ! รีบเอาออกมาสิ” “บนโต๊ะนั้นไง! ไปเอาเองสิ! “ “เย้! ดีจังเลย ผมมีของเล่นใหม่แล้ว! “ พอเห็นเสี่ยวบอดีใจที่ได้ของเล่น ฉันก็ยิ้มแก้มปริ “เสี่ยวบอเอาของเล่นไปเล่นไป! พ่อกับพี่เชี้ยวหยู่มีเรื่องต้องคุยกัน! “ “ครับผม! พี่เชี้ยวหยู่ผมไปก่อนนะ! “ ฉันผงกหัวก็เห็นเสี่ยวบอหายตัวกลับเข้าไปในกล่องสีดำ ใช่ ที่คุณคิดมันคือเรื่องจริง เสี่ยวบอน่ะหรอ! เขาเป็นผี อันที่จริงเขาเป็นลุงชายของลุงชิ้ว ได้ยินมาว่าตอนยังเด็กได้ถูกคนทำร้านจนตาย เพื่อที่จะได้เห็นลูกชายของตัวเองตลอดเวลาลุงชิ้วก็เลยใช้วิธีเลี้ยงวิญญาณจนเสี่ยวบอโตขึ้นมา ฉันชอบเสี่ยวบอมากดังนั้นทุกครั้งที่ฉันมาที่นี่ฉันจะเอาของเล่นมาให้เขาเสมอถึงเสี่ยวบอจะไม่เหมือนเด็กปกติทั่วไปที่ไปโรงเรียนได้ กินข้าวได้ แต่ฉันก็ยังอยากจะให้เขาเป็นเหมือนเด็กปกติทั่วไปที่มีของเล่นเอาไว้เล่น ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันทำเพื่อเขาได้ก็มีแค่นี้ “เด็กดื้อ เธอมาที่นี้ไม่ได้แค่จะเอาของเล่นมาให้เสี่ยวบอใช่ไหม! ยังมีเรื่องอะไรอีกล่ะ? “ พอลุงชิ้วถามขึ้นมาฉันก็คิดได้ว่าฉันมาที่นี่เพื่ออะไร “อ่า! ลุงชิ้วหรูจะมาซื้อของ” ”ครั้งนี้จะซื้ออะไรล่ะ? “ ฉันลูบคางและคิดของที่ฉันจำเป็นต้องใช้ “อ้อ! สเปย์น้ำตาควายห้าขวด สเปย์เลือดหมาดำห้าขวด ดาบไม้ต้นท้อหนึ่ง ยันต์กักกันห้าสิบยันต์สะกดร่างห้าสิบแล้วก็ยันต์สะกดวิญญาณ40แผ่น อืม ก็ประมาณนี้” ลุงชิ้วฟังฉันพูดไปพร้อมกับจดออเดอร์ไป “ครั้งนี้ซื้อเยอะนะจะจ่ายสดหรือผ่อน? “ ฉันผงกหัวอย่างรู้สึกผิดและพูดแบบยิ้มๆ “ลุงชิ้วขา...เดือนนี้บัตรของฉันไม่มีเงินแล้ว คิดเป็นยอดครั้งหน้าได้ไหม” ลุงชิ้วถอนหายใจ “เธอมาถึงที่นี้แล้วจะให้พูดว่าไม่ได้ก็กระไรอยู่? “ พอได้ยินลุงชิ้วพูดฉันก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้นกอดลุงชิ้ว “ฮ่าฮ่า ฉันรู้อยู่แล้วว่าลุงชิ้วใจดีที่สุดเลย” “พอแล้ว กระดูกคนแก่อย่างฉันจะถูกเธอทำให้หักแล้ว” ฉันแลบลิ้นอย่างรู้สึกผิดและปล่อยมือ “ฉันจะไปเตรียมของให้เธอ เธออยู่ที่นี้อย่าทำเรื่องวุ่นวายล่ะ! “ “หนูเข้าใจแล้ว จะไม่ทำเรื่องวุานวายค่ะ! “ และในตอนที่ลุงชิ้วไปเตรียมสินค้าฉันก็เริ่มสำรวจร้านเกมส์ใต้ดินนี้ กิจการของเขานี้มันก็ไม่เลวเลยนะ! ตอนกลางวันคนเล่น กลางคืนผีเล่น “เด็กโง่ สินค้าของเธอได้แล้วเธอมาตรวจดูสิ” ฉันรับของจากมือลุงชิ้วมาและก็เริ่มตรวจดู “สเปรย์น้ำตาควายห้า สเปรย์เลือดหมาดำห้า....อืม ลุงชิ้วของครบแล้ว ถ้าอย่างนั้นหนูเอาไปเลยนะ! “ พูดจบฉันก็หอบของออกไปจากร้านเกมส์ “เด็กโง่ รอเดี๋ยว” พอได้ยินเสียงตะโกนนั้นฉันก็หันไปเห็นลุงชิ้ววิ่งตามฉันมา “ลุงชิ้วเรียกหนูทำไมหรอ? “ “อันนี้ให้ฉองเซิง วันนี้เป็นวันที่เขาต้องดื่มเลือดแล้วแต่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่มาและเขาก็อยู่กับเธออยู่แล้วเธอก็เอาไปเลยแล้วกัน!” ฉันรับถุงเลือดจากมือลุงชิ้วมาและผงกหัว พอกลับถึงบ้านฉันก็เห็นหลี่ฉองเซิงหน้าตาดูขาดน้ำ เขี้ยวทั้งสองงอกออกมาและนอนขดกลิ้งอยู่บนพื้น “โชคร้ายจริงๆ เพื่อนร่วมบ้านตายซากคนนี้เอาปัญหามาให้ฉันอีกแล้ว” ฉันเข้าไปหยิบถ้วยในห้องครัวและเอาถึงเลือดที่ลุงชิ้วให้มาใส่ลงไปในถ้วย พอทำเสร็จฉันก็เดินไปที่ข้างๆ หลี่ฉองเซิง “หลงเหซิงซื่อลิ่ง เทพเจ้าน้ำ ขอยืมพลัง หยุด” พอสะกดหลั่ฉองเซิงที่กำลังคลั่งอยู่ได้แล้วฉันก็นั่งลงประคองเขาขึ้นมาแล้วค่อยๆ เทเลือดเข้าปากเขา เลือดในถ้วยค่อยๆ ลดลงพร้อมกับอาการที่เริ่มกลับมาเป็นปกติของหลี่ฉองเซิง “โดนสะกดมันอึดอัดนะ! รีบปล่อยฉันเร็ว” “หลงเหซิงซื่อลิ่ง เทพเจ้าน้ำ ขอยืมพลัง คาย” หลังจากที่หลี่ฉองเซิงกลับมาเหมือนเดิมเขาก็รีบดื่มเลือดในถ้วยอย่างมีเลิศเลอ “อ่า! อร่อยจริงๆ ! “ “นี่ อีตาผีดิบทั้งๆ ที่รู้ว่าวันนี้ต้องไปดื่มเลือดที่ร้านลุงชิ้วทำไมนายถึงยังไม่ไปอีก? ถ้าฉันมาช้ากว่านี้อีกนิดนายคงได้ออกไปกินเลือดคนแน่ๆ ? “ พอดื่มเลือดในถ้วยจนหยดสุดท้ายเสร็จหลี่ฉองเซิงก็ยืนขึ้นบิดขี้เกียจ “อืม! ฉันรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันดื่มเลือด ตอนกลางวันฉันว่าจะหลับสักตื่นแล้วค่อยไปหาลุงชิ้ว แต่ว่าหลับลืมตื่นจนกลายเป็นแบบนี้แหละ” ฉันส่ายหัวอดไม่ได้ที่จะด่าเขา “ฉันล่ะนับถือนายจริงๆ วันสำคัญแบบนี้ก็ยังจะหลับได้ฉันละหมดปัญญาจริงๆ “ หลี่ฉองเซิงเดินเข้าไปในครัวอย่างไม่รู้สึกรู้สาและหยิบน้ำออกมา “ใช่แล้ว เธอไปหาลุงชิ้วทำไม? “ “อ๋อ! ฉันไปสั่งสินค้า! นายต้องรู้นะว่าช่วงนี้ธุรกิจมันไปได้สวย ผ้ายันต์ไม่พอใช้! แถมช่วงนี้เคสปัญหาก็ล้นมือ ฉันก็เลยเตรียมยันต์เอาไว้เผื่อเวลาที่จำเป็นต้องใช้! “ “ล้นมือ? เคสอะไร? “ “ฉันก็ยังไม่แน่ใจ แต่ว่าฉันคิดว่าเดี๋ยวก็ได้รู้แน่ เร็วๆ นี้.....”