ตอนที่ 9 เล่มทะเบียนบ้านหายไป

ต๭นที่ 9 เล่มทะเบียนบ้านหายไป “เหอะๆ...” พิมพ์ลดากัดฟันหัวเราะแห้ง ๆ และเริ่มเขยิบตัวออกไปข้างนอกทีละเล็กทีละน้อย จนไม่อาจเขยิบตัวได้อีกแล้ว เธอจึงทิ้งคำไว้อย่างรวดเร็วว่า “ขอโทษ ฉันมีธุระ ต้องไปก่อนค่ะ” พูดจบ เธอคว้ากระเป๋าข้างกาย ลุกขึ้นจรดเท้าเดินไม่หันหลังกลับออกจากร้านโอเก้อกาแฟ หลังจากนั้นโบกเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง โกยอ้าวทิ้งฝุ่นตลบจากไป ด้านหลัง จิรฐาเห็นปฏิกิริยาของเธอแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ แต่หัวเราะไปหัวเราะมา รอยยิ้มของเขากลับยึดมุมปากติดแข็ง เสียงหัวเราะนี้ ทำให้เขาเองประหลาดใจ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะแบบนี้? ถอนสายตกลับมา จิรฐาหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะคิดอยากจากไป แต่ก็พบว่าตอนนี้ที่ตรงกลางโต๊ะ ทะเบียนบ้านเล่มสีแดงเข้มนั้นยังวางไว้อยู่ ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าตัวเองเดทผิดคนไปแล้ว แม้แต่เล่มทะเบียนบ้านก็ไม่เอาแล้วหรือ? ท้องฟ้าเริ่มมืดค่ำลง เมืองsในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เวลากลางคืนอุณหภูมิก็ลดลงอย่างรวดเร็ว พิมพ์ลดานั่งข้างถนน ถูกสายลมเย็นพัดกรรโชกใส่จนตัวสั่นชั่วครู่ เช้าวันนี้ เธอเดทผิดคนไปแล้ว หลังจากนั้นถือกระเป๋าก็วิ่งโกยแหนบ ไม่ได้ไปดูจิลถาตัวจริงคนนั้นเลย โทรศัพท์มือถือของเธอก็ได้ถูกแม่เธอโทรแบบหมายเอาชีวิตอย่างต่อเนื่องจนแบตเตอรี่หมดเกลี้ยง เครื่องปิดเองอัตโนมัติไปแล้ว เธอคิดว่าถ้าเธอกลับบ้าน ต้องถูกขับไล่ออกมาแน่นอน จริงๆแล้วถูกขับไล่ไสส่งออกมาเป็นเรื่องรอง ได้เห็นสีหน้าที่ผิดหวังของแม่เธอจึงเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด ตลอดทั้งบ่ายซึมกระทือบนถนน พิมพ์ลดาพบว่าตลอดที่ผ่านมานอกจากบ้านตนเอง บ้านของสะไปรท์แล้ว เธอกลับไม่มีที่จะไปอีกแล้ว ในห้องรับแขก ญาณัทเดินไปเดินมา ดูเวลาที่นาฬิกาบนผนังเป็นระยะ เวลาผ่านไปทีละเล็กทีละน้อย เห็นเข็มนาฬิกาจะชี้เลขสิบ แต่พิมพ์ลดายังมาไม่ถึงบ้าน “โธ่เอ๋ย! คุณเบื่อบ้างไหม นั่งสักพักได้มั้ย?” มองดูสามีเดินไปเดินมาตรงหน้าตนเอง ในใจของคุณอรัญญาก็ยิ่งหงุดหงิดอย่างร้ายแรง วันนี้เธอพูดกับพิมพ์ลดาดุร้ายไปนิด แต่ลูกสาวของเธอ เธอเข้าใจ ไม่ควรจะฝังใจจึงเป็นเรื่องอันควร แต่เธอเพิ่งโทรไปบ้านสะไปรท์ถามไถ่ วันนี้พิมพ์ลดาไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย แล้วนังหนูนี่น่าจะไปที่ไหนหรือ? “ไม่ได้ ผมจะออกไปตามหา เมื่อเร็วๆนี้การรักษาความปลอดภัยก็แย่ขนาดนั้น ผมไม่ไว้ใจให้อีนังหนูอยู่ข้างนอกตามลำพัง” เอาเสื้อคลุมสวมทับ ญาณัทเตรียมจะออกไปหาพิมพ์ลดา เขาไม่มั่นใจพิมพ์ลดานั่นมีสาเหตุ แม้ว่าพิมพ์ลดามีอายุได้ยี่สิบแปดปีแล้ว แต่หลังจากเกิดเหตุในปีนั้นแล้ว เธอก็ไม่เคยกลับบ้านดึกคนเดียวตามลำพัง คืนนี้ เธออยู่คนเดียวตามลำพัง ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้ากับในครอบครัว และไม่ได้อยู่กับสะไปรท์ เป็นครั้งแรกที่ดึกปานนี้ยังกลับไม่ถึงบ้าน “เฮ้ย คุณรอเดี๋ยว ฉันก็จะไปกับคุณ” เห็นญาณัทเดินไปที่ประตู อรัญญาก็รีบลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ เพียงแต่ เธอยังไม่ทันสวมใส่เสื้อผ้า กลับได้ยินทางโน้น ญาณัทตะโกนว่า “นังหนู!” นอกประตู พิมพ์ลดานั่งที่บันได ได้ยินเสียงประตูเปิดจึงเงยหน้าขึ้น “พ่อ...” จิรฐากลับถึงบ้าน อาบน้ำเสร็จ เพิ่งกลับมาถึงห้องนอน ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงดังขึ้น “นายกจิ” เขาสไลด์คีย์รับโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงของปรัณดังมาจากทางโน้น “พรุ่งนี้ท่านเข้ารับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ได้ยินมาว่าคุณรองนายกเทศมนตรีถิรพลยังได้เตรียมงานต้อนรับท่านที่ห้องประชุมอเนกประสงค์ ตึกเทศบาลชั้น 3ครับ” “อะไรน่ะ?” ได้ยินคำพูดของปรัณ จิรฐาก็หยุดชะงักมือที่กำลังเช็ดผมไว้ หันไปนั่งข้างขอบเตียง หยิบผ้าขนหนูสีขาวบริสุทธิ์พาดไว้ในมือตามสบายแล้วกล่าวต่อว่า “พรุ่งนี้คุณรีบไปตึกเทศบาลแต่เช้าและพยายามหยุดรั้งพวกเขา ถ้าหยุดรั้งไม่ได้แล้ว เมื่อนั้น เราก็จะทำการตามสถานการณ์