ตอนที่ 2 ยืมพักอาศัย

ต๭นที่ 2 ยืมพักอาศัย เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวเสียงตีกลองรัว หญิงสาวค้อนขวับ วางสาวน้อยในอ้อมแขนลง ลุกขึ้นไปเปิดประตู แค่ได้ยินเสียงพังประตูนี้ เธอก็พอจะเดาได้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูจะเป็นใครแล้ว ก็แค่ ... เป็นกระเป๋านี้ ...อะไรกันเนี่ย ! “เฮ้ ไอ้พิมพ์ แกกำลังทำอะไรนี่น่ะ?” เห็นหญิงสาวนอกประตูลากกระเป๋าขนาดใหญ่พิเศษของเธอผ่านเข้าประตูตนเองโดยตรง คุณสะไปรท์ไม่สงบแล้ว ได้ยินคำพูดของคุณสะไปรท์ พิมพ์ลดาหยุดเดินและหันกลับไปยิ้มจนเห็นฟัน “คุณสะไปรท์ให้ฉันอยู่ด้วยสักสองสามวันน่ะ !” คุณสะไปรท์มีนามว่าสะปัน เพราะชื่อเดิมพยางค์ท้ายออกเสียงใกล้เคียงคำว่าสะไปร ดังนั้นพิมพ์ลดาจึงไม่เคยเรียกชื่อของเธอได้ถูกต้องตั้งแต่ไหนแต่ไร แน่นอน ไม่ใช่เธอออกเสียงไม่ได้มาตรฐาน แต่เพราะเธอไม่เคยคิดจะเรียกให้ถูกต้องมาก่อน สะปันเป็นเลขานุการคนหนึ่ง มีหน้าที่หลักในการช่วยงานท่านประธาน สามปีก่อนท้องก่อนแต่งจึงต้องแต่งกับทินพลสามีของเธอ ในวันแต่งงานสะปันนั้น พิมพ์ลดารู้สึกว่าตัวเองมีทั้งความสุขและความเจ็บปวด! เธอยินดีที่เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอได้แสวงหาพบหลักแหล่งที่ดี แต่หล่อนก็รู้ในเวลาเดียวกันว่าอนาคตในสายตาของแม่เธอ เธอพิมพ์ลดาก็กลายเป็นสื่อการสอนในทิศทางตรงข้ามเรื่องสาวโสดแก่อย่างสุด ๆ! เธอก็ต้องได้รับการดูแคลนจากคุณอรัญญาเป็นพัก ๆ ! บางครั้งบางคราวคุณอรัญญาก็จะต้องพูดกับเธอว่า “หล่อนดูซิ สาวน้อยบ้านสะปันเดินได้แล้ว!” “หล่อนดูซิ สาวน้อยบ้านสะปันพูดได้แล้ว!” เมื่อไม่กี่วันก่อน วันเปิดเรียน แต่เช้า ขณะพิมพ์ลดากำลังกินข้าวเช้า คุณอรัญญาอุทานเสียงหนักยาวว่า “หล่อนดูซิ สาวน้อยบ้านสะปันเข้าอนุบาลได้แล้ว!” พิมพ์ลดาแถบจะขนมปังติดคอสำลักตาย ! ทินพล สามีของสะปันเป็นลูกโทนในครอบครัว พ่อแม่แยกทางกัน และเขาอาศัยอยู่กับพ่อ ชายชรากล่าวว่าไม่อยากรบกวนชีวิตสามีภรรยาของพวกเขา จึงแข็งขืนอาศัยอยู่บ้านหลังเก่าในเขตชานเมืองไม่ยอมย้ายมาอยู่ด้วย พิมพ์ลดารู้ว่าทินพลไปทำธุระที่เมือง Hในวันนี้ และต้องไปเป็นอาทิตย์ ที่บ้านสะปันก็เหลือแค่แม่และลูกสาวสองคน ดังนั้นเธอมาถูถูไถไถกินดื่มบนห้องได้ พอดี! “เฮ้ ไอ้พิมพ์!” ได้ฟังพิมพ์ลดาเล่าเรื่องต้นสายปลายเหตุทั้งกระบวนการที่ตนเองหนีออกจากบ้านอย่างออกรสชาดในครั้งนี้ สะปันขมวดคิ้วถามว่า “หล่อนหนีจากงานเลี้ยงดูตัว แม่เธอต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่แล้ว หล่อนบอกว่าหล่อนหนีออกจากบ้าน ดีชั่วก็หนีไปให้ไกลสักหน่อย เบียดเข้ามาบ้านฉันช่วยอะไรได้อ่า? หล่อนคิดว่าแม่ของหล่อนไม่คิดว่าหล่อนจะมาอยู่ที่นี่กับฉันหรือ? หล่อนไม่กลัวแม่หล่อนมาบ้านฉันฉุดหล่อนกลับไป และหลังจากนั้นสับทีละชิ้น ๆหรือ?” ได้ฟังสะปันบรรยาย พิมพ์ลดาค้อนขวับอย่างจนใจ “เจ้าวางใจ แม่ฉัน ฉันเข้าใจ แม้ว่าปกติเธอไม่ได้ใจดีกับฉันนัก แต่ก็ไม่ถึงกับเอาลูกสาวแท้ๆมาทำซุปซี่โครงตุ๋น!” พูดจบ เธอก็หอมหน้าลูกสาวคนโปรดนั้นของสะปันอย่างเมามัน หยิบกระเป๋าข้างกายขึ้น ดันกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องรับแขกของพวกเธออย่างช่ำชองมักคุ้นต่อประตูทางเดินมากยิ่ง! ในความเป็นจริง ถ้าพิมพ์ลดาเองไม่วิตกกังวล สะปันก็ไม่ได้มีอะไรที่จะไม่เต็มใจ ในช่วงเวลานี้ สำนักกีฬาได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมฟิตเนสของชุมชนประจำเดือน พวกเขามวลชนทุกคนต่างยุ่งจนแต่ละคนอยากจะให้ตนเองมีสามเศียรหกกร ประจวบกับทินพลก็เดินทางไปทำธุระ เธอยังห่วงสาวน้อยของตนขาดคนดูแล กำลังพิจารณาว่าจะส่งบุตรสาวไปอยู่กับยายไม่กี่วัน นี่แล่ะ พิมพ์ลดามาแล้ว! พิมพ์ลดาเป็นแม่บุญธรรมของสาวน้อย รักสาวน้อยเข้ากระดูกมาตลอด มีพิมพ์ลดาช่วยเธอดูแลเด็ก เธอก็สามารถวางมือไปทำงานของเธอได้แล้ว! คิดถึงจุดนี้ สะปันหัวเราะแกมโกงอย่างหน้าด้าน จิรฐาปิดเอกสารชุดสุดท้ายลง เหลือบตาขึ้น มองไปที่เวลาซึ่งอยู่ด้านล่างมุมขวาของหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทุ่มหนึ่งแล้ว อดีตท่านประธานบริษัทJ.K.กรู๊ปจำกัดเนื่องจากทุจริตฉ้อโกงถูกจับ เขาถูกย้ายมาที่นี่ชั่วคราว แม้ว่าเดิมเป็นคนเมือง แต่ในปีที่ผ่าน ๆ มาเขาแทบจะไม่เคยกลับมา จึงไม่คุ้นเคยกับสภาพต่าง ๆของเมืองsมากนัก เขาต้องการที่จะเข้าใจทุกอย่างในที่นี่อย่างทะลุปรุโปร่งก่อนเข้ารับตำแหน่ง ในที่สุดแม้แต่วันหยุดก็ต้องใช้ร่วมเข้าไปด้วย ข้างนอกมืดค่ำแล้ว เริ่มประดับประดาด้วยแสงไฟ มองจากห้องประธานสำนักงานบริษัทJ.K.กรู๊ปจำกัดชั้น 19 ยามค่ำคืนเมือง S ได้อรรถรสแตกต่างออกไป จิรฐาพบว่ามือถือส่วนตัวของตนเองมีห้าสายที่ไม่ได้รับ สี่ SMS ยังไม่ได้อ่าน โอ้แย่แล้ว เขาทำงานยุ่ง จนลืมไปว่าเมื่อเช้าได้ตกปากรับคำกับหญิงชราในครอบครัวพวกเขา คืนนี้กลับบ้านรับประทานข้าวเย็น มือใส่โทรศัพท์มือถือกลับไว้ในกระเป๋า เขาจับเอาเอกสารสองสามฉบับที่ยังอยากยืนยันอีกครั้งใส่กระเป๋า แล้วสวมชุดสูทที่แขวนไว้บนพนักเก้าอี้ หยิบกระเป๋าและกุญแจรถออกจากสำนักงาน แผนการกลับบ้านรับประทานอาหารเย็นเป็นอันพับไป ทว่าพอจิรฐาออกจากตึกอาคารใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีก “ฮัลโหล” พอเขารับโทรศัพท์มือถือปุ๊บก็ต้องถอยลำโพงห่างไปสักหน่อย เสียงเอะอะมะทึ่งที่ปลายสายนั้นทำให้เขารู้สึกแก้วหูลั่นสนั่นจนปวด! “จิรฐา พวกเราทุกคนกำลังอยู่ที่โรงแรมมวนยูน่ะ! รีบมาเร็ว ได้ยินไหม?” คนที่ปลายสายโทรศัพท์นั่นดูเหมือนจะไม่ได้อยากให้จิรฐาได้มีโอกาสปฏิเสธ ก่อนที่จะเขาจะให้คำตอบก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว มองหน้าจอสลัวของโทรศัพท์มือถือในมือ จิรฐาส่ายหน้ายิ้ม เดินไปที่รถยนต์ของตน ดูเอกสารมาทั้งวัน ไปสังสรรค์กับพวกเขาตามด้วยแก้ไขเรื่องอาหารมื้อค่ำก็เป็นความคิดที่ไม่เลว คิดเช่นนี้ เขาก็กลับรถมุ่งสู่สถานที่ที่ธนัทได้ให้เขาไว้ในโทรศัพท์ โรงแรมมวนยูชั้นสองห้องจัดเลี้ยงหมายเลขหนึ่งระดับพรีเมี่ยม คนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมรอบโต๊ะกลม ดวงตาทุกคู่และทุกสายตาก็จ้องเขม็งไปยังขวดเบียร์สีเขียวเข้มซึ่งวนเป็นวงกลมต่อเนื่องนั้นที่อยู่กลางโต๊ะ คนกลุ่มนี้มาจากบริษัทโฆษณายี่เซงแฟชั่นจำกัดซึ่งเป็นระดับชั้นนำในประเทศ วันนี้พวกเขามาสังสรรค์ฉลองการรับงานโฆษณาน้ำหอม ”KissWedding” ของบริษัทไฮไฮกรู๊ปจำกัด และฮีโร่ที่นั่งอยู่กลางที่สุดพวกเขา ก็คือพิมพ์ลดาที่ยังอยู่ในสภาพเพิ่งหนีออกจากบ้านไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ ในตอนนี้ สาเหตุที่พวกเขารวบรวมความสนใจไปที่ขวดเบียร์นั้น เพราะสิ่งที่ตามมาคือคนที่ถูกขวดเลือกไว้ต้องสารภาพกับเพศตรงข้ามคนแรกที่ออกประตูไปเจอและยังต้องขอชื่อ เบอร์ โทรศัพท์ด้วย ! ในที่สุดขวดค่อย ๆ หมุนช้าลง ในที่สุดขวดเลือกแน่ชัดแล้ว “เย้!พิมพ์ลดา!เป็นพิมพ์ลดา!” ทุกคนในพื้นที่ยกเว้นฮีโร่ ส่งเสียงโห่ร้องแห่งชัยชนะ เสียงนั้นฟังแล้วทำให้คนรู้สึกเหมือนพวกเขาลิงโลดราวกับถูกล็อตเตอรี่ห้าล้าน ฝูงชนผลักพิมพ์ลดาที่คอตกราวกับดอกแพรเซี่ยงไฮ้ที่เหี่ยวเฉาไปที่ประตู ยังมีคนนำตะโกนคำขวัญว่า “น้องสาวไปสารภาพอย่างกล้าหาญ นำเหล่าสุภาพบุรุษกลับมา!” แค่เป็นเกมไม่ใช่หรอกหรือ? พิมพ์ลดาก็คิดอยากรวบรวมความกล้าที่จะไปเปิดประตูห้องจัดเลี้ยงนั้นวิ่งออกไปแล้วลากชายคนหนึ่งไว้สารภาพ แต่เมื่อจะยื่นมือออกไปจริง ๆ เธอกลับยกอย่างไรก็ไม่ขึ้นแล้ว “ต้อง..ต้องไปจริงๆเหรอ?” ในที่สุดเธอก็หันกลับมามองดูกลุ่มผู้ชมเหล่านี้ที่กำลังรอดูการแสดงของเธออยู่ข้างหลัง คิดจะอ้อนวอนขอความเมตตา แค่ไม่รู้ว่าข้างหลังเป็นใครอยู่ ๆก็ผลักเธอทีหนึ่ง เธอก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรุนแรง เอ๊..ประตูนี่ถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไร? เอ๊. .เอ๊.. นี่ เธอกลับชนไปถูกอะไรนั่นไหนน่ะ? เบิกตาตนเองขึ้นทั้งคู่ซึ่งหลับลงเพราะสัญชาตญาณของความกลัว ก่อนอื่นพิมพ์ลดาเห็นเบื้องหน้าตนเอง...นี่เป็นลูกกระเดือก? เงยศีรษะขึ้นอย่างแรง ลานสายตาของพิมพ์ลดาพบกับดวงตาดำขลับคู่หนึ่ง