ตอนที่ 8 เดทผิดคนแล้ว

ต๭นที่ 8 เดทผิดคนแล้ว “นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการสิ้นสุดชีวิตที่ต้องถูกบังคับให้ไปนัดบอดครั้งแล้วครั้งเล่า และเราสองคนต่างไม่คิดอยากแต่งงานกัน ได้อยู่ร่วมกันช่างพอดิบพอดี สามารถปิดปากพ่อและแม่ในครอบครัวและยังสามารถใช้ชีวิตโสดหลังแต่งงานตามที่เราเองคิดกันไว้” ตามทิศทางมือของพิมพ์ลดา จิรฐามองเล่มสีแดงเข้มที่เธอวางไว้บนโต๊ะ นั่นคือ ...ทะเบียนบ้าน ผู้หญิงคนนี้มานัดบอด ยังพกทะเบียนบ้าน? ใช้การแต่งงานมายุติชีวิตเดท? ทุกครั้งที่เธอนัดบอดเป็นต้องพุ่งเป้าไปสู่การแต่งงานเหรอ? และทุกครั้งเธอต้องกล่าวกับคู่เดทว่า “คุณค่ะ เราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะค่ะ!” ย้ายสายตาจากเล่มทะเบียนบ้านบนโต๊ะสบตาทั้งคู่ของพิมพ์ลดา จิรฐาหรี่ตาเล็กน้อย เม้มริมฝีปากครึ่งหนึ่งมองดูเธอ ขณะนี้ดูเหมือนพิมพ์ลดาจะตระหนักได้ว่าตนเองเพิ่งทำอะไรไปแล้ว “ทำไมฉันทำสิ่งที่น่าอายลงไปได้นิ?” กลืนน้ำลายเอื๊อก พิมพ์ลดามองดูทะเบียนบ้านบนโต๊ะคิดว่าจะเก็บมันกลับมาดีไหม เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น พิมพ์ลดาชะงัก ในที่สุดหยิบกระเป๋าข้ามมาก่อน รื้อหาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างใน ตัวอักษรคุณอรัญญาบนหน้าจอกระพริบแวบ ๆ ทำให้อัตราการเต้นหัวใจของพิมพ์ลดาเร่งเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว ใครใช้ให้แม่เธอตามหาเธอทีไร ไม่ใช่เรื่องดีเสมอ เห็นพิมพ์ลดาขมวดคิ้วจ้องมองหน้าจอ ท่าทีงงงันไม่รับโทรศัพท์มือถือ รอยยิ้มบนริมฝีปากจิรฐาก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะน่าสนใจกว่าที่เขาคิด จิรฐาเองก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าครั้งล่าสุดที่หัวเราะเธอว่าจิตใจไม่ปกติ นั่นถูกต้องแล้ว ในสมองของเธอเหมือนกับว่ามีเส้นเอ็นหายไปมากกว่าหนึ่งถึงสองเส้น พิมพ์ลดาลากแล้วลากอีก ในที่สุดหน้าจอโทรศัพท์มืดลงต่อหน้าตัวเอง เสียงโทรศัพท์ก็หยุดดังแล้ว แต่ขณะที่เธอคิดจะเอามือถือใส่กลับในกระเป๋า มันก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เอ๊ ฉันมานัดบอดแล้วทำไมฉันถึงไม่กล้ารับโทรศัพท์?” กำลังคิดอยู่ พิมพ์ลดาหยิบโทรศัพท์สไลด์คีย์รับฟังโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ แม่” “นังตัวดี!” ทางนี้ พิมพ์ลดาคิดอยากสงวนท่าทีหญิงสาวสุภาพเรียบร้อยสักนิดต่อหน้าชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ รับโทรศัพท์ได้อ่อนโยนนิดหนึ่ง แต่แม่เฒ่าน้อยที่อยู่ฟากโน้นดูเหมือนจะไม่ได้ให้โอกาสเธอเลยเชียว เปิดฉากพูดก็เป็นเสียงตะโกนใช้กำลังภายในคำรามใส่ จนเธอตื่นตระหนกต้องถือโทรศัพท์ห่างออกไปไกลตามสัญชาตญาณปกป้องแก้วหูตนเอง “นังตัวดี แกดันไม่ไปนัดบอดอีกแล้ว แกคิดจะทำให้ฉันกับพ่อแกโกรธตายเลยใช่ไหม?” “ไม่ไปนัดบอดหรือ?” “แม่...” มองดูจิรฐา พิมพ์ลดาเบาเสียงลง ถือโทรศัพท์แนบหู “ท่านว่าอะไรนะ!” ตอนนี้หนูไม่ใช่อยู่ที่ร้านโอเก้อกาแฟหรือ ไม่ใช่กำลังนัดบอดหรอกหรือ?” “ฮ่า พิมพ์ลดา เจ้าปีกกล้าขาแข็งจริง ๆ แล้วใช่ไหม? กลับยังกล้าหลอกฉันหรือ? เจ้าจิลถาเพิ่งโทรหาฉัน บอกว่าเขารอแกมาครึ่งชั่วโมงแล้ว แกไม่โผล่เลย” ได้ยินคำอธิบายของพิมพ์ลดา ดูเหมือนคุณอรัญญาจะยิ่งโกรธมากขึ้น ไม่น่ะ!พิมพ์ลดาเงยหน้ามองจิรฐาที่กำลังนั่งจิบกาแฟสบายๆตรงข้ามตนเอง งงไปชั่วขณะ เขานั่งอยู่ตรงหน้าตนเองมาตลอด เมื่อสักครู่เขาก็ไม่ได้โทรศัพท์เลย “พิมพ์ลดา แกฟังอยู่หรือเปล่า?” ไม่ได้ยินการตอบสนองจากพิมพ์ลดา อรัญญาพยายามอดกลั้นความโกรธกล่าวกับเธอว่า “ฉันบอกแกอีกครั้ง ร้านโอเก้อกาแฟ โต๊ะที่สิบสอง จิลถาวิศวกร ตอนนี้แกรีบไปให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็สาบสูญไปต่อหน้าฉันกับพ่อแกตลอดไป!” “แม่ ท่านบอกว่าโต๊ะสิบสองหรือ?” ได้ยินคำเตือนของคุณอรัญญา สายตาของพิมพ์ลดาเลื่อนไปยังป้ายบนโต๊ะ เห็นเลขสองสองตัวเด่นชัด รู้สึกตนเองอ่อนยวบลนไปหมดทั้งตัวราวกับลูกโป่งแก๊สรั่วทันที “ใช่ เลขสิบสอง แกรีบไปให้ฉันเร็ว ไม่งั้นไม่ต้องกลับมาบ้านอีก” พูดจบคุณอรัญญาไม่เหลือเวลาไว้ให้พิมพ์ลดาปฏิเสธ วางโทรศัพท์ทันที จิรฐาวางแก้วกาแฟลง เงยหน้าก็สบสายตาของพิมพ์ลดาที่จ้องตรงมาที่ตนเอง “นายชื่อจิลถาหรือ?จออิ-จิ ลออะ-ล(ะ) ถออา-ถา?” ตอนนี้ ในที่สุดพิมพ์ลดาก็ตระหนักว่าตัวเองน่าจะเดทผิดคนไปแล้ว เขาหัวเราะ ตอบว่า “ผมชื่อจิรฐา จออิ-จิ รออะ-ร(ะ) ฐออา-ฐา” ได้ยินชื่อจิรฐาสามพยางค์ที่เขียนสะกดอย่างถูกต้อง มือของพิมพ์ลดาขยุ้มชายเสื้อของตนเองไว้ พระเจ้าช่วย ทำอย่างไรดี? เดทผิดคนไปแล้ว!