ตอนที่ 7 พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะ

ต๭นที่ 7 พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะ เขายิ้มริมฝีปากโค้งเล็กน้อย ตอบว่า “พี่สาวครับ ผมกำลังกินข้าวกับคนอื่นน่ะ” กล่าวพลางยื่นโทรศัพท์มาตรงข้างหน้าพิมพ์ลดา “คุณครับ กรุณารับโทรศัพท์” “อ๋า?” มองโทรศัพท์ตรงหน้า พิมพ์ลดาตะลึง จิรฐาสั่นมือถือไหวไปมาเบาๆเป็นสัญญาณให้เธอรีบรับ แต่ในขณะที่พิมพ์ลดารับโทรศัพท์มา เพิ่งพูดออกมาหนึ่งเสียง “ฮัลโล...” จิรฐาก็รีบคว้าโทรศัพท์กลับจากมือเธอทันที ครั้งนี้ พิมพ์ลดายิ่งตกตะลึงแล้ว! ชายคนนี้มีปัญหาเหรอ? “พี่ ได้ยินแล้วใช่มั้ย? พี่เข้าใจน่ะ ดีแล้ว ก็แบบนี้แหละ” “เฮ้ย จิรฐา รฐา จิรฐา!”ยังไม่ทันรอให้อิงนราได้พูดก่อน จิรฐาเองก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว ทิ้งเธอไว้ที่ปลายทางนั้นค้อนใส่โทรศัพท์ เอาโทรศัพท์วางกลับไปที่โต๊ะใหม่ จิรฐาเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นตรงหน้าพิมพ์ลดามองดูตนด้วยความสงสัย ใช่ ทำไมเขาลืมไปว่าตอนนี้หญิงคนนี้ที่นั่งตรงข้ามกับตัวเองก็มานัดบอดเช่นกัน หลายปีมานี้ ในครอบครัวได้จัดนัดบอดให้จิรฐาไปไม่ต่ำกว่า 100 ครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยไปร่วมสักครั้ง ไม่คิดว่าประสบการณ์นัดบอดของตัวเองครั้งแรกก็ต้องมอบให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แล้ว ตามที่เขารู้จักแม่เขา วันนี้เขาไม่กลับไป แม่เขาจะต้องลงมือทำบางอย่างแน่นอน ถ้าถึงเวลาถูกพบว่าเขาไม่ได้กินข้าวกับหญิงคนหนึ่ง นั่นผลที่ตามมา...ไม่อาจคาดคิดได้ ก่อนนั้นเขาไม่ได้กลับมาบ่อยๆ แม่เขาจะว่าเขา ก็ทำได้แค่ในโทรศัพท์ แต่ตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเดียวกัน จะพบเขาเป็นเรื่องที่ง่ายดายมากเรื่องหนึ่ง คิดอีกที จิรฐารู้สึกว่าตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่อาจบอกพิมพ์ลดาได้ว่า เธอทักคนผิดแล้ว “โอ้ เมื่อครู่เป็นแม่ผมโทรมา ท่านบอกว่าต้องการมั่นใจว่าผมได้มาพบคุณแล้วหรือไม่” ใบหน้าจิรฐาเจื่อไปด้วยรอยยิ้มไม่พบร่องรอยการโกหก การใช้โทรศัพท์ยืนยัน? ได้ยินจิรฐาอธิบาย พิมพ์ลดาสุขใจแล้ว! แท้จริงบนโลกนี้ ไม่ได้มีแค่แม่แก่ของเธอที่แปลกประหลาดเช่นนั้นพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้แน่ใจว่าเธอได้ไปนัดบอด ตอนนี้คลังคำศัพท์ที่จำกัดในสมองของเธอนั้นได้ผุดขึ้นมาคำหนึ่งว่า “ลงเรือสำเภาเดียวกัน” กาแฟมาเสริฟ์แล้ว พิมพ์ลดายกขึ้นดื่มคำหนึ่งแล้วถามว่า “คุณค่ะ คุณก็มักจะถูกบังคับให้นัดบอดหรือค่ะ?” “คุณผู้หญิงก็เช่นกันไม่ใช่เหรอ?” จิรฐาไม่ตอบปัญหาของพิมพ์ลดา กลับถามเธอหนึ่งประโยค เขาถามแบบนี้ พิมพ์ลดารู้สึกถูกเขาปิดกั้นไปครั้งหนึ่งทันที กลับถามว่า “คุณค่ะ ไม่ทราบว่าคุณยังจำได้ไหม ความจริงเราสองเคยพบหน้ามาแล้วสองครั้ง และก็เป็นเรื่องภายในสัปดาห์นี้” เงยหน้าขึ้น เธอมองดูเขา พบว่าเขาก็กำลังยิ้มและมองเธอ ในเวลาเดียวกัน ท่วงท่าดื่มกาแฟยังสง่างาม ตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “จำได้ ครั้งหนึ่งในรถของผม ครั้งหนึ่งในโรงแรมมวนยู” แท้จริง ชายคนนี้หัวเราะขึ้นมา กลับน่าดูชะมัดฉิบขนาดนี้! พิมพ์ลดาจำได้ว่าก่อนหน้านี้เคยเห็นเขาสองครั้ง เขาเป็นต้องปั้นหน้า แบบฉบับที่บรรดาคนว่างงานไปให้พ้น ๆพันโยชน์ ถ้าตอนนั้นเขายังหัวเราะได้มากจะดีจริง ๆ ผู้ชายหล่อเหลาก็ดึงดูดสายตาของสาว ๆ แต่ผู้ชายที่ทั้งหล่อเหลาและอัธยาศัยดีเข้าถึงผู้คนได้ง่ายก็จะดึงดูดหัวใจของสาว ๆแล้ว “คุณค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ...” จู่ๆในใจของพิมพ์ลดาก่อเกิดความคิดที่คละเคล้าส่วนผสมที่อันตราย “อยากให้ชีวิตที่ถูกบังคับให้ต้องนัดบอดสิ้นสุดอย่างรวดเร็วหรือไม่?” ได้ยินคำพูดของพิมพ์ลดา จิรฐาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คุณผู้หญิงหมายความว่ายังไง?” สะไปรท์เคยบอกว่าพิมพ์ลดาผู้หญิงคนนี้ เธอมีทั้งสมองและหัวใจ แต่เมื่อพิมพ์ลดาใช้ใจคิดเรื่องราว เธอก็จะไม่ได้มีสมอง และในตอนนี้ พิมพ์ลดาก็ไม่ทันระวัง โดยใช้ใจคิดในเรื่องต่อมา ยกกาแฟตรงหน้าขึ้นซดดื่มอย่างรุนแรงไปสองคำ พิมพ์ลดาหยิบเล่มสีแดงเข้มออกมาจากกระเป๋าฟาดไปบนโต๊ะครั้งหนึ่ง กล่าวกับชายที่อยู่ตรงหน้าว่า “คุณค่ะ เราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะค่ะ!”