ตอนที่23 พ่อเฒ่าพึงพอใจมาก

ต๭นที่23 พ่อเฒ่าพึงพอใจมาก การต่อสู้ผ่านข้ามเขตแม่น้ำคั่นระหว่าง 2 กองทัพผ่านไปหลายเกม ญาณัทยิ้มอย่างมีความสุขมากผิดปกติและยังทำให้เขาเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อจิรฐาลูกเขยคนนี้เพิ่มทวีคูณ ญาณัทรู้สึกเสมอว่า พฤติกรรมการเล่นหมากรุกจีนเฉกเช่นคุณธรรม จริยธรรมของมนุษย์ คนที่มีพฤติกรรมการเล่นหมากรุกจีนดีคนหนึ่งเช่นจริฐาเช่นนี้ เขาคิดว่าเขาก็ต้องเป็นคนดีด้วย และเมื่อครู่มีเพียงพวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันเท่านั้น จิรฐาได้สื่อสารกับเขาอีกครั้ง “คุณพ่อครับ เรื่องการงานของผม ตอนนี้ยังพูดไม่ได้ ผมหวังว่าท่านจะไม่รังเกียจ แต่ผมสัญญาว่างานผมถูกกฏระเบียบและเข้มงวดครับ” เขารับประกันอย่างจริงใจแบบนั้น ญาณัทก็รู้สึกโล่งใจด้วยแล้ว หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว เดิมจิรฐายังคิดอยากอยู่ต่ออีกสักพัก แต่โทรศัพท์มือถือที่ไม่ดังมาตลอดเช้าซึ่งเขาหาได้ยากมาก เวลานี้ดังขึ้นมาแล้ว ส่งจิรฐาถึงตึกชั้นล่าง พิมพ์ลดาเดินอยู่ข้าง ๆ เขา จู่ ๆ เขาก็หยุดเดิน พิมพ์ลดาหยุดฝีเท้าลงและหันกลับไปมองเขา กำลังคิดจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่กลับรู้สึกว่าแน่นที่เอว ต่อมาเธอก็ถูกแขนที่แข็งแรงของเขารวบเข้าไปในอ้อมกอด กับครั้งนั้นที่โรงแรมมวนยู เวลาเขาโอบกอดเพื่อช่วยชีวิตเธอไว้ ต่างจากครั้งนี้ เขาเอาจริง กอดเธอไว้แน่น การโอบกอดที่จู่ ๆ ก็มาถึง ทำให้พิมพ์ลดารู้สึกสมองขาดออกซิเจนไปบ้าง ดิ้นรนเล็กน้อยไปครั้งหนึ่ง เธอต้องการดิ้นให้หลุดออกมาจากอ้อมกอดของจิรฐา แต่เธอยังไม่ได้รับผลสัมฤทธิ์สักนิด กลับทำให้เขาใช้แรงกอดยิ่งแน่นขึ้น “อย่าขยับมั่ว!”ก้มศีรษะลง จิรฐาเอาคางเกยไว้บนไหล่ของเธอ“คุณแม่ของเธออยู่ข้างบนมองเราอยู่น่ะ!” แท้จริง เขาแสดงละครให้แม่ของเธอดูหรือ? ไม่รู้ว่าทำไม ทันทีที่ได้ยินเหตุผลนี้ของเขา ในใจพิมพ์ลดาไม่สบายอย่างไร้เหตุผล สองแขนออกแรง ในที่สุดเธอก็ดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดของเขา เอากุญแจรถยัดใส่เข้าไปในมือของเขา พิมพ์ลดาพูดว่า“เอ้า กุญแจรถคืนคุณ!”แล้วเธอก็หันหลังคิดจะเดินจากไป เพียงแต่ เท้าของเธอยังไม่ได้ก้าวออกไปหนึ่งก้าว แขนก็ถูกมือใหญ่ที่ข้างหลังดึงไว้ “คุณไม่ได้บอกผมว่ารถผมอยู่ไหน ผมจะไปขับได้อย่างไร?” ผ่านการเตือนของเขาเช่นนี้ พิมพ์ลดาจึงคิดขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตนเองก็ไม่ได้ขับรถเขากลับหมู่บ้านมาโดยสิ้นเชิง ช่างยุ่งยากจริง ๆ ! ด้วยใบหน้าโกรธบึ้ง พิมพ์ลดาหมุนตัวเดินก้าวใหญ่ไปที่ประตูหมู่บ้าน ทิ้งจิรฐาไว้ข้างหลัง “เฮ้ย คุณรอผมด้วย!”ท่วงท่าเดินก้าวขายาวใหญ่ ไม่กี่ก้าวเขาก็ตามทัน “ตาเฒ่า แกดูซิ ฉันก้อพูดไว้แล้วว่า นังหนูเราน่าจะแต่งงานแต่เนิ่น ๆ แล้ว เดี๋ยวนี้มีความสุขมากล่ะ!” ด้านหลังหน้าต่างบานหนึ่งที่ชั้นบนของบ้านพักอาศัย คุณอรัญญารอยยิ้มเต็มหน้า มองดูคู่หนุ่มสาวนั้นที่หายลับไปจากมุมโค้งของประตูหมู่บ้านไปอย่างพึงพอใจแล้วจึงกลับมานั่งในห้องนั่งเล่น ก่อนจากไป จิรฐาลดหน้าต่างรถลง เรียกพิมพ์ลดาที่ได้เตรียมจากไปแล้วไว้ พูดว่า“อีกไม่กี่วัน ผมค่อยกลับมารับคุณ!” ขณะนั้น พิมพ์ลดาไม่ได้ตอบ เพียงแต่พยักหน้างึก ๆ อย่างมึนงง กลับถึงบ้าน พิมพ์ลดารื้อค้นไปทั่วเป็นเวลานานมาก ในที่สุดก็หาโทรศัพท์มือถือเจอที่บนเตียง เธออยากโทรหาสไปร์ท ชวนเธอมากินข้าวเย็นกัน หรือให้เธอไปบ้านพวกเขาขอข้าวกินสักมื้อ เพราะเมื่อครู่ระหว่างเดินผ่านห้องนั่งเล่นเข้ามา พิมพ์ลดาสัมผัสถึงความเข้มงวดจากสายตาของ พ่อและแม่ที่จับจ้องมองตนเอง เธอรู้ว่าจิรฐาไปแล้ว ถ้าเธอไม่หนีพวกเขาต้องจับเธอซักโน่นถามนี้เป็นแน่แท้ แต่ในความเป็นจริง ความเข้าใจของเธอที่มีต่อจิรฐา ก็ไม่ได้มากกว่าพวกเขาเท่าไรนัก! เธอนอกจากจะรู้ว่าเขาเป็นศิษยาภิบาลคนหนึ่งแล้ว ก็ไม่รู้อะไรเลยสักอย่างทั้งปวง! ดังนั้น ก่อนจะถูกล้อมวงโจมตีซักถาม พิมพ์ลดาตัดสินใจที่จะรีบแอบหนีออกไป แต่เมื่อพิมพ์ลดาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจึงพบว่าในโทรศัพท์มือถือของตนเองมี SMS หลายข้อความที่ไม่ได้อ่าน มีหลายสายที่ไม่ได้รับ และข้อความกับสายเข้าเหล่านี้ต่างมาจากเบอร์เดียวกัน ชื่อเดียวกัน-จิรฐา จิรฐา? กระทั่งคำนำหน้าชื่อก็ไม่เขียน?