ตอนที่ 4 เส้นทางนัดบอดที่ยาวไกล

ต๭นที่ 4 เส้นทางนัดบอดที่ยาวไกล สัปดาห์ที่วุ่นวายสัปดาห์หนึ่งผ่านไปแล้ว และนี่ก็หมายถึงพิมพ์ลดาได้หนีออกจากบ้านเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ พิมพ์ลดาคิดสะระตะว่าควรกลับบ้านได้แล้วหรือไม่ วันเสาร์พ่อจะอยู่บ้าน ถ้าเธอถูกคุณอรัญญาโจมตี ยังสามารถมีคนมาช่วยกันเธอไว้ได้และจากที่พ่อเธอส่งข่าวคราวมาให้เธอเมื่อคืน แม่ของเธอดูเหมือนจะไม่ได้โกรธอะไรมากนักแล้ว ตัดสินใจเตรียมกลับบ้านแล้ว พิมพ์ลดาพลิกตัวแล้วยกเท้าขึ้นทับผ้าห่มไว้ใต้ร่าง หลับตาสนิทเตรียมพร้อมไปหาดยุคแห่งความฝัน แต่เมื่อตาทั้งคู่หลับลง ในศีรษะเธอก็ผุดภาพที่ตนเองหนีจากรีสอร์ทริมทะเลในวันนั้นขึ้นมา “โอ้!” ทันใดนั้นเธอนึกอะไรออกรีบลืมตาขึ้น “เป็นเขาเอง!” ในที่สุด เธอจำได้ว่าวันนี้ที่โรงแรมมวนยู ชายคนนั้นที่ถูกชนเป็นใครแล้ว ยกมือขึ้นเกาศีรษะ พิมพ์ลดารู้สึกผิดหวังไม่สบายใจพลิกตะแคงตัว “ตอนนี้เขาคงคิดว่าฉันเป็นสาวโรคประสาทแล้ว! ดีนะที่ภายหลังเราไม่ต้องเจอกันอีก...” พิมพ์ลดาถอนใจเฮือกหนึ่ง คิดตลอดว่าพรุ่งนี้จะใช้วิธีเข้าบ้านไปขอโทษกับคุณอรัญญาอย่างไรจนค่อย ๆหลับไป เช้าตรู่วันเสาร์ เริ่มเห็นแสงเงินแสงทองโผล่พ้นขอบฟ้าด้านหนึ่ง หญิงสาวคนหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางขึ้นบันไดมาอย่างเบามือเบาตีนแล้วยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านตนเอง รื้อหากุญแจดังเปรี๊ยะ ๆ ที่จริง พิมพ์ลดาก็ไม่ได้คิด เพียงแต่...โอเค เธอชอบลืมกุญแจ นี่ก็ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว พลิกค้นกระเป๋าในจุดที่สามารถใส่กุญแจเข้าไปได้จนทั่วหนึ่งตลบแล้ว พิมพ์ลดาก็ยังค้นไม่เจอกุญแจบ้านอันมีมูลค่านั้นของเธอ ฟ้ายังไม่แจ้ง เธอก็ลุกขึ้นเก็บข้าวของเพื่ออะไรหรือ? ไม่ก็เพื่อจะแอบกลับเข้าไปในบ้านของตัวเองก่อนที่คุณอรัญญาตื่นขึ้นมาและจากนั้นเตรียมซื้ออาหารเช้าแสนอร่อยสุดหรูให้พวกเขา เตรียมจัดท่าทีวิงวอนขอคืนดีขอช่วยปล่อยผ่านเธอหรอกหรือ? นี่กลับเป็นซะ... มองดูบานประตูป้องกันนิรภัยสีแดงเข้มบานนี้ พิมพ์ลดาเบ้ปาก กำลังคิดว่าควรจะรีบลากกระเป๋ากลับไปที่บ้านสะไปรท์หรือยกมือขึ้นเคาะประตูอย่างไม่คิดชีวิตสักที คิดไปคิดมา เธอรู้สึกว่าไปรับประทานอาหารเช้าที่ร้านสะดวกซื้อธุรกิจยี่สิบสี่ชั่วโมงนั้นตรงปากทางชุมชนก่อน น่าจะดีกว่า พลันขณะพิมพ์ลดาหันไปหยิบจับกระเป๋าเดินทาง เธอได้ยินเสียงประตูเปิดที่ข้างหลัง “นังหนู?” พิมพ์ลดาหันกลับมา เห็นพ่อเธอ แน่นอนยังมีแม่แก่เธอที่อยู่ข้างหลังท่าน พอเห็นคุณอรัญญา พิมพ์ลดารีบหันมาเผชิญหน้าพวกเขายืนดี ๆ ทันทีและยังเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน “พ่อ แม่ อรุณสวัสดิ์!” ญาณัทเป็นอาจารย์สอนประวัติศาสตร์ในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในเมืองs สุดสัปดาห์นี้ สมาคมครูในโรงเรียนจัดไปท่องเที่ยวฤดูใบไม้ร่วงบนเขาติงอูที่นอกเมือง ค้างแรมที่นั่นคืนนึง บ่ายวันอาทิตย์กลับบ้าน และนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาต้องตื่นแต่เช้าเตรียมตัวไปข้างนอก ใครจะรู้ พิมพ์ลดาซึ่งปกติจะหลับอยู่แต่บนเตียงในวันสุดสัปดาห์ กลับยืนอยู่ที่หน้าประตูแต่เช้าตรู่ แต่โชคดีที่ทั้งสองท่านทั้งสองเร่งรีบ คุณอรัญญาไม่มีโอกาสที่จะถ่มน้ำลายดูถูกพิมพ์ลดา พิมพ์ลดาจึงรอดชะตาแบบนี้ในครั้งนี้ไปได้ เที่ยง พิมพ์ลดากำลังกอดถ้วยมาม่ากินไปดูทีวีไป จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือข้างกายก็สั่นดังขึ้น เธอวางตะเกียบลงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น หลังจากอ่านข้อความจบได้หนึ่งวินาที ค้อนแล้วค้อนขวับ นอนราวกับศพแข็งทื่อบนโซฟา ข้อความเป็นคุณอรัญญาส่งมาและสาระคือพรุ่งนี้เช้าสิบโมง โต๊ะที่สิบสอง ร้านโอเก้อกาแฟ ถนนอาทิตย์ จิลถา วิศวกร ถ้าเธอไม่ไป นั่นก็ ก่อนที่ฉันและพ่อเธอกลับบ้านมาก็เก็บข้าวเก็บของแล้วไสหัวไปให้พ้นจากฉันซะอีกครั้ง อย่าได้ไสหัวกลับมาอีก! คราวนี้ คุณอรัญญาน่าจะเอาจริงแน่แล้ว พิมพ์ลดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างโกรธขึ้ง กดลบข้อความนั้น แม่นแท้ “ฉันไม่ได้รับข้อความ ฉันยังไม่ได้เห็นข้อความ อะไรฉันก็ไม่ได้เห็น ไม่ได้เห็น!” ปลอบใจตัวเองแบบนี้ พิมพ์ลดาขว้างโทรศัพท์ไปข้างหนึ่ง กินมาม่าต่อ