ตอนที่26 มากับผม

ต๭นที่26 มากับผม เมื่อคืนพิมพ์ลดาและจิรฐาอยู่ด้วยกันที่ข้างนอกสำนักงานเขตพลเรือนรอตนเอง ขณะนั้นในใจของปรัณก็คิดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้ ไม่ธรรมดาแน่นอน นอกจากนี้แล้วต่อมาภายหลัง จิรฐายังเป็นกังวลอย่างมากที่ให้เธอรีบกลับบ้าน ได้ยินคำพูดของปรัณ จิรฐาเงยหน้าขึ้น ละสายตาจากเอกสารในมือเบนเบี่ยงไปยังมุมถนน ในมุมถนนนั้น ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ใส่เสื้อโค๊ทสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่ ทั้ง ๆ ที่เป็นไฟเขียวแต่เธอกลับแค่ยืนอยู่ตรงนั้น มองไปที่การลื่นไหลของการจราจรและกลุ่มคนที่ไป ๆ มา ๆ ไม่มีการเคลื่อนไหว เมื่อพิมพ์ลดาเห็นหน้าของชายคนนี้ที่เดินมุ่งหน้าเข้ามาอย่างชัดเจน เมื่อแน่ใจว่าเขาเป็นใคร เธอมึนงงไปหมดบ้าง ดึงมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือกระเป๋าของพิมพ์ลดา จิรฐาพูดเบา ๆ ว่า“มากับผม”คำพูดของเขา แม้ว่าน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับให้พิมพ์ลดารู้สึกว่าไม่สามารถปฏิเสธได้ชนิดหนึ่ง และเธอก็ตามเขาไปอย่างงี่เง่าแบบนั้น ช่วงขณะที่ได้เห็นพิมพ์ลดา จิรฐาก็ได้เอากุญแจรถจากในมือปรัณมา ให้เขากลับบ้านไปก่อนแล้ว ดังนั้น ตอนนี้ในรถมีเพียงสองคน นี่เป็นครั้งที่สองได้นั่งข้างกายเขาที่นั่งด้านข้างคนขับ พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่จะแอบเอี้ยวคอมองเขา แต่การกระทำที่ระวังตัวแจของเธอนี้ ก็ยังถูกจับได้คาที่ในทันที เขาหันมายิ้มให้เธอครั้งหนึ่ง ต่อจากนั้นเพ่งความสนใจกับสภาพท้องถนน“ทำไมแอบมองผม?” โดนจับได้คาหนังคาเขาดูเหมือนค่อนข้างจะเสียหน้า พิมพ์ลดาแลบปลายลิ้นเลียริมฝีปากแล้วหันมาถามว่า“คุณจะพาฉันไปที่ไหน?”ในความเป็นจริง เดิมเธอต้องการจะถามว่า“คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นั่น?”แต่คิดไปคิดมา ยังคงรู้สึกว่าคำถามนั้น น่ารังเกียจมากเกินไปหน่อย ขับรถเลี้ยวผ่านสี่แยกแห่งหนึ่งแล้ว จิรฐาตอบว่า“จะพาคุณไปดินเนอร์” “คุณ...”พิมพ์ลดากำลังคิดอยากจะถามว่าคุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันยังไม่ได้กินข้าว รถก็ได้จอดสนิทอยู่ริมถนนเรียบร้อยแล้ว “ถึงแล้วครับ”จิรฐาปลดเข็มขัดนิรภัยออกลงจากรถไปก่อนแล้ว ผ่านกระจกรถด้านหน้า พิมพ์ลดาเห็นสี่ตัวอักษรว่า“โอเก้อกาแฟ”บนอาคารหลังหนึ่งไม่ไกลที่ด้านหน้า โอ้พระเจ้า! จิรฐานี่เลือกกินข้าวตรงไหนไม่เลือก ดันเลือกสถานที่ที่ทำให้เธอพิมพ์ลดาเสียหน้าจนไปถึงบ้าน ที่นี่! หลับตาลง พิมพ์ลดาหวังว่าเธอสามารถอยู่ในรถเช่นนี้ไม่ต้องลงไปได้ก็ดี แต่น่าเสียดายที่ความคิดเธอเพิ่งผุดออกมา ประตูรถข้างกายก็ถูกดึงเปิดออกมา “ต้องการให้ผมช่วยปลดเข็มขัดนิรภัยเหรอครับ?”น้ำเสียงธรรมดาเต็มไปด้วยแรงดึงดูดของจิรฐา ลอยลงมาจากบนศีรษะสู่เบื้องล่าง ปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างยอมจำนน พิมพ์ลดาภายใต้การเพ่งมองของเขา ลงจากรถมา ดีที่จิรฐาไม่ได้เลือกโต๊ะยี่สิบสองหลังจากเข้าประตูมาแล้ว มิฉะนั้น พิมพ์ลดาต้องมั่นใจจากส่วนลึกของหัวใจว่าเขาจงใจแน่นอน เพียงแต่เมื่อจิรฐาและพิมพ์ลดาเพิ่งจะนั่งลงเตรียมเลือกสั่งอาหาร ก็มีหนุ่มใหญ่สองคนที่ดื่มสุราเมามากบุกเข้ามา ปกติร้านโอเก้อกาแฟแวดล้อมรอบด้านมักจะเงียบสงบ เสียงอึกทึกครึกโครมที่ปรากฏขึ้นในทันใด อดไม่ได้ที่จะทำให้แขกเรื่อในร้านต้องเบนสายตาไปที่คนเมาทั้งสองคนนี้ เห็นได้ชัดว่าพนักงานต้อนรับสองคนที่ประตูทางเข้า ไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ หลายๆคนทั้งตะโกนทั้งผลักดันจนมาใกล้ล็อบบี้ พิมพ์ลดาถอนสายตากลับมา กำลังคิดจะเลือกสั่งอาหารต่อ กลับได้ยินเสียง“โอ้”ครั้งหนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่ต้นเสียง เผชิญไอศกรีมสตรอเบอร์รี่สีชมพูก้อนหนึ่งลอยมาปะทะตรงหน้า กระทบใส่หน้าอกของเธอ “โอ้ ...”แขกเรื่อซึ่งอยู่ข้างกายที่เห็นฉากนี้ทุกคนต่างต้องอ้าปากค้าง ที่แท้ บริกรคนหนึ่งซึ่งกำลังยกของหวานสำรับหนึ่งเดินเข้ามา ถูกชายหนุ่มขี้เมาสองคนนั้นผลักใส่ไปครั้งหนึ่ง จานของหวานกระเด็นหลุดออกไป และของหวานสำรับนั้นก็ได้ครอบใส่อย่างงดงามลงบนเสื้อผ้าของพิมพ์ลดานั่นเอง