ตอนที่ 22 พรุ่งนี้ไปรับคุณ

ต๭นที่22 พรุ่งนี้ไปรับคุณ โชคดีที่จิรฐาไม่ถึงกับแม้แต่ที่อยู่ของครอบครัวตัวเองยังไม่สามารถเปิดเผยได้ชั่วคราว ไม่งั้น ความรู้สึกดี ๆ ของญาณัทที่มีต่อลูกเขยตรงหน้าคนนี้ก็คงจะลดลงถึงศูนย์แล้ว เขาพยักหน้างึก ๆ หยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มน้ำชาต่อ เห็นบรรยากาศยิ่งมายิ่งตึงเครียดแบบนี้ คุณอรัญญารีบกระโดดออกมาประนีประนอม เลื่อนผลักจานใส่ขนมบนโต๊ะไปตรงหน้าจิรฐา เธอยิ้มและกล่าวว่า“จิน้อยเอ๋ย มา ลองชิมดู นี่เป็นขนมคุกกี้ที่ฉันอบเองน่ะ” เมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณอรัญญาว่างไม่มีงานก็จะหมกมุ่นกับการทำคุกกี้ เจ้าเสียงจิน้อยเอ๋ยเสียงนั้น เรียกได้อย่างอัตโนมัติมาก ทำให้พิมพ์ลดาอดที่จะเตือนเธอไม่ได้ว่า“แม่แก่ เมื่อวานท่านยังเรียกจิลถาเป็นจิน้อยอีกคนน่ะ!” จิรฐาก็ให้เกียรติมาก รีบหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมากิน ยังชมว่าอบได้ดีมากครับ จึงทำให้คุณอรัญญายิ่งชื่นชอบลูกเขยคนนี้มากขึ้น คุกกี้ก็ชิมหมดแล้ว ในที่สุดจิรฐาก็แจ้งวัตถุประสงค์หลักข้อสองซึ่งเขาเองได้มาที่นี่วันนี้ “คุณพ่อ! คุณแม่! ผมรู้ว่ายังไม่ได้ผ่านการเห็นชอบของพวกท่านก็พาพิมพ์ลดาไปจดทะเบียนสมรส เป็นความผิดของผม แต่ในเมื่อตอนนี้เราได้แต่งงานกันแล้ว และผมคิดว่าควรให้พิมพ์ลดาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผม ดังนั้นวันนี้ผมมาเพื่อรับพิมพ์ลดาไปที่ผมนั่น ไม่ทราบว่าพวกท่านจะรับปากได้ไหมครับ ภายภาคหน้าก็ส่งพิมพ์ลดาให้ผมมาดูแลครับ” เมื่อจิรฐาแจ้งคำขอร้องว่าต้องการรับพิมพ์ลดาไปที่เขาเองนั้นแล้ว สามคนในที่เกิดเหตุต่างก็สาดสายตาจับจ้องไปบนตัวเขานิ่งขึง ในห้วงสมองหวนคิดสักเล็กน้อยครู่หนึ่ง พิมพ์ลดาคิดขึ้นได้ว่าเมื่อคืนขณะที่เขายื่นกุญแจรถให้กับเธอ ได้พูดไว้จริง ๆ ว่า“ พรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณ!” ที่แท้ ประโยคของเขาที่ว่าผมจะไปรับคุณ หมายถึงเช่นนี้หรือ? ในเมื่อแต่งงานกันแล้ว ก็ควรอยู่ด้วยกันจริง ๆ ตรงจุดนี้ ญาณัทและอรัญญาก็เห็นด้วย แต่จู่ๆจะให้พวกเขาส่งบุตรสาวที่เลี้ยงดูข้างกายกันมาถึงยี่สิบแปดปีออกไป ยังคงรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจนักจริง ๆ แม้ว่คุณอรัญญาพร่ำบ่นทุกวันให้พิมพ์ลดารีบ ๆ แต่งงาน แต่เธอไม่คิดว่าลูกสาวพูดว่าแต่งงานก็แต่งงานจริงๆ “จิน้อยเอ๋ย ปุ๊บปั๊บให้นังหนูย้าย ใจฉันนี้ยังรับไม่ค่อยได้”คุณอรัญญายกมือตบที่หน้าอก“งั้น เอาอย่างนี้ หลายวันนี้ฉันจะจัดข้าวจัดของให้นังหนู รออีกสองสามวัน เจ้าค่อยมารับเธอ โอเคมั้ย?” ปรึกษากันแล้ว จิรฐาตอบตกลงตามข้อเสนอของคุณอรัญญา ลูกเขยมาเป็นครั้งแรก คุณอรัญญาไม่อาจละเลยเขาเป็นธรรมดา หล่อนที่ปกติไม่ค่อยชอบทำอาหาร วันนี้กระตือรือร้นเข้าครัวเอง เพื่อแสดงให้ลูกเขยเห็นว่าพิมพ์ลดาก็มีด้านที่เป็นมารดาผู้ประเสริฐศรีภรรยาเอก หล่อนจึงดึงเธอมาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย เมื่อเป็นเช่นนี้ ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเพียงญาณัทและจิรฐา หนุ่มใหญ่สองนาย จิรฐาทราบว่าคำตอบในเรื่องอาชีพของตนเองเมื่อครู่ ญาณัทไม่พึงพอใจแน่ ๆ แต่เขาคิดได้ใคร่ครวญแบบนี้ เป็นเพราะฐานะตนเองพิเศษ นอกจากนี้เพื่อเป็นผลดีสำหรับพวกเขา ช่วงที่ก้มศีรษะลงดื่มน้ำชา เขาได้เห็นใต้โต๊ะน้ำชาวางกล่องหมากรุกกล่องหนึ่งทันที ริมฝีปากแย้มยิ้มครั้งหนึ่ง เขาดึงกล่องหมากรุกออกมาและถามว่า“คุณพ่อ ท่านชอบเล่นหมากรุกด้วยไหมครับ?” เมื่อพิมพ์ลดาถือจานอาหารออกมาจากในครัว บรรยากาศในห้องนั่งเล่นไม่เหมือนกับก่อนที่เธอเข้าไปแล้ว “ไอ้หนู! เมื่อสามารถใช้ม้าตัวเดียวกินทัพเรือของข้าไป ดูว่าข้าจะตอบโต้อย่างไร!” วางอาหารลง พิมพ์ลดาหันไปมองหนุ่มใหญ่สองนายที่นั่งแยกกันอยู่บนโซฟาสองตัว ก้มหน้าก้มตาด้วยกัน ใช้ตัวหมากต่อสู้ประหัตประหารกัน พ่อของเธอ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เล่นหมากรุกจีนอย่างมีความสุขเช่นนี้? ดูลักษณะของสองคนนั้นตอนนี้ พิมพ์ลดาก็แย้มริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัวด้วย สัมผัสถึงสายตาของพิมพ์ลดา จิรฐาเงยหน้าขึ้น สบสายตาเธอประสานกันไว้ เขายิ้มอย่างสดใส แต่เธอกลับตกใจเล็กน้อยเบือนหน้าหนีไป แล้วหลังจากนั้นรีบวิ่งเข้าไปในครัว หญิงสาวคนนี้มีอายุได้ยี่สิบแปดปีแล้วชัด ๆ แต่กลับถูกพ่อและแม่เรียกเป็นนังหนู บางครั้งก็ดูเหมือนเป็นนังหนูที่น่ารักคนหนึ่งจริง ๆ เหมือนกัน