ตอนที่16 แต่งงานกับผมเถอะ

ต๭นที่16 แต่งงานกับผมเถอะ “ฉัน ฉัน ฉัน...”หลังจากเสียงคำว่าฉันดังต่อเนื่องหลายเสียงแล้ว ในที่สุดเธอก็สามารถพูดชัดเจนอีกครั้งแล้ว“วันนั้นฉันจำผิดคนไปแล้ว ขอโทษด้วย แต่ว่า เรื่องจดทะเบียนสมรส คุณก็ดูเป็นเรื่องตลกขำขำปล่อยมันผ่านไปเถอะ ดีไหม? โอ้!”รถอยู่ดีๆก็เบรก ทำให้พิมพ์ลดาที่ไม่ทันระวังตัวศีรษะกระแทกกับด้านหน้าของรถ ลูบคลำหน้าผากที่เจ็บจริงของตนเอง พิมพ์ลดานั่งตัวตรงขึ้นมา หันไปอยากด่าชายหนุ่มที่ฉุดลากตนเองขึ้นรถมาแต่ไม่ขับรถดี ๆ ด้วยคำหยาบสักตั้ง แต่เมื่อเธอหันขวับไปก็พบว่าเขาใกล้ชิดเธอมากจริงขนาดนี้! ใกล้จนเธอสูดได้กลิ่นผู้ชายนั้นบนตัวเขา ช่วงเวลานี้ ถ้าศีรษะของเธอมีมุมเคลื่อนไหวมากกว่านี้สักเล็กน้อย ปลายจมูกเธอต้องสัมผัสกับปลายจมูกของเขาแน่ ๆ “คุณ คุณ คุณ คุณทำอะไร ทำไมต้องใกล้ฉันขนาดนี้?” พิมพ์ลดาบ่นพึมพำ จิรฐากลับอารมณ์ดียิ้มได้ทันที ตามด้วยหยิบเล่มสีแดงเข้มเล่มหนึ่ง ชูไว้ด้านข้างระหว่างเขาเองกับพิมพ์ลดา“คุณดูซิ นี่คืออะไร?” หางตาเหลือบมองไปเห็นตัวอักษรสีทองสุกปลั่งไม่กี่ตัวบนเล่มสีแดงเข้มเล่มนั้น พิมพ์ลดาตื่นเต้นจนลืมสถานการณ์ของตนในช่วงเวลานี้ หันศีรษะไปอย่างแรงครั้งหนึ่ง เมื่อเธอตะโกนอย่างดีใจว่า“โอ้ ทะเบียนบ้านของฉัน”แก้มเธอก็ประทับแน่นไปบนริมฝีปากของจิรฐาแล้ว รู้สึกอบอุ่นนุ่มนวลอ่อนโยนปานนั้น มือของพิมพ์ลดาเดิมกำลังคิดจะเอื้อมไปหยิบเล่มทะเบียนก็ได้หยุดชะงักลงในที่เดิม ปฏิกิริยาของพิมพ์ลดานี้กำลังเป็นสิ่งที่จิรฐาต้องการ ริมฝีปากของเขาเลื่อนไถลผ่านแก้มของเธอไปที่ข้างหูของเธอ เขาหัวเราะ พูดเบาๆตรงใบหูน้อยที่น่ารักของเธอว่า“ใช่ครับ นี่เป็นทะเบียนบ้านของคุณ แต่ตอนนี้อยู่ในมือผม” สำหรับการเย้าแหย่อย่างกะทันหันของจิรฐานี้ พิมพ์ลดายังไม่อาจยอมรับอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยาสะท้อนกลับที่พื้นฐานที่สุดของเธอคือกระโดดหนีออกไปอย่างเร็ว ขณะนี้ในสถานที่คับแคบนี้ เธอไม่มีปัญญากระโดดหนีทันที แต่ก็ยังรีบขยับตัวไปทางหน้าต่างด้านข้างแล้วยกมือปิดแก้มตัวเองที่เพิ่งโดนเขาจูบไป มองชายหนุ่มนี้ที่มีรอยยิ้มเต็มตา ถามว่า“คุณต้องการอะไรกันแน่?” มองดูสีหน้าที่ได้รับความตกใจของพิมพ์ลดา ดูเหมือนจิรฐาจะยิ่งยิ้มอย่างเบิกบานมากขึ้น กลับไปนั่งที่คนขับดี ๆ เขาหยิบทะเบียนบ้านของพิมพ์ลดาใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าของตนเองและกล่าวว่า“สิ่งที่ผมต้องการง่ายมาก” เขาหันหน้าไปมองเธอว่า“ผมแค่อยากให้คุณแต่งงานกับผม” แต่งงาน? ตอนนี้พิมพ์ลดาอยากขยับเข้าไปสัมผัสหน้าผากของเขาสักครั้งจริงๆเพื่อดูว่าเขามีไข้ตัวร้อนไหม? “นี่ นายจิ...”มือทั้งคู่กำชายเสื้อไว้แน่น พิมพ์ลดาอธิบายว่า“ความจริง เหตุการณ์ในวันนั้น ฉันจำผิดคน เดิมฉันจะหานายจิลถานั่น ไม่ใช่คุณ จิรฐาคนนี้ ดังนั้น ฉัน...” “ดังนั้นชายหนุ่มที่เดิมคุณจะขอแต่งงานด้วยเป็นนายจิลถานั่นคนนั้นใช่ไหม?”ไม่รอพิมพ์ลดาพูดให้จบจิรฐาก็ถามเธอก่อน “อ๋อ?”ถูกเขาถามเช่นนั้น ในศีรษะพิมพ์ลดาวกวนเล็กน้อย พ่นลมหายใจออก จิรฐาหันมาถามว่า“พิมพ์ลดา ถ้างั้น คุณบอกผมว่าคุณรู้อะไรเกี่ยวกับจิลถามากน้อยแค่ไหน? คุณทราบสภาพครอบครัวของเขาเป็นอย่างไรเหรอ? คุณรู้จักความเป็นคนของเขาไหม? คุณรู้อะไรเกี่ยวกับอดีตและประสบการณ์ของเขาไหม?” จิรฐายิงถามปัญหาเป็นชุด ทำให้สมองที่ใช้ไม่ค่อยดีนักของพิมพ์ลดายิ่งหมุนใช้งานได้ช้าลง เธอก้มศีรษะลงและค่อยๆคิดแต่ยังคงได้แต่ตอบว่า“ฉัน ฉันไม่รู้!” “ถ้างั้นพิมพ์ลดา ผมจิรฐาคนนี้เมื่อเทียบกับเขาแล้ว สำหรับเธอมีอะไรที่ต่างกันหรือไม่? ถ้าต้องเปรียบเทียบขึ้นมากันจริง ๆ อย่างน้อยผมยังเคยพบคุณเจอหน้ากันมาสามครั้งแล้ว ไม่ใช่เหรอ?” เงยหน้าขึ้น พิมพ์ลดามองเขาแล้วพยักหน้า