ตอนที่13 บังคับแต่งงาน

ต๭นที่13 บังคับแต่งงาน ก็เพราะเห็นชื่อพิมพ์ลดา จิรฐาก็รับคำของแม่เขาอย่างไม่รู้ตัว เพียงแต่คำพูดอย่างกะทันหันนี้ ดูเหมือนจะไม่อาจดับความคิดที่ต้องการวิจารณ์ด้านความคิดกับพฤติกรรมที่ไม่ดีของเขาในเรื่องไม่ยอมแต่งงานสักทีให้มอดลงได้ “แม่ พอล่ะ!”ปิดหนังสือพิมพ์ในมือ จิรฐาลุกขึ้นยืน“ดึกแล้ว คุณปู่และพ่อผมต่างก็เตรียมพักผ่อนแล้ว ท่านก็ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน ผมกลับแล้วครับ”พูดจบ เขาก็เตรียมจะอ้อมข้างกายแม่ออกไป แต่เมื่อเขากำลังจะเปลี่ยนรองเท้า ทางนี้แม่ก็ลุกขึ้นวิ่งตามเขาไป “จิรฐา!”เสียงแม่เขาพูดด้วยเหมือนจะเย็นชามากที่ด้านหลัง“เจ้าบอกแม่ตามสัตย์จริงว่าหลายปีมานี้ เจ้าไม่หาแฟน และก็ไม่ร่วมมือกับทางบ้านที่จัดนัดดูตัวให้เจ้ามาตลอด เพราะเธอคนนั้นที่นอนป่วยบนเตียงใช่ไหม? หลายปีมานี้ พวกเขาไม่เคยพูดถึงเธอ ไม่ใช่หรือ? แต่วันนี้ ในที่สุดยังคงนำเรื่องนั้นออกมาพูดเหรอ? ได้ยินคำพูดของคุณพฤษา จิรฐาชะงักหยุดมือไว้สักครู่“แม่ นั่นไม่เกี่ยวกับเธอ”จิรฐาตอบเสียงทุ้ม ยังคงเปลี่ยนรองเท้าต่อ ชั่วขณะ เมื่อเขากำลังจะออกจากบ้าน เสียงแม่ของเขาดังมาจากด้านหลังอีกครั้ง“จิรฐา แต่เล็กจนใหญ่ แม่ไม่เคยบังคับเจ้า แต่คราวนี้ถ้าเจ้าไม่คบหาแฟนภายในปีนี้ ฉันก็จะหยุดการรักษาของเธอ เจ้าอย่าลืมว่าฉันเป็นผู้ปกครองตามกฎหมายของเธอและฉันมีสิทธิที่จะตัดสินใจว่ายังคงรักษาเธอที่ได้นอนหลับลึกมาเก้าปีแล้วต่อไปไหม?” ในช่วงเวลานั้นจิรฐาหดมือที่ได้วางไว้บนลูกบิดประตูกลับมา ถอนหายใจ หันไปมองแม่ตนเองในห้องนั่งเล่นที่ด้านหลัง เธอ? เขาตระหนักในทันใดว่าแท้จริงที่พวกเขาต่างไม่ได้เอ่ยชื่อของเธอ เป็นเพราะชื่อนี้ทำให้คนรู้สึกเสียใจ ละอายใจใช่ไหม? “แม่...”คิดแล้วคิดอีก สิ่งที่จิรฐาสามารถพูดได้คือ“ดึกแล้ว ท่านพักผ่อนแต่เนิ่น ๆ ผมไปแล้วครับ”แล้วเขาก็เปิดประตูเดินจากไป คราวนี้ไม่ได้หันกลับมาอีกเลย ในห้องรับแขก ขณะหลังจากที่มือของจิรฐาจับประตูระเบียงปิดดังปัง คุณพฤษาทั้งร่างก็ดูเหมือนสูญเสียพละกำลังไปสิ้นราวกับจะล้มลง ยังดีที่ชาตพลพยุงเธอไว้ได้ทัน ในความเป็นจริง บทสนทนาของพวกเขาแม่ลูกเมื่อสักครู่ ชาตพลได้ยินหมด เขากำลังจะลงมาข้างล่างสั่งงานจิรฐาอะไรบางอย่าง แต่ใครจะรู้ว่าจะเจอฉากนี้ “ชาตพล เมื่อครู่ฉันพูดกับลูกชายแบบนั้น ได้ทำร้ายเขามากไปไหม?”ถ้าไม่ใช่ถูกบีบคั้นจนไม่เป็นตัวของตนเอง พฤษาก็ไม่อยากจะใช้เรื่องนี้มาข่มขู่จิรฐา“แต่ลูกชายก็อายุได้สามสิบสองปีแล้ว คนคนหนึ่งจะมีสามสิบสองปีได้กี่ครั้ง? เราก็ต่างเฒ่ากันแล้วและฉันไม่ต้องการที่จะรอจนกว่าจะถึงเวลาที่หลานชายเกิดมา ฉันก็อุ้มไม่ไหวแล้ว” พยุงพฤษานั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ ชาตพลให้เธอพิงไหล่ตนเองไว้ และลูบไหล่เธอด้วยมือใหญ่ที่สาก ปลอบว่า“จิรฐาเข้าใจ มีเหตุผล คุณต้องเชื่อลูกของเรา” ดึกมากแล้ว จิรฐาพิงหัวเตียงไว้อย่างเชื่องช้า ยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ เดิมเรื่องนั้นผ่านมาเก้าปีแล้ว ปีนั้นแม้ว่าเขาไม่ได้เป็นฆาตกรฆ่าเธอโดยตรง แต่เขาเป็นหนึ่งในตัวการหลัก เพราะเหตุนี้จึงทำให้เขายังคงยืนหยัดให้แพทย์ทำการรักษาคนที่ได้นอนหลับลึกมาเก้าปีแล้วคนหนึ่ง ตอนนี้ทางออกเดียวที่สามารถรักษาชีวิตเธอไว้คือ . . . ทันใดจิรฐาก็นึกถึงสิ่งที่เขาใส่เข้าไปในลิ้นชักตู้หัวเตียงตามสะดวกในวันนั้น เขารีบลุกขึ้นนั่ง เปิดลิ้นชักและหยิบเล่มทะเบียนบ้านเล่มนั้นที่นอนนิ่งอยู่ในนั้นออกมา เปิดดูหน้าแรก เขาเห็นชื่อเจ้าของเล่มทะเบียน เขาอ่านชื่อ“พิมพ์ลดา”