ตอนที่24 ไร้สมอง

ต๭นที่24 ไร้สมอง ข้อความที่หนึ่ง ตอนตีสอง“ผมบอกแล้วว่าให้คุณถึงบ้านแล้วบอกผมด้วย” ข้อความที่สอง ตีสองสิบนาที“ช่างเถอะ พรุ่งนี้เช้าคุณเห็นข้อความแล้วโทรกลับมาหาผม” ข้อความที่สาม ตอนเช้าเจ็ดโมง“เดี๋ยวผมจะไปรับคุณ” สามข้อความ จิรฐาล้วนใช้ประโยคบอกเล่า พิมพ์ลดาดูแล้ว น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำสั่ง! และโทรศัพท์สายเข้าหลายสายของเขา ก็ล้วนแล้วแต่โทรในขณะที่เขาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าประตูนอกบ้านของเธอ “แท้จริง ก่อนที่เขาจะมาได้ติดต่อกับฉัน?” พิมพ์ลดานึกถึงก่อนนั้นตนเองยังถามเขาว่าทำไมไม่ปรึกษาตนเองสักครั้ง ที่แท้เป็นเช่นนี้ ตอนนี้ดูแล้วไม่ใช่เขาไม่ได้ติดต่อเธอ แต่เป็นเธอเดิมก็ไม่ได้คิดจะติดต่อกับเขาสักนิด ขณะที่พิมพ์ลดายังเหม่อลอยอยู่ โทรศัพท์มือถือในมือสั่นแล้วสั่นอีก เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาใหม่ ได้เห็นข้อความที่ไม่ได้อ่านอีกหนึ่งข้อความ “ข้าเจ้าวันนี้ว่าง เจ้าพิมพ์น้อยรีบมารับประทานอาหารเป็นเพื่อนกับข้าเจ้าด่วน!” มองอักษรหนึ่งบรรทัดบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ฉับพลัน พิมพ์ลดากลั้นไม่ไหวหัวเราะเสียงดังออกมา เมื่อสักครู่เธอกำลังคิดจะหาสไปร์ทช่วยชีวิตน่ะ นี่ไง หล่อนก็มาหาก่อนแล้ว เมื่อพิมพ์ลดาไปถึงร้านกาแฟที่มุมถนน สไปร์ทได้มาถึงแล้ว เพียงแต่วันนี้หล่อนไม่ได้นั่งอยู่ในตำแหน่งที่พวกเขาเคยนั่งประจำแต่นั่งที่บาร์ริมหน้าต่าง ตอนนี้ แดดยามบ่ายกำลังสาดส่องผ่านหน้าต่างร้านกาแฟตกสู่พื้นเข้ามา นั่งที่บาร์ตรงนั้น คนจะถูกแสงแดดอาบห่อไว้ทั้งตัว ผ่านเข้าประตู พิมพ์ลดาสั่งกาแฟลาเต้ร้อนสักแก้วหนึ่งกับหนุ่มน้อยหลังเคาน์เตอร์ก่อน หลังจากนั้นมุ่งหน้าเดินไปหาสไปร์ท สไปร์ทแม่จอมซ่าในยุคสมัยใหม่ ในสายตาของพิมพ์ลดายังมีความสุขมาก วันเสาร์แบบนี้เธอไม่ต้องไปทำงาน ทินพลก็ไม่ต้องไปเข้างานด้วย หลังจากนั้น ทินพลก็จะพาสาวน้อยที่รักในครอบครัวพวกเขาไปเที่ยวเล่น และหล่อนเองก็จะสามารถออกมาเที่ยวเล่นได้ฟรีสไตล์ “ฮ่าๆ เจ้าพิมพ์เอ๋ย!”เนื่องจากตำแหน่งของโต๊ะบาร์ทั้งหมดแถบนั้นต่างตั้งมุมทแยงไว้ ดังนั้นพอพิมพ์ลดานั่งลงปุ๊บ สไปร์ทก็ได้กระโดดโผเข้ามา ทำให้พิมพ์ลดาตกใจกอดกระเป๋าไว้คิดว่าวันนี้ตนเองมาผิดที่ทักหาผิดคนแล้วใช่ไหม ความรู้สึกของตนเองทั้งสิ้นราวกับหนีออกจากรังของฝูงหมาป่าแล้วพลัดตกสู่บึงไฟ! “เร็ว รีบสารภาพมาตามตรง เรื่องที่เจ้าแต่งงานนั้น แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น?” “เรื่องนั่น ก็คือ ก็คือ...”พิมพ์ลดากำลังคิดจะพูด หนุ่มน้อยหล่อเหลาหลังเคาน์เตอร์เมื่อสักครู่ก็ถือกาแฟมาแล้ว เธอจึงกล่าวขอบคุณเขาก่อน แล้วค่อยกล่าวต่อไปว่า“ก็คือฉันคิดว่าเขาเป็นคู่นัดบอดแล้วจากนั้นจึงพบว่าตัวเองเดทผิดคนไปแล้ว ขอแต่งผิดงานไปแล้ว ฉันแอบหนีไปแล้ว แต่หลังจากนั้นสองสามสัปดาห์ เขาเองกลับกระโดดออกมา ลากฉันไปจดทะเบียนสมรส เรื่องก็เป็นแบบนี้” “ก็เป็นแบบนี้?”ฟังคำพรรณารายละเอียดสองประโยคของพิมพ์ลดาจบ สไปร์ทไม่มั่นใจต้องขอคำยืนยันกับเธออีกครั้ง “อืม”พิมพ์ลดาพยักหน้างึก ๆ ตามด้วยก้มศีรษะลงคิดอยากดื่มกาแฟสักคำ แต่เธอเพิ่งก้มศีรษะลง บนกะบาลก็ได้กินเกาลัดเป็นพายุหนึ่งชุด! สไปร์ทลงมือไม่เบา เคาะจนพิมพ์ลดาเกือบน้ำตาไหลออกมา “สาวอกใหญ่ไร้สมอง!”สีหน้าแสดงออกของสไปร์ทตอนนี้ดูเหมือนยังดูแย่กว่าเวลาเธอท้องผูก เก็บอารมณ์ผิดหวังหดหู่ราวกับโกรธที่เหล็กไม่อาจลับเป็นเหล็กไหลได้ เธอดื่มโกโก้ร้อนแล้วถามต่ออีกว่า “เขาทำอาชีพอะไร?” คลึงท้ายทอยที่ปวดร้าว พิมพ์ลดาตอบเบาๆว่า“ศิษยาภิบาล!” เพ้ย! มองดูโกโก้คำนั้นที่ถูกสไปร์ทพ่นออกมาเต็มโต๊ะ พิมพ์ลดารู้สึกตนเองโชคดีมากทันทีที่วันนี้ไม่นั่งตรงข้ามกับเธอ! พิมพ์ลดารู้สึกว่าตอนนี้เธออาจจะดูถูกสาวคนนี้สักครั้งเพราะอย่างน้อยตอนที่เธอรู้ว่าจิรฐาเป็นศิษยาภิบาลในเวลานั้น ยังไม่ได้ตื่นเต้นแบบนี้ รับกระดาษทิชชู่เช็ดปากที่พิมพ์ลดาส่งให้ตนเอง สไปร์ททำความสะอาดตนเองและโต๊ะเสร็จก่อนแล้วจึงเบนความสนใจกลับสู่ร่างของพิมพ์ลดา เธอหรี่ตามองพิมพ์ลดา มองแล้วมองอีก แล้วยกมือขึ้น ยื่นนิ้วชี้สะกิดแหย่จิ้ม ๆ เต้านมที่ด้านหน้าร่างกายของพิมพ์ลดา กล่าวว่า “เจ้าพิมพ์น้อย ฉันแน่ใจแล้วว่าเจ้าอกใหญ่ไร้สมองจริง ๆ !”