ตอนที่20 ลูกเขยมาบ้าน

ต๭นที่20 ลูกเขยมาบ้าน วันนี้เป็นวันเสาร์ แต่เช้าตรู่ เมื่อพิมพ์ลดายังอยู่ในนิทรา โทรศัพท์มือถือของเธอก็เริ่มร้องเพลงสรรเสริญสุขสำราญ ดึงหมอนมาปิดศีรษะไว้ พิมพ์ลดาตัดสินใจที่จะไม่สนใจมัน แต่เสียงร้องยังคงดังไม่หยุดและข่มขู่จนพิมพ์ลดาต้องเผชิญหน้ากับมัน เผยอตาลืมขึ้นเล็กน้อย เธอบ่นออกมาเป็นเสียงแค้นเคืองระคนโกรธว่า“ไอ้บ้าหน้าไหนกล้ามากวนฝันดีของข้าในตอนเช้าวันเสาร์!” ยื่นมือควานหาไปมาบนตู้หัวนอนสักพัก ในที่สุดเธอเจอโทรศัพท์มือถือของเธอ หยิบมากดรับสาย เธอยังไม่ทันได้กล่าวสวัสดี ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงแหลมสูงส่งมาตามสายนั้น “พิมพ์ลดา” ช่วงเวลานั้น พิมพ์ลดาเกือบจะถูกสไปร์ททำให้ตกใจจนโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไป “สไปร์ท วันนี้เป็นวันเสาร์ไม่ไปทำงาน เธอตื่นแต่เช้าทำไม?”พิมพ์ลดาพลิกตัวเหน็บผ้าห่มครึ่งหนึ่งไว้ใต้ร่าง ถามอย่างเหนื่อยล้า “พิมพ์ลดา เธอบอกว่าเธอแต่งงานแล้ว เป็นเรื่องอะไรกัน?”ตอนนี้สไปร์ทได้กลับคืนสู่ความสงบและถามอย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่งงานสองคำนี้เข้าสู่หูของพิมพ์ลดา เธอก็ตื่นได้สติทันที ลืมตาตนเองที่เดิมยังสลึมสลืองัวเงียอย่างเร็ว พิมพ์ลดามองตู้เสื้อผ้าตรงหน้าเหม่อลอย “พิมพ์ลดา เจ้าฟังอยู่หรือเปล่า? ทางที่ดีที่สุดเจ้ารีบสารภาพกับฉันมาตาม ตรงไปตรงมาจะได้รับโทษน้อยลง” สูดหายใจเข้าลึกๆ พิมพ์ลดาพลิกตัวนอนหงายแผ่หลาบนเตียง ตอบอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า“สไปร์ท เมื่อวานฉันได้แต่งงานกับศิษยาภิบาลคนหนึ่ง!” สายเรียกเข้าหมายเอาชีวิตแต่เช้าตรู่ สิ้นสุดลงหลังประโยคที่ว่า“เราเจอหน้ากันค่อยคุย”ของสไปร์ท พิมพ์ลดาตระหนักชัดเจนว่าประโยคนั้นของเธอหมายความว่าอะไร นั่นหมายความว่าเราเจอกันแล้วฉันค่อยว่าเธอไปตายซะ โยนโทรศัพท์มือถือไปบนเตียงนอนตามสะดวก พิมพ์ลดาก็ไม่ง่วงอีกแล้วจึงตัดสินใจลุกขึ้นกินอาหารเช้า อิ่มแล้วถึงมีแรงคิดที่จะจัดการเรื่องบ้าบอเน่าเฟะเต็มกระจาดของตนเองว่าจะแก้ไขอย่างไรได้ ญาณัทและอรัญญามีอุปนิสัยตื่นแต่เช้าออกกำลังกายมาโดยตลอด แต่วันนี้พวกเขาทั้งสองอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเมื่อพิมพ์ลดาซึ่งจะตะครุบวันหยุดนอนหลับอย่างเอาเป็นเอาตายตื่นขึ้นมาแล้ว หาได้ยากที่วันเสาร์พวกเขายังสามารถกินอาหารเช้าด้วยกันทั้งครอบครัว กำลังกินข้าว เสียงกริ่งประตูดังขึ้น “หนูไปเปิดประตูค่ะ”มาแต่เช้าได้แบบนี้ พิมพ์ลดารู้สึกว่าต้องเป็นหนุ่มน้อยที่มาส่งนม เธอเองจึงกระตือรือร้นมากรีบวางตะเกียบลงอาสาอย่างขยันขันแข็งไปเปิดประตู แต่เมื่อเธอเห็นชัดว่าคนที่อยู่หน้าประตูเป็นใคร ฉับพลันเธอทั้งคนก็ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้นศิลา “อรุณสวัสดิ์!”ได้เห็นพิมพ์ลดา บนใบหน้าของจิรฐาเพิ่มรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่คนหลงตายไม่ต้องชดใช้ชีวิต “นังหนู แต่เช้าใครกันหรือ?”เห็นพิมพ์ลดาครึ่งวันไม่มีการตอบสนอง อรัญญาก็ลุกขึ้นเดินมาเอง แต่หลังจากเธอเห็นจิรฐาที่นอกประตู ถัดมาก็กลายเป็นศิลาด้วย เพราะชายหนุ่มคนนี้ รูปร่างสูงสง่า หน้าตาหล่อเหลาเอาการ แต่งตัวดี สมาร์ท พูดกับเธอว่า“อรุณสวัสดิ์ คุณแม่!” เสียงแม่นั่น ความจริงดูเหมือนจิรฐาจะเรียกอย่างคุ้นเคย ไม่เครียด ไม่ลังเล ไม่เบลอ! ในห้องรับแขกของครอบครัว บนโซฟาตัวยาวแบบโบราณ จิรฐาและพิมพ์ลดานั่งคู่กัน ญาณัทแยกไปนั่งบนโซฟาตัวหนึ่ง ส่วนอรัญญาเตรียมชาให้ทุกคนเสร็จแล้วค่อยนั่งลง บรรยากาศดูไม่ค่อยดี พิมพ์ลดารู้สึกว่าในหัวใจของตนเอง ตอนนี้มีกระต่ายอาศัยอยู่หลายตัวนับไม่ถ้วน เต้นโลดอย่างรุนแรง อาศัยช่วงที่พ่อกำลังดื่มชา พิมพ์ลดารีบขยับชิดจิรฐาถามเบาๆว่า“ทำไมคุณไม่พูดกับฉันสักคำก่อน ก็มา?”