ตอนที่ 1 ถูกแม่ไล่ตาม

ต๭นที่ 1 ถูกแม่ไล่ตาม “นังตัวดี แกไปไหนนั่น ! " เสียงโศกเศร้าระคนโกรธขึ้งของอรัญญาผสานเสียงฝีเท้าวิ่งดังมาจากข้างหลัง ได้ยินเสียงตะคอกที่คุ้นเคยนี้ พิมพ์ลดาชะงัก หันกลับไปมองที “ไม่น่ะ! ยังไล่ตามออกมาหรือ?” พบว่าท่านแม่ผู้ยิ่งใหญ่ของเธอใกล้จะไล่ตามมาทันแล้ว พิมพ์ลดารีบคว้ากระเป๋าถือในมือไว้แน่น เร่งฝีเท้าออกวิ่ง เมื่อสักพักในห้องจัดเลี้ยง เธออ้างมาเข้าห้องน้ำแจ้นหนีมานึกว่าจะสามารถหลบหนีออกมาได้ราบรื่น ใครจะรู้ว่าสัญชาติญาณคุณแม่เธอกลับตื่นตัวยิ่งกว่าแมว ยังคงออกมาตรวจดูสถานการณ์ได้ ไม่นะ เธอพิมพ์ลดาตีให้ตายจะไม่กลับไปที่นั่นอีก วันนี้ถ้าไม่ใช่แม่เธอซึ่งใช้ท่าทีทั้งอบอุ่นและร้อนรนหลอกเธอว่า ทั้งครอบครัวสามคนมาพักผ่อนวันหยุดเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่รีสอร์ทเปิดใหม่ริมทะเล เธอก็จะไม่ละทิ้งวันหยุดที่จะได้นอนพักผ่อนบิดขี้เกียจอันหายากนี้ เดินทางไกลมาตากลมทะเลที่นี่ ชายคนนั้นในห้องจัดเลี้ยง เล่ากันว่าอายุเพิ่งได้ 35 ปี ทำงานที่สำนักงานเทศบาล แต่เธอพิมพ์ลดาดูอย่างไรก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาอายุแค่สามสิบห้า ! ชายวัยกลางคนอายุสามสิบห้าปี เป็นไปได้หรือที่มีผมทรงทุ่งหมาหลงแถมตีนกาเต็มหางตา? ข้าราชการคนหนึ่งทำงานที่สำนักงานเทศบาล แม้ว่าวันนี้จะไม่ได้เข้างาน แต่เห็นแก่วันนี้เป็นวันนัดดูตัวอย่างไรเสียก็น่าจะแต่งองค์ทรงเครื่องเรียบ ๆ ร้อย ๆซะบ้าง อย่าได้สวมใส่ชุดที่มีขนาดใหญ่หลวมโพรกกว่ารูปร่างเขาถึงสองเบอร์ ทั้งยังเป็นเสื้อเชิ้ตลายดอกที่คัดออกจากตลาดขายส่ง! พอเห็นลุงชายวัยกลางคนนั้นฉีกยิ้มให้ตนเอง พิมพ์ลดาก็กินข้าวไม่ลงแล้ว นี่วันข้างหน้าถ้าต้องใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาตลอด หล่อนก็ต้องอดตายไม่ช้าก็เร็วแน่ ! “แม่ ! “ พิมพ์ลดาวิ่งออกมาจากประตูใหญ่ของโรงแรมแล้ว หันกลับมาตะโกนว่า “คุณอรัญญา ท่านโปรดอย่าไล่ตามฉันอีกได้ไหม?” ตั้งแต่เด็กมาพิมพ์ลดาก็เป็นคนเกียจคร้าน ถ้านอนได้ก็จะไม่นั่ง ถ้านั่งได้ก็จะไม่ยืน ดังนั้นหน้าสิ่วหน้าขวานตอนนี้ เธอหวังว่าจะสามารถเดินได้ก็จะไม่วิ่งแน่นอน เพียงแต่ว่าท่านหญิงท่านนี้ไม่คิดจะปล่อยเธอไปแบบนี้ “นังตัวดี หยุดวิ่งให้ฉันเดี๋ยวนี้” หยุดวิ่งให้ท่าน? แม่แก่ท่านคิดว่าลูกสาวของท่านข้าโง่นักหรือ? ในใจกำลังคิด พิมพ์ลดาได้วิ่งมาถึงขอบถนน รีสอร์ทตากอากาศริมทะเลแห่งนี้อยู่ห่างจากตัวเมือง S มีระยะทางรถวิ่งประมาณสี่สิบหรือห้าสิบนาที ปกติมีเพียงรถขนส่งสาธารณะในเมืองและรถนำเที่ยวทัวร์รีสอร์ทผ่าน เรียกแท็กซี่ไม่ได้ “ทำอย่างไรดี?ทำอย่างไรดี?” พิมพ์ลดากระวนกระวายโลดเต้น หันไปมองข้างหลัง แม่แก่ของเธอก็ได้ห่างจากตนเองมีระยะทางไม่ถึงห้าเมตรแล้ว . ขณะที่เธอเตรียมจะสงบจิตปลงสังเวชกับชะตากรรมอันแสนเศร้าของตนเองในวันนี้ ก็ได้ยินเสียงรถสตาร์ทวิ่งมา จิรฐาไม่ค่อยดื่มสุรา ดื่มสุรายิ่งไม่เก่ง วันนี้พร้อมด้วยเพื่อนโรงเรียนเก่าหลายๆคนร่วมงานเลี้ยงที่รีสอร์ทริมทะเล ถูกบังคับให้ดื่มสองแก้ว ตอนนี้เวียนศีรษะสาหัส จนต้องให้เลขาปรัณมารับเขา แค่เขาขึ้นรถแล้วหลับตาลงคิดจะพักผ่อนสักครู่ ก็ได้ยินเสียงประตูรถข้าง ๆตัวถูกเปิดออก “คุณค่ะ กรุณาขับรถพาฉันไปสักระยะค่ะ” เขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นรถของเขาแล้ว ตามมาด้วยกระแทกปิดประตูรถดังปัง ท่าทีเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วมาก และคำพูดของเธอที่ว่า “คุณค่ะ รบกวน กรุณาขับรถพาฉันไปสักระยะค่ะ” นี่ไม่ได้พูดกับเขา แต่พูดกับปรัณคนขับที่นั่งข้างหน้า ผู้หญิงคนนี้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นทำให้ปรัณนิ่งขึง ส่องผ่านกระจกมองหลังที่อยู่ข้างหน้ารถ เขามองดูสีหน้าอ้อนวอนของพิมพ์ลดาแล้วมองไปที่จิรฐาซึ่งอยู่ข้างหลังตนเอง “ในเมือง...” “ออกรถ” ได้ยินเสียงผู้ชายข้างๆตัวดังขึ้น พิมพ์ลดาจึงพบว่าแท้จริงเบาะหลังของรถ นอกจากเธอแล้วยังมีคนอีกหนึ่งคน พอเขาสั่งปุ๊บ รถ BMW ก็ได้วิ่งห่างออกจากที่เดิมทันทีก่อนหญิงเฒ่าน้อยบ้านเธอไล่ตามมาถึงเพียงเสี้ยววินาทีเดียว เมื่อหันไปมองข้างหลัง คุณอรัญญามือเท้าสะเอว กระหืดกระหอบ ท่าทีไม่แคร์ยืนอยู่ที่ขอบถนน พิมพ์ลดาพึมพำออกมาเบาๆ “ขอโทษค่ะ ท่านแม่ !” เสียงของเธอแม้จะเบาแต่ก็ยังเล็ดลอดเข้าไปสู่หูของชายที่อยู่ข้างกาย จิรฐาไม่สนใจเธอ เพียงหลับตาพักผ่อน แม้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดพัก แต่ช่วงบ่ายเขายังต้องการกลับเข้าไปในเมืองเพื่อเตรียมการงานบางอย่าง จึงต้องสร่างเมาให้ได้ก่อน พิมพ์ลดาสงบจิตใจตนเองอันเนื่องจากตื่นเต้นหลังออกกำลังอย่างรุนแรงเมื่อครู่ สักพักจึงคิดขึ้นมาได้ว่าตนเองยังไม่ได้ขอบคุณเขา เพิ่งขึ้นรถ เธอไม่ทันสังเกตคนรอบข้าง แค่คิดว่าใครนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ รถนั้นก็ต้องเป็นของใครคนนั้น แต่เมื่อสักครู่นี้ คนที่นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับได้ฟังคำของคุณที่อยู่ข้างกายของตนแล้วจึงออกรถ ถ้างั้น...นายใหญ่ควรเป็นเขาจึงถูกใช่ไหม? จัดแจงเผ้าผมยาวอันยุ่งเหยิงไปบ้างจากการวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว พิมพ์ลดากล่าวกับจิรฐาว่า “คุณค่ะ ขอบคุณที่ช่วยพาฉันกลับเข้าในเมืองค่ะ” “...” มีเพียงเสียงของรถวิ่งบนถนนที่ตอบสนองต่อพิมพ์ลดา เงยหน้าขึ้นมองมือทั้งคู่นี้ที่กอดอก หลับตาพักผ่อนงีบสักครู่แต่คิ้วยังขมวดเล็กน้อยของชายหนุ่ม พิมพ์ลดาเบ้ปาก หันหน้ากลับไม่หาเรื่องให้ตนเองต้องถูกหมิ่นประมาทอีก ทว่า ผ่านการสังเกตเมื่อสักครู่ พิมพ์ลดาพบว่าชายข้างกายตนเองคนนี้มีสภาพผิวชั้นหนึ่ง รูปร่างเพรียวในชุดสูทที่ตัดอย่างเหมาะสมลักษณะ กลิ่นอายของผู้ชายที่ประสบความสำเร็จ ถ้าแม่แก่ของเธอจัดนัดบอดให้หนุ่มเหล่านั้นมีเค้าร่างสักครึ่งของชายหนุ่มคนนี้ รับรองได้ว่าเธอพิมพ์ลดาจะไม่วิ่งหนีหรอก คิดถึงตรงนี้ พิมพ์ลดาเผลอหัวเราะออกมา ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ ปรัณเหลือบขึ้นมองกระจกมองหลังเพื่อมองดูสีหน้าของจิรฐา เห็นเขาไม่ตอบสนอง จึงกระซิบถามว่า “คุณผู้หญิง คุณต้องการจะลงที่ไหนครับ?” ได้ยินปรัณพูด พิมพ์ลดาจึงสังเกตเห็นว่ารถได้เข้ามาในเมืองแล้ว “ให้ฉันลงตรงสี่แยกที่ถัดไปนั้นก็ได้แล้วค่ะ” พิมพ์ลรู้ว่าตนเองหน้ายังไม่ด้านพอที่จะให้คนแปลกหน้าใจดีส่งตนเองกลับถึงบ้าน ยิ่งกว่านี้ นายใหญ่ข้างกายคนนี้ดูราวกับไม่ได้สนใจใยดีเธอสักนิด วันนี้เธอหนีจากงานเลี้ยงดูตัว คุณอรัญญาผู้มีจิตใจคับแคบของบ้านเธอคงไม่ปล่อยผ่านเธอง่ายๆแบบนั้น เพื่อรักษาชีวิตให้ครบบริบูรณ์สามารถสร้างคุณูปการแก่ประเทศชาติบ้านเมืองต่อไป เชอะ ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรอก! พิมพ์ลดาตัดสินใจว่าตนเองต้องรีบกลับเข้าบ้านก่อนคุณอรัญญา และรีบเก็บข้าวของย้ายไปอยู่บ้านคุณสไปรท์สักพัก รอจนคุณอรัญญาหายโกรธ ค่อยหาโอกาสกลับมา ในบ้านยังมีคุณพ่อที่เมตตาใส่ใจและอดทนมากของเธอ ท่านนั้นอยู่ เธอไม่กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่แก่ของเธอเด็ดขาด “คุณผู้หญิง ขอให้เดินดีๆน่ะครับ ! ” ปรัณกล่าวอย่างสุภาพเมื่อเห็นคุณพิมพ์ลดาลงจากรถ พิมพ์ลดาพยักหน้าเล็กน้อย กล่าวว่า “ขอบคุณ!” หลังจากนั้นแล้วค่อย ๆปิดประตูให้เขา รถกลับวิ่งออกสู่ถนน จิรฐาค่อยๆลืมตาขึ้นและเอียงศีรษะมองไปตรงที่ที่พิมพ์ลดาเพิ่งนั่งอยู่เมื่อสักพัก ต่างหูรูปหัวใจสีแดงดวงหนึ่งนอนนิ่งสงบอยู่ที่นั่น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมไปหยิบขึ้นมา รูปหัวใจหรือ? มองต่างหูในใจกลางฝ่ามือ จิรฐาขยับยกมุมปากขึ้นแล้วกำมือแน่นวางลง